Czy z takim problemem można iść do psychiatry?

[ner3252351]

Cześć. Chciałem się dowiedzieć, czy mój problem to kłopoty z psychiką, w sensie czy to może być coś z czym psychiatra pomoże.
Więc w skrócie, za tydzień piszę maturę, a potem idę na jakieś studia. Powinno się iść na to, co nas interesuje, ale przejrzałem kierunki i nic dla siebie nie znalazłem. Pewnie pójdę na ekonomię z braku innego wyboru. Moim problemem jest ogromna prokrastynacja i utrata zainteresowań. Dla przykładu, z matury zdaję tylko jeden rozszerzony przedmiot, tj. matematykę, którą napiszę na 10-30%, bo się nie przygotowałem. Ani razu nie robiłem sam z siebie zadań w domu. Zmuszałem się tylko do prac domowych, bo nie jestem, a raczej nie byłem słabym uczniem - od podstawówki co roku miałem czerwony pasek i udało mi się go dostać na koniec liceum, ale te lepsze oceny są z tych przedmiotów wymagających mało pracy. 
Dobrze, bo się rozpisuję. Inne przykłady to - chciałbym się nauczyć języka angielskiego, po tylu latach go nie umiem i wiem, że powinienem po prostu chociaż z pół godziny dziennie obejrzeć coś po angielsku i pouczyć się w Anki słówek, ale od rana mi się nic nie chce zrobić. Większość dnia spędzam na komputerze (Youtube, przeglądanie stron, ale nie gram w gry) lub pomagam w domu coś zrobić. 
A odnośnie zainteresowań, to nie mam żadnego hobby. Próbowałem, co mnie wciągnęło na początku, układać algorytmami kostkę rubika (tzw. speedcubing), wrócić do mojego dawnego hobby - szachów czy kupiłem pierwszy aparat fotograficzny z myślą nauki robienia zdjęć, a odkąd przyszedł leży w szufladzie. Ale początkowy zapał szybko znika i po paru dniach te czynności stają się dla mnie nużące i wracam do internetu.
Może dodam, że odżywiam się zdrowo, o sport ostatnio dbam (zacząłem miesiąc chodzić na siłownie, ale zamknęli) i chodzę dwa czy trzy razy w tygodniu na badmintona czy ping ponga. O, tu kolejny przykład, planuję od dawna kupić rower, bo uzbierałem, ale tak sobie myślę, że będzie stał, bo po tygodniu mi się znudzi.

I właśnie pytam, czy z takim czymś można iść do psychiatry? Bo da pewnie jakiś lek, nie wiem jak te leki działają, nagle zacznę mieć w sobie energię i będzie mi się chciało więcej robić niż siedzieć przy komputerze?

[carlosbueno]

Iść można na pewno. Jeszcze jesteś młody ale taka długotrwała  prokrastynacja za ileś lat odbije się słabymi osiągnięciami życiowymi i co za tym idzie poczuciem bycia gorszym, sam to przerabiałem, przerabiam. Też zamiast robić coś konstruktywnego czas zabiera mi przeglądanie internetu i youtube, tyle że ja mam 2 razy więcej lat co Ty. U mnie nawet większym problemem niż tzw słomiany zapał jest to że do niczego się zabrać nie mogę, czy nie chcę. Jesteś jeszcze w takim wieku że wszystko przed tobą.

 

Myślę że na początku wystarczyłby psycholog, psychoterapeuta niekoniecznie psychiatra bo nie piszesz nic o depresji czy lękach.   

[ner3252351]

Właśnie życia na niższym poziomie (przez lenistwo) niżbym mógł, się boję. Myślałem, że może to wina braku jakiejś substancji w mózgu (tak się naczytałem, ale nie do końca w to wierzę) i lek to naprawi. A co do psychoterapeuty, to już dwa razy w życiu byłem. Co prawda nie do końca na ten temat, ale taka rozmowa myślę, że niezbyt mi pomoże. Naczytałem się już kilkadziesiąt artykułów o motywacji czy dyscyplinie w internecie i jak widać nie pomogło 
No i tak, depresji i lęków nie mam. Czasami czuję się gorzej, no ale nie często, więc to chyba "naturalne"

[Gość]

Ważne, że nie słyszysz głosów, których nikt inny nie słyszy.

[Chyba DDD]

A Ty słyszysz?

[Gość BiologicznaCórkaDziewicy]

Autorze wątku idąc do psychiatry, prawdopodobnie dostałbyś jakieś SSRI. Z nimi bywa różnie - mogą Ci pomóc wziąć się w garść i zmotywować lub też odwrotnie - będziesz miał gdzieś swoją przyszłość i będziesz koncentrował się na tym co treaz jest dla Ciebie przyjemne, czyli yt i gry. Prokrastynacja i lenistwo prowadzą do zaniedbywania obowiązków, następnie pojawiają się wyrzuty sumienia, np. "co ja robie ze swoim zyciem", dochodą jeszcze niespełnione ambicje i może dojść do depresji. Wtedy wizyta u psychiatry może okazać się niezbędna. Samo oglądanie filmików motywacyjnych, które kierowane są pod szerszą publikę, a nie pod konkretną osobę - może okazać się nie wystarczające. Najlepszym rozwiązaniem na ten moment byłoby znaleźć dobrego* psychoterapeutę, który ustawi terapię pod Ciebie.

* dobry psychoterapeuta - pojęcie względne, czasem trzeba "przejść" przez kilku, zeby znaleźć odpowiedniego. Podobnie z psychiatrami.

 

Edytowane 31 Maja 2020 przez BiologicznaCórkaDziewicy

[Gość BiologicznaCórkaDziewicy]

7 minut temu, BiologicznaCórkaDziewicy napisał:

 nie wystarczające.

 

* niewystarczające.

 

Jestem zdania, ze lepiej zapobiegać niż leczyć, zwłaszcza u młodych ludzi bez "większych" problemów.

[ner3252351]

No tak, nie wziąłem pod uwagę, że lek może pogorszyć mój stan. To w takim razie nie biorę póki nie jest bardzo źle. A z psychoterapeutą zobaczę...Wiem, że to może być dobre rozwiązanie, no ale właśnie trzeba znaleźć dobrego, mieć pieniądze, starać się, przejść wiele spotkań i wierzyć w pozytywny efekt terapii, którego mi (po przeczytaniu opinii) teraz brakuje

[vvrvvr]

Psychoterapeuta jest dobrym rozwiązaniem. U mnie zaczynało się tak jak u Ciebie. Aktualnie nie jestem w stanie wyjść z domu, znaleźć sobie pracy, zajęcia, rozwijać się. Rozklejam się z każdego powodu, gdy coś mi przy kimś nie wyjdzie, niczego nie potrafię zapamiętać, nie rozmawiam z nikim poza wymianą podstawowych informacji z domownikami, na których pasożytuję. Jedyne co potrafię to to, co właśnie robię - miauczeć i jojdać o swojej nieporadności. Zebrałeś na rower - skoro ma się i tak kurzyć to może wydaj chociaż część na wizytę u specjalisty. 

[Gość]

@Chyba DDD tymczasowo mam spokój. A Ty?