Mój chłopak ma depresję...

[Jaskółeczka]

Witam serdecznie wszystkich. Nie wiedziałam, gdzie umieścić ten temat, mam nadzieję, że tak jest dobrze.

Od jakiegoś czasu dręczy mnie bardzo poważny problem. Mam chłopaka, z którym jestem ponad pół roku. Długo się o niego starałam, walczyłam i w końcu odważyłam się mu wyznać, co czuję i tak zostaliśmy parą. Na początku było przecudownie (tak, jak chyba w większości związków =o), mój kochany był dokładnie taki, jak wiele kobiet chciałoby, romantyczny, czuły, ale też silny, po prostu taki jaki myślałam, że jest. Dowiedziałam się też, że ma laterogenię - wada szczęki, która powoduje, że jedna z kości policzkowych źle rośnie (za długa) i asymetrię, co powoduje, że twarz jest jakby przekrzywiona w jedną stronę. Ma mieć na to operację za 10 miesięcy, wtedy jednak o tym nie wiedział. A że jest perfekcjonistą, to strasznie się tym przejmuje, zachowuje się, jakby miał raka. Na początku jak mówiłam było wspaniale, jednak z biegiem czasu chłopak stał się coraz bardziej chłodny, zamknięty w sobie, zaczął wytykać mi moje wady, miał totalnego doła, przestał być czuły i romantyczny itp. W końcu powiedział mi, że ma depresję i ta choroba tak go dobija, że odechciewa mu się żyć... i że jak będzie już zdrowy, to na pewno wróci do swojego wcześniejszego zachowania. A ja nie ukrywam, że mi cięzko - wyżywa się na mnie, usprawiedliwia chorobą, mówi czasem, że nie ma ochoty na miłość, jest wobec mnie chłodny i mówi, że wymyślam problemy... ostatnio się dowiedziałam, że nie podobam mu się w całości - choć to moja wina, bo sama się pytałam, czy mu coś we mnie nie pasuje. Dziś nawet całować się nie chciał - dał mi jednego "cmoka" tłumacząc, że ma doła i nie ma ochoty. Bardzo go kocham, nie chcę z nim zrywać... byłabym gotowa poczekać aż wyzdrowieje, ale co jeśli te jego zachowanie to nie przez chorobę tylko dlatego, że mu się znudziłam, że już mnie nie kocha tak jak to mówił wczesniej? Nie wiem, czy to mogłoby az tak wpłynąć na jego psychikę. A przy okazji rujnuje też i moją. Ale naprawdę chciałabym mu jakoś pomóc. Już nie wyrabiam normalnie.

[tet]

Jaskółeczko droga, rozumiem trudny moment w życiu Twojego chłopaka, ale nie powinien się na Tobie wyżywać! Z drugiej strony ja sama wiem jak to jest, ale od tej właśnie ponurej strony.. to ja często jestem "katem" i też wylewam pomyje na bliską mi osobę tylko dlatego, że w środku mam galimatias i nie mogę się z niego wyplątać. Zazdroszę, że on jest "normalny" i nie mogę powstrzymać dogryzania. Dlatego musisz uzbroic się w cierpliwość, ale tez wytłumaczyć chłopakowi, że nie jesteś z betonu i nie wolno mu Cię tak traktować. W pewnym momencie może stać się za późno na poprawę.. o jedno slowo za dużo, o jeden czyn za dużo i się popsiuje na amen. Czego oczywiście Ci nie życzę A panu Twego serca, jeśli nadal będzie tak postępował radzę udać się do lekarza na rozmowę, bo zbzikuje do tej operacji. Pozdrawiam

[Jaskółeczka]

Właśnie w tym problem, że on czasem wyżywa się na mnie, a czasem jest zimnym głazem. Nic do niego nie dociera, mogę płakać, błagać i nic. Do lekarza nie pójdzie, bo uważa, że to ja robię coś nie tak. Czasem przypomina mojego dawnego, cudownego chłopaka, ale wystarczy, że spojrzy w lustro i koniec. Naprawdę nie chciałabym zrywać, tylko go wspierać... ale ja sama też trochę tego potrzebuję, bo tak jak mówisz, nie jestem z betonu Kiedyś, jak płakałam, to on mnie przytulił i pocieszył.. teraz patrzy się jak jakiś nierozumiejący ludzkiego bólu zwierzak. I zastanawiam się tylko, czy może za każdym razem mówić, że to jego choroba... czy może jednak nasz związek się wypalił?

[tet]

Chyba za bardzo się skupił na sobie i zapomniał, że jesteś Ty.. widać bardzo mu to dokucza - jego wygląd i reakcja jest bolesna dla Ciebie, ale myślę że dla Niego też. Musisz go podejść i zmusić do rozmowy. Szczerej.. o co mu chodzi i czy jego uczucia wobec Ciebie się zmieniły

[Gość]

Od kiedy ma te depresje? Bo z Twojego postu wynika ze jak sie zaczeliscie spotykac to nie mial depresji a zaczal ja miec dopiero w trakcie waszego zwiazku. Takze czy leczy sie? Chodzi na spychoterapie, bierze leki? Moze to tylko wymowka na takie a nie inne zachowanie.

[Jaskółeczka]

Tzn miał ją przez cały czas, ale kiedy zaczął ze mną chodzić to jakby miłość wysunęła się na 1 plan i nabrał ochoty do życia... ale za to po jakichś 3-4 miesiącach związku nasiliła mu się, bo założono mu aparat na zęby, twarz mu się trochę pogorszyła i dowiedział się, że jeszcze musi trochę poczekać. Nie bierze żadnych leków, nie leczy się w ogóle... on po prostu uważa, że po operacji jego depresja sama minie. Pytanie tylko, czy zacznie po niej być taki romantyczny i czuły jak dawniej... czy po prostu okaże się, że jego zachowanie nie tyczyło się jego choroby, tylko przemijania naszego związku

 

Tet, rozmawiałam z nim... powiedział, żebym mu zaufała, że jego uczucia się nie zmieniły po prostu jest chory. Tylko (wybaczcie mi, ale nie rozumiem za bardzo tego) właśnie dziwi mnie jedna rzecz... jak się jest załamanym, pragnie się chyba wsparcia od drugiej osoby... ja mu się nie narzucam, jestem, kiedy tego chce... ale on mówi po prostu, że chce być sam i nie ma ochoty na miłość. Ja w sytuacji załamania jednak chciałabym, żeby mnie ktoś wspierał... :| Zastanawiam się, czy warto czekać... wcześniej czekałam na niego 9 miesięcy, bo miał doła i nie chciał mieć dziewczyny, a jednak zakochał się we mnie... i jesczze jedna rzecz wprawia mnie w zakłopotanie. Jak mówię coś, że mi źle w związku itp to mówi, że spodziewał sie tego, dlatego teraz nie planował szukać dziewczyny, bo wiedział, że może przez niego cierpieć... i to mi jakby daje większą siłę do wytrwania z nim, bo wiem, że cierpi... Jestem po prostu rozbita.

[tet]

Według mnie jesteś na dobrej drodze do faktycznego wsparcia chłopaka w depresji.. bo sama się jej niedługo nabawisz! Jego zachowanie jest niedopuszczalne, rozumiem że jest chory, ale czy nie widzi, że Ty też dostajesz baty i to z jego strony? Albo jest krótkowzroczny, albo to uczucie rzeczywiście przechodzi kryzys. Niech się zgłosi do lekarza lub postanowi przechodzić trudne chwile razem z Tobą - takie byłoby moje ultimatum. Trzeba też mysleć o sobie.. ech

 

ps. Oczywiście ja tylko radzę

[Gość]

a może chłopak nie chce z Toba byc i wymyśla depresje w nadziei że sama Go rzucisz, żeby to on nie musial rzucać Ciebie.

 

[Dodane po edycji:]

 

ps. wiem, bo sama sie tak zachowywałam w stosunku do swojego byłego. Był dobrym czlowiekeim, własciwie to pewnie inne dziewczyny mi zazdrościły ale ja go nie kochałam i nie chciałam z nim być ale nie miałam powodu by go rzucać, bo co miałam mu powiedzieć? sorry nie kocham Cię już i właściwie to nigdy nie kochałam...

 

więc byłam niemiła, o wszystko miałam pretensje do niego, o to że pada deszcz, że świeci słońce itp. nie całowałam się z nim, nie chodziłam za rękę po ulicy, mówiąc ze to wieśniackie itp. Po prostu każdy by miał dość takiego traktowania a on.... kochał mnie jeszcze bardziej i chciał mi pomagac :|

 

więc zastanów sie koleżanko czy on naprawdę cierpi na depresje czy po prostu chce się Ciebie pozbyc. Weź na próbe powiedz że nie możesz znieść tego jego traktowania i chcesz odejść i zobacz jego reakcje na to.

 

Aż w końcu znalazl się pretekst by się z nim rozstać.

[Jaskółeczka]

Robiłam już to i nie jeden raz... bo po prostu sama powoli nie wytrzymywałam psychicznie. Mówiłam mu, że może lepiej jak znajdzie sobie dziewczynę, która lepiej będzie go wspierała i że nie odpowiada mi to jak mnie teraz traktuje... i że cierpię, a on załamywał się coraz bardziej... mówił, że nie chce ze mną zrywać ale jednocześnie nie chce mi pozwalać cierpieć :| I wtedy miękłam i jakaś nadzieja znowu się we mnie budziła... wczoraj porozmawiałam z nim szczerze, mówił, żebym dała mu szansę i że postara się choć trochę dla mnie zmierzyć się z tym. I od wczoraj jest normalnie do rany przyłóż... ale wydaje mi się, że za niedługo znowu będzie to samo Jednego jestem pewna: on mnie Kocha, nie chce ode mnie odejść... tylko albo ta depresja tak go zmieniła, albo po prostu po paru miesiącach poznałam trochę jego zimnego charakteru. I sama nie wiem tak naprawdę, jaki on jest... bo czasem rzeczywiście jak się postara to jest normalnie jak jakiś typ z telenoweli a czasem taki wredny, oschły brutal.

[tet]

Rzeczywiście zbytnio przywykłaś do jego obrazu, jak to napisałaś.. chłopaka z telenoweli, a ludzie mają różne oblicza, z których nie wszystkie nam się podobają. Zwłaszcza jeśli idzie o depresję. Ja bym się jednak upierała przy wizycie u lekarza.

[elunia233]

Hej i jak sobie poradziliscie? Dalej ma depresje? mam identyczny problem z tymze moze powod depresji jest inny..co zrobic zostac z chlopakiem z depresja czy raczej zajac sie swoim zyciem? Z tymze u mnie moj facet nie chce pomocy, powiedzial ze mnie bedzie ranil i zebym odeszla i znalazla normalnego faceta, ale ja nie wiem co zrobic...poradzcie

[Pain]

Moim zdaniem wszystko zależy od pary. Jeśli ludzie bardzo się kochają, nie idą na łatwiznę. Mój chłopak też ma depresję (tak jak i ja) i niestety pamiętam jeszcze te czasy, kiedy stawał się apatyczny i nawet ze mną nie chciał mieć do czynienia. Ale ja wiedziałam, że w głębi serca chce, bym przy nim była. I byłam! Otrzymał ode mnie tyle wsparcia, że podjął leczenie, dopuścił mnie do siebie i pozwolił sobie pomagać. Wystarczy być cierpliwym, wierzyć, że się uda i wtedy żadna myśl o rozstaniu nie przychodzi do głowy. Ja ani razu nie myślałam, żeby rozstać się z moim chłopakiem, ponieważ bardzo go kocham - nad życie, nad wszystko. Wiedziałam, że to choroba, nawet wtedy, gdy nie było diagnozy. Bo nie wierzyłam, że tak wielka miłość może się wypalić ot tak sobie. Naprawdę trzeba być silnym. Mój chłopak w końcu zrozumiał, że to, co robi, nie ma sensu, bo przecież mnie kocha. Chociaż oboje jesteśmy chorzy i mamy czasem gorsze dni, to mimo wszystko jesteśmy szczęśliwi. Nie wyobrażamy sobie życia bez siebie. O miłość trzeba walczyć, a jeśli naprawdę się czegoś pragnie, to wygrywa się ze wszystkimi przeciwnościami.

[Jaskółeczka]

Przepraszam, że nie odpisywałam, ale nie miałam dostępu do internetu przez jakiś czas:)

Ostatnia wypowiedź bardzo mnie wzruszyła... podziwiam Cię, Pain, że tak wierzysz w miłość. Dzięki Tobie zrozumiałam, że i ja zbytnio wątpię w mojego chłopaka, zamiast go wspierać i być przy nim. On jest bardzo wrażliwy, nadal ma depresję, choć momentami, gdy udaje mi się być przy nim (nie jesteśmy za często razem, bo naprawdę daleko od siebie mieszkamy) wydaje się, że nieco się rozchmurza. Wiem, że pod tą skorupą kryje się mój kochany. I wiem, że za te parę, może parenaście miesięcy, wszystko zacznie odżywać... kiedy pozbędzie się problemu, będzie mu o wiele lżej. A ja zamierzam byc wytrwała, coś takiego jak opuszczenie go nie wchodzi w grę. Bez niego czuję się jak bez serca. Jestem przy nim, ale nie narzucam mu się... panuję też bardziej nad swoimi uczuciami, bo łatwo jest mnie wyprowadzić z równowagi.

Partnerom w podobnej sytuacji mogę życzyć tylko odwagi i wytrwałości, bo to klucz do celu:) Co racja, to racja, o miłość trzeba walczyć... nikt nie mówił, że będzie łatwo. Ja znalazłam swoją i wiem, że warto ;]

[Pain]

Bardzo mi miło, że doceniłaś moje słowa. Doskonale Cię rozumiem, depresja u ukochanej osoby boli bardziej niż własne niedomagania. Ja tak mam, moja depresja spada na dalszy plan, kiedy widzę, że mój chłopak czuje się gorzej. Ostatnio powiedział mi, że nie chce mnie widzieć, bo nie zniósłby rozstania ze mną. My też niestety mieszkamy na razie daleko od siebie, więc widzimy się rzadko. Kiedy jesteśmy razem, ukochany rozchmurza się i wtedy czuję się szczęśliwa. I chociaż bardzo go potrzebowałam, zrozumiałam, że nie mogę się z nim zobaczyć, żeby bardziej nie cierpiał. Tak, wierzę w miłość. Wierzę, że uczucia są w stanie pokonać nawet największe trudności. Nasz związek pokonał ich już tyle, że tym bardziej wierzę, że dzięki mojemu uporowi uda mi się mu pomóc. Mój chłopak wie, że zrobię dla niego absolutnie wszystko. Nigdy nie myślałam o tym, żeby go z tym zostawić. Im bardziej się ode mnie oddalał, tym bardziej o niego walczyłam. Wiedziałam, że nie robi tego specjalnie. Że choroba źle za niego myśli. Zawsze i nieprzerwanie będę go wspierać. Dzięki niemu moje życie nabiera kolorów. Więc powtarzam, dla miłości warto walczyć. Pozdrawiam i życzę powodzenia.

[Jaskółeczka]

Dokładnie, masz rację. Mój związek jeszcze jest trochę jakby... niezbyt dorosły, bo on sam mi powiedział, że jest jeszcze trochę niedojrzały, a i ja czuję, że taka znowu dojrzała nie jestem. Więc uczymy się być w związku, czyli kłótnie też bywają oczywiście... ale myślę, że z każdym dniem, każdym miesiącem, uczymy się coraz więcej o sobie i o tym, jak należy postępoiwać ;] 1 lutego będzie 10 miesięcy:)

Ja właśnie odkryłam, że w tym związku to ja jestem silniejsza psychicznie, więc nie mogę na razie oczekiwać, że chłopak zajmie się moimi problemami, skoro swój przytłacza mu życie. I wiem też, że on nie potrzebuje, bym była przy nim ciągle, ale mam zamiar być po prostu wtedy, gdy on tego potrzebuje. A sama tez powinnam chyba zająć się swoimi pasjami, swoim życiem... nie warto mu ciągle przypominać jaki on jest biedny, chory, itd. Założę się, że on też chciałby oderwać się na chwilę od problemów, zgadzacie się?

 

o zrobic zostac z chlopakiem z depresja czy raczej zajac sie swoim zyciem?

 

Myślę, że powinnaś z nim zostać i wspierać go, ale nie na siłę... zajmij się też w międzyczasie swoimi pasjami czy znajomymi, których dawno nie odwiedzałaś... żeby jednocześnie mieć też swoje życie, ale nie opuszczać chłopaka... ja jak byłam ciągle przy nim, to on się denerwował i mówił, że potrzebuje być sam...a mną targały emocje. Więc najlepiej znaleźć jakiś złoty środek. Pozdrawiam:)