Staję się taki sam jak mój ojciec

[jestem-bogiem]

Mam 19 lat, czuję się jak skończony śmieć.Napisałem o ojcu ponieważ ja staję się dokładnie taki sam jak on, mam takie same zachowania i podobnie postępuję, obaj do niczego się nie nadajemy.W szkole nie chciałem się uczyć, w podstawówce i gimnazjum byłem pośmiewiskiem, raz kiblowałem rok w szkole średniej, ciągłe poczucie bycia upośledzonym umysłowo debilem mnie nie opuszcza.2 lata temu zacząłem zdawać prawo jazdy, teorie zdałem za 10 razem a praktyki nie zdałem wcale, podchodziłem do tego 5 razy i ani razu nie wyjechałem z placu więc na razie olałem to.Ojciec od lat jest na utrzymaniu matki,siedzi w domu i prawie wcale nie wychodzi do ludzi, jest tak samo oporny w myśleniu i działaniu jak ja.W dzieciństwie był agresywny w stosunku mnie i matki, potem jak urosłem zacząłem zachowywać się w identyczny sposób, potrafiłem nagle w przypływie złości uderzyć matke z pięści w ramie albo popchnąć.Odbiłem się od znajomych, z nikim nie gadam, czuję lęk przy ludziach i widzę w każdym wroga.Wiem że sobie nie poradzę w życiu, nie potrafię załatwiać prostych spraw bo czuję stres, boję się że skończę tak samo jak mój ojciec, on niczego sam nie załatwi i ja tak samo.Straciłem umiejętność porozumiewania się z ludźmi, mówię jednostajnym tonem, często coś głupiego palnę.Kiedyś miałem duże poczucie humoru a teraz żadnego.Ojciec często siedzi zamyślony i śmieje się sam do siebie, ja mam tak samo, wyobrażam sobie głupoty albo coś sobie przypominam śmiesznego i się z tego śmieję.Poza samobójstwem przestaję widzieć wyjście z tej sytuacji

[Evia]

Niestety powielanie wzorców jest bardzo często nie do przeskoczenia (lub wymaga nie lada wyzwania)

Mimo wszystko myślę, że poprzez zrozumienie tego faktu jesteś na dobrej drodze do wyjścia ze schematu

[jestem-bogiem]

Wiem że to nie jest proste bo gdyby tak było to już dawno bym z tego wyszedł, to się dzieje samo bez mojego wpływu

[Łapa]

Jestem-bogiem, powiem Ci tak; nie idź tą drogą! Miałem podobny problem, dokładnie w tym samym wieku jak Ty. Coraz bardziej dostrzegałem u siebie negatywne cechy ojca, które kopiowałem mimowolnie, doszło do tego, że się denerwowałem, ba, później wpadałem w furię jak ktoś mi mówił: "jesteś taki jak ojciec." Doprowadziłem do tego, że mało co się z ojcem nie pobiłem, tak pokręconą atmosferę w domu wprowadziłem, też miałem masę myśli "s". Pomogła mi półroczna terapia, na której m.in.. przepracowałem ten problem.

[jestem-bogiem]

Jak się czujesz po terapii, dużo pomogło?

[Łapa]

No cóż, Jestem-bogiem, mam już normalne relacje z rodzicami, czuję się dużo lepiej.