Akceptacja

[Ilovewinter]

Moi drodzy,

 

Duża część z was zmaga się z chorobą / zaburzeniami od wielu lat. Powiedzcie jak to jest u was z samoakceptacją - czy pogodziliście się ze swoim stanem? Czy "poddaliście" się w sensie "a tam! macham na to ręką, jestem jaki jestem już się nie zmienię". Czy może jednak ktoś mimo upływu czasu wciąż walczy z nadzieją, że pewnego dnia stanie się "ozdrowieńcem". A może jest ktoś kto uważa, że jest mu właściwe z tym wygodnie jak jest lub mimo upływu czasu wciąż "wypiera" diagnozę?

 

Czekam na wasze odpowiedzi. 

[Dryagan]

Mnie było potrzeba 15 lat, żeby pogodzić się z chorobą i nauczyć się z nią żyć. Teraz już wiem, że właśnie to podstawa - akceptacja i dostosowanie się do tego co jest. Ozdrowieńcem pewnie nie zostanę, bo ChAD jest na dziś nieuleczalny, ale można to kontrolować i właśnie tak robię. Żyje się zdecydowanie lepiej. W zasadzie prawie zupełnie normalnie

[Verinia]

Cały czas chcę zaakceptować chorobę i przy tym czuć się fajnie ze sobą. Często sobie bujam w obłokch, że jestem taka crazy girl i romantyzuję chorobę, by przetrwać wśród ludzi, którzy są zdrowi. 

 

Albo bywa i tak, że wypieram chorobę. Że to coś innego. Że ludzie przecież nie muszą wiedzieć wszystkiego. Mam różne teorie, ale wolę o nich głośno nie mówić xD Także tego.. nie, nie akceptuję.

[acherontia styx]

9 godzin temu, Ilovewinter napisał(a):

Powiedzcie jak to jest u was z samoakceptacją - czy pogodziliście się ze swoim stanem? Czy "poddaliście" się w sensie "a tam! macham na to ręką, jestem jaki jestem już się nie zmienię". 

U mnie było różnie. Ogólnie to raczej nigdy nie podważałam diagnozy, ale sens leczenia i możliwość zmiany już tak.

Pewnie do dzisiaj nic by się nie zmieniło, gdyby nie to, że trafiłam w pewnym momencie na specjalistów, którzy za cel wzięli sobie pomoc mi, mimo mojego nie tyle sprzeciwu, co braku wiary w sens leczenia i buntowania się. 

[bei]

Zaakceptowałam i pogodzialam sie z tym że od jakiś 18 lat mam OCD. Moja wiara w wyleczenie po 10 latach jeśli jakakolwiek jest to niewielka, bardziej na zasadzie że coś się po prostu wydarzy co mi pomoże, sama nie czuje, że mam na to siły.

[Ilovewinter]

Ja na początku swoich problemów chodziłam od jednego specjalisty do drugiego aby wykluczyć jakie kolwiek zaburzenia. Bardzo mocno odrzucałam myśl o tym, że to problemy psychiczne. Szukałam innych chorób aby tylko wykluczyć, że z moją głową jest ok. W głębi duszy wiedziałam jednak jaka jest prawda. Chciałam przed tym uciec.

Potem gdy wstąpiłam do pewnej społeczności chrześcijańskiej i zobaczyłam jakie w większości negatywne podejście mają wierni nie mając pojęcia ani wiedzy klinicznej (nie wszyscy oczywiście), z zakresu psychiatrii argumentując, że każdy przypadek osoby zaburzonej jako osoby, która nie ma relacji z Bogiem lub jest opętana, gdzie akurat nie informując nikogo o moich dotychczasowych doświadczeniach dałam sobie wmówić, że jeśli będę miała idealną relację z Bogiem to wszystkie moje problemy znikną. 🪽

Kiedy zaczęłam kwestionować instytucję kościoła, z którego oczywiście wystąpiłam z różnych powodów, zaczęłam akceptować stan faktyczny. Jestem jaka jestem i być może nigdy się to nie zmieni. Na dzień dzisiejszy jest mi nawet z tym komfortowo, dlatego że wreszcie mogę nie mieć siły, nie muszę już być silna, wreszcie mogę się załamać, nie muszę już dawać rady i być swoim największym wrogiem. Skoro upadłam to sobie teraz trochę poleżę w moim dołku. Ulga i kamień z serca.

[Wrwsw]

ale odkleja.... jakby z X wieku się urwali. Takie sekty są niebezpieczne

 

Dbanie i pielęgnowanie swojej wiary może być skutecznym sposobem radzenia sobie z trudnościami o ile rozsądnie myślisz. 

 

--

Polecam książki na temat terapii ACT (akceptacji i zaangażowania). Właśnie ta terapia ma założenie aby zaakceptować swoje problemy - jest skuteczna jako uzupełnienie w leczeniu depresji, zaburzeń lękowych itp.

 

 

Edytowane 16 Września przez Wrwsw

[eleniq]

W dniu 14.09.2024 o 10:11, acherontia styx napisał(a):

Pewnie do dzisiaj nic by się nie zmieniło, gdyby nie to, że trafiłam w pewnym momencie na specjalistów, którzy za cel wzięli sobie pomoc mi, mimo mojego nie tyle sprzeciwu, co braku wiary w sens leczenia i buntowania się. 

 

Ja miałem zupełnie odwrotnie. Z reguły trafiałem na specjalistów, którzy mieli bardziej na celu odbębnienie swojego w stylu "masz Pan zalecenia i bądź zadowolony". Czyli po prostu lekceważenie. Niektórym zdarzało się mnie nawet poniżyć. I żeby nie było, to nie jest moje malkontenctwo, tylko fakty. Nie będę Wam tutaj opisywać tych sytuacji, ale przynajmniej na dwie z nich mógłbym się poskarżyć do odpowiednich instytucji. 

 

Ale na szczęście byli specjaliści, którzy podeszli do mnie z wyrozumiałością i chęcią pomocy i ich metody okazały się skuteczne. Może wymagałem większego dopatrzenia po prostu. A ja naprawdę jestem skłonny do współpracy. 

 

[Ilovewinter]

4 godziny temu, eleniq napisał(a):

 

Ja miałem zupełnie odwrotnie. Z reguły trafiałem na specjalistów, którzy mieli bardziej na celu odbębnienie swojego w stylu "masz Pan zalecenia i bądź zadowolony". Czyli po prostu lekceważenie. Niektórym zdarzało się mnie nawet poniżyć. I żeby nie było, to nie jest moje malkontenctwo, tylko fakty. Nie będę Wam tutaj opisywać tych sytuacji, ale przynajmniej na dwie z nich mógłbym się poskarżyć do odpowiednich instytucji. 

 

Ale na szczęście byli specjaliści, którzy podeszli do mnie z wyrozumiałością i chęcią pomocy i ich metody okazały się skuteczne. Może wymagałem większego dopatrzenia po prostu. A ja naprawdę jestem skłonny do współpracy. 

 

To bardzo przykre, że spotkało cię tyle nieprzyjemności ze strony Ochrony Zdrowia. Pacjenci oprócz swoich obowiązków mają przede wszystkimi prawa, a osoby wykonujące zawód zaufania publicznego mają obowiązek traktować pacjenta zgodnie z etyką zawodową na najwyższym poziomie.