Nie radzę sobie z pewnym faktem o sobie.

[Klaudia1825]

Hej,

Nie miałam pojęcia, gdzie najbardziej będzie pasowało to pytanie - stąd ta nietypowa lokalizacja. Tym razem wątpliwości dotyczą po części mojego pierwszego pytania na Forum.

Po głębszej analizie mojego uzależnienia od treści erotycznych doszłam razem z psychologiem do wniosku, że ma to związek z pewnymi wydarzeniami z mojego dzieciństwa: kiedy byłam w wieku przedszkolnym, o parę lat starsza koleżanka pocałowała mnie "tak, jak to robią na filmach" (nie zdawałam sobie wtedy sprawy, co takiego miała na myśli); drugim faktem, którego wstydzę się najbardziej, jest sytuacja z moich 9. urodzin - jedna z zaproszonych dziewczynek (jak się potem okazało, z problemami rodzinnymi), podczas zabawy na przyjęciu, molestowała mnie dotykając moich miejsc intymnych. Próbowała powtórzyć te działania w szkole (zostałyśmy posadzone razem w ławce), ale ja odpychałam jej rękę. Nauczycielka widząc zamieszanie stwierdziła, że się rozpraszamy i na szczęście zmieniłam miejsce. 

Po tej sytuacji, powiedziałam o wszystkim mamie, potem dowiedziała się sama nauczycielka, lecz nikt nie uwierzył w pełni w moje słowa. Dorośli stwierdzili, że "dziewczynki po prostu się nie dogadują". Nastąpiła rozmowa z wychowawczynią, która osądziła, że jest w tym więcej mojej winy niż rzeczonej koleżanki. Po powiedzeniu "przepraszam", sprawa została zapomniana, a ja (mnie również ciężko w to uwierzyć), wyparłam ją z pamięci aż do ostatniej sesji.

Samo "odstawienie" treści erotycznych jest ciężkie i nie wiedziałam, że może być aż tak ciężko. Bywam raz bardzo pobudzona, innym razem popadam w ataki paniki (cała się trzęsę i boję wstać z łóżka) lub miewam tak zwane czarne myśli i powracam do nastroju z dawnych stanów depresyjnych. 

Kiedy dowiedziałam się o genezie moich problemów, wspomnienia wróciły. Czuję język w swoich ustach, dotyk cudzych palców albo widzę Jej minę. Podczas lepszego nastroju potrafię to zignorować i zdewaluować ("przecież każdy się masturbuje... i tak sama potem to robiłam" lub "to nie było nic takiego"), ale coraz częściej pojawiają się momenty, w których mieszanka paniki i lekkiego obrzydzenia do mojej osoby wygrywają. Zazwyczaj czuję się gorsza od innych, a ten czynnik jeszcze bardziej spycha mnie w dół i sprawia, że mam się za mniej wartościową (może stąd ta nieustanna chęć udowadniania czegoś sobie i innym?).

Pogorszenia nastroju naprawdę mi przeszkadzają. Dodatkowo zbliżają się bardzo ważne dla mojej ścieżki naukowej egzaminy, a ja czasem nie mam siły na wyjście z łóżka. W poszukiwaniu odpowiedzi, natrafiłam na 5-HTP i zaczęłam się poważnie zastanawiać... Psycholog twierdzi, że to jeszcze nie pora na leki, nie jest pewien, czy to depresja. W pełni go rozumiem, ale czasu mam coraz mniej i nie mam pojęcia, co robić.

Dziękuję i proszę o jak najbardziej rzeczowe odpowiedzi.

[giroditalia]

Jedyne czego możesz się spodziewać po 5-HTP to rozwolnienie i tyle.Leczyć należy się lekami a nie suplementami.Suplementy są dobre tylko dla zdrowych ludzi.

Jeśli psycholog twierdzi,ze to nie pora na leki to w istocie tak jest.Leki to nie są cukierki,ze weźmiesz tabletkę i wszystko minie.

Pogorszenia nastroju możesz mieć z braku pornografii.Jesteś na detoksie wiec powinno się wszystko samo wyrównać za jakiś czas.

Możesz również iść na konsultacje do jakiegoś dobrego psychiatry ale z naznaczeniem ze psycholog odradził leki.