Wspomnienia wracają

[meduza95]

Cześć.
3 lata temu poznałam chłopaka, który jest alkoholikiem. Zakochałam się w nim niemalże od razu, zabawny, inteligentny itd. Jednak zaślepiona ja- pozwalałam na złe traktowanie siebie (tzn. nigdy nie przezywał mnie ani nie uderzył - ale zaraz wytłumaczę co nazywam złym traktowaniem). Wiem, że był w złym stanie (od szpitala do szpitala, utrata domu, osiągnięcie dna) i jego zachowanie wynikało z nadużywania alkoholu ale ja nie potrafię zapomnieć tego jak dawałam sobą pomiatać. Mój chłopak przeszedł terapię, od dwóch lat nie pije, teraz ma mieszkanie i wyszedł na prostą i kiedy nie pije: dotrzymuje obietnic, nie jest impulsywny, nerwowy, nie podejmuje głupich decyzji.
Teraz między nami jest OK, mogę na niego liczyć, pomaga mi we wszystkim, bardzo dobrze się do mnie zwraca, nie mogę narzekać.
Problem polega na tym, że bardzo często wracają wspomnienia z czasu kiedy byliśmy na początku związku. Nie mogę sobie odpuścić tego, że notorycznie traktowana byłam jak gów*o. Np. umówił się ze mną, mówił, że do mnie już jedzie i zaraz będzie (ja czekałam cały dzień) po czym wyłączył telefon i przez 2 tygodnie się nie odzywał. Ja go szukałam po szpitalach, po dworcach.. takie zachowania były na porządku dziennym. Tak było ciągle, umawiał się ze mną, nie przychodził. Znikał. Wyłączał albo gubił telefon, spał byle gdzie, i ślad po nim ginął. Kiedyś wyjechałam do pracy do innego miasta. Zadzwonił do mnie z tel. kolegi od picia (przez tydzień tylko raz znalazł czas, żeby do mnie zadzwonić) z pretensjami, że "po co ja wyjechałam?!".
Wytłumaczyłam mu, że znalazłam pracę z zakwaterowaniem. Na to on oznajmił, że spróbuje do mnie dojechać. Naiwnie czekałam. Oczywiście nie dojechał (można było się tego spodziewać jednak gdyby mu zależało to przynajmniej zadzwoniłby i powiedziałby, że nie da rady). Ja popadałam w coraz cięższą depresję. Nie byłam w stanie tam pracować, wróciłam do swojej miejscowości. Później była sytuacja, w której wmawiał mi, że nie mówił tego co powiedział (może bym mu uwierzyła gdybym nie czytała o gaslightingu). Mianowicie powiedział, że mnie nie kocha. Ja się rozryczałam, on zaczął mi wmawiać, że nic takiego nie powiedział (wiem, że się nie przesłyszałam). I odeszłam do domu. Po drodze były rozstania, powroty i tak ciągle.
***
A teraz? Teraz chyba nawet nie boję się, że "tamte" czasy wrócą. Jeśli wróci do picia, to zapowiedziałam mu, że to będzie koniec związku. Zmądrzałam i teraz jak patrzę na to co było 3 lata temu to wiem, że już nie dałabym się tak traktować. Pierwsze jego zniknięcie i zakończyłabym związek.
Po prostu chodzi o to, że często przypomina mi się to piekło jakie z nim przechodziłam przez pierwszy rok. Moja samoocena jest poniżej zera. Myślę o sobie jak najgorzej.
Poniżałam się biegając za nim jak głupia. Szukając go, pytając ciagle innych bezdomnycb czy go nie widzieli, ściągając (nachalnie) do domu, żeby tylko nie pił. Szukając go mimo że on wtedy nie był zainteresowany moją osobą. Poniżałam się w jego i w swoich oczach.
Nie umiem tego zapomnieć.
Nie umiem sobie poradzić.
Chciałam wrócić na terapię ale czekam na tel, od terapeutki, na razie nie ma wolnych terminów.
A ja cierpię przez skrajnie niską samoocenę i złe wspomnienia.

[eleniq]

31 minut temu, meduza95 napisał:

Po prostu chodzi o to, że często przypomina mi się to piekło jakie z nim przechodziłam przez pierwszy rok. Moja samoocena jest poniżej zera. Myślę o sobie jak najgorzej.

 

To co opisujesz może świadczyć o początkach depresji. Te silnie stresujące wydarzenia widać wywarły pewien wpływ na twoją psychikę i niestety chcę ci powiedzieć jedno - jeżeli tego nie rozpracujesz przy pomocy specjalisty to ten stres będzie w tobie rósł i rósł i nigdy nie przestanie dokuczać, do końca życia mogą cię dręczyć te przykre wspomnienia. Twoja psychika będzie się domagać rozwiązania problemu - wyrzucając to z siebie na piśmie nic nie da, ty musisz opowiedzieć o tym specjaliście. Mało tego będą one oddziaływały na twoją osobowość, możesz stać się nieufna wobec ludzi, zaczniesz się coraz bardziej izolować - choroba psychiczna niestety nie odpuszcza. Koniecznie idź na diagnozę, bo być może nawet doświadczyłaś urazu psychicznego...

 

Bo kiedy psychika ulega przegrzaniu przestaje współpracować i domaga się gruntownej naprawy...

 

Czy oprócz obniżonego nastroju i złej samooceny zauważyłaś coś jeszcze? Czy masz może koszmary senne? Jak z apetytem i libido? Czy zmieniły się u ciebie relacje z innymi ludźmi?

Edytowane 21 Lutego 2021 przez MarekWawka01

[meduza95]

15 minut temu, MarekWawka01 napisał:

Czy oprócz obniżonego nastroju i złej samooceny zauważyłaś coś jeszcze? Czy masz może koszmary senne? Jak z apetytem i libido? Czy zmieniły się u ciebie relacje z innymi ludźmi?

 

Czasem mam myśli,  że chciałabym mu się "odpłacić" za to jak zachowywał się na początku. Że może gdybym ja też zniknęła z jego życia, teraz nagle, na 2 tygodnie bez uprzedzenia to może dałoby mu to do myślenia a ja poczułabym się lepiej. Oczywiście wiem, że tak nie postąpię, to nie w moim stylu, bo mam wyobrażenie jak wtedy czuje się drugi człowiek (zresztą.. ja bym nie dała rady tak nagle się nie odzywać do niego). Ale lubię w ten sposób "fantazjować" o zniknięciu. 

 

Jeśli chodzi o sny to często mi się śni, że on spędza czas z dziewczyną bardziej atrakcyjną, bardziej inteligentną (moje poczucie własnej wartości zawsze było niskie ale po tamtych zdarzeniach z 2018 jest poniżej zera).

Z apetytem i libido różnie - wahania, albo opycham się na siłę i jestem przejedzona, albo wcale nie czuję głodu. 

 

A co do relacji z innymi ludźmi to stałam się bardzo nieufna, strachliwa. Ciągle myślę, że mogę zostać oszukana. Teraz już nie ufam ludziom tak łatwo. I jestem bardzo wycofana, zamknięta, nie mam znajomych, z nikim się nie spotykam. Jedynie z tym chłopakiem i rodzicami

Edytowane 21 Lutego 2021 przez meduza95

[eleniq]

19 minut temu, meduza95 napisał:

Czasem mam myśli,  że chciałabym mu się "odpłacić" za to jak zachowywał się na początku. Że może gdybym ja też zniknęła z jego życia, teraz nagle, na 2 tygodnie bez uprzedzenia to może dałoby mu to do myślenia a ja poczułabym się lepiej. Oczywiście wiem, że tak nie postąpię, to nie w moim stylu, bo mam wyobrażenie jak wtedy czuje się drugi człowiek (zresztą.. ja bym nie dała rady tak nagle się nie odzywać do niego). Ale lubię w ten sposób "fantazjować" o zniknięciu. 

To typowy objaw depresji niestety, takie rozżalanie, rozpamiętywanie... 

 

20 minut temu, meduza95 napisał:

Jeśli chodzi o sny to często mi się śni, że on spędza czas z dziewczyną bardziej atrakcyjną, bardziej inteligentną (moje poczucie własnej wartości zawsze było niskie ale po tamtych zdarzeniach z 2018 jest poniżej zera).

Z apetytem i libido różnie - wahania, albo opycham się na siłę i jestem przejedzona, albo wcale nie czuję głodu. 

Oj depresja daje o sobie znać... Zgłoś się do lekarza najpierw i opowiedz swoje objawy. Potem jakby leki nie do końca ci pomagały, to po 3 miesiącach spróbuj psychoterapii taka moja rada  

 

21 minut temu, meduza95 napisał:

A co do relacji z innymi ludźmi to stałam się bardzo nieufna, strachliwa. Ciągle myślę, że mogę zostać oszukana. Teraz już nie ufam ludziom tak łatwo. I jestem bardzo wycofana, zamknięta, nie mam znajomych, z nikim się nie spotykam. Jedynie z tym chłopakiem i rodzicami

Kolejny ważny objaw. Może to być depresja albo reakcja adaptacyjna związana właśnie z tym "urazem", ale nie chcę diagnozować.

 

Naprawdę udaj się do lekarza. Im wcześniej, tym lepiej... chcesz to wal na priv  sam miałem takie objawy

[eleniq]

23 minuty temu, meduza95 napisał:

moje poczucie własnej wartości zawsze było niskie

To bardzo niedobrze!!! Jednak myślę, że jakaś psychoterapia koniecznie ci się przyda... bo leki średnio podnoszą samoocenę, a nawet jeżeli to na bardzo krótki czas z doświadczenia wiem...

[Gość Luna*]

 

4 godziny temu, meduza95 napisał:

Teraz między nami jest OK, mogę na niego liczyć, pomaga mi we wszystkim, bardzo dobrze się do mnie zwraca, nie mogę narzekać.

No to trzeba sie zastanowic, czego oczekujesz. Nie mozna winic kogos za dawne błedy w nieskonczonosc; jesli czujesz, ze jeszcze cos macie do obgadania, to porozmawiaj z nim, i wywal to, co Ci lezy na wątrobie, ale potem temat zamknijcie.

Jesli ciagle bedziesz zyla przeszloscią, zepsujesz związek.

 

[meduza95]

39 minut temu, Luna* napisał:

 

No to trzeba sie zastanowic, czego oczekujesz. Nie mozna winic kogos za dawne błedy w nieskonczonosc; jesli czujesz, ze jeszcze cos macie do obgadania, to porozmawiaj z nim, i wywal to, co Ci lezy na wątrobie, ale potem temat zamknijcie.

Jesli ciagle bedziesz zyla przeszloscią, zepsujesz związek.

 

Wiele razy mu mówiłam, już do znudzenia, że to wszystko mi się przypomina. On się tłumaczył, że wtedy tak funkcjonował, bo pił, i się wstydził mi pokazać itd. Te rozmowy nic nie wniosły. I już chyba nie będę podejmować z nim tematu. Nie ma sensu, teraz zostaje mi tylko porozmawiać z terapeutą, bo sama sobie nie dam z tym rady

[Gość Luna*]

18 minut temu, meduza95 napisał:

Wiele razy mu mówiłam, już do znudzenia, że to wszystko mi się przypomina. On się tłumaczył, że wtedy tak funkcjonował, bo pił, i się wstydził mi pokazać itd. Te rozmowy nic nie wniosły. I już chyba nie będę podejmować z nim tematu. 

No rozumiem,  i w takim razie chyba słusznie, bo co on teraz, w chwili obecnej, nie jest w stanie nic zrobic, zebys poczula sie lepiej, jesli chodzi o przeszlosc?. Przeszlosc minęla, i nie ma sie na nią wplywu. 

Rozmowa z psychologiem to chyba dobry pomysl.

[meduza95]

Jestem w strasznym kryzysie psychicznym. Dzwoniłam na telefony zaufania ale nie da się tam dodzwonić. A nie mogę sobie poradzić, jestem roztrzęsiona. Między nami układało się dobrze, stabilnie i bez większych zgrzytów. jeszcze kilka dni temu byłam u niego. Leżałam wtulona, rozmawialiśmy całą noc. Planowaliśmy wspólną przyszlość, mieliśmy wziąć ślub, mieć dzieci. Dziś od rana wstąpił w niego inny człowiek. To się stało tak nagle.. Widać było, że jest nie w humorze. Zaczeło się od tego, że mieliśmy się dziś spotkać ale odwołał spotkanie, ja z tego powodu wyraziłam niezadowolenie (powiedzialam, ze szkoda i przykro mi ale rozumiem, ze nie moze). I od tamtej pory zaczęło się.. jakby w niego demon wstąpił. Nie odbierał, nie odpisywał. Później jednak oddzwonił ale miałam kilka razy zajęty telefon (dzwoniłam do osob z roznych ofert pracy). Zaczął być podejrzliwy "ciekawe z kim rozmawiałaś?!". Gdy mu wytłumaczyłam, że mogłabym dostać pracę w pensjonacie to odpowiedział "rób sobie co chcesz. Jedz gdzie chcesz. Mnie to nie obchodzi". Pózniej zaczęła się z jego strony seria smsów, że powinniśmy się rozstać. Bylam w szoku, bo wcześniej nic na to nie wskazywało. Dzień wcześniej pisał, że mnie kocha, że ma co do mnie poważne plany(!!!) byłam w szoku, bo nie umiem tego pojąć. Dodatkowo w ogóle nie chciał wytłumaczyć swojej decyzji o rozstaniu, unikał moich telefonów. Gdy mu powiedziałam "dobrze Kochanie, to przyjadę jutro rano i na spokojnie porozmawiamy" to zabronił mi przyjeżdżać. Powiedział, ze nawet jeśli przyjadę to on wyjdzie z domu i go nie zobaczę. Dodał tylko, że nie możemy być razem, bo będę przez niego cierpieć. Nie mieliśmy wcześniej takich kryzysów aż tu nagle TO.. Płaczę, trzęsę się, jest mi niedobrze, nie wiem co mam ze sobą zrobić. Napisałam mu, że czuję się potraktowana niepoważnie i że nie ma do mnie szacunku skoro nagle bez wyjaśnień chce przekreślić mnie i 3 letni związek. Ja nie wiem co mam robić... czuję się strasznie. Brak mi slów