Teoria Cienia

[neon]

16 godzin temu, Luna* napisał:

Ah, juz teraz bardziej rozumiem. I wspołczuję. Dla rownowagi, u mnie (przemocowy/narcystyczny) ojciec rowniez bardzo tłumił moją kobiecosc, wszelkie jej przejawy. To wplynęlo na pozniejsze przekonania i sposob reagowania w roznych sytuacjach. 

A w mojej strefie cienia pozostaje jeszcze oskarzanie sie o "wyrachowanie" - w sytuacjach, kiedy ma miejsce zwyczajne dbanie o swoje interesy; nie zawsze umiem to pogodzic, czesto wydaje mi sie, ze odbywa sie to kosztem drugiej osoby, a tak (chyba) nie jest.

 

 

 

Z tym wyrachowaniem rowniez miałem problemy, i czesto zamiasta patrzeć na swoj interes próbowałem "dogodzic" innym.

 

[buraczek58]

Jeśli chodzi o ograniczenia z dzieciństwa, to , mimo że rodzice poświęcali mi mało czasu, wyniosłam przeświadczenie, że wszyscy są dobrzy oprócz mnie, skoro ja zauważam złe cechy u innych i ośmielałam sie o tym mówić. Nie byłam za nic chwalona, mimo że byłam dobrą uczennicą, byłam grzeczna. Moja mam kiedyś mi powiedziała,( gdy o to zapytałam) że jestem ładna, ale nie będzie mi tego mówić, bo jestem zarozumiała, podczas gdy ja byłam zakompleksiona , miałam niskie poczucie własnej wartości i byłam nieśmiała. Pół życia zajęło mi wyplątywanie się z sieci wpojonych schematów, miały sie nijak do napotykanych doświadczeń. Świat nie był idealny, a ja musiałam się przystosować. Zwłaszcza ze wyjechałam na drugi koniec Polski na studia. To było zderzenie prowincjonalnej gąski z lokomotywą. Rozjechałam się, na dobrych wiele lat. Wróciłam, pokiereszowana, ale w jakiś sposób silniejsza. Zaczęłam rozgryzać swoje "ja", dochodziłam do tego, co jest dla mnie dobre. Zacisnęłam zęby i zaczęłam o to walczyć wbrew oczekiwaniom innych. Udało mi się, żyje tak jak lubię i jestem z tego dumna. Wiem, ze nie wszyscy-z rodziny- to akceptują, ale wiem też, że , a są to baby, zazdroszczą mi dobrego męża i nie mogą znieść, że on poszedłby za mną do piekła, mimo ze ja nie jestem łatwego charakteru, jak twierdzą. Niełatwy charakter , to obrona swoich granic i priorytetów. Potrafię się rozewrzeć jak trzeba. Nie ma lekko.

[neon]

3 godziny temu, buraczek58 napisał:

Jeśli chodzi o ograniczenia z dzieciństwa, to , mimo że rodzice poświęcali mi mało czasu, wyniosłam przeświadczenie, że wszyscy są dobrzy oprócz mnie, skoro ja zauważam złe cechy u innych i ośmielałam sie o tym mówić. Nie byłam za nic chwalona, mimo że byłam dobrą uczennicą, byłam grzeczna. Moja mam kiedyś mi powiedziała,( gdy o to zapytałam) że jestem ładna, ale nie będzie mi tego mówić, bo jestem zarozumiała, podczas gdy ja byłam zakompleksiona , miałam niskie poczucie własnej wartości i byłam nieśmiała. Pół życia zajęło mi wyplątywanie się z sieci wpojonych schematów, miały sie nijak do napotykanych doświadczeń. Świat nie był idealny, a ja musiałam się przystosować. Zwłaszcza ze wyjechałam na drugi koniec Polski na studia. To było zderzenie prowincjonalnej gąski z lokomotywą. Rozjechałam się, na dobrych wiele lat. Wróciłam, pokiereszowana, ale w jakiś sposób silniejsza. Zaczęłam rozgryzać swoje "ja", dochodziłam do tego, co jest dla mnie dobre. Zacisnęłam zęby i zaczęłam o to walczyć wbrew oczekiwaniom innych. Udało mi się, żyje tak jak lubię i jestem z tego dumna. Wiem, ze nie wszyscy-z rodziny- to akceptują, ale wiem też, że , a są to baby, zazdroszczą mi dobrego męża i nie mogą znieść, że on poszedłby za mną do piekła, mimo ze ja nie jestem łatwego charakteru, jak twierdzą. Niełatwy charakter , to obrona swoich granic i priorytetów. Potrafię się rozewrzeć jak trzeba. Nie ma lekko.

 

Gratuluje