Witam wszystkich:)

[czerwonymlotek]

Witajcie:)

  Z racji zachowania maksymalnej anonimowości, będę posługiwał się fałszywymi danymi, jedynie wiek i sprawy mające znaczenie podam prawdziwe. Mam skończone niedawno 23 lata, i moim życiem rządzą niepowodzenia oraz problemy. Postaram się pisać jak najbardziej skrótowo, a konkretne kwestie chętnie rozwinę w toku dalszej rozmowy, jeśli oczywiście zjawi się chętny:) Moimi głównymi problemami są niemożność kontynuowania jakiegokolwiek postanowienia, utrzymania jakiejkolwiek pracy, ukończenia szkoły, osiągnięcia zdrowej relacji z kobietami. Na dzisiejszym etapie jestem w drugiej klasie liceum dla dorosłych, nie pracuję, żyję w długach i mam dość poharataną opinię wśród ludzi, spowodowaną znacznym nadużywaniem alkoholu i plotkami, które się na mój temat niosą- przez fakt bycia dość szumną osobowością, w moim niedużym mieście bardzo ciężko jest zachować anonimowość, zwłaszcza po tej ciemnej stronie. W każdej pracy po maksymalnie paru miesiącach zaczyna przytłaczać mnie nerwowo atmosfera, sam fakt obowiązku stawienia się w pracy- w każdym z zawodów szło mi bardzo dobrze, z początku miałem rewelacyjne starty (mimo braku średniego udawało mi się wbijać w naprawdę fajne, biurowe stanowiska), a potem tylko picie po pracy dla odprężenia, przychodzenie na kacu, satysfakcja z zadań zaczynała zamieniać się w potworne obciążenie, że bez jakiejkolwiek dyskusji oznajmiałem, że nie przyjdę do pracy, i koniec, ale nie z lenistwa, tylko z racji potwornych lęków i bycia totalnym wrakiem z powodu nadużywania. Kolejny temat to sport- uwielbiam go uprawiać, lecz nie potrafię w żadnym pójść o krok dalej- od kilku lat wszystko zaniecham i non stop jest to jedynie żenujące wracanie do podstaw i kolejno olewanie. Następna rzecz- cholernie, panicznie wręcz stresuje się o życie swoich rodziców- ojciec ma swoje lata niestety, matka ma stresujący zawód i widzę, jak się na niej odbija- gdy np. ojciec nie odbiera telefonu przez pół dnia, krew mi spływa do stóp i potrafi mnie sparaliżować myśl o najgorszym- mimo, iż jest to naturalne, nie potrafię sobie tego po prostu wyobrazić, chyba wolałbym sam umrzeć, niż to przeżyć. A jestem osobą z ogromnymi ambicjami, ponieważ wiem, że mogę- tylko codzienność mnie zbija jak psa. Nawet nie potrafię swobodnie kupić sobie ubrań w sklepie, bo jest mi wstyd, że tam jestem- a na siłowni czuję się malutki jak mysz. To mnie dobija, bo z jednej strony czuję się pełnym możliwości, udanym facetem, który ma wszystko w zasięgu ręki i może być na topie, a z drugiej z kolei- czuję się nieudacznikiem. Słabym na używki, zakompleksionym na amen śmieciem, który do niczego się nie nadaje. Całe moje życie jest zerojedynkowe- co mam w końcu zrobić, żeby żyć normalnie? Żyć na dostatnim poziomie i wyzbyć się tych cholernych, paraliżujących lęków o śmierć moich bliskich, by wyzbyć się tych paskudnych kompleksów? Nie raz słyszałem od dziewczyn, że jestem bardzo przystojny, ale wystarczy, że jakaś gdzieś dała mi kosza, widziała mnie pijanego w nie najlepszym stanie i odniosła się negatywnie do mojego wyglądu- czuję się paskudny i najgorszy. Jak widać, jestem słaby jak małe drzewko na wietrze. Błagam kochani, doradźcie mi, co mam ze sobą zrobić..nie chcę dłużej tej marnej wegetacji.

Edytowane 3 Stycznia 2019 przez czerwonymlotek

[anemon]

Cześć, myślałeś o podjęciu psychoterapii? Praca z terapeutą pozwoliłaby uporządkować ten chaos.

[czerwonymlotek]

Postanowiłem iść w poniedziałek prywatnie do psychiatry, bo akurat w poniedziałki i czwartki przyjmuje ten, którego poleca spora ilość osób w moim mieście. Nie wiem, czy to najlepsze wyjście, ale może jak dostanę jakieś piguły na stłumienie tych chorych szumów w głowie, to nabędę sił do normalnego życia.

[czerwonymlotek]

55 minut temu, exodus! napisał:

 

jesteś młodym człowiekiem, uczęszczasz do liceum dla dorosłych, czyli nie prowadzisz normalnego trybu nauki tylko coś w stylu uzupełnienia, kilka dni w tygodniu! Dostajesz pracę mimo to w biurze, nie posiadając jakichkolwiek kwalifikacji czy doświadczenia, poza tym pijesz dużo alkoholu, co w następstwie przez swoje wybryki po nim masz ogromny wstyd i lęk przed światem, nawet na Forum internetowym podkreślasz swoją postawę, że chcesz się ukrywać...! jeśli to wszystko ma faktyczne odzwierciedlenie w rzeczywistości, to twoim głównym problemem jest alkohol! lęk, wstyd... przed światem, za to co narozrabiałeś na cyku - morality cię zżerają i sobie z tym nie radzisz!

pomyśl o odtruciu i podjęciu leczenia odwykowego!

Oczywiście masz rację, i zdaję sobie z tego sprawę, ale myślę jednak, że sam alkohol to jedynie wierzchołek góry lodowej..zanim alkohol zawitał w moim życiu, miałem już większość wymienionych problemów, czyli chociażby lęki czy straszna hipochondria...pamiętam, jak kilka lat temu na toalecie dorwał mnie okropny ból brzucha, akurat wtedy miałem telefon przy sobie, i doszedłem do samodzielnego wniosku, że to rak jelita grubego..dwa tygodnie totalnego doła, panicznego strachu i nasilających się objawów (zapewne o podłożu psychosomatycznym). Oczywiście jestem fizycznie zdrów jak ryba. Z tego wyszedłem. I ta podła samoocena..nie mogę patrzeć na siebie na zdjęciach, unikam kontaktów towarzyskich z kolegami, którzy studiują, zarabiają normalne pieniądze- po prostu mi wstyd za siebie. Słyszę w głowie te ich pochlebne myśli na mój temat. Czasem czuję się niemal jak menel. Ja pragnę życia na wysokim poziomie, bo wiem, że mogę, tylko chcę wyzbyć się tych łańcuchów, które mnie tak obwiązują..alkohol i odtrucie, wiem, że to podstawa. Mam silne postanowienie, by nie tknąć już w tym roku alkoholu- pourywałem na dobre kontakty z większością kolegów, tak naprawdę z każdym od picia. Tylko co dalej? Moim problemem jest fakt, że nie wierzę w psychoterapie, spotkania AA etc..z tego, co wiem, niemal każdy wraca do picia albo jest to już ich metką na amen. A ja chciałbym zapomnieć o tym przykrym epizodzie i żyć w trzeźwości, czerpać radość z normalnych rzeczy, wieść porządne życie w uznaniu i szacunku od społeczeństwa. 

[Nieistotne00]

Myślę, że warto zapytać o podstawową rzecz: dlaczego zacząłeś pić? Jeśli piłeś aby od czegoś uciec to alkoholizm jest skutkiem a praprzyczyną jest inny problem. Oczywiście z biegiem czasu alkohol stał się sam w sobie przyczyną reszty problemów. 

 

[czerwonymlotek]

7 godzin temu, Nieistotne00 napisał:

Myślę, że warto zapytać o podstawową rzecz: dlaczego zacząłeś pić? Jeśli piłeś aby od czegoś uciec to alkoholizm jest skutkiem a praprzyczyną jest inny problem. Oczywiście z biegiem czasu alkohol stał się sam w sobie przyczyną reszty problemów. 

 

Bardzo trafne spostrzeżenie. W sumie, to alkohol otworzył mi drzwi na życie poza cieniem. W szkole byłem chłopakiem, który żył gdzieś na drugim/trzecim planie..nie osiągałem sukcesów w nauce ani sporcie- na pierwsze miałem zwyczajnie wylane, co dziś odpokutowuje (chciałbym zaznaczyć, że gdy tylko miałem ochotę, piątki leciały mi jedna za drugą), a w sporcie, WF w szkole to była non stop tylko i wyłącznie piłka. Żadnych dyscyplin, które bym lubił i w których byłem dobry- jedynie ciągłe katowanie piłki, bo tak się składało, że cała klasa, prócz mnie, w piłkę była dobra. Więc tak się tułałem, nie mając pola do zaimponowania rówieśnikom, by wspólnie cisnąć w górę- aż w połowie gimnazjum, na zakończenie roku rozpoczęły się klasowe popijawy w lesie. Wtedy, podczas pierwszych faz alkoholowych poznałem tych gości z "elit" ze szkoły, wielu z nich to do dziś moi dobrzy kumple, pierwszy kontakt z kobietą również był zainicjowany poprzez alkohol- mówiąc krótko, zbudowałem sobie całą rzekomą zajebistość na promilach. Uprecyzyjniając, alkoholem zabijałem w sobie  na wstępie nieśmiałość, zahamowania oraz na kolejnym etapie sercowe zawody oraz smutki. W roku 2019., nie licząc Nowego Roku (lecz to było jedynie parę łyków "szampana"), nie tknąłem alkoholu i w ogóle mnie do niego nie ciągnie. Podszedłem do noworocznego tematu jako totalnego resetu statystyk, i wiem, że bez problemu wytrwam. Potrzebuję jedynie nakreślenia drogi, rozmowy oraz analizy problemu. Jak wspomniałem wyżej, w poniedziałek idę do psychiatry, temat ten poniekąd traktuję jako przygotowanie do rozmowy z Nim- by jak najwięcej możliwie zrozumieć oraz jak najlepiej nakreślić temat.

Edytowane 5 Stycznia 2019 przez czerwonymlotek

[Nieistotne00]

W dniu 4.01.2019 o 00:18, czerwonymlotek napisał:

Z jednej strony czuję się pełnym możliwości, udanym facetem, który ma wszystko w zasięgu ręki i może być na topie

Jeszcze jedna moja rada - postaraj się zaakceptować "zwyczajne życie". Z tego co piszesz, stawiasz sobie bardzo wysokie cele. Nie satysfakcjonuje Cię bycie w czymś dobrym, Ty chcesz być na topie. To nakłada zawsze dodatkową presję. Nie polemizuje z tym, że możesz (skąd miałabym to wiedzieć), tylko stawianie sobie wysokich celów powoduje jeszcze większa frustrację gdy coś się nie udaje. 

Przemyslalabym też czy nie chcesz wiecznie komus czegoś udowodnić. Jeśli tak, komu i co. 

[Nieistotne00]

1 godzinę temu, exodus! napisał:

to teraz ja nie rozumiem, czego tak naprawdę oczekujesz od tego Forum?

Wiesz, większości ludzi, którzy tutaj pisza nie da się pomóc przez Internet. Znaczna część rad ( z przeważającymi "idź do lekarza") jest albo oczywista albo niewystarczająca, żeby komuś realnie pomóc. Sądzę, że facet po prostu chciał się wygadać komuś kto nie ma o nim wyrobionej opinii. Odpisując dostaje chociaż sygnał, że ktos przeczytał jego wpisy. Może ktoś zapyta jak było u psychiatry. Poczucie zrozumienia- przecież chyba o to chodzi w tym Forum A życia i tak nikt za nas nie przeżyje.

[czerwonymlotek]

Pisałem ostatni post nad ranem, po nieprzespanej nocy (rozchorowałem się i ledwo widzę na oczy) więc faktycznie, zamiast wyjaśnić sytuację, narobiłem tylko bałaganu:) Od wpisu na forum szukałem właśnie dyskusji, możliwości skonfrontowania sytuacji z innymi przypadkami, no i żeby "rozłożyć na pierwiastki" temat, wyrobić sobie wstęp do psychiatry..ciężko mi to ładnie wyjaśnić, jak mówiłem, jestem rozłożony gorączką i słabo u mnie z myśleniem:( już sam fakt podjęcia szczerej rozmowy z kimkolwiek po raz pierwszy w życiu na ten temat daje mi poczucie zrobienia solidnego kroku naprzód. Źle napisałem też, że niepotrzebna mi żadna pomoc..tak jak pisałem na górze, pojutrze idę do lekarza na wizytę i bardzo chętnie podzielę się z Wami wynikiem. Jestem przekonany, że ten post może podpowiedzieć wielu osobom w przyszłości:)

[czerwonymlotek]

Witam,

  Obiecałem napisać, jak będę po wizycie u psychiatry. Odbyła się ona dopiero wczoraj, bo szukałem najlepszego w mieście. Powiem krótko, Pan Doktor kazał wrzucić w życiu niższy bieg, bo okazało się, że żyję w zbyt dużym napięciu. Oprócz tego przepisał mi paroksetynę. Na razie nie będę oceniał działania leku, dopiero pierwszy raz, jak go wziąłem. Ogólnie polecam każdemu wizytę u lekarza. Wspaniała rzecz. Pozdrawiam