Myśli samobójcze

[Storożak]

comatom, nie uciekaj od życia, trzeba to przetrwać, to jest tylko krótki fragment z całości.

[Hans]

comatom, comatom, to nie mysl tak

 

Łatwo napisać, trudniej zrobić. Co jeśli permanentnie nie widzi się celu ani sensu życia?

[Storożak]

Tak jest w tym najgorszym dole, wiem bo nieraz tak miałam. Ale teraz nie wierzę, że mogłoby mnie nie być.

[warrior11]

comatom,

Nie znam się na tym,ale może masz do czynienia z jakimś zniewoleniem duchowym,

czasami,gdy wszystko zawodzi,warto poszukać pomocy w tym kierunku.

[comatom]

warrior11, nie tylko chodzi o nerwice ,depresje-spotkały mnie na mojej drodze rzeczy z ktorymi mało kto ny sobie poradził-chciałbym tylko odejsc w spokoju-trace wszystko co kocham i na czym mi zalezało

[huśtawka]

Helvetti,

Weź się ogarnij-żadne wieszanie się! Pamiętam o Tobie i Ci kibicuję!

[merida]

warrior11 próbuję cały czas, chyba tylko dlatego jeszcze się boję, ale czuję że w końcu zabraknie mi tego, dzięki czemu wciąż się trzymam... Chciałabym przestać bać się życia

[warrior11]

comatom,

Pamiętaj,że nawet tak okrutne stany,które teraz przeżywasz mijają i przychodzą

później lepsze dni,zawsze warto uczepić się tej nadziei i mimo wszystko nie

ulegać tym myślom,bo w życiu nigdy nie jest tylko źle,ale po okresie cierpienia

i próby przyjdzie lepszy czas.

[Hans]

Dzisiaj myśli samobójcze nasiliły się. Niedawno pisałem tu, że nie warto rozdrapywać ran i rozpamiętywać przeszłości, a teraz takie myśli bombardują mnie i nie chcą sobie pójść precz.

[Pawel166]

ja rowniez mysle o powieszeniu sie. wyszedlem w miare na prostą tu nagle zaczalem grać w kasynie. 10 tysięcy w plecy i kredyty. Rodzice jak sie dowiedza to w ogole bedzie koniec bo od nich pozyczalem 3,5k na niby rozwój. Juz nie wiem co mam robić... Jak jest ktoś ze śląska i chce pogadać na priv a pozniej moze w realu to niech pisze.

[veronique]

Popełniłam błąd. Przed wyjazdem z domu nie posprzątałam dokładnie pokoju. Mama znalazła nie tyle list pożegnalny ile notatkę, na wypadek gdybym jednak nie wytrzymała i nigdy nie miała wrócić do tego pokoju, z krótką wiadomością, że ją przepraszam. Napisałam ją kilka miesięcy temu, a gdy miałam wyrzucić doszłam do wniosku, że jest całkiem ładnie napisana i może się jeszcze kiedyś przydać. Przecież jakbym miała nagle nie wrócić, musieliby posprzątać mój pokój i znaleźliby ją wtedy. Nie miała jej znaleźć teraz, naprawdę tego nie chciałam.

[julusia]

veronique, o rany... I jak mama zareagowała ?

[veronique]

julusia, zadzwoniła z płaczem, cała roztrzęsiona... starałam się to jakoś wyjaśnić i przeprosić, ale była nieźle wystraszona. Z drugiej strony nikt jej nie kazał szukać czegokolwiek u mnie w biurku (bo to oczywiście był przypadek, potrzebowała czystej kartki, żeby coś zapisać), choć biorąc pod uwagę, że kiedyś miała w zwyczaju sprawdzać pokój w poszukiwaniu czegoś czego nie powinno tam być, to nie powinnam się chyba dziwić, że potrzebowała czystej kartki akurat z mojego biurka.

[antylopa]

veronique, a co sie wtedy stało, że napisłas ten list?

[merida]

Ostatnio stwierdziłam że nawet się nie staram, żyję tak jakbym była pewna, że niedługo to zrobię.

[veronique]

antylopa, to było wtedy, kiedy kolejny raz nie wytrzymała i nawrzucała mi (robi to średnio raz na kilka miesięcy), że ona robi wszystko, żeby mi pomóc, a ja się nie staram stanąć na nogi, że nie ma już siły, że wydaje masę pieniędzy na moje leczenie i pragnie zobaczyć chociaż iskierkę nadziei, że wszyscy w domu ją wykorzystujemy, że nawet nie pomyślę jak ona się czuje i martwi, kiedy słyszy moją odpowiedź w stylu "do dupy/ a weź nawet nie pytaj/ nie chcę o tym mówić" na pytanie jak mi minął dzień i szereg innych bzdur, m.in. że czuje się przeze mnie niekochana, bo ja jej tego nie mówię. Kiedy ja naprawdę nie potrafię strzelać takich gatek, ona potrafi mi dziesięć razy dziennie powtarzać, jak bardzo jestem dla niej ważna i jak mnie kocha, a ja nie umiem na to odpowiedzieć, no nie umiem.

 

Po jednej z takich akcji naprawdę chciałam odejść z domu ostatecznie, uwolnić ją od siebie i napisałam, że za bardzo ich kocham, żeby zatruwać im życie i że lepiej im będzie beze mnie.

Oczywiście jak nerwy jej przeszły to przepraszała, płakała, że już nie ma siły i czasem nie kontroluje kiedy daje upust swoim emocjom itd, więc odpuściłam. Jak doszłam do siebie zaczęłam po raz kolejny udawać, że nic nie miało miejsca. słabo trochę, z takim początkiem za każdym razem, jestem tym po prostu strasznie zmęczona

[antylopa]

veronique, a teraz nie kontroluje Cie bardziej?

[veronique]

antylopa, nie bardziej niż kiedyś. Teraz przynajmniej przeprasza za to, że otworzyła szufladę mojego biurka, a kiedyś uważała, że to jest jej obowiązek, trzepać torbę, sprawdzać paragony w portfelu czy "pomagać w sprzątaniu pokoju". Okej, rozumiem, że się martwiła, naprawdę to rozumiem, ale prawda jest taka, że na niewiele się to zdało, bo jak dziecko chce coś ukryć to ukryje.

[antylopa]

veronique, a nie możesz znią na ten temat szczerze porozmawiać?

Czemu nie umiesz wyrażać uczuć?

[veronique]

antylopa, nie chcę, mogłoby być tylko gorzej, ale nawet nie wiem co miałabym powiedzieć. Poza tym nie zamierzam dzielić się z nią swoimi prywatnymi sprawami. Wciąż jestem jej dzieckiem a ona moją mamą, jasne, ale ja mam swoje życie i staram się nim żyć. Nie powiem jej teraz, że "mamo tak się starałaś, a jednak ci nie wyszło, bo piłam kiedy wyjeżdżałaś w delegacje, spotykałam się z ludźmi, z którymi mi nie pozwalałaś kiedy mówiłam, że idę gdzieś indziej, kłamałam w wielu sprawach". Miałam coś do ukrycia, każdy ma, kłamałam, żeby nie ranić, więc teraz tego też nie zrobię. Po prostu uważam, że mam prawo do swoich tajemnic, nawet jeśli wynikają z tego nieporozumienia, nie będę ich unikać kosztem prywatności większej czy mniejszej, bo to jest tylko moje.

Obie jesteśmy popaprane. To co mi dolega jest pokłosiem jej problemów zdrowotnych, więc chcę, żeby każda z nas zadbała o siebie, ale oddzielnie. Ja zawalczę o siebie, a ona niech zajmie się wreszcie sobą.

 

Nie wiem, dlaczego nie umiem. Jestem w tym bardziej podobna do taty. Dla mnie ważnych słów się nie nadużywa, bo tracą wtedy wartość. Z resztą one mi wgl bardzo ciężko przechodzą przez gardło.

 

-- 26 mar 2015, 22:17 --

 

hmmm...ale jestem chaotyczna, mam nadzieję, że cokolwiek da się z tego zrozumieć

[antylopa]

veronique, bardzo dobrze Cie rozumiem i nawet za dobrze.

A może zadbajcie o siebie nawzajem. Razem jest zawsze raźniej

[veronique]

antylopa, dzięki wielkie. To naprawdę budujące, świadomość, że jest ktoś kto rozumie.

Ale ja mam po prostu dość, nie jestem w stanie dłużej się nią zajmować, a ona nigdy nie podoła dbaniu o kogoś, bo jest za słaba. Mam tylko nadzieję, że ja kiedyś się z tego wygrzebię i że ona sobie poradzi.

[antylopa]

veronique, aż za dobrze Cie rozumiem...

A od kiedy masz dość opiekowania się swoimi rodzicami?

Chodzisz na psychoterapię?

[veronique]

antylopa, moja cierpliwość ostatecznie kończy się teraz. Ja już nie mam na to siły.

Na terapię indywidualną chodzę od dwóch lat.

[antylopa]

veronique, i bedąc na psychoterapii dowiedziałaś się,że Twoja siła już wygasła?