To świat ma depresję

[rabarbar]

Mam depresję. Znowu! Ale tym razem mam też dość tłumaczenia się z tego powodu.

Tak, jestem pusty ale czy to nie wina świata, który zawziął się by zniszczyć wszelkie

zalążki prawdziwego sensu, by pogrzebać je pod górą bzdury, głupoty i zwykłego chamstwa. Tak, jestem wypełniony lękiem ale czy to dziwne biorąc pod uwagę, że dzień za dniem odchodzi w nicość pod naporem monotonnych zajęć lub nieskończonego wiru kursów, szkoleń i innych zaśmiecaczy umysłu, które nie zostawiają sił na prawdziwą refleksję czy twórczą kreacje. Tak, milczę jak grób ale nie różni się to od mowy ludzi którzy przestali słuchać a potrafią jedynie gadać bombardując się nawzajem resztkami medialnych newsów lub powtarzanymi w kółko "mądrościami" wykluczającymi żywy dialog

i satysfakcjonującą komunikację. Pustka, lęk, milczenie - oto co pozostaje, tym którzy próbują wyrwać się z zaklętego kręgu świata. Pustka, lęk, milczenie które są tego świata najwierniejszym zwierciadłem. Depresja to odwaga patrzenia bez złudzeń na nicość świata.

[tet]

rabarbar poruszyłeś obszar mojego mózgu, który właśnie popadł w egzystencjalną melancholię.. co ja mówię! on w niej tkwi od lat. neurotyczna osobowość naszych czasów, stara księga ale jak bardzo aktualna. dobijające jest życie w świecie wiecznego wyścigu: szczurów, zbrojeń i innych ciulstw. sam to wymyśliłeś?: Depresja to odwaga patrzenia bez złudzeń na nicość świata.

smutno

[julie]

rabarbar dobijające jest życie w świecie wiecznego wyścigu: szczurów, zbrojeń i innych ciulstw. sam to wymyśliłeś?: Depresja to odwaga patrzenia bez złudzeń na nicość świata.

smutno

 

ale k**** prawdziwie, mam to samo odczucie już od wielu lat;

[ark]

"Pustka, lęk, milczenie - oto co pozostaje, tym którzy próbują wyrwać się z zaklętego kręgu świata. Pustka, lęk, milczenie które są tego świata najwierniejszym zwierciadłem." Napisał Rabarbar.

Myślę ,że właśnie w tej pustce, tej ciszy jest sedno istnienia. Ale ta "pustka" ,to nie pustka tylko, przestrzeń w której wszystko się wydarza i znika. Dlaczego się jej boimy? Bo jest nieznana, jak przyszłość. I tu tkwi główna przyczyna lęków : obawa przed przyszłością.

Dlaczego przyszłość widzi nam się taką straszną , bo budujemy ją na obrazach ,emocjach znanych z przeszłości. A ona nie zawsze była różowa.

Jak się wyciszyć, jak odnaleźć spokój w sobie? ..... Przeszłość potraktować jak przeszłość, nie ciągnąć jej za sobą, a już szczególnie emocji z nią związanych, wybaczyć sobie, wybaczyć innym. Wszystko przemija ,nie jesteśmy tymi myślami , emocjami , nasze lęki też ale to my je ciągle zasilamy . Gdy skupimy się na oddechu , na chwili teraźniejszej , poczujemy spokój , choć na chwilę , ale gdy będziemy się ćwiczyć w uważności ,lęki się rozpuszczą. Zrozumiemy ich pustą naturę i to , że to my sami tworzyliśmy tego upiora w nas.

Może to nie jest łatwe , takie ćwiczenie się w uważności ,ale na pewno pozytywne skutki tego są trwałe.

[julie]

"powiało mi" tu "oświeceniem" ; ale czy na tym świecie można w ogóle uzyskać spokój wewnętrzny? ; biegam, medytuję , pracuję nad sobą a i tak roznosi mnie od czasu do czasu i to tak mocno, że mam ochotę rozerwać kogoś kto jest najbliżej na strzępy; wszystkie self-help books z field'a New Age fajnie i z fascynacją się czyta, może to wszystko i prawda, ale jak przychodzi pocierpieć na własnej skórze, chociaż nic nie zawiniłam, to all theories biorą w łeb-i to że ludzie którym ufam okazują się niewdzięczni to też moja wina? że niby ich przycignęłam bo odpowiadają moim wibracjom, etc.?! szlag mnie powoli trafia:-(

to wszystko takie brutalne i nieludzkie; ehhh

[ark]

" biegam, medytuję , pracuję nad sobą a i tak roznosi mnie od czasu do czasu i to tak mocno, że mam ochotę rozerwać kogoś kto jest najbliżej na strzępy;" piszesz Julie. Ale co by było gdybyś tego nie robiła? Pewnie, na okrągło wszystko w strzępach by latało .

Od 9 lat nie piję , przez pierwsze 4 lata niepicia, uczyłem się sam siebie, nie było łatwo ale dałem radę. Potem poznałem metody które pozwoliły mi ustabilizować wewnętrzne poczucie spokoju.... Nie powiem , że jestem wolny od emocji. Wręcz powiem ,że teraz dopiero je widzę , rozpoznaję, jak we mnie się rodzą , ale co ważne ;dostrzegam je w momencie powstania a nie wtedy gdy mną zawładną. Gniew, zazdrość, duma to nasze ludzkie dziedzictwo , to doświadczenie i różnorodność, to barwy. Gdyby ich nie było ,to czy dostrzeglibyśmy ,że pod tą skorupką kryje się wieczna miłość?

Ci ludzie którzy są niewdzięczni, może też są zagubieni? Pewnie też się boją , że ktoś ich zrani i zakładają maskę gniewu.

Uważność w życiu codziennym pozwala to dostrzec, ich strach i zagubienie , a przez co nabrać do tego dystansu i nie brać tak do siebie.

[Majster]

...dzień za dniem odchodzi w nicość pod naporem monotonnych zajęć lub nieskończonego wiru kursów, szkoleń i innych zaśmiecaczy umysłu, które nie zostawiają sił na prawdziwą refleksję czy twórczą kreacje. Tak, milczę jak grób ale nie różni się to od mowy ludzi którzy przestali słuchać a potrafią jedynie gadać bombardując się nawzajem resztkami medialnych newsów lub powtarzanymi w kółko "mądrościami" wykluczającymi żywy dialog...

 

..................

Pieknie przedstawione sedno sprawy. Nic dodac nic ujac.

[Piotrek]

Do odwagi prowadzi pewność siebie, depresja wynika z braku pewności siebie,

wiec jak depresja może być odwagą?

W sumie to staram się zrozumieć ludzi co mają depresje,

ale nie zawsze mi to wychodzi?

Narzekanie, szukanie winnych w tym co nas otacza? nie nazwałbym tego odwagą.

Sam osobiście nazwałbym to głupotą.

Świat to ludzie, wiec świat to też ja wy.

To jak wygląda nasze życie zależy od nas i tylko od nas,

Monotonia? też zależy od nas samych, jak ktoś myśli, jest kreatywny

wymyśli coś żeby urozmaicać sobie życie:)

każdy z nas indywidualnie jest odpowiedzialny sam za siebie.

 

"...pewność siebie, mój sposób na porażke, stary

najważniejsze nie płakać, śmiać się gdy krwawisz..."

[Majster]

Nie zrozumiales..