Cześć

[Magdalena96]

Poczucie bezsilności i braku zrozumienia wśród bliskich sprawiło, że postanowiłam założyć tutaj konto. Może to trochę głupie, ale fajnie byłoby poznać na tym portalu kogoś z kim udałoby się utrzymać stały kontakt. Mam 21 lat, a pierwsze objawy fobii społecznej doświadczyłam w pierwszej gimnazjum. Potem było już tylko gorzej. Wpadłam w okropną depresje i boję się wychodzić z domu. W technikum uciekałam od złego samopoczucia biorąc narkotyki. Potrafiłam być w takim ciągu kilka miesięcy, potem robiłam przerwę i znowu do tego wracałam. Mam za sobą dwie próby samobójcze. Nie chcę kolejnej. Po drugiej, będąc w szpitalu doznałam olśnienia, że jednak chcę żyć i muszę walczyć. 

Jestem na paroksetynie czwarty dzień. Także na razie zmiany w nastroju nie odczuwam, tylko pewnego rodzaju pobudzenie, nie potrafię usiedzieć w miejscu. To chyba znak, że będzie coraz lepiej. Chciałabym w końcu zacząć normalnie pracować i móc być niezależna od bliskich. Oni nie do końca rozumieją moją psychikę i mam wrażenie, że jestem dla nich tylko ciężarem... 

Muszę przyznać, że jestem z siebie dumna, że w końcu zrobiłam krok na przód... Choć kwestia leków dla moich rodziców była nie do zrozumienia. Nie mogą tego przełknąć, że ich córka jest inna... 

 

[Gość]

Cześć. Moi rodzice też nie mogą/nie mogli (nie wiem, jak jest naprawdę) pogodzić się z moją chorobą. Myślałaś o jakichś studiach, pracy, wolontariacie, hobby, czymkolwiek? Pozdro.

[Magdalena96]

8 godzin temu, z o.o. napisał:

Cześć. Moi rodzice też nie mogą/nie mogli (nie wiem, jak jest naprawdę) pogodzić się z moją chorobą. Myślałaś o jakichś studiach, pracy, wolontariacie, hobby, czymkolwiek? Pozdro.

Wiesz, ja chodziłam dorywczo do pracy - sprzątałam po domach i pomagałam starszym ludziom z opieki społecznej, ale pieniądze na życie z tego bardzo marne... Teraz jestem już w takim punkcie, że nawet do takiej pracy mam mega stres żeby pójść. A szkołe średnia musiałam skończyć zaocznie i do matury nie dałabym rady podejść. Mam mocno zaniżona ocenę i mam wrażenie, że do niczego się nie nadaje... Co do hobby to w sumie mam, ale raczej takie siedzące w domu, więc niezbyt pomaga - Scrapbooking. Mam nadzieje, że leki pomogą wyjść na prostą  Pozdrawiam! 

[kazashi]

Cześć, chyba po części Ciebie rozumiem. Też nie raz czuję się tak jakby nikt mnie nie potrafił zrozumieć. Mam wręcz strach odzywać się przy ludziach. Mam tylko małą grupę znajomych i tyle, ale w sumie to i z nimi nie raz nie mam ochoty się spotykać. Miałem też znajomą która w podobnym wieku zaczęła uciekać w narkotyki. Jednak tak jak i Ty postanowiła coś zmienić i z tego co wiem stopniowo było coraz lepiej, a teraz ma rodzinę i daje sobie jakoś radę :} Kontakt się trochę urwał ostatnio bo wyprowadziła się za granice.

Hobby to ważna sprawa i kiedy masz się czym zająć to nie myślisz tyle o problemach. Pomyśl może o czymś jeszcze, trzeba próbować, a może coś się Tobie spodoba. Wtedy będziesz też miała motywacje żeby chociaż na trochę iść do pracy i zarobić np na nowy sprzęt do tego abyś mogła realizować swoje hobby, a to kolejny plus :}

Powodzenia.

[Magdalena96]

W dniu 6.08.2018 o 00:04, kazashi napisał:

Cześć, chyba po części Ciebie rozumiem. Też nie raz czuję się tak jakby nikt mnie nie potrafił zrozumieć. Mam wręcz strach odzywać się przy ludziach. Mam tylko małą grupę znajomych i tyle, ale w sumie to i z nimi nie raz nie mam ochoty się spotykać. Miałem też znajomą która w podobnym wieku zaczęła uciekać w narkotyki. Jednak tak jak i Ty postanowiła coś zmienić i z tego co wiem stopniowo było coraz lepiej, a teraz ma rodzinę i daje sobie jakoś radę :} Kontakt się trochę urwał ostatnio bo wyprowadziła się za granice.

Hobby to ważna sprawa i kiedy masz się czym zająć to nie myślisz tyle o problemach. Pomyśl może o czymś jeszcze, trzeba próbować, a może coś się Tobie spodoba. Wtedy będziesz też miała motywacje żeby chociaż na trochę iść do pracy i zarobić np na nowy sprzęt do tego abyś mogła realizować swoje hobby, a to kolejny plus :}

Powodzenia.

Dziękuję za odpowiedź  Wiem co czujesz... Grunt to mieć w okół siebie chociażby garstkę znajomych, którzy nas rozumieją i nie wyśmiewają z problemów.

Mam już pewien plan na przyszłość. Zaczepię się najpierw w jakiejś pracy wśród ludzi - ale dopiero jak leki zaczną działać, bo póki co jazda autobusem lub wyjście do sklepu sprawia mi ogromny problem... 

@kazashi Życzę powodzenia!

[ekspert_abcZdrowie]

@Magdalena96, cieszę się, że skończyłaś z narkotykami i mimo trudnych chwil odnalazłaś chęć do życia. Życzę Ci realizacji Twoich zamierzeń i zazdroszczę pasji - scrapbookingu. Ja kompletnie nie mam takich zdolności  Rozgość się na forum! 

[kazashi]

Dziękuję.

Pewnie, z pracą też wiem co masz na myśli ja pracuję, ale jest to dla mnie ogromnym "wysiłkiem". Z czasem idzie przywyknąć i kiedy nie choruje na nic fizycznie to daję radę. Ty też dasz radę, ważna jest systematyczność i idzie się "wbić" w rytm.

Ja z wyjściem do sklepu nie mam problemu. Zaczyna się kiedy jestem za coś odpowiedzialny i mimo, że daje sobie jakoś radę to stres mnie "zjada" lub kiedy nie wiem co jutro będę robił w pracy to dziś już spać się nie da:P

Edytowane 12 Sierpnia 2018 przez kazashi