Szczęśliwe dzieciństwo i DDD???

[Matroskin]

Całe życie jestem przekonana, że miałam szczęśliwe dzieciństwo - przynajmniej jeśli o rodzinę chodzi. Ojciec był autorytetem - surowy i sprawiedliwy. Mama to taka szyja, która kręci głową, pełna pogodnej ironii. Tata dużo pracował, często wyjeżdżał, nie miałam z nim bliskiego kontaktu, ale liczyłam się zawsze z jego zdaniem. Jest trenerem judo, wszyscy troje (mam brata i siostrę) uznajemy ten sport za świetną szkołę charakteru. Mama ciepła, dość wymagająca, ale też wspierająca. Wszyscy troje uwielbiamy przyjeżdżać do domu na święta i uważamy, że właśnie tak powinna wyglądać prawdziwa Wigilia. Wszyscy troje mamy większość cech DDA/DDD, mimo, że tata zaczął mieć problem z alkoholem dopiero, kiedy wyjechaliśmy z domu na studia.

Doskonale sobie radziłam, dopóki nie przyplątało mi się PTSD (brałam udział w identyfikacji ofiar wielkiej katastrofy) - okazało się, że tłumię w sobie emocje, kontroluję siebie i wszystko i wszystkich dookoła... Co gorsza, przekazuję to dalej - moja 9-letnia córka też jest na terapii, zamiast płakać ma ataki astmy.

 

Jedyna ciemna strona mojego dzieciństwa, którą sobie przypominam, to poczucie wykluczenia społecznego ze względu na pochodzenie mojej Mamy - przez całą podstawówkę słyszałam, że jestem "ruska" i nie należy ze mną przebywać. Ponieważ i tak byłam outsiderką, żyjącą w świecie książek, niezbyt mi to przeszkadzało.

 

Czy możliwe jest mieć szczęśliwe dzieciństwo i być DDD?

[Candy14]

Matroskin, wiekszos DDA i DDD idealizuje swoja rodzine

[mark123]

Można mieć w miarę szczęśliwe dzieciństwo i mieć cechy DDD, ale raczej zdarza się to rzadko.

[Matroskin]

Okazało się, że wszyscy troje jesteśmy DDD, a po dłuższym namyśle wyszło nam, że to spadek po poprzednich pokoleniach. Mama jest DDA, tata jest DDD, dziadkowie po traumie wojennej - nikt ich nie nauczył okazywania emocji, przytulania, proszenia o pomoc, więc i oni nie nauczyli nas. Rodzice nie potrafią chwalić i nigdy nas nie chwalili - jeśli jest dobrze, to tak ma być (zresztą, zawsze może być jeszcze lepiej), jeśli źle - to trzeba opieprzyć. Znaleźliśmy im parę grzechów, które powtarzamy we własnych rodzinach.

To straszne, że to się potrafi ciągnąć przez tyle pokoleń....

[Ermeline]

Wydaje mi się, że wszyscy Polacy jesteśmy w jakimś obszarze dziećmi traumy, a to z powodu wojen. Nawet to powiedzenie matka Polka, albo matka kwoka, mówi o kobiecie zapobiegliwej, nadgorliwej, nadopiekuńczej. A taka kobieta wychowuje maminsynka, pantoflarza. Z czego to wynika? Z tego, że faceci byli na wojnie a kobiety miały wszystko na swojej głowie. Znowu po wojnie mężczyźni byli towarem deficytowym, czyli takim który należy chronić. A to, że nasz naród nie przerobił traumy II wojny światowej, widać w tych ciągłych uroczystościach upamiętniających, np. typu Smoleńsk. U mnie w rodzinie dobrze to widzę w postawie mojej babci, mamy, ciotek. Najgorsze, że u siebie widzę te zapędy, choć nad nimi próbuję pracować.

[mih]

ehh.. ja też ostatnio na terapii odkrywam jakie miałem dziwne stosunki ze swoją rodziną. Jak niby neutralne komunikaty typu. "w takim razie rób jak uważasz i juz nie zarwacaj głowy" okazuje się szantażem emocjonalnym. pozorny spokój zakazem pokazywania emocji, pozorna wolność bagatelizowaniem potrzeb prawdziwego "ja". Ile pośredniej agresji było w komunikatach- niedomówieniach, ile trzeba było sie domyslać co kto czuje żeby było ok...

Potem się człowiek zastanawia skąd u niego wszelkie objawy nerwicy, lęków, skumulowanej złości, niezgody na świat.. Skąd niemoc i psychologiczna, emocjonalna autoagresja...

A to proszę, z kochajacego rodzinnego domu, od rodziców którzy sie poświęcają dla dzieci i chcą im tylko wskazać dobry sposób na życie.

No więc czy mozna być DDD ze 'szczęliwym" dzieciństwem? Myslę że na pewno, bo dziecko wszytko bierze za dobra monetę. A rodzice dają zwykle tylko miłość, z tym, że w takim wydaniu na jakie ich stać- jakiej sie nauczyli od swoich rodziców..

No ale nie tracę ducha. Chcę to wszytsko przerobić, żeby nie fundować podobnych atrakcji swojemu synkowi. Żeby jego płacz był płaczem., złość złością a radość radością.. Kurcze, niby łatwe...

[Inga_beta]

Czy możliwe jest mieć szczęśliwe dzieciństwo i być DDD?

Nie można. Ale można być DDD i myśleć że miało się szczęśliwe dzieciństwo.

[520m.n.p.m.]

Trudno powiedzieć jakie dzieciństwo jest szczęśliwe, miałam chwile szczęśliwego dzieciństwa, pamiętam jedną "normalną" Wigilię i zabawy, które sama sobie organizowałam.

[mark123]

Trudno powiedzieć jakie dzieciństwo jest szczęśliwe

Jeśli chodzi o aspekt rodzinny, to chyba takie, w którym dziecko nie jest bite; nie jest ostro ani często krytykowane; otrzymuje odpowiednie pochwały; może zawsze liczyć na wsparcie rodziców; rodzice poświęcają dziecku uwagę oraz nie ma ostrych ani częstych konfliktów pomiędzy rodzicami.

[520m.n.p.m.]

Jeśli chodzi o aspekt rodzinny, to chyba takie, w którym dziecko nie jest bite; nie jest ostro ani często krytykowane; otrzymuje odpowiednie pochwały; może zawsze liczyć na wsparcie rodziców; rodzice poświęcają dziecku uwagę oraz nie ma ostrych ani częstych konfliktów pomiędzy rodzicami.

No tak, to moje nie było szczęśliwe, bo nic się nie zgadza z tym opisem

[pieśń_wędrowna]

Trudno powiedzieć jakie dzieciństwo jest szczęśliwe

Jeśli chodzi o aspekt rodzinny, to chyba takie, w którym dziecko nie jest bite; nie jest ostro ani często krytykowane; otrzymuje odpowiednie pochwały; może zawsze liczyć na wsparcie rodziców; rodzice poświęcają dziecku uwagę oraz nie ma ostrych ani częstych konfliktów pomiędzy rodzicami.

U mnie też niewiele zgadza się z powyższym opisem, a ja do niedawna żyłam w przeświadczeniu, że miałam szczęśliwe dzieciństwo. Niekoniecznie dlatego, że tak czułam, ale w takim przeświadczeniu zostałam wychowana.

Cytuj:

Czy możliwe jest mieć szczęśliwe dzieciństwo i być DDD?

Nie można. Ale można być DDD i myśleć że miało się szczęśliwe dzieciństwo.

A z jaką ścianą człowiek się zderza, gdy spróbuje powiedzieć rodzicowi, że moze do końca szczęśliwie nie było.

[mark123]

U mnie zgadza się większość, ale mój mózg nieprawidłowo przetwarzał niektóre sytuacje.

[pieśń_wędrowna]

Co to znaczy, że mózg nieprawidłowo przetwarzał niektóre sytuacje? Ja do tej pory słyszę, że przesadzam, mam problem ze sobą i percepcją, dopiero psycholog uświadomił mi że to, czego doświadczałam "normą" nie jest i że wcale nie zdarza się w większości rodzin. Wg. mojej rodziny to ja niewłaściwie przetwarzam "dane". Wg. psychologów, raczej przeciwnie. Do tej pory zmagam się z tym dysonansem.

[mark123]

Sytuacje negatywne przetwarzał z "wielokrotnym nasileniem", a pozytywne z "osłabieniem" lub "olewał przetworzenie".

[depas]

Moje dzieciństwo było szczęśliwe pod względem materialnym, od zawsze miałem dużo fajnych zabawek, dzieciaki mi zazdrościły; potem komputer, rower, to wszystko było. Ale byłem często i mocno bity przez ojca, poniżany i wyśmiewany. Czułem się mu niepotrzebny, beznadziejny. Mama starała się mi to wynagrodzić właśnie materialnie, czyli prezentami i ogólnie rozpieszczaniem mnie. Cieszyłem się też dużą wolnością i swobodą jako dziecko, ale to raczej dlatego że ojciec miał mnie gdzieś, a mama rozpuszczała i pozwalała prawie na wszystko.

[mark123]

Mnie mocno rozpieszczała babcia, u babci niby mogłem robić, co chciałem oraz gotowa była spełnić każdą moją zachciankę, ale miałem swój rozum i byłem grzeczny. Chciała chyba też idealizować swój obraz mnie ponad matkę i do dziś by chyba chciała.

A matka i babcia mają złe relacje pomiędzy sobą.

[depas]

Mnie właściwie wszyscy rozpieszczali, wszystkie ciocie, babcie, wujek - zawsze były prezenty, czułości, same prawie dobre słowa. Niespecjalnie mi to na dobre wyszło, ale każdy chciał dobrze. No z wyjątkiem mojego ojca, który dobrze raczej nie chciał, albo nie potrafił, a pewnie jedno i drugie na raz.

[mark123]

Niektóre cechy DDA/DDD mogą wykazywać także osoby, które były "wychuchane" przez rodziców.

[agathaha]

tak, moja mama do tej pory powtarza, że się o mnie martwi i troszczy...długo długo w to wierzyłam i miałam wyrzuty sumienia , że myślę inaczej...jednak nawet wczorajsza rozmowa telefoniczna pokazuje mi jak chore i zakłamane to "dbanie i martwienie się" .

 

Nieco ponad miesiąc temu wynajęłam mieszkanie w innym mieście i próbuję szukać stałej pracy tu by właśnie uciec od niej , niemniej jednak starej stałej pracy nie rzuciłam jeszcze a godziny w których mnie nie ma pracuje moja zmienniczka i rozliczamy się z gotówki, ale moja mama przez miesiąc już pyta mnie w rozmowach telefonicznych

"jak to z tą Twoją pracą - masz taką dobrą pracę , ja się tak strasznie martwię " - i niby rzeczywiście dobre intencje, ale pytać po raz 15 o jedno i to samo nie wierząc swojemu dziecku może być krzywdzące... zwłaszcza, że po naszej rozmowie zadzwoniłam do niej gdzieś po 2godzinach i dowiedziałam się, że z "troski o mnie" otwarła list z pracy o którym rozmawiałyśmy przy wspomnianej rozmowie i mówiłam jej , że to pasek z wypłaty... wg niej otwarła go o się o mnie martwiła - i nie pomyślała o tym, żeby np wcześniej zadzwonić i zapytać...

 

pierwsze słowa jakie użyła w naszej wczorajszej rozmowie to "nie dzwonisz, umarłabym to byś nawet nie wiedziała" - kiedy zwróciłam jej uwagę, że jak się ma słyszeć takie słowa to nie chce się dzwonić, zaczęła sztucznie się śmiać i mówić, że żartowała - zakłamanie pełną gębą i udawanie , że nic się nie stało...

 

po tym wszystkim jeszcze powiedziała, że po prostu chciałaby porozmawiać ze mną no i niby ok...ale jak zaczęłam mówić o jej piciu to najpierw zaczęła atakować jak zwykle mojego chłopaka (bo unikanie tematu najlepiej jej wychodzi przez atak w najczulszy punkt) , potem kiedy jej na to nie pozwoliłam stwierdziła, że skoro ja nie chce rozmawiać to mi nie przeszkadza już ( temat niewygodny tzn, że ja nie chcę rozmawiać ).

 

A tak w ramach "wisienki na torcie" chyba jedno z najgorszych wspomnień z tego "martwienie się i dbania" - po pierwszej nocy spędzonej u mojego chłopaka (ten sam do dziś) o to czy straciłam dziewictwo zapytała słowami (oczywiście pod wpływem, bo inaczej by nie potrafiła) "czy odbyłaś stosunek z mężczyzną" , powiedziane to było z taką odrazą, taką złością jakbym popełniła najgorszą zbrodnie - w końcu "martwiła się o mnie" - i zamiast w jakiś sposób porozmawiać ze mną na ten temat , to złość, obraza i ocenianie...i o ile z dzieciństwa nie potrafię przypomnieć sobie czy było podobnie w innych sprawach o tyle wydaje mi się, że tak i dlatego nie potrafię się do tej pory prawdziwie cieszyć życiem bo kiedy robię coś dla siebie to jakbym była kimś złym... takie to szczęśliwe życie z zatroskaną i kochającą mamusią

 

Podsumowując - zatroskana mamusia i troskliwa, dbająca i powtarzająca to w kółko ...a wszystko podszyte zakłamaniem i nieprawdą... tak to wygląda u mnie i pewnie u wielu z Was

[Gość]

Czy możliwe jest mieć szczęśliwe dzieciństwo i być DDD?

 

Przyszło mi do głowy, że dziecko po prostu odbiera swoje dzieciństwo jako szczęśliwe, jakby to był mechanizm pozwalający trwać przy rodzicach do czasu dorosłości, samodzielności. Często dopiero w czasie terapii dorośli ludzie zaczynają czuć emocje, których nie odczuwali w dzieciństwie, a które jednak zapisały się gdzieś w ciele czy pamięci.