Lęk przed nieskończonością po śmierci, zapętleniem

[NoMoreDepression]

Witam,

Ostatnio wyszły na wierzch moje lęki z dzieciństwa, lęk przed tym, że nie potrafię ogarnąć jak to wszystko ma działać. Nawet jeśli jest Bóg, to skąd się ten Bóg wziął i w ogóle od kiedy jest, a skoro go kiedyś nie było, to co było przedtem niby. Wiecie, o co mi chodzi.

 

I teraz mam pytanie - czy takie myślenie może być PRZYCZYNĄ mojej depresji, czy może jej EFEKTEM, SKUTKIEM?

 

Nie wiem, czy mam się wyciszać i hamować te myśli (co raczej chyba tak naprawdę na dłuższą metę do niczego nie prowadzi), czy może poddać się tym myślom i emocjom (tak mi się wydaje, że jest prawidłowo) - i po prostu przelać je na kogoś, zwierzyć się z nich. Tylko, że tak się delikatnie spytam, niby ku**a komu?

 

Bardzo proszę odpowiedzcie mi co o tym sądzicie, mile widziana każda odpowiedź... Bardzo mi to jest potrzebne... Pozdrawiam!

[Rani]

Nawet jeśli jest Bóg, to skąd się ten Bóg wziął i w ogóle od kiedy jest, a skoro go kiedyś nie było, to co było przedtem niby.

Wiesz, że ja też się nad tym zastanawiałam i do niczego dobrego to nie prowadziło. Doszłam więc do wniosku, że jeśli nie jest napisane nic na ten temat w Biblii to widocznie nie jest to ważne i przestałam o tym myśleć. Myślę, że to może wynikać z depresji bardziej niż do niej prowadzić. Ale to moje zdanie.

[Hans]

Też tak miałem, coś podobnego, tylko zastanawiałem się nad sensem istnienia ludzi, do niczego dobrego to nie prowadziło, bo wiadomo nie od dziś, że człowiek jest potrzebny samemu sobie i świat się bez niego nie zawali, kochamy dobra doczesne, to nas tu trzyma :) Bo już dawno przestaliśmy uprawiać seks, żeby gatunek przetrwał i zabijać, żeby zjeść :)

Teraz o tym nie myślę, mało mnie obchodzi po co tu jestem, ważne, żeby było mi dobrze

 

 

Jeśli jest bóg, w co ja nie wierzę, to jest to najbardziej złośliwa istota jaka kiedykolwiek istniała :)

 

Pozdrawiam.

[NoMoreDepression]

Tez tak mi sie wydaje, ze to nie jest prawdziwa przyczyna depresji. Musza to byc chyba jakies stłumione emocje, z czym innym zwiazane. Takie egzystencjonalno - filozoficzne rozwazania to chyba wynik małęgo poziomu serotoniny w mozgu, a nie na odwrot. Ehhhh, ale to wszystki jest trudne ;/

[chloe]

ja kiedyś próbowałam sobie wyobrazić NIC - w rozumieniu wszechświata. NIC, które nie jest ani czarne, ani białe, ani przezroczyste, które jest NICZYM w najczystszej formie. zawsze powodowało to u mnie dziwne uczucie, że to poza zasięgiem mojego umysłu, przerażało mnie to... nikt tego nie rozumie, kogokolwiek spytam, czy potrafią sobie wyobrazić NIC - nigdy nie mają z tym problemu. i nie przeszkadza im to, że ich NIC jest być może białe albo czarne. a NIC powinno być niczym, czymś, w czym nie ma mocy sprawczej, której nigdy nie było, NIC przede wszystkim nie może być CZYMŚ... i już się gubię. jeśli ktokolwiek rozumie ten bełkot, to z góry serdecznie dziękuję.

[NoMoreDepression]

Hehe ja doskonale rozumiem. Ale chyba w naturze ludzkiej nie powinno byc i nie ma takich rozwazan jakie my mamy, a jest to wynik naszej choroby. Mam przynajmniej taka nadzieje, bo jak nie to koniec :)

[chloe]

NoMoreDepression, chociaż ktoś

choroba chorobą - ja nie wiem co mi jest, bo pani psychiatra nie potrafiła określić. ni to depresja, ni to borderline...

ale jakby nie patrzeć - jednym z moich głównych problemów są myśli, całe miliony myśli, za którymi nie nadążam, również te absurdalne, egzystencjalne rozważania i pytania bez odpowiedzi, które robią nieład w głowie :)

[NoMoreDepression]

Tak sobie mysle, ze moze tego typu zaburzenia to po prostu niewyrazone emocje z wczesnego dziecinstwa - w sensie ze małe dzieci płacza, prawda? Płacza gdy przychodza na swiat, pozniej tez placza "bez powodu"... Moze my tłumiliśmy te emocje w sobie, które inni wyrażali, i dlatego pozostało to "niewyrażone" i wprowadza mętlik w naszych umysłach...

[chloe]

NoMoreDepression, ja zawsze miałam bardzo wysoko postawioną poprzeczkę, starałam się za wszelką cenę spełnić oczekiwania rodziców. Chyba próbowali mnie wychować na twardego, ambitnego człowieka (bo sami twierdza że mieli trudne życie, w które wchodzili nie mając nic). Niestety, wyszedł im kłębek niepoukładanych emocji, który nazywa się ich córką.

 

chyba to tak trochę offtop Przepraszam

[Hans]

NoMoreDepression, ja zawsze miałam bardzo wysoko postawioną poprzeczkę, starałam się za wszelką cenę spełnić oczekiwania rodziców. Chyba próbowali mnie wychować na twardego, ambitnego człowieka (bo sami twierdza że mieli trudne życie, w które wchodzili nie mając nic). Niestety, wyszedł im kłębek niepoukładanych emocji, który nazywa się ich córką.

 

chyba to tak trochę offtop Przepraszam

 

Kurcze, jakbym czytał o sobie, ja się jeszcze swoich uczuć wstydziłem, nikt mi nigdy nie mówił, że mnie kocha poza babcią, nikt mnie nie przytulał jak mi się coś stało choćby w wieku 4 lat, miałem być twardy, rodzice dorabiali się od stołka, a ja mam tak dobrze jak nie ma nikt, więc powinienem się cieszyć, miałem wg ojca nie być "baba" i co, i wyrosło to to na potwora z wynaturzonymi myślami i czynami, do tego do granic możliwości tłumiącego uczucia i skrywającego sumienie, ehh wyżaliłem się trochę

[chloe]

Hans, dla mnie największa słabością od zawsze jest płakanie przy ludziach. Jako, że teraz zdarza mi się płakać dużo częściej niż kiedyś, muszę się ukrywać w pokoju, w łazience, a potem wychodzić z przyklejonym uśmiechem na twarzy. Mimo wszystko myślę, że rodzice nie chcieli nam zrobić krzywdy, tylko okazaliśmy się za mało odporni.

Jak byłam mała to zawsze płakałam w swoim pokoju przed snem, bo miałam koszmarne lęki, że wybuchnie pożar, albo ktoś nas w nocy zamorduje albo okradnie... Pamiętam, jak w dziecinny sposób sobie tłumaczyłam śmierć jako przejście do lepszego życia... wtedy byłam jeszcze pełna naiwnej wiary w Boga i jego moc... później spróbowałam sobie wyobrazić NIC. - bałagan w głowie został do dziś.