Emocje w nerwicy...

[kukubara]

Witam was ponownie zastanawiam sie i mysle ze najgorsza rzecza ktora mnie spotkala to swiadoma izolacja odrzucilam znajomych zaczynam nawet watpic w milosc najblizszych osob tak trudno mi zaufac komus a zdrugiej strony bardzo potrzebuje pewnosci i zaufania w moim zyciu nic juz nie rozumiem

[noname]

Ja nigdy nie mialem przyjaciol, co najwyzej koledzy, znajomi itp.

 

A odizolowac sie musialem, bo moi koledzy to niezle cpunki ;]

[kukubara]

to ja chyba nie mam prawdziwych przyjaciol bo gdy czlowiek ma wsparcie w trudnych chwilach to nie doprowadzi sie do stanu w jakim ja jestem

[kukubara]

wiecie ja probowalam sie otworzyc ostatnio bylo mi juz tak zle ze musialam i co nastepne rozczarowanie spodziewalam sie zrozumienia w moim leku i przerazeniu a uslyszalam WEZ SIE W GARSC nie dobrze mi sie robi jak bym mogla to bym wystapila w telewizji i wykrzyczala wszystkie moje zale no zlosc mnie ogarnia

[drań]

Ja też sie odizolowałaem od świata.Rzadko wychodze z domu prawie wogle sie nie spotykam ze znajomymi.I wszystko przez moją chorobe przez którą straciłem znajomych i życie towarzyskie.Zostało mi jak narazie szkoła...tam moge sie spotkać z rówieśnikami...

[cicha woda]

Ja bardzo chcę wychodzić do ludzi, chodzić na imprezy, do kina, do miasta... jednak nerwica utrudnia mi wiele takich czynności.

[Dana]

Nerwica ta cholera strasznie oddziela od świata. MIałam to samo, oderwanie od przyjaciół, w ogóle od społeczeństwa. Odkąd zaczęłam brać leki ( 2 tygodnie), od pierwszego dnia, chyba dzięki pozytywnej sugestii zaczęłam wychodzić i robić dosłownie wszystko, wiecie ile spraw może się nagromadzić przez pół roku... Ale gdy pierwsza euforia minęła ( bo trwała jakieś 10 dni) to już nie jestem taka pewna siebie. Wciąż biorę lek, który niby dopiero teraz zaczyna działać, ale ja czuję, że nerwy wciąż są we mnie. Chcoiaż powiem jedno, jestem dumna ze zmian , które wprowadziłam, wychodzę , staram się o pracę ( rozmowy, jakieś ... straszne egzaminy przed przyjęciem...) może to niezalecane , taki stres, ale ,żę tak powiem już to p... , bo ileż można. Nie jest łatwo żyć w tej bańce mydlanej,w odcięciu od wszystkiego i wszystkich. Ale kiedy już mozna wychodzić i ta cała masa spraw cię zalewa... ma się ochotę wrócić czasem do skorupki... tak mam własnie dziś... Pozdrawiam.

[Tygryska]

To jest bardzo ciezkie, ale trzeba próbować się przełamywać. wiele ray nie wyjdzie, bedzie atak leku itd. no ale nie mozna sie zupełnie izolować.

Miałam takie okresy ze do windy wejsc nie mogłam a codopiero gdzies dalej pojechac ale sie przełamywałam no i jakos prowadze w miare normalne zycie.Chode na wydział, na imprezy, do pubu itd. no i jezdze sama na terapie (45 minut jazdy tramwajem to dla mnie wyczyn )Czesto czuje sie zle, ale staram sie nie załamywać.

 

Właśnie musze sama jechac na spotakenie do centrum wiec trzymajcie kciuki.

 

Badzcie dzielni.

[paula]

Ja podobnie jak Wy straciłam zanjomych przez chorobe. Nikt z nich nie wie , że choruję! Myślę, że chyba by mnie nie zrozumieli, a nie chciałabym tez od nich usłyszec okresleń typu CZYM TY SIĘ DENERWUJESZ, WSZYSTKO JEST OK, WEŹ SIĘ W GARŚĆ itp. O moich problemach wie tylko mój chłopak i to chyba dzeki niemu jeszcze jakos funkcjonuję! A co do znajomych, to bardzo mi brakuje kontaktu z ludźmi! Z jednej strony brakuje, a z drugiej nie mam ochoty słuchac o ich osiagnięciach, o tym co robią. jestem chyba zazdrosna i zła, że mnie to omija. Ja sie jedynie mogę pochwalic tym, że sama poszłam do miasta, albo wystałam godzine w Kościele!

[bibi]

gratuluje ćwiczeń i trzymam kciuki

[reirei]

A ja nawet za dużo wypowiedziałem się o izolacji na tym forum i nie będe się powtarzał. Ale tylko pytanko... skoro straciliście kumplostwo z powodu choroby, to powiedzcie mi co to za przyjaciele????

Nauczcie się korzystać z "szukaj", błagam was!!!!!!

[drań]

Nauczcie się korzystać z "szukaj", błagam was!!!!!!

 

Dobrze Wam radzi

[noname]

Niektorzy sa zmuszeni zerwac kontakty ze znajomymi...

 

Wlasciwie oni zerwali ze mna. Ale dzieki temu nie biore amfy i nie pale trawy juz...

[DarkAngel]

Prawda, przyjaciele nie opuszczaja nas nawet podczas choroby. Ja przez chorobe również straciłem wielu znajomych, ale otworzyło mi to oczy, na to kto naprawde jest wart mojej znajomości. Za to poznałem wielu nowych ludzi w realu i oczywiście w internecie was na forum......

[reirei]

Więc... Nie wiem co się od niedawna ze mną dzieję... Ostatnio w czasie dołków mam napady skrajnego optymizmu... i włącza mi się jakaś śmiechawka nawet . Poprostu w momentach kiedy zawsze pojawiały się mega-czarne myśli, teraz do głowy wpadają mi jakieś śmieszne sytuacje, albo hasła typu "ja wam jeszcze pokaże" Albo wogóle poprostu zaczynam się śmiać i nawet nie wiem z czego...

Nie wiem co jest grane! Nie biore już od dawna żadnych leków...

 

Ludzie, błagam powiedzcie że też tak macie.. ja jeszcze nie chce być zdrowy

[Gość]

reirei, słuchaj, mam to samo! czasem ogarnia mnie nie tyle fala optymizmu, co jakiś szleńczy diaboliczny napad śmiechu i dobrego humoru. moja koleżanka uważa, że wyglądam wtedy jak psychopatka

[atrucha]

Też tak mam. Już nawet przywykłam do tego,bo to w sumie fajna rzecz.. Czasem mam zwykłą "głupawkę" a innym razem napady śmiechu. Mój kumpel mówi,że to przez te syfskie prochy. Może i ma rację,ale ja i tak przypuszczam,ze to bardziej kwestia charakteru;)..

 

 

Aaaa.. Na forum przeczytałam,ze takie akcje moga być objawem stanów maniakalnych!

[reirei]

No właśnie nie chodzi mi o sinusoide (na zmianę stany maniakalne i depresyjne), raczej o wymiesznie i to w punkcie apogeum - chodzi o to że to się potrafi pojawić w samym środku dołka!

 

A flashbacki to inna sprawa

[paula]

Ja też czasem dostaje głupawki, ale chciałabym sie umiec cieszyć cały czas, a w to ostatnio bardzo watpię!

[Aniolek_74]

Tiaaa napadów głupiego śmiechu to ostatnio my oboje dostajemy... heheh jeśli to objaw nerwicy to Vito zaczyna chorowac

[Mada]

Reirei,chyba jestes zdrowy! :)No i gratuluje poczucia humoru!

[roccola]

kiedys byłam pesymistką jak się cieszyłam ledwo było po mnie widac ze jestem szczesliwa..wiecznie zamyslona poważna. Od momentu kiedy cierpię na nerwice poznaję siebie..ucze sie wyrażać emocje ..nie tłumić ich. I teraz jak jestem zła to okrutni krzycze jak smutna to płacze az mnie sąsiedzi słysza a jak jestem zadowolona to mam taka głupawkę ze wygladam jakby mi piatej klepki brakowało. Lubię sie taką bo potrafię lepiej wyrazi ć siebie samą.

[cicha woda]

Odkąd zaczełam się leczyć bardziej optymistycznie patrzę na życie. Czasem w dziwnych, mało śmiesznych sytuacjach dostaję głupawki i po prostu się śmieję. Ostatnio nawet nadchodzący atak w autobusie obróciłam w żart i wszystko przeszło.

[reirei]

melissaa, tak jak pisałem - nie chodzi mi o stany maniakalno-depresyjne, które następują po sobie, tylko taki misz-masz, 2 w jednym, spadam w dół, dół i się śmieję

 

Ostatnio nawet nadchodzący atak w autobusie obróciłam w żart i wszystko przeszło.

No właśnie! o takie jazdy mi chodziło :)

[DarkAngel]

reirei to chyba dobrze....... Lepiej sie śmiac niz płakać.....

A co do "głupawki napadowej", to kto jej nie ma....hehe