Czy potrafię żyć w tym świecie?

[Zombiczek]

Jestem tu nowy i na wstępie zacznę, że nie miałem nigdy w zwyczaju wchodzić na tego typu fora, czy inne grupy dyskusyjne. Jednak jak to się mówi "tonący, brzytwy się chwyta" (nie żeby to forum, było tą brzytwą czy coś!). Postanowiłem jednak podzielić się ogólnie, jakoby szukając wsparcia czy też rady, a może i opadu szczęki. Od razu zaznaczam, że nie wiedziałem dokładnie w jakim dziale dać temat, ponieważ tyczy się wielu zagadnień jakby. Chodzę też do psychologa (ponad rok) i byłem nawet w szpitalu psychiatrycznym na obserwacji. Nie wiem co mi jest... i czy cokolwiek mi jest. Może po prostu niezbyt tu pasuję? A może wykoleiłem się z pociągu zwanego życiem? Zacznę jednak od początku. Postaram się krótko, bo opowieść ta niesłychanie długą jest. 
Mam 26 lat, kawaler. Nigdy nikogo nie miałem. Znajomych za bardzo też nie. Jakoś tak nigdy nie pasowałem do większości, którą spotykałem - chociaż bardzo chciałem. Jak to powiedział Einstein "Tylko życie poświęcone innym, warte jest przeżycia". Życie samotne jest trochę bez celu. Według mnie żyjemy dla innych, z innymi, wspieramy się, dbamy o siebie. Niestety całe swoje życie jedynie obserwowałem.... obserwowałem jak inni mają znajomych, chodzą razem, spacerują, chodzą na imprezy czy bawią się. Mnie to wszystko ominęło (czyt: imprezy, osiemnastki, większe spotkania towarzyskie). Czuję aż w kościach ten kryzys wieku średniego kiedy mnie dorwie przez te braki w doświadczeniach. Tak czy inaczej... rozpędziłem się trochę. Wróćmy nieco wcześniej do czasu kiedy miałem 19 lat. Rozpocząłem studia w większym mieście, gdyż sam pochodzę z małego miasteczka, gdzie nic nie ma. Niestety natłok nauki, ilość prac do pisania, stres związany z samotnością w tym miejscu (tak to chociaż siostrę miałem!) przyczyniły się do tego, że dostałem bardzo silnego załamania psychicznego. Potrafiłem leżeć w łóżku i krzyczeć do ściany. Zamykałem się też w szafie czy zamykałem i otwierałem drzwi. Nie kontrolowałem tego! To było straszne... po 2 tygodniach wziąłem się w sobie i postanowiłem wrócić na studia, nadrobiłem zaległości, ale ponownie wrócił natłok nauki i innych rzeczy, z którym nie dałem rady. Zrezygnowałem.
Wróciłem do domu, gdzie przez ojca wyzwany zostałem od śmieci, debili... i lepiej by było żebym się nie urodził. I tak to trwało... płacz, ból serca i wieczne nękanie ze strony ojca, że jestem śmieciem. Zaczęły się stany lękowe, inne tego typu rzeczy. Po roku czasu postanowiłem zacząć inną szkołę, jednak drugiego dnia... cały stan ze studiów wrócił. Silny atak lęku i paniki. Mój umysł jakby nie działał. Miałem wrażenie, że zaraz jestem w stanie rzucić się pod samochód, byle tylko zakończyć to wszystko.
Zrezygnowałem po raz kolejny...
Dalej wyzywany, dalej niewiedzący co z sobą zrobić. I tak minął kolejny rok... potem udało się złapać na jeden kurs, było w miarę dobrze, staż... a po stażu znów pustka. Pojawiające się myśli o bezdomności, rozważania filozoficzne, główkowanie, burza mózgów. Mijały kolejne lata, a ja... siedziałem w miejscu. 
Widziałem jak ludzie w moim wieku prą naprzód. Osiągają sukcesy zawodowe, mają towarzysza życiowego, a ja siedziałem... i obserwowałem. Czułem się jakbym wykoleił się z pociągu życia. Mój pociąg uciekł... uciekli rówieśnicy... uciekali młodsi, a ja siedziałem na łące z boku i obserwowałem. 
Nie potrafiłem zebrać się w sobie, by móc coś zacząć... coś zrobić. Nie wiedziałem co. 
Mała miejscowość nie pomagała. Niewiele tu pracy, niewiele jest do robienia. Głównie fizyczne prace - a mimo, że jestem facetem to niestety niezbyt mi takie wychodziły. Nie było motywacji, pasji. Po czasie zaniknęły także marzenia. Wieczny strach przed zmianą. 
Wszystko to jest bardzo ogólne. Nie sposób wypisać wszystkich myśli, celów, idei jakimi się kieruję. Jedno wiem na pewno - chciałbym odmienić swoje życie. Niestety nie potrafię. Mała miejscowość jak wspomniałem - powoduje, że nie jestem w stanie robić tego co chciałbym robić, bądź do czego w jakimś stopniu się nadaje. Nawet mi się nie chce! Ilekroć mam przeglądać oferty pracy czuję jak dostaje palpitacji serca. 
Naturalnym wyjściem... zarówno od toksycznego ojca jak i ucieczki z tej wymarłej ziemi - byłaby ucieczka do większego miasta. Tak, to logiczne. Jednak nie potrafię tego zrobić samemu. 
Napada mnie irracjonalny strach. Mam go zarówno jak idę do sklepu, w relacjach z innymi, nie mówiąc już o rozpoczynaniu jakiejś pracy! Mam wrażenie, że gdybym mieszkał w większym mieście tak normalnie - to próbowałbym nowych studiów (już wcześniej) czy patrzyłbym na pracę (bo taka faktycznie jest i to cała masa różnych ofert w przeciwieństwie do mojego zadupia). No, ale podjęcie pracy wymaga wyprowadzki, a to zmiana życia o 180 stopni! Nie potrafię go zmienić nawet w 10 stopniach, a co dopiero obrót o 180. Równie dobrze mógłbym iść do zakonu, bo to też drastyczna zmiana (o czym też rozważałem, ale jednak zmiana to zmiana, mój strach mnie paraliżuje). 
Chciałbym być wśród ludzi... poczuć jak to jest z nimi przebywać, bawić się. Nie mam jednak z kim, a samotne poznawanie nowych ludzi jest jedynie przez internet i trafiam ludzi z niego tak jakbym był bombą atomową. Dookoła mnie - żadnych znajomości w promieniu 80km. Gdybym mieszkał w Krakowie czy nawet w Opolu miałbym już z 10 znajomych! Los mi chyba nie pomaga. 
Tak wiem, że to wszystko brzmi jak lament czy coś... ale czasem muszę się wygadać, a nie mam komu. A dzisiaj to już w ogóle tak się porobiło, że znowu mam te "gorsze dni". Muszę znaleźć jakieś rozwiązanie z tego marazmu. 
Zostanie tu gdzie jestem to dalsza katorga - Z drugiej strony nie ma tyle odwagi + lęki, by z niego samemu uciec - Potrzebna by była druga osoba - Takiej nie ma - Zostanie tu gdzie jestem to dalsza katorga...
Następuje błędne koło, z którego nie potrafię uciec. Po tylu latach zatraciłem nawet większe marzenia, czy chęć tworzenia związku (bo uznaje, że się do tego nie nadaje już). Mimo wszystko staram się optymistycznie podchodzić do życia, no ale nie zawsze to wychodzi. 
A już zwłaszcza kiedy poznaje w internecie nowych znajomych... i niby jest fajnie... dopóki nie opowiem swojej historii. Wtedy nagle jest takie "Yyyyy..." No i niby dalej jest spoko, ale już to nie to samo. Potem ten temat powraca i z czasem wychodzi na to, że "jesteś żałosny", "jesteś debilem", "ogarnij się", "zmień coś". Jakby to było takie łatwe! Nie są w moim umyśle i nie wiedzą co przeżywam! A przeżywam wiele... rozterek, problemów filozoficznych.
Ja wiem czego potrzebuję... potrzebuję mistrza! Kogoś kto nauczy mnie jak żyć. Pragnę siedzieć pod wodospadem i nosić wiadra na kiju, unosząc się na desce nad rzeką. Takie wiecie... szkoła życia. 
Nie potrafię już żyć... czuję, że nie potrafię. Chciałbym, wyobrażam to sobie, ale... pojawia się strach, lęk, pojawiają się myśli natury filozoficznej w stylu "A może lepiej być bezdomnym? Wtedy się uwolnisz! Nie będzie domu więc nie będziesz miał do czego wracać, a wtedy będziesz mógł w końcu ruszyć w świat! Kajdany zostaną zdjęte". - Takie właśnie myśli mi towarzyszą. Nie potrafię się uwolnić. Zapuściłem korzenie w swoim mieście, którego gdzieś tam głęboko w serduszku "nienawidzę", chociaż wiem że nie powinienem używać takich słów. No, ale tak to czuje! Stałem się więźniem własnego ciała! A dusza chce lecieć! Chce tworzyć! Zmieniać świat na lepsze!
Jestem kreatywną osobą... tak myślę. I myślę też, że wyobraźnia to najlepsze co mam. Piszę opowiadania, napisałem nawet dwie książki (ale ich nie wydałem, kurzą się na dysku). Stworzyłem liczne gry komputerowe 2D (za darmo, nie zarabiam na tym, bo kolejne schizy i poczucie "nie są na tyle dobre by je sprzedawać"). 
Nie wiem co bym chciał. Znaczy wiem, mistrza, ucieczki, pisałem o tym.
Niczym bohater filmu "Wszystko za życie" uciec w dzicz i zostawić wszystko! A właściwie nie tylko filmu, bo taka postać istniała faktycznie i ten film to jakby jego biografia. No, ale z drugiej strony chcę być wśród ludzi, cieszyć się z nimi, bawić się... dwie skrajności. No i zastój. 
Ciężko to wytłumaczyć. Ciężko mi to wytłumaczyć. Wiele osób może mieć mnie za życiowego przegrywa. Chociaż patrząc z perspektywy innego świata, któż to wie. Może wcale tak nie jest? Niemniej jednak będąc na tym świecie wciąż się tak czuję. Czuję się jak przegryw, płynąc przez życie jak samotny żagiel - jak to śpiewał pan Andrzej Siewierski. Nie wiem już co robić, bo plan, który (w moim mniemaniu by mi pomógł) jest niemożliwy, gdyż wymaga udziału drugiej osoby. No wiecie, co by nie być samemu, mieć jakieś wsparcie, oparcie, by jakoś się żyło. Samemu dostanę znów ataku w wielkim mieście i co? I jeszcze pozabijam wszystkich! Nie no tak drastycznie raczej nie. Żartuje sobie. Ja zabawny jestem... chyba. 
No i takim oto sposobem, trochę opowiadając o sobie, trochę o przemyśleniach napisałem tą historię i ten post. Nie wiem co mam robić. Po prostu nie wiem. Jestem zagubionym samotnym żaglem. Chciałbym zmieniać świat, zostać kimś ważnym. By mi budowali pomniki! No, ale... jest jak jest. Taaak... rozpisałem się. Musiałem się wygadać obcym ludziom na forum. 
Na koniec przypomnę, że chodzę do psychiatry, do psychologa (a nawet te rzeczy były zmieniane i przeszedłem już przez kilku specjalistów). Obecnie trzymam się jednej psycholog od ponad roku, ale niezbyt tak mi pomaga to wszystko. Mam nawet wrażenie, że zapomina ona o tym o czym ze mną rozmawiała, wiele razy pytając się o to samo, a potem się dziwiąc. Nie dziwię się. W końcu ma wielu pacjentów, a moje wizyty raz na miesiąc, ale zastanawiam się czy w takim razie jest w tym szansa. Może jestem skazany na samotność? Ktoś musi! 
Dzisiaj na wizycie na moje kolejne rozmyślenia powiedziała, że może mnie zapisać na kurs grania na harmonijce. Siedzę tak i mówię... "Harmonijka? Jeżeli o muzykę chodzi wolałbym jakiś fortepian czy skrzypce", na co ona, że nie mamy takich rzeczy tylko harmonijka. Tak... harmonijka... niech ta rozmowa będzie dowodem na jakiej wymarłej ziemi mieszkam. I jak tu spełniać marzenia? Jak dokonywać czegoś wielkiego? Jeżeli znikąd pomocy, a lęki i dziwny strach wyżera cię od środka?
Nie wiem już co robić (powtarzam się wiem!). Po prostu nie wiem. 
Zostać bezdomnym... to jest to. No przecież to takie oczywiste...

Piszę wiec ten post w nadziei, że tutaj otrzymam jakąś radę (która będzie zgodna z moimi ideałami i przemyśleniami oczywiście!). Chociaż bardziej chyba liczę na cud. Na tajemniczy zbieg okoliczności, który wyrwałby mnie z tego bagna. Przeglądając dzisiaj to forum widziałem podobne tematy (a przynajmniej w niektórych kwestiach), więc wiem, że nie jestem sam z pewnymi rzeczami. Mimo wszystko musiałem się wygadać... albo "wypisać" jak kto woli. Dziękuję za uwagę. 

[doi]

Ależ wiesz co masz robić i piszesz o tym: odseparować się od domu i symbolicznie "zabić" ojca.

 

Tu jest mnóstwo materiału, odniosę się tylko do kilku moich skojarzeń.

Marzenia o byciu bezdomnym to podświadoma realizacja planu twojego ojca, który nazywa cię "śmieciem". Nie tylko zdjęcie z siebie odpowiedzialności za siebie ale i czyjś plan na twoje życie. Realizujesz czyjś plan zamiast swój, chcesz być "śmieciem" bo taką rolę wyznaczył ci ojciec.

Inne ucieczki oprócz fantazji o bezdomności- intelektualizowanie, etyka, przemyślenia, religia etc. To nie zadna wartość w twoim przypadku bo służy za ucieczkę a nie jest twoim wyborem.

Brak umiejętności społecznych- jeśli zawieszasz się na nowo poznanych znajomych z marudzeniem i kwękaniem, nie dziw się, że cię odrzucają. Demonstrację słabości na początku znajomości zniesie tylko masochista lub wytresowany w domu "ratownik". Takich wbrew pozorom mało. Oni mają rację sygnalizując że twojej dziecięcej bezradności nie chcą, bo jesteś-choćby na zewnątrz- dorosły.

Pod szukaniem mistrza jest szukanie ojca. I tak samo- zwolnienie siebie z odpowiedzialności za siebie. Niby chcesz się oddać (bogu w klasztorze) - ale to jest właśnie dziecięcie pragnienie, pewnie nie zaspokojone wcześniej, w dzieciństwie.

Jesteś zewnątrzsterowny - ma być los, ma być mistrz-tata, ma być druga połówka, które coś zrobią. Nie ma ciebie, siebie nie lubisz (oprócz narcystycznych urojeń o talencie i szczególnej wrażliwości).

 

Czerpiesz wiele ukrytej satysfakcji z tego co jest, więc i nic nie zmienisz. Jeśli nie podejmujesz wysiłku by cokolwiek zmienić (twoje działania są pozorne) to oznacza że ci tak dobrze- nie musisz konfrontować się ze zmianą, z porażką (nauczycielka życia), z ryzykiem, ze sobą. Takie ciepłe wygodne bagienko. Mamine. PS. Nic nie piszesz o matce i ich wzajemnym układzie.

 

Rada: porządna terapia (masz spotkania z psychologiem czy regularne z psychoterapeutą? W jakim nurcie pracujesz?). Zwłaszcza by przepracować relację z ojcem i zezwolić sobie na wyjście do świata a nie realizacja jego planu na ciebie (rolą ojca jest oderwanie dziecka od matki, ochrona przed pochłonięciem przez matkę i zwrócenie dziecka ku światu, zezwolenie na branie ze świata). Wzięcie odpowiedzialności za siebie, bo nikt tego nie weźmie za ciebie.

 

6 godzin temu, Zombiczek napisał:

tutaj otrzymam jakąś radę (która będzie zgodna z moimi ideałami i przemyśleniami oczywiście!)

Ideały i przemyślenia twojego Ja są jak widać na razie niewiele warte i są tarczą za którą się fajnie ukrywasz. Taka narcystyczna wieża, ale -jak dobrze wiesz-krucha. Rozwój oznacza jednak zakwestionowanie siebie, swoich pewników.  Kwestionuj więc. Twoje "przemyślenia" to tylko obrona przed dorosłością a nie dorosłość.

[bezniczego]

@doi, jaka jest rola matki wg psychoanalizy?

 

@Zombiczek, idź na regularną psychoterapię. Stosujesz mnóstwo mechanizmów obronnych, żeby pozornie i na chwilę poczuć się lepiej, ale nie ruszasz się przez to z miejsca. 

[Zombiczek]

Po zakończonym pobycie w szpitalu, proponowano mi takie dzienne właśnie zajęcia i psychoterapie grupową z innymi. I zdaje sobie sprawę, że by mi się to przydało, ale codzienne dojeżdżanie 80km sprawiło, że musiałem porzucić tą propozycję. (wydatki na dojazdy + 1,5 godzinna podróż w jedną stronę)
Szukałem następnie czegoś bliżej, ale w okolicy niestety nic z tych rzeczy nie było. Jedynie jakieś spotkania alkoholików, reszta rzeczy najbliżej 40km dalej, prywatnie. 
Jeżeli o psycholog chodzi to stara się robić coś, bym wyszedł do ludzi. Czyt: zadania w stylu "idź wypożycz książkę z biblioteki". Nawet z tym mam trudności i nieznanego pochodzenia lęk. Poza tym nie wiem czy mi to pomoże. Wypożyczę tą książkę i co dalej. 
Może i to kolejne zasłanianie się jak to określiliście mechanizmami obronnymi, a jednak mała miejscowość utrudnia pewne rzeczy realnie. 
(Dla osoby zdrowej to nie są przeszkody, zdaję sobie z tego sprawę, jednak dla mnie są. Temu wspomniałem o tej drugiej osobie czy "mistrzu", który by mnie motywował i wspierał realnie, a nie przez internet)
A co do nowych znajomości to nie jest tak, że w kółko jęczę. Jęczę zaledwie 1x na 3 miechy średnio (jak już muszę z siebie wyrzucić pewne rzeczy), no ale to wychodzi naturalnie samo z siebie. Wielu tego nie rozumie i skreśla mnie od razu po historii.  Zresztą nie dziwię się, ale to dodatkowo powoduje spadek poczucia własnej wartości, co bardziej wchłania mnie w to bagno.

[Zombiczek]

Proszę wybaczyć także, za post pod postem - ale za Chiny nie mogę tu znaleźć opcji "edytuj". Może jej nie ma, albo jest jakaś inna ._. 
Tak czy inaczej nie dopowiedziałem jeszcze o relacji matka - ojciec. 
Mój ojciec pije. Dużo pije. Potem są awantury, matka krzyczy. Nigdy nie był "ojcem" z prawdziwego zdarzenia jeżeli tak mogę to nazwać. Nigdy się nie interesował. Dopiero po moim załamaniu nerwowym zaczął po mnie jechać od najgorszych, bo nie dałem sobie z tym rady. 
Mówiłem o tym psycholog i uznała, że ojciec powinien zgłosić się na leczenie, no ale on nie chce. Przemocy fizycznej nie ma, więc siłą posłać nie można. Jest za to trochę psychiczna... to też nie pomaga. 
Kiedyś myślałem sobie o kobietach, które mimo, że mąż je wykańcza, dalej z nim są. Zastanawiałem się dlaczego, dlaczego nie uciekną? Teraz kiedy przeżywam nieco podobną sytuację (chociaż jestem jego synem) i przebywam z nim i słucham tego wszystkiego to zaczynam rozumieć czemu tak ciężko jest to zrobić. Poczucie wartości leci w dół.

[Aurora002]

Ogólnie zgadzam się  tym wyżej: słuchaj doi, bo to bardzo mądra osoba jest + idź na porządna psychoterapię, tj. taką co tydzień. Moja psychiatra oburza się na comiesięczne terapie, uważa że wtedy ślady pamięciowe zanikają i nie da się niczego porządnie przepracować. Może Twoja psycholog pomaga Ci w taki sposób, że trochę jej się wygadasz, trochę Ci doradzi, ale dobrej pracy z Tobą nie robi.

 

Jakby co to edytować post można krótko po jego napisaniu, ale po jakimś czasie ta możliwość znika.

[Gość]

@Zombiczek jaką diagnozę Ci postawili w szpitalu?

 

@doi skąd to wszystko wiesz? bo brzmi to bardzo profesjonalnie, serio, jestem pod wrażeniem Twojej analizy

[Zombiczek]

@z o.o. Fobia społeczna. A sam szpital był dlatego, że psychiatra nie był pewny czy nie mam schizofrenii po tym wszystkim co mu nagadałem i chciał bym poszedł na obserwację. Mówiłem mu, że nie mam, no ale chciał mieć pewność. W szpitalu też wykluczyli to. 

[Aurora002]

A tak z lekka zmieniając temat - bo widzę że masz rozkminę dotyczącą przyszłości - to gamedev jest dobrym kierunkiem. Wspominales, ze w tym trochę próbujesz. Nie wiem czego się konkretnie uczysz i co robisz, ale wiele można ogarnąć w domu i doprowadzić sie do sytuacji, gdzie jesteś w stanie się utrzymać. Przykładowo, kilka lat temu zaprojektowałam grę rehabilitacyjną, z której ciągnę profity cały czas. Mam zamówienia, wystawiam faktury, rozmawiam z ludźmi za granicą i tam też sprzedaję grę. Próbowałeś łapać jakieś zadania jako freelancer? I robienie gier dla nauki jest spoko, mój brat młodszy też zrobił dla siebie gierkę w rpg makerze, której nigdzie nie opublikuje, bo zrzynał muzykę i grafikę z neta bez praw licencyjnych, ale chodzi o to, że to potrafi. Gdybyś był w stanie zebrać jakiś kapitał finansowy na takiej pracy, to myślę że mógłbyś nawet coś wynająć w jakimś mieście.

[Aurora002]

Ten avatar sam narysowałeś?  

[Gość]

@Aurora88 też robię w gamedevie. Mogę Cię znać z jakichś game jamów? W końcu to mały światek.

[Aurora002]

@z o.o. Poznań, All Play, raz czy dwa gadałam o eyetrackerach, raz brałam udział i to wygralam, teraz raczej odwiedzam ludzi. Bo w organizacji siedzi moj partner, dlatego sie tym bardziej interesuje. Ale ogólnie nie jeżdże na gamejamy bo - tu sie moge przyznac - za duże lęki.

[Zombiczek]

@Aurora88 To niezłe małe dzieło sztuki musiałaś stworzyć, że aż za granicą je szarpią
Ja właśnie tworze  RPG makerze, polskie tytuły. Mimo obcowania z językiem angielskim przez 20 lat - ciężko mi jest się w nim poruszać ._. Raz spróbowałem wyjść na arenę międzynarodową i z pomocą google tłumacza oraz kilku internetowych znajomych - udało mi się przetłumaczyć jedną z swoich większych gierek na angielski. Niestety raczej furory nie zrobiła i w sumie to nie pojawił się pod nią żaden komentarz. Oczywiście na pierwszą próbę wyjścia do świata wydałem ją za darmo. 
Z zarabianiem w tej sferze mam problem taki, że grafikiem wybitnie dobrym nie jestem, ale o tyle o ile ją da się jeszcze narysować - to już kwestia muzyki (która buduje dużo klimatu) jest problematyczna. No i też tutaj wchodzą moje własne opory mózgu w stylu: "Ta gra nie jest na tyle dobra, by ją wystawić. Nie ośmieszaj siebie i nie gardź klientami, którzy kupią ten szajs". 
Co do gamedev to nigdy w sumie nie próbowałem brać się za coś z innymi osobami. Musiałbym się temu przypatrzeć. Na Gamejamach nigdy nie byłem i dopiero pół roku temu w ogóle dowiedziałem się, że coś takiego istnieje XD (biedny zamknięty w piwnicy twórca). 
Avatar nie ja rysowałem. Rysowała go taka dawna znajoma i bardzo mi się spodobał. 

[johnn]

13 godzin temu, Aurora88 napisał:

Przykładowo, kilka lat temu zaprojektowałam grę rehabilitacyjną, z której ciągnę profity cały czas. Mam zamówienia, wystawiam faktury, rozmawiam z ludźmi za granicą i tam też sprzedaję grę. 

W czym stworzyłaś tą grę? Powiedz więcej o tej grze:)

13 godzin temu, z o.o. napisał:

@Aurora88 też robię w gamedevie. Mogę Cię znać z jakichś game jamów? W końcu to mały światek.

Czego używasz do programowania gier?:)

[doi]

9 godzin temu, Zombiczek napisał:

Ta gra nie jest na tyle dobra, by ją wystawić. Nie ośmieszaj siebie i nie gardź klientami, którzy kupią ten szajs". 

No właśnie, to co widzę to toksyczny perfekcjonizm, który ma zakryć niepewność i sprawić, że ojciec wreszcie zauważy, ba! że wreszcie się odczepi. Tak to nie działa.

Coś co nie jest perfekcyjne nie istnieje... Poczytaj o van Goghu, ile błędów robił, jak nigdy nie nauczył się rysować, nie opanował cieniowania, proporcji, ile gniotów wyprodukował. A jednak - porusza i szedł własną drogą.

 

Ładnie uciekłeś od tematu matki i relacji z nią, ale nie naciskam jeśli nie chcesz gadać, bo to są intymne sprawy.

 

Nie wmawiaj sobie psychicznych chorób. Nie jesteś przecież "zaburzony", ale z pewnością masz na karku wiele stresu od dzieciaka, załamanie więc jest całkowicie naturalne ale nie oznacza choroby. "Fobia" to tylko klasyfikacja ale nie człowiek. Takie "zaburzenie", etykietka, da ci kolejny pretekst do ucieczki, do pozbycia się odpowiedzialności i do poczucia się wyjątkowo (szlachetna choroba przez którą nic nie mogę zrobić, ojej, ego w obłokach, życie ucieka, czyż nie o to ci chodzi?...). Uznaj jednak że nie jesteś całością spójną, że Ja i wola to tylko kawałek, a pod spodem jest nieświadome i psychodynamika, która nie jest twoim wrogiem a twoją bezcenną energią zajętą teraz -by nie ranić ciebie, twojej istoty- tworzeniem ci miękkich iluzji i imitowaniem twojej domowej bezradności.

 

Jeśli szukasz grupy poradziłabym raczej wątki DDA. Poczytaj o DDA, o współuzależnieniu, o wstydzie ("śmieciu" tak naprawdę twój ojciec mówi do siebie samego), o złości, o żalu do rodziców. To właśnie haczy. Z pewnością odnajdziesz się tam. Są fora DDA, są mityngi są terapie.Jest terapia on-line, przez skype też,. Szczegóły z pewnością znajdziesz u bardziej zaawansowanych w temacie. Potrzebujesz regularnej terapii, ale nie jest tak, że sam nie możesz nic zrobić, bo terapia jest w zasadzie pracą własną a nie magicznym oddziaływaniem mistrza. Sorry- jesteś młody, sprawny, niegłupi, masz ręce i głowę i nie wmawiaj sobie przeszkód (analogia do ojca, który  nie umie położyć tamy swojemu piciu, ale ty NIE JESTEŚ SWOIM OJCEM, choc on by chciał żebyś był). Pisz tu jak coś ci się nasunie, odpiszę w wolnym czasie, ale będę nieubłagana ,  i inni też sensownie wesprą, bo zły dom jest problemem wielu. Sorry jeszcze raz- wyjazd raz na tydzień 40 km na sesję to chyba nie jest rzecz nie do pokonania dla młodego psychicznie zdrowego chłopaka, którego problemem jest zła przeszłość?

 

Co do biblioteki- książek wokół tematu rozwoju, DDA etc, jest wiele, może jakieś inspiracje znajdziesz na tym forum lub w necie. (szczególnie jednak NIE polecam portalu Włodawca, bo to polityczna ustawka a sam właściciel ma problemy ze sobą).

 

Do tych gamecoś się nie odniosę, bo to już nie moje pokolenie jak widzę... W każdym razie- własne pieniądze mogą sprawić, że z domu fizycznie się odseparujesz a to pomoże psychicznie odejść.

[doi]

19 godzin temu, bezniczego napisał:

jaka jest rola matki wg psychoanalizy?

Oj, to temat rzeka.

W tym układzie edypalnym, który wspomniałam (bo jest mnóstwo obrazów tutaj) matka jest kimś, kto dziecka nie puszcza, pochłania, uzależnia, stąd ważna rola ojca-separatora. Matka jest od tego by dziecko odzwierciedlić, nazwać co czuje, znieść złość i frustrację bez zrywania więzi. Od tego też by pomóc zintegrować Dobrą Matkę i Złą Matkę w niemowlęcej głowie a potem puścić w świat i nie trzymać w układzie "mój mały mężczyzna", "moja najlepsza córeczka".  I tak syn staje się w sumie partnerem matki a córka jej przedłużeniem nigdy domu nie opuszczając...

Matka ma dużo do zrobienia ze swoją tendencją żeby dziecka nie puścić od siebie.

[doi]

17 godzin temu, z o.o. napisał:

skąd to wszystko wiesz? bo brzmi to bardzo profesjonalnie, serio, jestem pod wrażeniem Twojej analizy

Ze swoich doświadczeń, z własnej głowy i drogi, z kilku książek. Może i brzmi, ale nie jestem profesjonalistką, nawet- powiem  na offie, psycho nie lubię.

 

@Aurora88dziękuję za miłe określenie, ale się do bycia mądrą ani -bogowie brońcie- "mistrza" jak to Zombiczek pisał nie poczuwam. Odmawiam tej roli.

 

[Aurora002]

10 godzin temu, Zombiczek napisał:

To niezłe małe dzieło sztuki musiałaś stworzyć, że aż za granicą je szarpią

Znajomość angielskiego pomaga - ja nigdy się nie uczyłam tak bardzo porządnie języka, a rozwinął mi się jak wyjeżdżałam i poznawałam innych na wyjazdach, taką metodą chałupniczą. Moja gra jest dosyć niszowa więc po prostu szukam za granicą firm, które sprzedają sprzęt dla niepełnosprawnych i im proponuję, żeby włączyli tę grę w sprzedaż.

I też umiałam rysować tak na zasadzie, żeby coś narysować, było całkiem ok ale nic zachwycającego. I korzystałam z darmowych assetów graficznych na otwartej licencji (vecteezy). Więc widzisz, zrobiłam coś mimo, że nie jestem w tym zajebiście wyszkolona i właściwie tworzyłam grę taką, żeby się dzieciakom podobała

Czasami można zainwestować w jakiś płatny asset, jeśli jesteś po prostu programistą i na jego podstawie zrobić grę.

Przykład: https://assetstore.unity.com/packages/3d/environments/surroundead-survival-game-assets-76276  Kupujesz taki asset, robisz sobie postapokaliptyczną gierkę i opylasz na google play. Czerpiesz zyski z reklam. 

Gamejamy polecam, mogą być dla Ciebie fajne, bo poznasz ludzi, którzy też by chcieli robić gry ale do końca nie potrafią. Potem szukanie pracy wśród osób ze środowiska jest łatwiejsze. 

 

53 minuty temu, johnn napisał:

W czym stworzyłaś tą grę? Powiedz więcej o tej grze:)

W Unity. Mój partner jest głównym programistą, ja jestem graficzką i projektantką gry. Muzykę i dźwięki mamy z jakiegoś płatnego assetu.

To jest właściwie zestaw 21 bardzo prostych gierek. Mogę Ci na prywatną wiadomość wysłać link. 

 

30 minut temu, doi napisał:

@Aurora88dziękuję za miłe określenie, ale się do bycia mądrą ani -bogowie brońcie- "mistrza" jak to Zombiczek pisał nie poczuwam. Odmawiam tej roli.

Hihi, wiem  Po prostu zawsze lubię czytać Twoje posty i cieszę się, że tak chętnie pomagasz innym. 

[doi]

20 minut temu, Aurora88 napisał:

i cieszę się, że tak chętnie pomagasz innym. 

Nie, nie mam takiej mocy :). Oddaję po prostu to co kiedyś od innych wzięłam. Teraz moja kolej oddać.

[Gość]

@Aurora88 jak byłam na Digital Dragons chyba w 2018, była tam gra, w której sterowało się wzrokiem. Może to Wasza? Zrobiła na mnie duże wrażenie.

 

@johnn gry robimy na silniku Unity, język programowania to C#, do grafiki 2D używamy Photoshopa, do 3D Blendera i Solidworksa, do efektów After Effects, a do filmików Premier Pro. To chyba tyle

[Aurora002]

57 minut temu, z o.o. napisał:

@Aurora88 jak byłam na Digital Dragons chyba w 2018, była tam gra, w której sterowało się wzrokiem. Może to Wasza? Zrobiła na mnie duże wrażenie.

Tak xD to jest właśnie gra, która wygrała na All Play, zmodyfikowaliśmy ją i pokazywaliśmy na DD2018. 

 

Kiedyś ją zrobimy i wydamy xD Planów jest sporo.

 

[Gość]

@Aurora88 jaki ten świat mały. W takim razie powodzenia.

[Aurora002]

21 godzin temu, z o.o. napisał:

@Aurora88 jaki ten świat mały. W takim razie powodzenia.

Dziękuję, Tobie również  

[bezniczego]

Dziękuję  @doi

[zabijaka]

Nie jesteś odosobniony ludzi z Twoim przypadkiem jest mnóstwo...