Jak uratować swoje życie i wyjść z izolacji?

[Lucid Dream]

Jednak postępów żadnych nie będzie i wątpię aby psychoterapia mi pomogła.

Już jestem zdecydowany na samobójstwo, bo nie będę nigdy szczęśliwy, a bez sensu żyć w ciągłym cierpieniu.

[Neurotica_Lostica]

Dlaczego postępów żadnych nie będzie? Co się stało?

[Lucid Dream]

Dlaczego postępów żadnych nie będzie? Co się stało?

 

Postępów nie będzie, bo nie będę już istniał

Co raz bardziej zaczynam się wszystkim przejmować, wczoraj przeryczałem cały dzień z powodu samotności i już mam tego dość.

Do tego żaden psycholog nie chce mi pomóc i podobno potrzebuje kilka lat terapii.

Poszedłem do jednego psychologa, ten wysłał mnie do drugiego, a drugi wysłał mnie do trzeciego

[elo]

Poszedłem do jednego psychologa, ten wysłał mnie do drugiego, a drugi wysłał mnie do trzeciego

u psychoterapeuty byles?

[Gość Piotrek1996]

Psychologowie też są od cholery łagodnie mówiąc... więc może serio spróbowałbyś z psychoterapeutą? Terapia będzie trwać, ponieważ w końcu tego nie leczy się za pomocą pstryknięcia palcem. Samobójstwo akurat zbytnio ciekawą opcją nie jest, bo jeszcze wszystko się może poprawić.

[Lucid Dream]

w sumie to byłem u psychoterapeutów a nie psychologów. Co może się poprawić? Życie jest strasznie smutne i pozbawione sensu, nie rozumiem co trzyma innych przy życiu. Mam wrażenie, że każdy tylko się męczy na tym świecie.

[elo]

pozbawione sensu

 

twoje zycie bedzie tak dlugo pozbawione sensu jak dlugo mu go nie nadasz

 

a to jaki [i czy w ogole] sens sie pojawi to juz zalezy tylko od twej osoby

[Gość Piotrek1996]

Nie zgadzam się z Tobą osobiście, że życie jest smutne i każdy tylko się męczy na tym świecie. Jasne, że nie jest w stu procentach pozytywne z powodu chorób, ludzi niszczących psychicznie bliskich, plotek itd, bo jest tych spraw negatywnych i wkurzających jeszcze, ale bez przesady. Są również pozytywne aspekty oraz porządni ludzie. Ja Ci współczuje. Też nie mam łatwo, jak zresztą duża część użytkowników tutaj. Dodatkowo była masa osób z jeszcze większymi trudnościami, którzy nie mają konta na takich forach, a jednak małymi krokami wyszli z tych kłopotów, mają teraz bardzo udane życie.

[Lucid Dream]

Już mi przeszło

Udało mi się załatwić darmową terapie i to u bardzo miłej i fajnej terapeutki, po pierwszej wizycie aż mi wróciła chęć życia

Przez samotność chyba to życie traci sens, więc jak uporam się z samotnością i znajdę przyjaciół to powinno być dobrze.

[_Req_]

To wszystko sprawiło, że teraz mam poważne problemy ze sobą...

Mam baaaardzo niską samoocenę (uważam się za dużo gorszego od innych i wydaje mi się, że nigdy im nie dorównam), nie wierze w siebie, jestem kompletnie nieprzystosowany do życia, mam problemy z podejmowaniem decyzji, jestem niezaradny i nic nie potrafię. Do tego wiele lat jestem samotny, nie mam z nikim relacji i z tego powodu bardzo często cierpię. Przez życie w izolacji i nadopiekuńczość rodziców czuje, że jestem mocno cofnięty w rozwoju. Nie wiem jak wytrzymałem tyle lat w izolacji, ale już dłużej tak nie wytrzymam i jeśli nie zmienię tego to może skończyć się to tragicznie. Nawet nie wiem jak wygląda normalne życie, bo nigdy takiego nie miałem.

 

Jestem z małego miasta i bardzo bym chciał się wyprowadzić do jakiegoś dużego miasta, usamodzielnić się tam i jakoś sobie radzić. Do tego chciałbym mieć też jakieś życie towarzyskie, ale wydaje mi się, że to wszystko nie jest możliwe.

 

Co powinienem teraz zrobić w takiej sytuacji? Czy mam szanse jeszcze normalnie żyć i odnaleźć się w społeczeństwie?

Niska samoocena i brak wiary w siebie to to samo. Latwo jest to zmienic, na szczescie:)

Jednak nie tu widze problem. Problemem juz troszke wiekszym jest to ze przez wiele lat Twoi rodzice niszczyli w Tobie poczucie wlasnej wartosci. Chcesz chodzic do psychologa, chodz. Warto zebys sie dowiedzial czy ten psycholog wie jaka jest roznica mieczy samoocena czy tez wiara w siebie a poczuciem wlasnej wartosci. Roznica jest w kazdym razie znaczna.

Dopuki jestes przy rodzicach, ktorzy swoja droga nie sa na tyle dojrzali zeby miec dziecko i sami potrzebuja fachowej pomocy i terapii, nie wiele jest w stanie sie zmienic.

Jaka jest szansa zeby sie od nich odciac?

Polecalbym w tym przypadku rowniez kilkutygodniowy oboz terapeutyczny, bez jakichkolwiek kontaktow z otaczajacymi Cie w tej chwili ludzmi.

Czy nie takie zycie jakie by sie chcialo jest powodem by z nim konczyc? wg. mnie -nie... jest natomiast warte tego zeby je radykalnie zmienic.

Poza tym nawet normalne jak to okresliles zycie niesie ze soba mase problemow i naprawde piekne sa tylko chwile. Czasami tylko albo az dla nich warto zyc, przezyc je do konca a nie po przeczytaniu kilku stron wyrzucic:)

Jestes juz na dobrej drodze, zauwazyles ze tak jak jest nie da sie zyc. Czujesz potrzebe zmian i zaczynasz dzialac w dobrym kierunku. Normalne ze pojawia sie trudnosci i leki... Strach jest normalnym uczuciem , ktory towarzyszy za kazdym razem czemus nowemu. Zeby zmienic zycie nieuniknione jest poznawanie nowych rzeczy, zachowan itp. Strach czy chwilowe trudnosci nie powinny zaklucac Twojej nowej drogi:)

Jeszcze jestes mlody wiec dasz rade, moze nie wszystko uda sie zmienic ale na normalne zycie powinno wystarczyc:)

[dances]

toksyczni rodzice tacy sa, i beda tacy zanim sie nie wyprowadzisz albo nie udowodnisz im swojej wartosci, albo tego ze ich nie potrzebujesz

 

skoro tak dlugo sie izolowales to na pewno jestes w czyms dobry, mam kolegow nie wychodzacych za czesto a sa o wiele bardziej zaradni od tych ktorzy wychodza. ale ze swojej strony powiem Ci, ze tez kiedys nie wychodzilam, to sobie znalazlam chlopaka podobnego do mnie i to mnie na chwile uratowalo.

[_Req_]

dances..... przykro mi ze tak postrzegasz zycie....

Zapamietaj sobie jedno... nie liczy sie w zyciu co potrafisz i co mozesz udowodnic..... liczysz sie Ty.....

Niestety wydaje mi sie ze nie rozumiesz tego tak jak autor tematu. Pozdrawiam:)

[samotnymazury]

Witajcie, chciałem się was trochę poradzić, bo znalazłem się w trudnej sytuacji i nie wiem jak z niej wyjść.

Fajnie jakby się trafiła jakaś osoba, która miała podobny problem i sobie z nim poradziła :)

 

Opisze w skrócie jak wyglądało moje życie to będziecie wiedzieć w jakim położeniu jestem.

 

Przez jakieś 8 lat miałem normalne życie, byłem radosny, pełen życia, otwarty na świat i nie miałem problemów w relacjach z rówieśnikami. Byłem też nieśmiały i mocno nadwrażliwy, więc byłem bardzo podatny na zaburzenia psychiczne. Problemy zaczęły się gdy w podstawówce stałem się ofiarą, parę osób się nade mną znęcało fizycznie i psychicznie przez kilka lat. To sprawiło, że zaczęły się u mnie pojawiać objawy nerwicy (napady lęku, fobia społeczna) i depresji, które występują u mnie do dziś. Coraz bardziej zamykałem się w sobie, wycofywałem i pogrążałem w apatii. W gimnazjum zmieniłem klasę ale sytuacja się powtórzyła, niby było lepiej, ale to mnie też dobiło. Przerosła mnie ta sytuacja i w trakcie gimnazjum zaczęła się moja izolacja społeczna, która niestety trwa do dziś, czyli już ponad 10 lat Nie potrafiłem się odnaleźć, nie otrzymałem żadnej pomocy i całkowicie uciekłem w świat wirtualny, prawie nie opuszczałem swojego mieszkania, a moje kontakty z ludźmi ograniczały się tylko do szkoły. Potem poszedłem do technikum i znowu to samo było, ale na szczęście tylko rok to trwało, bo osoby, które się mnie uczepiły odpadły i potem już miałem spokój. Studia też przebiegły spokojnie, ale na 3 roku musiałem je przerwać, bo moje zaburzenia się mocno nasiliły, byłem w ciężkiej depresji, nie miałem siły nawet wstać z łóżka i byłem bliski samobójstwa, ale leki na szczęście mi mocno pomogły i wróciłem do stanu z przed pogorszenia.

 

Do tego jeszcze wychowanie bardzo mnie zniszczyło...

Nigdy nie byłem chwalony przez rodziców, samą krytykę i narzekania tylko słyszałem. Bardzo często mówili, że nic nie potrafię i wszystko tylko psuje. Byłem też bity z byle powodu, zwłaszcza za oceny. Często nawet obrywałem i nie wiedziałem czemu.

Najgorsze jednak było to, że miałem bardzo nadopiekuńczą mamę, która dosłownie wszystko robiła za mnie i często słyszałem od niej słowa typu "Ja zrobię to za ciebie bo ty nie dasz rady", "zginiesz beze mnie", "nigdy sobie nie poradzisz w życiu".

Obecnie mam 25 lat, a rodzicie dalej mnie traktują jak dziecko i to mnie strasznie irytuje, cały czas chcą kierować moim życiem i wszystko robić za mnie,a przecież wiecznie nie będą żyć, a ja muszę się jakoś odnaleźć na tym świecie.

 

To wszystko sprawiło, że teraz mam poważne problemy ze sobą...

Mam baaaardzo niską samoocenę (uważam się za dużo gorszego od innych i wydaje mi się, że nigdy im nie dorównam), nie wierze w siebie, jestem kompletnie nieprzystosowany do życia, mam problemy z podejmowaniem decyzji, jestem niezaradny i nic nie potrafię. Do tego wiele lat jestem samotny, nie mam z nikim relacji i z tego powodu bardzo często cierpię. Przez życie w izolacji i nadopiekuńczość rodziców czuje, że jestem mocno cofnięty w rozwoju. Nie wiem jak wytrzymałem tyle lat w izolacji, ale już dłużej tak nie wytrzymam i jeśli nie zmienię tego to może skończyć się to tragicznie. Nawet nie wiem jak wygląda normalne życie, bo nigdy takiego nie miałem.

 

Jestem z małego miasta i bardzo bym chciał się wyprowadzić do jakiegoś dużego miasta, usamodzielnić się tam i jakoś sobie radzić. Do tego chciałbym mieć też jakieś życie towarzyskie, ale wydaje mi się, że to wszystko nie jest możliwe.

 

Co powinienem teraz zrobić w takiej sytuacji? Czy mam szanse jeszcze normalnie żyć i odnaleźć się w społeczeństwie?

 

Ja to czytam,to jakby niemal czytał o sobie.

Właśnie ta samotność jest najgorsza.Człowiek się odizolował.Był jednak taki okres w moim życiu,że dużo imprezowałem.Byłem na prawdę szczęśliwy.Niestety alkohol i marihuana ujawniła znowu złe demony.Zostałem sam.Nie mam nikogo.Boję się tak na prawdę komuś zaufać.I to jest najbardziej straszne.

[Lucid Dream]

Jak już odkopałem ten wątek, to podzielę się z wami dobrymi wieściami... Mogę śmiało powiedzieć, że w ciągu paru lat uratowałem swoje życie i wyszedłem z tej izolacji  Obecnie jestem w pełni samodzielny , mam dobrą prace i od roku sam wynajmuje mieszkanie w dużym mieście. To co te pare lat temu wydawało się niemożliwe w rzeczywistości okazało się całkiem realne  Odcięcie od rodziny i usamodzielnienie się bardzo mi pomogło na problemy z samooceną. Jedynie mam jeszcze trochę problem z poczuciem samotności, ale już nie izoluje się, spotykam się z ludźmi i nawet jeżdżę na różne zloty po całej polsce Wszystkie te zmiany zaszły dzięki samodzielnej pracy nad sobą, bez pomocy psychologów/terapeutów.

Edytowane 12 Lipca 2022 przez Lucid Dream

[Dryagan]

@Lucid Dream GRATULACJE I TAK TRZYMAĆ!!!!

[katrin123]

Jest tu dużo dobrych wskazówek, jak sobie tak poczytać, ja też w miarę daje rade, w domu siły nie dostałam, rodzice oboje niezaradni sami że sobą nie radzili sobie a co dopiero dziecko mieliby wspierać i wyposażyć w moce do zdobywania gór. Wszystko sobie zawdzięczam. 

W zasadzie co mam do stracenia, czasem myślę a spróbuję może się uda, zawsze można coś zmienić jeśli coś pójdzie nie tak, szukać czegoś innego

[wTymTygodniu]

Miło, że napisałeś wiele tematów zostaje porzuconych na zawsze i nie można wyciągnąć z nich tyle, ile by było można, gdyby autor podzielił się dalszym ciągiem opisywanej historii - a tu mamy dobry przykład motywacyjny, że zmiany na lepsze są możliwe.