na prośbę autora wątku temat usunięty-rozpatrzony przez Ekip

[wiejskifilozof]

No ja skończyłem, na zawodówce.Nie mam matury.W 7 klasie nie zdałem.Byłem wyzywany od debili i skurwysynów.

[Gość]

Witaj,

 

Wiesz, czasem jest tak, że rodzice są bardzo wymagający względem swoich dzieci, żeby zaspokoic swoje niespełnione ambicje.

Ty się uczyć nie potrafisz bo zawsze robiłeś to na pamięć z musu a nie z chęci. Dopóki teraz sam sobie nie odpuścisz i nie dasz trochę luzu to tak będziesz miał do końca życia.

 

Jestś dorosły, chcesz pracowac to wyprowadż się od rodziców i zacznij żyć na własną rękę bo tylko pogarszasz swoją sytuację i potem w wieku 35 lat nie będziesz w stanie samodzielnie funkcjonować.

 

Dla mnie, podstawową rzeczą jaką powinieneś zrobić to po prostu wyprowadzić się z domu.

[izaa]

........, mam nieco podobne problemy, ale jednak inne, ja też uciekam z domu, po to by nie siedzieć z rodzicami i niestety widzę duże różnice w poglądach. Na tym skończę. Wiem, że chce się rozwijać i sie rozwijam. Kończę magisterkę, jak znajdę pracę w zawodzie to fajnie jak nie- no to coś sie wykombinuje. Z rodzicami nie chce mi sie dyskutować, ja juz mam swoje życie. Musisz jakoś zmienić podejście- ja juz czasu nie liczę spędzonego na nauce. chce za 3 miesiace skończyć juz studia i zacząć pracować. Rób to co cie ostresowuje- jeżeli rozluźniasz sie tylko przy nauce- to sie ucz. Wiem że to troche głupie, ale jeżeli mają cie zjadać wyrzuty sumienia to ucz się. I fajnie jakbyś miał z kim porozmawiać o problemie- to też pomaga rozładować napięcie.

[schatten]

Popatrz, co Twoi rodzice zrobili obu siostrom. Musisz wziąć życie w swoje ręce, bo inaczej skończysz tak samo. Bo z Twojego opisu jestem więcej niż pewien, że to też ich "zasługa".

Najrozsądniejsze rozwiązanie pt "wyprowadź się z domu" w naszych polskich realiach wcale nie jest takie proste w realizacji. Nie masz kogoś, z kim mógłbyś np. coś wspólnie wynająć? Tak łatwiej na początku. Jeśli boisz się skakania matki z okna to powiedz jej, że ona kiedyś też się przecież od swoich rodziców wyniosła, prawda?

Skoro mówisz, że obecnie jesteś na UW, czy myślałeś o skorzystaniu z terapii póki masz status studenta i ubezpieczenie? Swoim rodzicom nie musisz nic mówić (a w obecnej sytuacji nawet bym powiedział że nie powinieneś). Nawet samo UW taką pomoc oferuje:

http://portalinformacyjny.uw.edu.pl/poradnie-i-osrodki/pomoc-psychologiczna/

[Psychoanalepsja_SS]

1. Dociągnij te studia do końca.

2. Znajdź robotę.

3. Pierdol starych. Mają z okien się rzucać, to niech się rzucają. Nie możesz dawać się łapać w sidła ich szantażów emocjonalnych. Ty jesteś najważniejszy.

 

Taki plan myślę najlepszy, co nie znaczy, że implementacja łatwiutka.

Pozdrawiam

 

PS:Ja też UW, choć idzie ciut gorzej, hihi.

[mrs.hanger]

Żyjesz dla siebie czy dla rodziców? Wykończysz się chłopie, nie można tak. Nic na siłę. Czasem lepiej odpuścić na chwilę, zobaczyć czego Ty chcesz, a nie tego czego chcą oni. Nabawisz się nerwicy w ten sposób.

[schatten]

Ciągniesz te studia dla siebie, czy dla rodziców?