Niska samoocena

[Liz]

error

Edytowane 12 Marca 2007 przez Gość

[JiggaWoman]

Liz.. Tak naprawdę mi się nie powiodło, bo dzisiaj nadal nie widzę sensu swojego istnienia, nie mam sił, momentami mam paraliżujące stany lękowe itp. Na terapii byłam 4 miesiące i przez około miesiąc czasu byłam naprawdę wolna - to było naprawdę cudowne, bo po 2 latach męczenia minęły najbardziej doskwierające stany lękowe i mogłam się w końcu cieszyć takimi rzeczami jak ładna pogoda czy zakupy. Niestety przy większym stresie lęki znowu powróciły. Ale i tak się cieszę, że się tam znalazłam - poznałam ludzi o podobnych problemach, pierwszy raz od bardzo dawna poczułam się dobrze w grupie ludzi, po prostu było dobrze, a co najważniejsze uświadomiłam sobie wiele spraw, dzięki którym chć trochę lżej jest mi dzisiaj funkcjonować. Liz mnie nikt również nie rozumie. Nie mam przyjaciół. Dlatego też gdy już byłam w tragicznym stanie po prostu poszłam do psychologoga, bo co tak naprawdę miałam do stracenia? Daj sobie szansę i nie patrz na innych. Możesz jeszcze zmienić swoje patrzenie na świat i życie. Wierzę w ciebie i mam nadzieję, że się zdecydujesz. Ściskam i trzymam kciuki

[JiggaWoman]

Liz.. Tak naprawdę mi się nie powiodło, bo dzisiaj nadal nie widzę sensu swojego istnienia, nie mam sił, momentami mam paraliżujące stany lękowe itp. Na terapii byłam 4 miesiące i przez około miesiąc czasu byłam naprawdę wolna - to było naprawdę cudowne, bo po 2 latach męczenia minęły najbardziej doskwierające stany lękowe i mogłam się w końcu cieszyć takimi rzeczami jak ładna pogoda czy zakupy. Niestety przy większym stresie lęki znowu powróciły. Ale i tak się cieszę, że się tam znalazłam - poznałam ludzi o podobnych problemach, pierwszy raz od bardzo dawna poczułam się dobrze w grupie ludzi, po prostu było dobrze, a co najważniejsze uświadomiłam sobie wiele spraw, dzięki którym chć trochę lżej jest mi dzisiaj funkcjonować. Liz mnie nikt również nie rozumie. Nie mam przyjaciół. Dlatego też gdy już byłam w tragicznym stanie po prostu poszłam do psychologoga, bo co tak naprawdę miałam do stracenia? Daj sobie szansę i nie patrz na innych. Możesz jeszcze zmienić swoje patrzenie na świat i życie. Wierzę w ciebie i mam nadzieję, że się zdecydujesz. Ściskam i trzymam kciuki

[Kubelek]

chm... co Ci doradzic??? Jezeli potrzebujesz potrzebe wyplakania sie komus to pisz na moj nomer gg: 2744029. Moze Ci jakos pomoge...

[Kubelek]

chm... co Ci doradzic??? Jezeli potrzebujesz potrzebe wyplakania sie komus to pisz na moj nomer gg: 2744029. Moze Ci jakos pomoge...

[~Maja]

Ja Cię z przyjemnością wysłucham. Doradzę. Pomogę. Lub jeśli będziesz chciała - tylko wysłucham i przytaknę...

Trzymaj się. Ja też mam takie stany, w jakim Ty się teraz znajdujesz..

 

 

 

 

< zmieniłam swój post ze względu bezpieczeństwa. Nie chciałabym, aby jakiś znajomy dowiedział się, że jeko koleżanka ma taki sam nr gadu i e-mail jak ja A zresztą i tak nikt nie pisał, więc potrzebna tu nie jestem. >

Edytowane 13 Października 2006 przez Gość

[~Maja]

Ja Cię z przyjemnością wysłucham. Doradzę. Pomogę. Lub jeśli będziesz chciała - tylko wysłucham i przytaknę...

Trzymaj się. Ja też mam takie stany, w jakim Ty się teraz znajdujesz..

 

 

 

 

< zmieniłam swój post ze względu bezpieczeństwa. Nie chciałabym, aby jakiś znajomy dowiedział się, że jeko koleżanka ma taki sam nr gadu i e-mail jak ja A zresztą i tak nikt nie pisał, więc potrzebna tu nie jestem. >

Edytowane 13 Października 2006 przez Gość

[kanika_]

Skad ja to znam ...

Moim zdaniem wyglada to na fobie spoleczna. Twoim problemem sa ludzie. Boisz sie ich zapewne, nie lubisz przebywac w ich towarzystwie. Uwazasz, ze wszyscy sie z Ciebie smieja, ze na Ciebie sie patrza. Unikasz ludzi do tego stopnia, ze przechodzisz na pusta strone ulicy gdy ktos idzie z przeciwka. Najchetniej wychodzilbys na dwor po zmroku, kiedy malo co jest dostrzegalne.

Nie przejmuj sie - mialam tak jeszcze 3 lata temu. Bylam kompletnie nie do zycia. Unikalam kontaktow z kazdym, a na studia musialam chodzic.

SKonczylo sie u lekarza. Leczenie trwalo w moim przypadku rok. Bylo niezle, aczkolwiek ludzie i tam uwazaja mnie za szurnieta :)

pozdrawiam

[kanika_]

Skad ja to znam ...

Moim zdaniem wyglada to na fobie spoleczna. Twoim problemem sa ludzie. Boisz sie ich zapewne, nie lubisz przebywac w ich towarzystwie. Uwazasz, ze wszyscy sie z Ciebie smieja, ze na Ciebie sie patrza. Unikasz ludzi do tego stopnia, ze przechodzisz na pusta strone ulicy gdy ktos idzie z przeciwka. Najchetniej wychodzilbys na dwor po zmroku, kiedy malo co jest dostrzegalne.

Nie przejmuj sie - mialam tak jeszcze 3 lata temu. Bylam kompletnie nie do zycia. Unikalam kontaktow z kazdym, a na studia musialam chodzic.

SKonczylo sie u lekarza. Leczenie trwalo w moim przypadku rok. Bylo niezle, aczkolwiek ludzie i tam uwazaja mnie za szurnieta :)

pozdrawiam

[~Maja]

Z deczka Twoje objawy przypominają mi moje, czyli całkiem niedaleko jest Ci do fobii społecznej... Bo jak powiedziała moja poprzedniczka, główny problem to ludzie.

Da się to wyleczyć całkowicie !

Ja próbowałam w ten sposób: wyszłam sobie na miasto. No i co z tego miałam?

Specjalnie pokonywałam lęki i wszystkie sprawy chciałam załatwić jak najlepiej. Np. wybrałam się do Rossman'a po podkład i byłam.. dociekliwa. Pytałam się o wieele rzeczy, co mi moze zaproponować, dla jakiej cery jest ten korektor, i ten itd... Może to idiotyczne, ale sprawdzałam swoje umiejętnosci komunikacji na... ekspedientce Wiedziałam, że nawet gdyby się ze mnie wyśmiewała to i tak by jej nie wypadało, ale przyjęła mnie życzliwie. To mnie jakoś dziwnie podbudowało, ale przynajmneij wiedziałam, że są jakieś miłe osoby na tym świecie i wcale nie sprawiam wrażenia stukniętej... Eee, może dziwny przykład, ale tak sczerze? Nie unikaj ludzi - przechodniów itd.. Staraj się nawiązać z nimi kontakt wzrokowy, nie uciekając. Mozesz się dziwnie poczuć, jak ktoś się na Ciebie spojrzy, ale Ty też się patrzysz na tą osobę. I może ona się czuje identycznie jak Ty ? A po drugie na czas takich "ćwiczeń", mozesz sobie wmówić, że to i tak mało prawdopodobne, byscie się kiedyś znowu spotkali. Więc "keep smiling and looking" .

I kanika zdaje mi się, że to TYLKO Twoje osobiste odczuca co do Ciebie. Jeśli się kompletnie pozbyłaś takich lęków, to dlaczego uważasz, że Cię mają za szurniętą? Nic bardziej mylnego. :)

[~Maja]

Z deczka Twoje objawy przypominają mi moje, czyli całkiem niedaleko jest Ci do fobii społecznej... Bo jak powiedziała moja poprzedniczka, główny problem to ludzie.

Da się to wyleczyć całkowicie !

Ja próbowałam w ten sposób: wyszłam sobie na miasto. No i co z tego miałam?

Specjalnie pokonywałam lęki i wszystkie sprawy chciałam załatwić jak najlepiej. Np. wybrałam się do Rossman'a po podkład i byłam.. dociekliwa. Pytałam się o wieele rzeczy, co mi moze zaproponować, dla jakiej cery jest ten korektor, i ten itd... Może to idiotyczne, ale sprawdzałam swoje umiejętnosci komunikacji na... ekspedientce Wiedziałam, że nawet gdyby się ze mnie wyśmiewała to i tak by jej nie wypadało, ale przyjęła mnie życzliwie. To mnie jakoś dziwnie podbudowało, ale przynajmneij wiedziałam, że są jakieś miłe osoby na tym świecie i wcale nie sprawiam wrażenia stukniętej... Eee, może dziwny przykład, ale tak sczerze? Nie unikaj ludzi - przechodniów itd.. Staraj się nawiązać z nimi kontakt wzrokowy, nie uciekając. Mozesz się dziwnie poczuć, jak ktoś się na Ciebie spojrzy, ale Ty też się patrzysz na tą osobę. I może ona się czuje identycznie jak Ty ? A po drugie na czas takich "ćwiczeń", mozesz sobie wmówić, że to i tak mało prawdopodobne, byscie się kiedyś znowu spotkali. Więc "keep smiling and looking" .

I kanika zdaje mi się, że to TYLKO Twoje osobiste odczuca co do Ciebie. Jeśli się kompletnie pozbyłaś takich lęków, to dlaczego uważasz, że Cię mają za szurniętą? Nic bardziej mylnego. :)

[gusia]

No tak...ech...właśnie My "tak mamy",to ciągłe obwinianie się za wszystko...to zupełnie bez sensu,przecież tak nie można

Korn,ja wiem że to trudne,ale naprawdę-spróbuj wziąc się w garśc,nie jesteś niczemu winna,przecież nikt z Nas nie chciał "chorowac",prawda???

Niestety musimy zmagac się z tym"paskudztwem",ja toczę CODZIENNĄ walkę ze sobą i uwierz ,też miewam chwile zwątpienia,totalnego zwątpienia,ale mimo wszystko wierzę że to "nie koniec świata".

Korn moje drzwi również są otwarte

Sama miewam "doły",ale myślę że wspólnymi siłami łatwiej je zakopywac.

 

Pamiętaj-wszyscy damy radę..

Pozdrawiam.gusia

[juliuscezar]

nie jestem w stanie nikomu sie zwierzyc w cztery oczy, wiec chociaz na forum wyrzuce z siebie to co mnie doprowadza do ciaglego smutku i refleksji, nie chce tu jeszcze uzywac slowa depresja. Moj problem to lek przed ludzmi i ogromne tchorzostwo i niesmialosc w jednym. Przez to wiele stracilem w swoim zyciu i pewnie wiele mnie jeszcze ominie. Moj lek objawia sie miedzy innymi tym ze nie potrafie nawiazac z nikim kontaktu w szczegolnosci z dziewczynami. Swojemu rozmowcy nie jestem w stanie patrzec w oczy dluzej niz 2-3 sekundy, pozniej jego wzrok mnie jakby parzyl, kul, i musze odwrocic glowe. Jedyna osoba ktorej moge dlugo patrzyc w oczy to moja dziewczyna. Swojemu ojcu nigdy nie patrze w oczy, byc moze dlatego ze kiedys bil mnie w dziecinstwie, no wlasciwie do 18 roku zycia, kiedy nie wytrzymalem i rzucilem sie na niego. Od tego momentu mam spokoj. Kiedy ide na dyskoteke odczuwam lek i bol w brzuchu, bo wszystko widze w czarnych kolorach, ze cos mi sie tam stanie. Nie ma szans zebym zagadal do jakiejs pieknej dziewczyny, wlacza mi sie jakis hamulec, paraliz i nie moge wydusic z siebie slowa, choc moj wyglad wogole nie swiadczy o mojej niesmialosci (mowia ze mam wyglad bandziora i cwaniaka). W pracy zeby nawiazac z kims kontakt musialy minac 3 miesiace, i to i tak kumpel mnie poznal z kims, bo sam nigdy bym sie zagadac nie odwazyl. Z natury jestem malomowny i zamkniety w sobie, w towarzystwie najczesciej siedze z boku i milcze, rozmyslajac. Chcialbym byc inny, byc dusza towarzystwa, wesoly. Matka zawsze dbala o mnie, niczego mi nie brakowalo, ale trzymala mnie w "zlotej klatce" Wracaj o 22 - tak mowi do dzis, kiedy mam 28 lat, nie trenuj na silowni - bo po co, nie chodz na te mordobicie (treningi sztuk walki) - bo po co, nie chodz do tych pubow, na dyskoteki to bez sensu wdychac opary papierosow przez cala noc, wszytko co zawsze robilem, spotykalo sie zawsze z krytyka matki i ojca, gdzie inni rodzice byli by z tego dumni. Myslalem ze jak bede cwiczyl na silowni, trenowal walki, stane sie pewny siebie, ale po wielu latach treningu nic sie nie zmienilo, dalej nie patrze ludziom w oczy i schodze z drogi cwaniakom, choc moglbym ich "uszkodzic" w kilka sekund, nie potrafie do nikogo zagaic, chyba ze ktos pierwszy poda reke i zagada. Najgorsze jest to , ze kiedys bylem inny. W przerwie miedzy jednym dlugoletnim zwiazkiem a obecnym, mialem jakies 2 lata kiedy hulalem, poznawalem mnostwo dziewcznyn, bylem bardzo przez nie lubiany i czulem sie uwielbiany przez kobiety i szczesliwy. To byl jedyn czas w zyciu kiedy bylem otwarty na znajomosci i bez kompleksow. Poznalem terazniejsza dziewczyne, odbilem na bok, z dala od kolegow, hulania i pomalu zatracilem wszystkie znajomosci z dawnymi kolezankami , kumple tez przestali dzwonic, i tak trwam do dzis. Teraz moja jedyna rozrywka jest komputer i chodzenie do dziewczyny. Kiedys w zlotych czasach przy kompie bylem raz na tydzien, teraz z 10 h dziennie. Dziewczyne mam wspaniala i kocham ja, ale ciagle czegos mi brakuje, chcialbym byc znowu uwielbiany przez kobiety, niestety nie mam ani odwagi ani zbyt wiele czasu (caly czas wypelnia mi dziewczyna) by to wszytko pogodzic. Jak tu osiagnac szczescie? Nie trenujac flirtu z kobietami robie sie coraz bardziej zamkniety w sobie i sfrustowany i potwornie niesmialy. Jak pokonac te wszystkie leki? Byc moze mam je w genach po ojcu ktory tez zawsze byl tchorzliwy, nigdy nie podejmowal wyzwan, zawsze uciekal przed trudnosciami, jedynie w domu byl odwazny do bicia. Matka tez zawsze byla spokojna , nigdzie nie chodzila z ojcem na imprezy. Tak sobie to tlumacze, ze z dwojga osob bez temperamentu, (nie obrazajac oczywiscie rodzicow ktorym mimo wszystko duzo zawdzieczam) wyszedlem ja - cieple kluchy, bez ambicji, nie potrafiacy nawet podniesc glosu, zeby zawalczyc o swoje. Chcialbym sie zmienic , lecz nie potrafie. Bardzo lubie przebywac z ludzmi ktorzy maja wielka charyzme, przebojowsc, poczucie humoru - czyli to czego mi brak, to juz koniec mojego zanudzania, mam nadzieje ze w koncu znajde droge do szczescia i zmienie swoj charakter

[Gods Top 10]

Witaj

To, co rzuca mi sie w oczy czytając to, co napisałeś o sobie to niska samoocena spowodowana "toksyczną rodziną".

Masz powody by byc z siebie dumnym, ale rodzina "sprowadza Cię do parteru". "Co byś nie zrobił i tak byłoby źle" w oczach rodziców.

Myślę, że (o ile to możliwe w Twoim wypadku) pomogłoby Ci odcięcie się od domu rodzinnego. Choćby wynajęcie jakiejś kawalerki. Żyłbyś wreszcie dla siebie, własnym życiem. Chodzenie do banku, czy róznych kas, żeby samodzielnie opłacić rachunki pomogłby Ci zwalczyć nieśmiałość.

Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem, ale czy to byłoby tak, że "pod wpływem" obecnej dziewczyny "odciąłeś" się od otoczenia ?

Chyba czegoś Ci brakuje w Twoim związku, skoro chciałbyś się dowartościować mnóstwem dziewczyn. Pytanie tylko: czego ? A to, jak ten związek będzie wyglądał, zależy od Was obojga. I od Niej i od Ciebie.

Najważniejsze jest byś zrozumiał, że to Ty kierujesz swoim życiem, Ty masz na nie wpływ największy. Żyjesz dla siebie, nie dla rodziców. Głowa do góry

[Makcia]

Witaj. Po przeczytaniu twojego postu zwróciłam uwage na cechy dwóch osobowości jakie przejawiałeś. Jeżeli kiedyś potrafiłeś "być przebojowy" to dlaczego to sie zmieniło? czy wydarzyło sie coś co Cie w pewnym momencie "zamknęło" w sobie? Wiesz co nie wiem czy "dowartościowywanie" się w oczach innych kobiet prowadzi do czegokolwiek co daje szczęście na dłużęj. Poznając kolejne kobiety będziesz brnął dalej w swoją samotność bo po jakimś czasie zdasz sobie sprawe że nie jesteś w stanie poświęcić im tyle czasu na ile zasługują. Chyba że mówimy o chwilowym zauroczeniu które daje satysfakcje tylko przez chwilke. Widzisz "tabun" dziewczyn nie dowartościowywuje tak jak jedna bliska osoba. Nie wiem jak traktujesz twój obecny związek i ile on dla ciebie znaczy. Myśle jednak że gdy spotyka sie tą jedyną ukochaną osobę to zanika gdzieś "trop łowcy" i przestają się liczyć inne osoby (dziewczyny) które dowartościowywałyby cie wtedy gdy tego potrzebujesz. Każdy szuka w swoim życiu tego co dla niego najważniejsze. Radziłabym Ci poczekać i zrozumieć siebie..zastanów sie czego oczekujesz od tych 'dowartościowań' Źródeł niepowodzeń (nieśmiałośći i kompleksów) może być kilka. Nie szukaj na siłe akceptacji powalcz raczej o te osoby które wniosą coś do twojego życia. I nie musi to być chmara dziewczyn ale dwie lub trzy zaufane osoby. Co do nieśmiałośći to hm..myśle że u ciebie to tylko kwestia "przypomnienia" sobie tego jaki byłeś kiedyś i zdania sobie sprawe że potrafisz to pokonać. Każdy z nas wyniósł z domu jakieś pozytywne ale i negatywne uczucia które powodują że teraz tu jesteśmy...Jesteś już dorosły szanuj Twoją mamę ale nie pozwalaj jej decydować o wszystkim co Ciebie dotyczy. To Twoje życie i twój wybór którą pójdziesz drogą. Życze Ci abyś odnalazl swoje szczęście, abyś uwierzył w siebie i odbudował tą wiarę w siebie którą miałeś do nie dawna..pozdrawiam serdecznie

[juliuscezar]

dziekuje za slowa otuchy, o tym zeby wyprowadzic sie od rodzicow myslalem od dawna, napewno pozytytywnie by to wplynelo na moja psychike, lecz niestety mam 650 zl pensji i na nic by to nie staczylo, marze wrecz o tym zeby zarabiac wiecej i nie byc zaleznym od nikogo. Co do zwiazku z dziewczyna, to czy ona mnie dowartosciowuje? ludzi z kompleksami nie moze dowartosciowac wlasna kobieta, ktora sie juz ma, i nie trzeba sie starac o jej wzgledy zeby dalej byla z toba. Wlasna kobieta jest jak noga, na codzien nie przywiazujesz zbytniej wagi do niej, lecz nie wyobrazasz sobie zycia bez niej.

W zadnej dziedzinie nie czuje sie mocny, nie moge nikomu zaimponowac, ale jedna dziedzine sobie szczegolnie upodobalem - sex. Skoro w zyciu jestem nieudacznikiem, nie mam kolegow , cala swoja pasje przelewam do sypialni. Dlatego pisze o tych czasach kiedy bylem inny zmieniajac dziewczyny jak rekawiczki, bo im imponowalem w lozku, wszystkie mnie chwalily, ja czulem sie dowartosciowany i dobry choc w jednej dziedzinie. Dletego teraz mi tego brak, pewnie powiecie ze wlasna dziewczyna moze tez pochwalic, dowartosciowac, niestety mi to nie wystarcza. Gdy chodzilem do lokalu to nie po to zeby wypic piwo, porzucac lotkami, to wszystko to dodatek ktory byl po srodku drogi do wyladowania w lozku z jakas fajna laska. Do tej pory zawsze jak ide do lokalu, dyskoteki, to tylko z ta jedna mysla - moze kogos poznam i skonczy sie to w lozku. Normalnie jestem malomowny, niesmialy, ale jesli znajdzie sie jakis kumpel ktory lubi rozmawiac o sexie tak jak ja, wtedy buzia mi sie nie zamyka. Powiecie pewnie ze jestem jakims maniakiem sexualnym, ale sie z tym nie zgodze, bo w tej chwili jest to tylko czysta teoria i na gadaniu sie konczy. Gdy widze piekna kobiete odrazu zakladam ze nie jestem dla niej, bo napewno kogos ma, bo nie mam kasy, a takie lubia kasiastych, bo nie mialbym o czym z nia gadac, bo jest za piekna i tacy jak ja podrywaja ja kilka razy dziennie i na nikogo nie zwraca wiekszej uwagi. Gdzies czytalem ze z natury kobiety to monogamistki a mezczyzni to poligamisci, cos w tym jest... Chcialbym miec dalej swoja ukochana i jednoczesnie miec wiele kolezanek, lecz to raczej niemozliwe

[Makcia]

Witaj..no szczerze mówiąc faktycznie masz racje nie da sie mieć kilka kobiet na raz. Co do upodobań seksualnych to moim zdaniem masz problem dlatego że chyba nigdy nie byłeś "szczęśliwy w łóżku". Wiesz piękny sex jest tylko wtedy gdy uprawia sie go z kimś kogo sie kocha. Przelotne znajomości to tylko chwila satysfakcji jaką daje sex. Cała magia polega na tym aby tego kogoś dobrze znać. Nie bać mu sie zaufać, sexem trzeba sie bawić a nie traktować go jak jakąs dyscypline sportową. Naucz sie tym cieszyć z jedną osobą a dopiero wtedy docenisz piękno jakie z niego płynie. Zainwestuj raczej w siebie...w to żebyś był pewny tego co robisz i tego co potrafisz. Naucz sie respektować innych i pomagać im. Niekoniecznie całą uwage skupiaj na sobie i na tym czego ty oczekujesz. To oczywiście bardzo ważne ale należy też uwzględniać uczucia innych ( mam na myśli te dziewczyny które traktujesz przedmiotowo). Jeśli chodzi o tą "noge" właśnie nie docenia sie jej ale czując jej brak może być za późno na jej odratowanie. Moim zdaniem nie kochasz swojej dziewczyny, chyba nawet nie jesteś z nią szczęsliwy. Skoro masz tyle obiekcji co do tego związku to lepiej poczekaj na tą jedyną. Docenisz wtedy wszystko to czego ci brakuje i czego szukasz. "Posiadając" prawdziwą miłość człowiek nie stawia takich pytań jak ty. Kogoś się kocha lub nie akceptując wszystko co jest z nim związane. Tobie chyba tego brakuje. Życze ci powodzenia i większej wiary w siebie.

[Gods Top 10]

Widzę, ze jesteś typem "zdobywcy". Ale na Twoje nieszczęście Twoje "zdobycze" przychodziły Ci za łatwo. Szukasz mocnych wrażeń i ciągle czegoś nowego. A seksem dowartościowujesz się.

Z takim nastawieniem za daleko nie zabrniesz.

Postaraj się zmienić postrzeganie siebie. To podstawa. Dostrzeż w sobie inne zalety. Zrozum, ze to od Ciebie zależy jak będzie wyglądało Twoje życie. Od Ciebie i Twojej dziewczyny zależy, czy będziecie nudzili się w waszym związku. Swoją dziewczynę też możesz uwodzić każdego dnia, "zdobywać" ją na nowo (i nie mam tu na myśli wyłącznie seksu). I też można z tego czerpać radość.

Wszystko zależy od Ciebie.

[korres1]

witaj Kornie

Wiem nardzo dobrze co to znaczy się bać wstać z łóżka, wyjść z domu i nie móc tego wytłumaczyć, choćby rodzinie. Czy to oni Ci mówią, że wymyślasz to z lenistwa? Ludziom z zewnątrz czasem trudno pewne rzeczy zrozumieć - my wiemy, że strach i niemożność pokonania go są realne.

Anyway, polecam swoję ramię do wypłakania się i pozdrawiam.

[Liz]

Czuję się beznadziejnie!I nie wiem na ile sposobów można tak o sobie mówić.Na wiele. Oszukiwanie samego siebie nie jest fajne,ale na szczęście ktoś wymyslił lustra.Ono zawsze prawdę mi powie.Mam ochotę rzucić się z mostu,a zarazem pragnę,by ktoś mnie ocalił.Żeby komuś tak cholernie na mnie zależało.Ale jak może zależeć komuś,skoro ja nie istnieje?Bardzo,bardzo znów boli.

[Gods Top 10]

Liz, nie smuć się, to teraz, w tej chwili wydaje się, że jest już tak "najgorzej w życiu". Któregoś dnia znajdzie się sens tego wszystkiego. Za plecami zostanie smutek. A przed sobą będziesz miała drogę, którą będziesz podążała trzymając się z kimś za ręce. Nie trać wiary. Daj temu komuś szansę na to, by Cię znalazł. Faceci niby znają się na mapach i orientują się w terenie, ale czasem długo szukają swojej połowy.Wiem to, bo sam jestem facetem.

[Radison]

Cześć

 

Głowa do góry! Taka ładna osoba jak Ty powinna codziennie dziękować Bogu, że pozwolił komuś wymyślić lustra Widziałem zdjęcie, więc wiem co mówię. Ale nie próbuj skakać z mostu. Na pewno byłabyś tak oszałamiającym widokiem, że nikomu nie przyszłoby do głowy, że możesz być prawdziwa na tym pylonie, z rozwianym włosem, w środku nocy i rzeczywiście nikt by Cię nie uratował

 

To nieprawda, że nie istniejesz. Dla mnie ważne jest, że są tak pięknie wrażliwe osoby. Dzięki Tobie witkacowska wizja zautomatyzowanego świata nie przeraża mnie tak bardzo, jak na codzień.

 

To właśnie Ci, których nie boli nic znikają, ze swoim człowieczeństwem.

[barrt]

witam, bylbym wdzieczny za jakiekolwiek odpowiedzi.

 

wszystko zaczelo sie od pewnego wydarzenia, bardzo nieprzyjemnego 3,5 roku temu, koledzy ktorych uwazalem za bardzo fantastycznych ludzi okazali sie kompletnymi idiotami, od tamtego momentu nie moge odnalezc sie w srod ludzi, jestem cichy spokojny, malomowny w jakim kolwiek towarzystwie, nie lubie zartowac i smiac sie z byle czego, kiedy jestem w srod znajomych ktos zazartuje na moj temat to szlak mnie trafia, nie potrawie nic odpowiedziec, wybronic sie, mam ochote wtedy zrobic glupia rzecz ktorej bym zalowal, raz po wypiciu sporej dawki alkocholu dosc powazne pobilem sie z jednym z najlepszych kumpli za to ze delikatnie ze mnie zadrwil, uwazam sie za osobe naprawde odmienna niestety w negatywnym sensie, interesuje sie rzeczami ktorymi interesuje sie co setna osoba, nie lubie sportu, mam wrazenie ze znajomi uwazaja mnie z kompletnego debila, beztalencie. staram sie zminic, na sile zmienic moj charakter, niestety niewychodzi, przyszedl czas na nowa szkole, nowi znajomi itp a ja ciagle pozostalem taki sam, boje sie ze wsrot nowych znajomych znow wypadne nienajlepiej. ciagle przesladuje mnie mysl zeby nie wypasc zle, boje sie mowic, rozmawiac ze wyjde na idiote, nie wiem czemu tak mi sie p*********o w glowie, mam przez to mase kompleksow, zaczolem chodzic na silownie, zminic swoj wyglad na lepszy, kupywac sobie dobre ciuchy, obecnie wygladam bardzo dobrze, czasem slysze nawet komentarze ze swietnie wygladam, ze jestem bardzo przystojny ale to nie pomaga, problem tkwi gleboko w mojej psychoce i tak mocno sie zakorzenil ze nie moge prawidlowo funkcjonowac w spoleczenstwie, zaczolem przywiazywac bardzo duzo role na przedmioty, telefon komputer, stalem sie pedantem z grobej pulki, ie przywiazuje uwagii na przyjazn, milosc ktorej nie moge nawet zaznac tylko na rzeczy materialne, naprawde ciezko mi sie zyje, czuje sie jak odludek, nie mam sklonnosci samobujczych itp, wrecz przeciwnie kocham zycie, chce zyc, tylko pragne sie zmienic, nie moge zniesc siebie, swojej osobowosci, boje sie wyzwan co jest bardzo duzym problemem, wszystko odkladam na bok i wmawiam sobie ze zrobie to pozniej, mam maksymalna slaboocene prosze o pomoc, pozdrawiam

[korres1]

Czuję się beznadziejnie!I nie wiem na ile sposobów można tak o sobie mówić.Na wiele. Oszukiwanie samego siebie nie jest fajne,ale na szczęście ktoś wymyslił lustra.Ono zawsze prawdę mi powie.Mam ochotę rzucić się z mostu,a zarazem pragnę,by ktoś mnie ocalił.Żeby komuś tak cholernie na mnie zależało.Ale jak może zależeć komuś,skoro ja nie istnieje?Bardzo,bardzo znów boli.

 

witaj Liz

Jeśli jednak myslisz o tym, żeby ktoś Cię uratował, to nie jest tak źle - trzyamsz się tego padołu pazurami i dobrze.

Swoją drogą - doskonale rozumiem o czym mówisz.

Jesli jednak wyglądasz tak jak na tym obrazku, to się nie martw - na pewno ktoś skoczy za Tobą z tego mostu:)

[Gods Top 10]

Witaj na forum

Postaraj się zaakceptować siebie takim, jakim jesteś.

Spróbuj spojrzeć na siebie z dystansu, zwłaszcza na kompleksy (które pewnie w wielu przypadkach nie mają potwierdzenia w tym, jak widza Cię inni).

Te rzeczy materialne, dzięki którym chcesz się przypodobać sobie i innym nie spowodują u Ciebie samoakceptacji. To tylko detale, dzięki którym wyglądasz i czujesz się lepiej, ale i tak ludzie cenią Ciebie, nie te "błyskotki".

Postaraj się spojrzeć na siebie z dystansu, bez zbędnych emocji, bez agresjii pod swoim adresem.

Bedzie dobrze.