Na ile uniwersalna jest terapia?

[Marzec]

Cześć. Mam krótkie pytanie do osób doświadczonych z terapią behawioralno - poznawczą która została mi zalecona. 
Czy jeśli przejdę terapię pod kątem obecnych negatywnych doświadczeń, to nabędę umiejętności na tyle uniwersalne, że w przyszłosci nie będę jej musiał ponownie przechodzić, bo sam sobie poradzę, czy jednak terapię trzeba powtarzać i przechodzić pod kątem każdego problemu osobno?

[Daniel Zalewski]

Cześć! Twoje pytanie jest bardzo trafne i często się pojawia. Psychologia i psychoterapia, podobnie jak medycyna, opierają się na prawdopodobieństwie – to znaczy, że rzadko [...nigdy] kiedy można coś zagwarantować ze stuprocentową pewnością. Najczęściej odpowiedź brzmi: „to zależy”.

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) faktycznie da Ci narzędzia, które mogą być uniwersalne i przydatne w różnych sytuacjach życiowych. Uczy np. radzenia sobie z emocjami, negatywnymi myślami, stresem czy kryzysem. Dzięki temu część osób po terapii czuje się na tyle wyposażona w techniki, że z kolejnymi problemami poradzi sobie już samodzielnie.

Jednak to, czy będziesz potrzebował ponownej terapii, zależy od wielu czynników – np. charakteru przyszłych trudności, Twojej osobistej odporności psychicznej, a także rodzaju problemów, z którymi się zetkniesz. Czasem nowe wyzwania są na tyle specyficzne lub trudne, że warto skorzystać z dodatkowego wsparcia - co będzie wyrazem troski o samego siebie.

Pamiętaj, że zawsze najlepszym rozwiązaniem jest rozmowa z Twoim terapeutą, który zna Twoją indywidualną sytuację i będzie mógł precyzyjniej odpowiedzieć na to pytanie właśnie w Twoim kontekście, jednak, jak domniemam, trzonem tej rozmowy będą przypuszczenia i domysły. A co w tym złego, jak będziesz potrzebował pomocy psychoterapii - ponownie wziąć w niej udział?

Pozdrawiam serdecznie.

[Wrwsw]

Ja jestem po pół roku CBT. Generalnie terapia w tym nurcie ma cie nauczyć technik radzenia sobie z lękiem, w jaki sposób podchodzić do tego zaburzenia, żeby go nie nasilać. Koncentruje się na błędach, które ludzie popełniają w walce z OCD (np. unikanie nasila lęk, trzeba stawiać czoła albo nie ignorować myśli, tylko je zaakceptować, bo kiedy ignorujesz myśli natrętne to one się tylko nasilają) Zauważa i zwraca uwagę na twoje błędy w myśleniu (poznawcze) i zachęca do eksperymentów behawioralnych (np. sprawdź czy faktycznie jak wychodzisz z domu wszyscy cie obserwują - jeśli masz takie przekonanie) 

 

Terapeuta zachęca do samodzielnej ekspozycji, może czasami z tobą przeprowadzić w gabinecie ekspozycje wyobrażeniowa, ale raczej ekspozycję musisz sam wykonywać. (ERP - wystawiania się na lęk) 

 

Kolejny element to podważanie (np. wszyscy mnie obserwują, terapeuta zapyta jakie masz dowody za i przeciw temu?)

 

No i raczej efekty są widoczne rownież po zakończeniu terapii, bo znasz techniki jakie trzeba stosować aby sobie radzić z tym zaburzeniem. 

 

W moim przypadku (jeśli mówimy o OCD) zdecydowanie praca własna była kluczowa - konkretnie książka Tom Corboy zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Terapeuta niewiele wniósł w tym temacie, ale oczywiście nie zniechęcam cie do terapii, bo na każdego działa inaczej. Na pewno cos tam pomoże, ale na ile to nie wiem. U mnie emocje są silniejszee niż myśli, więc terapia cbt okazała się bez sensu i teraz będę próbował psychodynamicznej, ale kazdy jest indywidualnymw przypadkiemw.

(emocje są silniejsze niż myśli tzn. terapia cbt zakłada, że przekonania tworzą myśli, które wpływają na emocję, a u mnie jest właśnie na odwrót mam bardzo silne emocje, które wpływają na myśli i przekonania, więc te techniki cbt nie były dla mnie jakoś bardzo skuteczne)

a na ocd pomogla ksiazka;)