Depresja , strach , szkoła - Pytanie do specjalisty

[anonim41]

Witam , mam ogromny problem . Mam 15 lat jestem nastolatkiem , przechodzę okres dojrzewania od 6 klasy podstawówki do teraz , aktualnie idę do 3 gimnazjum . Do 6 klasy wszystko było super , byłem odważny , uśmiechnięty , potrafiłem cieszyć się dzieciństwem .. Potem przyszedł ten okres dojrzewania i wszystko się zmieniło .. Nie potrafie rozmawiać z ludźmi oko w oko , nie potrafie się naturalnie zachowywać podczas rozmowy , gdy ktoś mnie obserwuje jak rozmawiam robię dziwną minę i nie wiem co wtedy robić .. Nie spotykam się prawie wogóle ze znajomymi , całe wakację praktycznie przesiedziałem oglądając TV lub grając na komputerze .. Od 1 klasy gimnazjum mam codziennie bóle brzucha , biegunki i ogromny stres przed szkołą . Co 2 dzień praktycznie uciekałem z lekcji bo nie mogłem wytrzymać na lekcjach .. Zacząłem nawet brać narkotyki , tabletki odurzające , marihuana , z tej presji właśnie to mnie wyciągało , pod ich wpływem mogłem normalnie iść do szkoły i czułem się świetnie .. Nic mnie nie bolało , mogłem porozmawiać ze znajomymi .. Nie trwało to długo , przestałem brać po 2 miesiąch . Postanowiłem więc zwierzyć się mamie , ona porozmawiała z psychologiem szkolnym do którego chodziłem co tydzień , byłem u niej z 4-5 razy , powiedziała mi że to jest normalne , to jest tylko okres dojrzewania i z czasem mi przejdzie .. Lecz nie , ja nie czuję że jest lepiej , nie potrafię już wytrzymać , nawet zaczynam już tracic nadzieję że kiedykolwiek będę mógł żyć normalnie , znalesc dziewczynę , spotykać się normalnie ze znajomymi ... Powiedzcie mi co ja mam zrobić , 1 tydzień został do zakończenia wakacji , a ja już na samą myśl że przejdę to znowu odechciewa mi się żyć .. Proszę pomóżcie mi ..

[janko]

na pewno nie warto iść w używki i izolacje, bo to niczego nie zmienia, a obróci się przeciw tobie. Zastanawiałeś się, co jest przyczyną takiego samopoczucia. Z czym ci najbardziej trudno, czego się boisz? Chodzi o ludzi czy szkołę (presję nauki, wymagania)? Warto by to nazwać, określić, żeby nie dreptać w kółko, tylko skupić się na jakimś konstruktywnym działaniu. Jeśli nie masz z kim pogadać, może warto wrócić do tego psychologa, a może nie do szkolnego, tylko spoza, żebyś mógł czuć się bezpiecznie, że ci kumple łaty psychicznego nie przylepią..

[anonim41]

Tak , zastanawiałem się .. Nie to nie presja czy wymagania , koledzy też nie .. Szczerze mówiąc nie wiem co jest przyczyną . Myślicie że powinienem udać się do jakiegoś psychoterapęty na jakąś terapie ??

[Gość]

Na początek do zwykłego psychologa, on Cię pokieruje dalej :)

[anonim41]

Chciał bym się jeszcze dowiedzieć , czy ktokolwiek z tego forum miał coś podobnego do tego co ja mam ... Co on z tym zrobił , i jak jest teraz ? Czy jest taka osoba ? Proszę o odpowiedź :/

[Gość]

Ja cierpię na fobię szkolną i społeczną, staram się coś z tym robić, ale nie bardzo wychodzi

[Laura1234]

Na fobię społeczną najlepsze jest połącznie farmakoterapii z psychoterapii,a grupową.

[ekspert_abcZdrowie]

Witaj anonim41!

 

Podejrzewam, że na tym forum znalazłyby się osoby w podobnym wieku do Twojego z podobnymi problemami do Twoich. janko dobrze Ci podpowiedział - nie warto iść w używki, bo one na pewno Ci nie pomogą. Możliwe, że na chwilę poprawiają samopoczucie i "dodają odwagi", ale pseudo-efekty są chwilowe, a poza tym w ten sposób niszczysz swoje zdrowie i psychiczne, i fizyczne. Możliwe, że faktycznie przechodzisz teraz trudny okres w swoim życiu związany z dojrzewaniem i to wszystko minie. Niemniej jednak problemów nakreśliłeś wiele - nieśmiałość, troska o to, czy znajdziesz dziewczynę, lęk przed szkołą, nieśmiałość, unikanie towarzystwa i uciekanie w świat wirtualny (telewizja, komputer) plus wspomniane używki. Jeżeli czujesz, że sam sobie nie poradzisz, że jest coraz gorzej, to najlepiej, byś skorzystał z pomocy specjalisty, np. w lokalnej poradni psychologiczno-pedagogicznej. Możesz też skorzystać z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży: http://www.116111.pl/. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[anonim41]

Witaj anonim41!

 

Podejrzewam, że na tym forum znalazłyby się osoby w podobnym wieku do Twojego z podobnymi problemami do Twoich. janko dobrze Ci podpowiedział - nie warto iść w używki, bo one na pewno Ci nie pomogą. Możliwe, że na chwilę poprawiają samopoczucie i "dodają odwagi", ale pseudo-efekty są chwilowe, a poza tym w ten sposób niszczysz swoje zdrowie i psychiczne, i fizyczne. Możliwe, że faktycznie przechodzisz teraz trudny okres w swoim życiu związany z dojrzewaniem i to wszystko minie. Niemniej jednak problemów nakreśliłeś wiele - nieśmiałość, troska o to, czy znajdziesz dziewczynę, lęk przed szkołą, nieśmiałość, unikanie towarzystwa i uciekanie w świat wirtualny (telewizja, komputer) plus wspomniane używki. Jeżeli czujesz, że sam sobie nie poradzisz, że jest coraz gorzej, to najlepiej, byś skorzystał z pomocy specjalisty, np. w lokalnej poradni psychologiczno-pedagogicznej. Możesz też skorzystać z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży: http://www.116111.pl/. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Dzięki za tą wypowiedź , mam nadzieję że wszystko w swoim czasie się poukłada . Zobaczę jak to będzie w tym roku szkolnym , jak nic się nie zmieni zastanowię się nad wizytą u tego psychologa .

[Izoana]

Cześć,jestem w tym samym wieku co Ty i mam podobny problem...

[Gość]

Cześć,jestem w tym samym wieku co Ty i mam podobny problem...

 

Chcesz pogadać? :)

[czesctoja]

Ja cierpię na fobię szkolną i społeczną, staram się coś z tym robić, ale nie bardzo wychodzi

A czym się charakteryzuje fobia szkolna - możesz opowiedzieć jak się czujesz?

[Izoana]

Cześć,jestem w tym samym wieku co Ty i mam podobny problem...

 

Chcesz pogadać? :)

Bardzo chetnie :) Tylko ,że moje narzekanie jest często nie do zniesienia...

[Gość]

czesctoja, boję się szkoły, może nie tyle samego budynku, choć on też mnie przeraża, co jej uczniów. Objawy to walące serce, trzęsące się ręce, ból głowy i brzucha, nudności itp.

 

Izoana, spoko, moje też ;-) Napisz mi na PW swój numer gadu ;-)

[Julia1102]

Witam

Mam 14 lat i nie dawno przeprowadziłam się do Norwegii... Od 18 sierpnia chodzę tutaj do szkoły do 8 klasy ( w Polsce to 1 gim.). Na początku wszystko było fajnie. W klasie jest ze mną jedna Polka. Bardzo się cieszyłam, gdy powiedzieli mi że nie będę sama. Ona zadaje się bardziej z takimi dziewczynami które są ,,popularne". Od samego początku szukałam oparcia właśnie w tej Polce, bo w sumie nie miałam nikogo innego, bo norweskiego nie umiem, a angielski też nie za bardzo. Na początku wszyscy bardzo mi pomagali, ale teraz to się zmieniło... śmieją się ze mnie, upokarzają i bardzo uprzykrzają mi życie. Wolałabym siedzieć cały czas na lekcji, bez przerw, bo wtedy nic mi nie robią, ponieważ w pobliżu jest nauczyciel, chociaż słyszę często śmiechy i potem jak się patrzą w moją stronę i się ze mnie wyśmiewają. Ale przerwy są i nic z tym nie zrobię ( pierwsza przerwa trwa 15 min, druga 30 min, a trzecia 15 min)... najczęściej wychodzę na dwór i po prostu idę do toalety i tam siedzę przez całą przerwę ( tutaj toalety są tak jakby w odrębnym budynku). Na tej ostatniej przerwie wszyscy musimy siedzieć na dworze, zazwyczaj siedzę w toalecie... albo sama na ławce i słucham muzyki. W szkole jestem o 7.30 a lekcje zaczynają się o 8.00 i wtedy też stara się pójść w jakieś uboczne miejsce i tam przeczekać do rozpoczęcia lekcji. Najgorzej jest na w/f bo wtedy w sumie mam największy kontakt z całą klasą... a szczerze mówiąc nie jestem jakoś specjalnie uzdolniona ( mówiąc o sporcie). Wtedy też się ze mnie wyśmiewają. Tutaj idzie się do 2 szatni ( czyli krótko mówiąc w jednej są dziewczyny ,,nie popularne", a w drugiej te ,,popularne") i poszłam wtedy tam gdzie ta Polka... czyli do tych ,,popularnych". Zaczęły się ze mnie śmiać i rzucać jakimiś rzeczami... a ja się przebrałam i po porostu wyszłam.

Jest tutaj w szkole w Nes jeszcze polak i polka. Polka jest starsza o rok,wydaje się sympatyczna, ale jest taką zbuntowaną dziewczyną, że to tak ujmę. ( mówię tutaj o tym, że ubiera się na czarno, ma kolczyka w nosie, fioletowe i bardzo się maluje) Rozmawiałam z nią tylko raz i sprawia bardzo dobre wrażenie... chociaż w sumie długo nie rozmawiałyśmy, bo należę do nieśmiałych osób i nie mogłam za bardzo znaleźć tematu.

Zawsze potrzebowałam czasu żeby się z kimś zakolegować.

Polak jest również starszy o rok... ale mama, ciocia i kuzyn mówią mi że jest okropny... ma ADHD, jest nie wychowany, nie ma do nikogo szacunku i żebym lepiej się z nim nie zadawała. Widziałam się z nim parę razy... ale rozmawiałam raz i to krótko.

W Polsce byłam raczej lubiana... ale nie trzymałam się tych całych ,,popularnych osób". Miałam wiele przyjaciół... w sumie to 2, a reszta to bardzo dobrzy znajomi.

Nie chce chodzić do szkoły. Codziennie rano, nawet dobrze się nie obudzę i już myślę kiedy będzie 13.30 i będę wracać do domu. A jak już jestem w powrotnym autobusie i jadę do domu myślę o tym, żeby było już jutro po lekcjach. Zawsze rano boli mnie brzuch i czuje nie pokój. Wróciły mi (od kiedy chodzę do szkoły) kołatania i kłucia serca, wtedy nie mogę brać wdechów bo tak bardzo mnie boli i muszę czekać, aż to przejdzie. Mam to przynajmniej raz dziennie. Kiedyś jak się przeprowadzałam w Polsce do innego miasta zaczęły mi się takie kłucia i kołatania serca. Miałam wtedy 7 lat i mama zapisała mnie do psychologa dziecięcego, z którym dużo rozmawiałam i po tym mi przeszło.

Tutaj nie mam żadnej osoby z którą mogę porozmawiać; nie mama, czy tato... czy ciocia..., po prostu. Która by mnie nawet tylko wysłuchała i tyle by mi wystarczyło. Jakby na to nie patrzeć to jest ta Karolina z Polski, ale boję się zacząć z nią taką rozmowę.

Najbardziej chciałabym żeby byli tutaj moi przyjaciele z Polski. Nie wiem jak ja sobie z tym poradzę... jeszcze cały rok szkolny przede mną.

A z moją teraźniejszą klasą będę przez 3 lata.

Proszę o pomoc....

[ekspert_abcZdrowie]

Witaj Julia1102!

 

Rzeczywiście zostałaś rzucona na głęboką wodę. Poszłaś do nowej szkoły, nowej klasy, w obcym kraju, nie znając języka norweskiego i ze średnim angielskim. Koledzy i koleżanki z klasy najwyraźniej robią z Ciebie "kozła ofiarnego" i wyśmiewają się z Ciebie, co spowodowało, że pojawiły się u Ciebie objawy nerwicowe i lęk przed szkołą. Niewyuczone, że to wszystko może doprowadzić do rozwoju fobii szkolnej. Chociaż nie chcesz rozmawiać z nikim z bliskich o swoich problemach, uważam, że powinnaś o wszystkim powiedzieć, np. mamie. Poza tym powinnaś skonsultować się z psychologiem, tym bardziej, że już wcześniej korzystałaś z tego typu pomocy i to Ci pomogło. Może tym razem byłby podobnie? Pewnie w Twojej szkole jest jakiś specjalista - pedagog albo psycholog szkolny, z którym mogłabyś porozmawiać. Nie bój się i skorzystaj z tego wsparcia. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[Julia1102]

W tym problem że tutaj nie ma właśnie żadnego polskiego psychologa...

A mamie raczej nie chce mówić. Powiedziałam jej tylko o sprawie w szatni.