Co mi jest? Nie mogę ze sobą wytrzymać!

[elaeugenia]

Rozstałam się z narzeczonym. Sama go zdradziłam (przez rok nie uprawialiśmy seksu, tłumaczył się stresem w pracy), sama wyjechałam. Koleś z którym go zdradziłam po krótkiej grze wstępnej powiedział, że go nie podniecam. Zastanawiam się czy w tym tkwi powód, bo od tej pory jest coraz gorzej. Zaczęło się od znudzenia - nie mogłam posprzątać, czekać na autobus, nawet patrzeć w telefon. Więc wyjechałam. Teraz doszły lęki, czuję w piersi coś dziwnego, taki mrożący niepokój i strach, że nie dam rady, że nic na mnie czeka, nic nie osiągnę, zawsze będę sama. Kolejne objawy to płytki sen (teraz biorę kwetiapinę i śpię dobrze), brak uczuć (nawet najlepsza przyjaciółka jest mi obojętna), chciałabym się wypłakać, ale nie mam łez, wyrzutów sumienia o to, co zrobiłam, mimo że powinnam, tylko ten niepokój w środku. Leżę w łóżku godzinami, myśl o jakiejkolwiek aktywności mnie boli. Ciężko mi jakkolwiek rozmawiać z ludźmi, brak spontaniczności w wypowiedziach, nie mogę się szczerze uśmiechać, tylko grymaszę. I te myśli, że narzeczony ułoży sobie życie z kim innym, zapomni o mnie, myśli o mnie źle nie dają mi spokoju, mimo że wiem, że to ja zawiniłam. Nie mogę ze sobą wytrzymać, mam ochotę łazić po ścianach. Co to jest?

[cyklopka]

Myślę, że depresja napędziła problemy w związkach, a problemy w związkach depresję.

Teraz trzeba zadbać o swoje zdrowie i nie roztrząsać tego, co było.

[elaeugenia]

Na dodatek drżą mi ręce.

Nie pasuję to do opisu nerwicy lękowej, nie mam objawów somatycznych prócz bezsenności i lekkiego spadku apetytu (jestem też bulimiczką). Martwię się, że już tak będzie zawsze. I najgorsze, że nie wiem co mi jest. Oszaleję z tych myśli.