Szpital a fobia

[Betixa]

Za tydzień mam iść do szpitala psychiatrycznego i jestem przerażona... Głównie przez straszną fobię społeczną, depresję, nerwicę lękową i zaburzenia psychotyczne, strasznie się boję. Aktualnie jestem wyłączona z normalnego życia i większość dnia spędzam siedząc w łóżku, nawet myję się rzadziej niż powinnam, mama robi za mnie dużo rzeczy.. Jestem niesprawna fizycznie, męczę się nawet dłuższym staniem.. Jest ze mną bardzo źle i jestem nie do ludzi...

[g300]

Betixa - wiem co czujesz... przechodziłem przez to.

Czasami po prostu trzeba pozwolić się dziać rzeczom.

Byłem w szpitalu o opinii "mordowni"... i - faktycznie - poznałem tam ludzi w bardzo ciężkim stanie.

Jednocześnie - to był jeden z najbardziej wartościowych okresów w moim życiu. Nigdzie - w życiu "pozaszpitalnym"- nie doświadczyłem tyle ciepła, zrozumienia i opiekuńczości. Nie ze strony personelu, niestety. Ze strony innych pacjentów.

Nie bój się. Pomyśl o innych pacjentach jak o ludziach którzy są chorzy i cierpią. Wielu będziesz mogła pomóc! Tak - TY - nawet będąc w stanie "nie do ludzi". Zobaczysz, że wielu innych jest w dużo gorszym stanie. I to nadal są czujący, wrażliwi ludzie.

Ściskam Cię mocno i jestem z Tobą myślami.

 

[Betixa]

3 godziny temu, g300 napisał:

Betixa - wiem co czujesz... przechodziłem przez to.

Czasami po prostu trzeba pozwolić się dziać rzeczom.

Byłem w szpitalu o opinii "mordowni"... i - faktycznie - poznałem tam ludzi w bardzo ciężkim stanie.

Jednocześnie - to był jeden z najbardziej wartościowych okresów w moim życiu. Nigdzie - w życiu "pozaszpitalnym"- nie doświadczyłem tyle ciepła, zrozumienia i opiekuńczości. Nie ze strony personelu, niestety. Ze strony innych pacjentów.

Nie bój się. Pomyśl o innych pacjentach jak o ludziach którzy są chorzy i cierpią. Wielu będziesz mogła pomóc! Tak - TY - nawet będąc w stanie "nie do ludzi". Zobaczysz, że wielu innych jest w dużo gorszym stanie. I to nadal są czujący, wrażliwi ludzie.

Ściskam Cię mocno i jestem z Tobą myślami.

 

Ciężko mi sobie wyobrazić żeby otworzyć sie na ludzi, bo fobia społeczna polega na tym, że boisz się i wstydzisz nawet przyjaznych ludzi, to irracjonalne i nie da sie nad tym zapanować. I nie wiem czy aby na pewno będą tam osoby, które nie mają siły nawet sobie zrobić herbaty albo się umyć, tak jak ja... A w którym szpitalu ty byłeś? Ja będę w Lipnie

[g300]

26 minut temu, Betixa napisał:

I nie wiem czy aby na pewno będą tam osoby, które nie mają siły nawet sobie zrobić herbaty albo się umyć, tak jak ja...

Beti - nie wiem na jaki oddział trafisz, ale - w moim przypadku - były. Pamiętam chłopaka, którego ulokowano na dostawianym łóżku na korytarzu. Przez kilka dni tylko leżał i sprawdzaliśmy czy żyje. Karmiony kroplówką. Poprawialiśmy mu poduszkę, mówiliśmy do niego. Proponowaliśmy picie. Stopniowo chłopak zaczął wracać. Finalnie opowiedział nam, że umarł jego 8-letni syn, a on żył tylko dzięki relanium które serwował sobie w coraz większych dawkach. Taki paradoks: ratowało go coś, co go zabijało. Gdy lekarze jakoś wskrzesili go farmakologicznie, zabieraliśmy na spacery po korytarzu staruszki z pokoju obok

[Dryagan]

@Betixa w ostatecznym rozrachunku - szpital to nie koniec świata (kiedyś też mi się tak wydawało). Ostatni pobyt w szpitalu okazał się dla mnie zbawieniem (mimo wszystkich negatywów, pozytywy przeważyły) a teraz czuję się bardzo dobrze. Mam w końcu dopasowane leki i w ogóle. Więc nie bój się, ten czas wykorzystaj dobrze, stań na nogi, zacznij żyć

[Betixa]

2 godziny temu, Dryagan napisał:

@Betixa w ostatecznym rozrachunku - szpital to nie koniec świata (kiedyś też mi się tak wydawało). Ostatni pobyt w szpitalu okazał się dla mnie zbawieniem (mimo wszystkich negatywów, pozytywy przeważyły) a teraz czuję się bardzo dobrze. Mam w końcu dopasowane leki i w ogóle. Więc nie bój się, ten czas wykorzystaj dobrze, stań na nogi, zacznij żyć

A dlaczego ci się z początku wydawało że szpital to koniec świata? Też miałeś problemy z brakiem siły na umycie sie czy zrobienie sobie herbaty? Na co chorowałes? Co ze sobą zabrałaś do szpitala, a czego nie można było mieć? Jakie były negatywy, a jakie pozytywy szpitala? Czujesz się komfortowy z tym by zdradzić w jakim szpitalu leżałeś i jak długo? Miałeś w szpitalu psychoterapię może? Ja sobie wynajduję nawet takie randomowe rzeczy o które sie martwię, np. ostatnio sie martwiła tym czy będzie tam czym umyć szklankę, czy będą tam mieli myjkę i płyn do mycia naczyń, obawiam się że nie i że może ktos bd miał swoje, a ja nie....

[Dryagan]

@Betixa moja historia jest trochę inna - ja choruję na ChAD i do szpitala zawsze trafiałem pod przymusem w trakcie manii psychotycznej. Leżałem głównie w psychiatryku lubelskim - mam trudne wspomnienia z tych pobytów i szpital zawsze mnie przerażał. Ostatni pobyt natomiast w szpitalu im. Babińskiego w Krakowie - to prawie 4 miesiące na początku tamtego roku. Do szpitala nie zabrałem nic, bo mnie zgarnęli z ulicy niestety - uroki szaleństwa (nie napiszę co robiłem, bo się wstydzę). Dopiero potem Żona mi podała potrzebne rzeczy - odwiedzin nie było, bo pandemia, więc tylko można było podać przesyłkę. Pozytywy takie, że nie zdążyłem za bardzo narozrabiać, nie było tak źle w tym szpitalu, chociaż pierwszych trzech tygodni zupełnie nie pamiętam. Były spotkania z psychologiem - psychoterapią bym tego nie nazwał. Dobrali mi leki bardzo dobrze. Teraz mam cudowna remisję choroby i czuję się naprawdę nieźle. Co do tego co zabrać do szpitala - czasem piszą o tym na swojej stronie internetowej. Każdy szpital jest trochę inny, mam porównanie chociażby z tych dwóch, że to zupełnie inne warunki, zupełnie inne zasady.

Nie można było mieć żadnych kabli! Ładowanie telefonu w dyżurce