Nadmierne objadanie się

[Lajla]

Dziewczyny mi się wydaje, że aby wyjść z bulimii to trzeba jeść "normalnie", czyli jak ktoś kto nie jest na diecie. Oczywiście to nie jest takie proste. Trochę to wygląda tak, że was pouczam, a samej siebie nie potrafię:/ Wybaczcie...

[bretta]

Lajla, ale to chyba normalne, że łatwiej doradzić innym niż sobie pomóc...

nieidealna, i jak idzie?

[nieidealna]

bretta, hmm. nie obżarłam się dziś. owszem. pozwoliłam sobie na trochę słodyczy, ale kosztem innych posiłków, tzn. nie zjadłam obiadu tylko bułeczki drożdżowe. po czym poszłam na rolki...

[bretta]

nieidealna, no to całkiem dobrze, tak trzymaj;). A ja trzymam kciuki przez święta!

[nieidealna]

i wytrzymałam do końca dnia. . spadek wagi mnie podbudował. .

[Badziak]

W nowym Newsweeku jest ciekawy artykuł o jedzenioholikach. Pomyślałam, że może Was to zainteresuje.

[Lajla]

Oj, teraz święta, tyle pokus...

Kurcze, mam jakąś dziwną złość na to jedzenie, i na siebie:/

Chciałabym mieć normalny stosunek do jedzenia, tak jak inni.

Dlaczego musimy się tak męczyć?

[Adamo]

Brał ktoś tutaj Topamax (topiramat)? Ponoć dobry na problemy z objadaniem się...

[Sorrow]

Wczoraj nie wytrzymałem i zjadłem poza tym co miałem zjeść tależ fasolki po bretońsku i z 5 deko słonecznika.

Dość mocno przez to przebiałkowałem i teraz bolą mnie stawy .

[Lajla]

Sorrow, chorujesz na coś??

[nieidealna]

przedwcześnie się pochwaliłam. wczoraj i dziś powtórka z rozrywki. a ja jem i jem i jem.. mój żołądek mówi dość, a ja nie przestaję. .

[chojrakowa]

Adamo, JA brałam.

Jeśli chodzi o apetyt to fakt, skutecznie mnie wyhamował ( w ogromnej dawce) ale niestety m. in skutki uboczne doprowadziły mnie do szpitala z psychozą. Nie jestem od polecania ani odradzania, na mnie zadziałał tak a nie inaczej.

 

Ja dzisiaj pierwszy raz od wielu wielu tygodni pomyślałam żeby znów zwymiotować. Nie dałam się.

Staram się jeść w miarę normalnie, zacząć traktować jedzenie jak przyjaciela a nie wroga, ale to się tak tylko łatwo mówi. Dziewczyny, jak potrzebujecie otuchy albo rady to ciocia chojrakowa służy pomocą Pw, albo gg, chętnie porozmawiam.

[lost_]

powiedzcie mi proszę, czy to jest jakiś postęp?

 

po tygodniu jedzenia normalnie miałam napad. ogólnie - w okresie między napadami nie jadam słodyczy (brak wartości odżywczych, mam po nich brzydką cerę, cellulit itd...). pomyślałam sobie jednak- są święta, mogę zjeść kawałek ciasta. i zjadłam. było ok, poszłam na rolki, spotkałam się ze znajomymi. jednak kiedy wróciłam do domu, pomyślałam sobie - "skoro już zjadłam ten kawałek, coś jeszcze mi nie zaszkodzi. skoro już się 'zatrułam' słodyczami (sic!) to i tak nic z tym nie zrobię... ". pomyślałam jeszcze o smaku słodyczy... w efekcie zjadłam naraz 2 tabliczki czekolady, kilka kawałków ciasta, marcepan, kilka kromek chleba z rózymi rzeczami...

doczołgałam się do łóżka i poszłam spać.

na czym ma polegać owy postęp? zwykle, gdy zaczynał się napad, nienawidziłam siebie. myślałam - trudno zawaliłam to mogę żreć dalej. opychać się. trwało to zwylke tydzień (opamiętywałam się, gdy sobie pomyślałam, że warto jednak spotykać się z ludźmi a nie zdychać na łóżku z pełnym brzuszyskiem no i że... warto ładnie wyglądać dla mojego chłopaka). miałam gdzieś moje ciało zdrowie. teraz było inaczej. na drugi dzień pomyślałam: ok - przejadłam się, ale co z tego? przecież to dalej ja, moje ciało! przecież były świeta! mimo uczucia sytości zaczęłam dzień zdrowym, niewielkim śniadankiem. poćwiczyłam. wykąpałam się i posmarowałam ciało balsamem (wcześniej myśli typu: "o to obżarte cielsko nie opłaca się dbać"). coprawda na wadze 3 kg więcej (o matko, aż tyle na raz zjeść...), ale przecież dalej warto żyć!

i po tym jednodniowym wyskoku wszystko w normie, norlamna dieta i wogóle:)

 

na tej podstawie myślę, że zmierzam w dobrym kierunku. jedno co mnie martwi - że nie mogę przestać. gdybym wogóle nie ruszyła tego ciasta nie byłoby napadu. nawet nie czułam takiej potrzeby - poprostu wydało mi się, że jestem już na tyle zdrowa (taa, jasne) że mogę jak norlamny człowiek zjeść jeden kawałek dla smaku i na tym zakończyć. niestety pomyliłam się. to tak jakby alkoholik wypił jeden kieliszek wódki (choć nie mogę tak powiedzieć, bo nidgy alkoholikiem przecież nie byłam).

ale przecież bez słodyczy można żyć. nie będę próbować - nie będzie napadu.

co o tym sądzicie???

 

 

muszę wreszcie iść do tego psychologa. tylko nie umiem się to tego zabrać - mam dopiero 18 lat, nie łapię się w tym wszystkim, nie mogę powiedzieć rodzicom, nie wiem...

[nieidealna]

doskonalę Cię rozumiem i uważam, że to postęp. owszem, lepiej byłoby gdybyś nie zjadła tyle na raz, ale nie traktujesz jedzenia jak wroga, to dobrze.:).

[BiałyLatawiec]

Od dwoch lat borykam się z jedzeniem kompulsywnym. Z tym, że wystepuje u mnie naprzemienne głodzenie się (lub pozwalam sobie tylko na jeden posiłek w ciągu dnia) które trwać może kilka miesięcy lub kilka dni, a potem zwykle następuje kryzys jakiś impuls i zaczynam batalię z obżarstwem.

Jestem tym już wykończona, moje ciało jest rozciągnięte jak worek z piaskiem , patrząc w lustro samej siebie nie poznaje Od dziecka zawsze byłam chuda a wręcz moja matka musiała mnie zachęcać(lub zmuszać) do jedzenia i tak było do czasów liceum wsród znajomych byłam uważana za osobe o "normalnych" rozmiarach.

Ciągłe efekty jo-jo sprawiły, że całkiem mam rozchwianą wagę nie mówiąc o chwiejności psychicznej.

Brzydzę sie samej siebie, najgorsze sa te napady niepochamowanego głodu kiedy moj mozg zdaje sie byc odseparowany od reszty ciała i staje sie jedna wielka czarną otchłanią....Kiedy spotykam sie ze znajomymi ciągle myśle o tym że oni widzą jak bardzo przytyłam i czy zauważyli że stałam sie zamknieta. Wydaje mi sie że wszyscy udają ze patrzą na mnie tak samo( lub poprostu mnie nie zauważaja).

Od miesiąca biorę fluoxetyne (rok temu przerwałam jej stosowanie)raz dziennie, raczej sprawiła efekt placebo bo faktycznie jem znacznie mniej i zanotowałam moze dwa napady w tym jeden dzisiaj niestety.....jednakże mniejszy apetyt nie zniwelował myśli powracających na temat jedzenia lub niedopuszczenia do siebie żadnych mysli na ten temat, co powoduje ze mam w głobie tykająca bombe ktora w każdej chwili grozi wybuchem.

Zastanawiam się w ogóle na skutecznosci jakichkolwiek tabletek na zaburzenia odzywiania, ktore sa jednym z OBJAWOW innych zaburzen psychicznych. Dlatego dobija mnie ta myśl że najpierw musze sobie poradzic z depresją i zaburzeniami osobowości a wtedy kompulsje przestaną stanowic dla mnie problem

Straciłam kontrole nad swoim umysłem i ciałem.

[Blair]

Ja też objadam się kompulsywnie. Nie nawidzę tego..a jednak robię.

Najlepiej się czuję gdy trzymam się zasad zdrowego odżywiania.

Gdy mam napad potrafię zjeśc na jednym posiedzeniu nawet 8000-10000kcal.

Wczoraj miałam kolejny napad...Jadlam aż do maksymalnego bólu żołądka:(

Uch mam też nerwicę natręctw(myśli). Czasem mysli tak mnie niepokoją,że wolę się obeżreć i martwic wagą niż dalej bać się samej siebie:(

 

Chciałam napisać,ze cieszę się iz są tu osoby z podobnym problemem...jednak po chwili refleksji widzę,że mnie to nie cieszy ponieważ tak dużo osób tak bardzo cierpi:(

[carmen1988]

Ja też mam z tym problem. Jestem uzależniona od słodkiego, nie umiem najczęściej powiedzieć sobie stop, a dodatkowo nerwy, stres i nieszczęśliwe momenty staram się zajeść czekoladą.

[Blair]

Ja też mam z tym problem. Jestem uzależniona od słodkiego, nie umiem najczęściej powiedzieć sobie stop, a dodatkowo nerwy, stres i nieszczęśliwe momenty staram się zajeść czekoladą.

 

tulę...

Ja jak już zacznę jesć słodkie to nie potrafię skończyć...Lepiej mi w ogóle nie zaczynać.

Plus jedzenie często wydaje mi się być najmilszą rzeczą w ciągu dnia...nagrodą, pociechą, lekiem na nudę.

[carmen1988]

Mam identycznie to samo, potem tyję- łapię doła- jem słodkie, żeby go na chwile zabić i to nie ma końca.

 

Blair,Jesteś fanką Gossip Girl?

[lost_]

polećcie mi proszę jakieś miejsce/konkretną osobę gdzie mogę szukać pomocy na Śląsku!!!

najlepiej kogoś, kto zajmuje się zaburzeniami odżywiania.

jak tylko dostanę namiary, umawiam się na wizytę. potrzebuję pomocy specjalisty i nie chcę marnować już ani dnia dłużej.

[essprit]

Na śląsku nikogo dobrego od zaburzeń jedzenie nie znajdziesz.

A jak są - to nie przyjmują nowych pacjentów

 

Google: psychoterapeuci polskiego towarzystwa psychiatrycznego (lub p t psychologicznego).

Próbuj.

 

-- 16 maja 2011, 21:19 --

 

Na śląsku nikogo dobrego od zaburzeń jedzenie nie znajdziesz.

A jak są - to nie przyjmują nowych pacjentów

 

Google: psychoterapeuci polskiego towarzystwa psychiatrycznego (lub p t psychologicznego).

Próbuj.

[lost_]

a np. to www.psychoterapia-silesia.pl/osrodek_le ... nosci.html ?

 

potrzebuję pomocy jak najszybciej, ale nie chcę iść do osoby, która nie ma o tym pojęcia

[manko]

a może picie mleka by wam pomogło.

[Adamo]

Jakie leki wam pomogły w objadaniu się?

[lost_]

mi pomaga picie kawy i kakao. czasem.