Chce umrzeć

[Griselda4]

Hej,

Mimo, że dzieli nas 15 lat, to bardzo czuję to o czym napisałaś. Myślę, że to, że zauważyłaś w czym tkwi problem, jest pierwszym krokiem do poprawy. Wiesz już dlaczego źle się czujesz. Teraz musisz się zastanowić, dlaczego nie wiesz o czym rozmawiać i co spowodowało że tak się blokujesz. Borykam się z identycznym problemem. I wiem, że im bardziej izoluję się od ludzi, tym jest gorzej. Mam pracę, która nie wymaga wielu kontaktów i zdolności krasomówczych. W zasadzie taką sobie wybrałam ze względu na mój wycofany charakter. Ale tak bardzo brakuje mi ludzi w swoim życiu.. Wszelkie wyjazdy, spotkania z nowymi osobami. Z góry zakładam, że źle będę się tam czuć i tego unikam. A unikanie życia powoduje, że nie mamy doświadczeń, ciekawych przeżyć, to z kolei czyni nas (w naszych oczach!) jeszcze mniej atrakcyjnymi i wartościowymi.  Dopiero ponad rok temu zaczęłam brać leki i faktycznie moje życie zaczęło się zmieniać. Pojawiało się w nim coraz więcej osób. 2 miesiące temu przerwałam leczenie, bo chciałam zobaczyć, czy umiem żyć bez leków. Jest coraz gorzej. Wracają stare nawyki myślowe. Rozpada się każda relacja w którą wchodzę. Więc jeśli jeszcze nie próbowałaś, to może warto skonsultować to z lekarzem i nie czekać aż traumy i fobie trwałe zapiszą się w Twojej głowie. 
Moje problemy są wynikiem tego, że ojciec zawsze mnie uciszał, wyśmiewał lub zawstydzał, gdy np.jako dzieciak nie znalałam odpowiedzi na pytanie typu kto jest prezydentem jakiegoś tam kraju

Wieloletnie trwanie w przekonaniu, że jestem głupia i moje zdanie nikogo nie interesuje i jest nieważne spowodowało, że teraz totalnie się z tym utożsamiam. Przez wiele lat unikałam życia i teraz czuję jakbym wyszła z jaskini nie mając o wielu rzeczach pojęcia. 
Aa i jeszcze jedno… czytaj! Czytaj jak najwiecej! Nie robiłam za dzieciaka, bo nigdy nie widziałam rodziców z książką (choć może to słabe wytłumaczenie) i bardzo tego żałuję. Jestem pewna, że umysł młodego człowieka zupełnie inaczej się rozwija kiedy czytamy, nawet zwykłą beletrystykę czy SF. Podczas czytania chociaż na jakiś czas oderwiesz się od swoich problemów, a czasem nawet jedno zdanie pozwoli Ci odnieść coś do swojego życia. Zwiększysz elokwencję i jak zaczniesz mówić, to sama wydasz się sobie atrakcyjniejszym rozmówcą. 
Nie skupiaj się teraz nad innymi, a tym bardziej nad rozmową z nimi. Olej to. Skup się na sobie i swoich zainteresowaniach. Jak zadbasz o siebie, to ludzie na około sami zaczną się pojawiać, a wraz z tym ciekawe rozmowy. 
Kurde ten wywód był dla mnie autoterapią

Powodzenia i jak coś to odzywaj się na priv

[ga1robe]

Także i ja chciałbym zabrać głos w tymże wątku.
Podobnie jak autor wątku, czuję się wyalienowany społecznie.
Kilka lat temu straciłem pracę. A jestem już po 45tce.
Ostatnie moje miesiące w pracy na etacie przypadły na pandemię, i pracę zdalną. Choć proces odseparowywania zaczął się już znacznie wcześniej.
Oczywiście skończyłem kurs, by podnieść swoje kompetencje, ale mimo licznych rozmów o pracę, bez powodzenia w zatrudnieniu. Jeszcze próbuję z innej strony. Może się uda.

Z natury raczej jestem introwertykiem, który lubi ładować swoje 'baterie' w kontakcie z samym sobą. W przeszłości wolałem zamknąć się w pokoju, pouczyć się, poćwiczyć,  by później będąc silniejszym, mądrzejszym niczym „cicha woda” zaskoczyć czymś niezwykłym w kameralnym gronie osób, niż będąc w „centrum uwagi” porywać tłumy osób dla „wzniosłych idei”.
Niestety, takie życie nie jest na tyle idealne, by mogłoby być dopasowane do otoczenia, by można byłoby czuć się spełnionym, stąd moja niechęć do życia… choć mam parę rzeczy, które wykonuję systematycznie, i które trzymają mnie jeszcze przy życiu.