Nie wiem co mam więcej zrobić. Pragnę żyć normalnie.

[polaraksa]

Za mną terapie grupowe i indywidualne trwające ogólem rok, leczenie SSRI przez dwa lata...

Nadal jest ciężko. Nie umiem się usamodzielnić jestem zalezna od toksycznego rodzica i chłopaka. Nie umiem stanąć na nogi. Zaczęłam tyć bo zajadam to, że facet mnie nie szanuje, że nam się nie układa, że używa przemocy. Nie mam jak uciec z tych zakletych kręgów bo nic mam nic, zero kasy. I nie mam siły pójść na rozmowę o pracę. Od dwóch tyg znów biorę leki (Stymuloton). Liczę, że jakoś postawi mnie na nogi bym chociaż miała ochotę, siłę się ubrać normalnie umalowac.

Na co dzień najchętniej chodzę w brudnym dresie i klapkach na basen. Nie patrzę w lustro bo boję się, że się zobaczę.

 

Czy już nie ma dla mnie nadziei?

[Gość]

polaraksa, dopoki nic nie zrobisz to bedzie taka sytuacja jak jest. Tez łaziłam w klapkach i musiałam chodzic do pracy w trakcie ciezkiej depresji bo nie miałabym kasy na jedzenie. Tez zerwałam z toksycznym facetem i po latach jestem szczesliwa :) Długo tez sie łudziłam na temat mojego byłego, ze bedzie lepiej. Odczekaj az Ci sie moze poprawi, a pozniej utworz swoje zycie na nowo: zerwij z facetem, usamodzielnij sie, bo inaczej do konca zycia chyba bedziesz chodzic w brudnym dresie i klapkach.

[Mae]

Odczekaj az Ci sie moze poprawi

I tak sobie może czekać aż do śmierci.

 

Co stoi na drodze do Twojego usamodzielnienia się? Dlaczego jesteś z gnojkiem, który Cię wyniszcza?

Masz może jakichś znajomych, czy rodzinę, którzy pomogliby Tobie wydostać się z domu i znaleźć pracę?