36 lat i poczucie przegranego życia

[Snezenka]

Cześć,

 

pisałam tutaj jakiś czas temu, więc napiszę i teraz.

Zacznę od tego, że mam 36 lat i nieudane życie zawodowe, co wpływa na moją samoocenę i postrzeganie siebie. Co prawda współpracuję z jedną firmą jako specjalistka ds. contentu, ale mało zarabiam i w dodatku nie mam umowy o pracę. Próbuję od jakiegoś czasu zmienić swoje życie, nauczyłam się biegle mówić po czesku, porobiłam kursy i poszłam w tym roku na studia magisterskie, ale nie widzę, żeby moje wysiłki cokolwiek dawały. Myślałam, że zdanie egzaminu z języka czeskiego za granicą sprawi, że będzie mi łatwiej cokolwiek znaleźć, ale tak się nie stało. W tym roku miałam aż dwie prace z tym językiem i w obu nie sprawdziłam się - ponoć byłam zbyt powolna i mało efektywna, choć pracowitości nikt nie mógł mi odmówić. Od dwóch miesięcy szukam czegoś z czeskim, ale im bliżej końca roku, tym gorzej. Praca z czeskim może i jest, ale kompletnie niedostosowana do mojej osobowości. W marketingu - drugim obszarze, w którym się rozwijam - jest podobnie. Praktycznie ciągle otrzymuję e-maile z podziękowaniami za udział rekrutacji, co zniechęca mnie do dalszego aplikowania. Odnoszę wrażenie, że cokolwiek robię, to i tak jest daremne. Nie wiem, co ze mną nie tak. Przecież przygotowałam CV pod okiem coacha kariery, mam referencje (także z Republiki Czeskiej), robię studia, szlifuję języki.

To wszystko sprawia, że mam ochotę skończyć ze sobą. Ten rok jest dla mnie beznadziejny, co chwilę są mi podcinane skrzydła, a moja samoocena mocno na tym cierpi. Czuję się niewystarczająco zdolna. Nawet wolontariat, na który się zgłosiłam, nic nie dał - bezskutecznie dopraszam się o referencje (w tamtym roku na tej samej imprezie je dostałam bez problemu). Ogólnie mam wrażenie, że wszystkie moje działania w tym roku były niepotrzebne i czuję się tak, jakby żerowano na mojej pracowitości i oddaniu. 

Nie wiem, skąd mam wziąć siły do życia. Wszyscy mi mówią, że mam dopiero 36 lat i wszystko przede mną, a mnie się wydaje, że już nigdy nie znajdę swojego miejsca na świecie.

Kiedy miałam pracę w kulturze, to czułam się spełniona. Teraz nic mnie nie cieszy. 

 

Czy ktoś może coś doradzić? Uprzedzając pytania, chodzę na terapię i leczę się psychiatrycznie od kilku lat, ale szczerze mówiąc, to nie pomogło mi ułożyć sobie życia zawodowego.

 

 

 

 

 

[Grouchy Smurf]

Ja mam to samo, nie czuję się dobrze gdy mam pracę, z którą się nie utożsamiam. Miałem przez blisko 8 lat ale się skończyło, co doprowadziło mnie do próby wylogowania się z gry zwanej życie. Po prostu musisz szukać dalej tam, gdzie chcesz. Ważne, że masz jakąś pasję, konkretne wykształcenie i wiesz czego chcesz, bo u mnie z tym gorzej.

[Szalony Kojot]

W dniu 5.11.2024 o 17:22, Snezenka napisał(a):

Cześć,

 

pisałam tutaj jakiś czas temu, więc napiszę i teraz.

Zacznę od tego, że mam 36 lat i nieudane życie zawodowe, co wpływa na moją samoocenę i postrzeganie siebie. Co prawda współpracuję z jedną firmą jako specjalistka ds. contentu, ale mało zarabiam i w dodatku nie mam umowy o pracę. Próbuję od jakiegoś czasu zmienić swoje życie, nauczyłam się biegle mówić po czesku, porobiłam kursy i poszłam w tym roku na studia magisterskie, ale nie widzę, żeby moje wysiłki cokolwiek dawały. Myślałam, że zdanie egzaminu z języka czeskiego za granicą sprawi, że będzie mi łatwiej cokolwiek znaleźć, ale tak się nie stało. W tym roku miałam aż dwie prace z tym językiem i w obu nie sprawdziłam się - ponoć byłam zbyt powolna i mało efektywna, choć pracowitości nikt nie mógł mi odmówić. Od dwóch miesięcy szukam czegoś z czeskim, ale im bliżej końca roku, tym gorzej. Praca z czeskim może i jest, ale kompletnie niedostosowana do mojej osobowości. W marketingu - drugim obszarze, w którym się rozwijam - jest podobnie. Praktycznie ciągle otrzymuję e-maile z podziękowaniami za udział rekrutacji, co zniechęca mnie do dalszego aplikowania. Odnoszę wrażenie, że cokolwiek robię, to i tak jest daremne. Nie wiem, co ze mną nie tak. Przecież przygotowałam CV pod okiem coacha kariery, mam referencje (także z Republiki Czeskiej), robię studia, szlifuję języki.

To wszystko sprawia, że mam ochotę skończyć ze sobą. Ten rok jest dla mnie beznadziejny, co chwilę są mi podcinane skrzydła, a moja samoocena mocno na tym cierpi. Czuję się niewystarczająco zdolna. Nawet wolontariat, na który się zgłosiłam, nic nie dał - bezskutecznie dopraszam się o referencje (w tamtym roku na tej samej imprezie je dostałam bez problemu). Ogólnie mam wrażenie, że wszystkie moje działania w tym roku były niepotrzebne i czuję się tak, jakby żerowano na mojej pracowitości i oddaniu. 

Nie wiem, skąd mam wziąć siły do życia. Wszyscy mi mówią, że mam dopiero 36 lat i wszystko przede mną, a mnie się wydaje, że już nigdy nie znajdę swojego miejsca na świecie.

Kiedy miałam pracę w kulturze, to czułam się spełniona. Teraz nic mnie nie cieszy. 

 

Czy ktoś może coś doradzić? Uprzedzając pytania, chodzę na terapię i leczę się psychiatrycznie od kilku lat, ale szczerze mówiąc, to nie pomogło mi ułożyć sobie życia zawodowego.

 

 

 

 

 

Ja mam 33 i brak wykształcenia, praca na kasie. Znajdz sobie prostą  robotę poniżej kwalifikacji i popracuj - przestaniesz myśleć, że twoja wartość zależy od tych na górze, a ty masz być pracowita i oddana XD  po prostu będziesz pracować