Jak zacząć żyć?

[dr.no]

Cześć,

Mam 23 lata i jestem dzieckiem dorosłego alkoholika (ojciec alkoholik). Dopiero rok temu dotarło do mnie, co dzieje się w domu - co naprawdę czują do mnie rodzice, jak mnie wychowali i jak to wpływa teraz na mnie. Zapisałem się na wizyty u psychologa. Zrobiłem postępy, jednak kiedy wracałem do domu horror zaczynał się od nowa. Postanowiłem go w końcu przerwać i wyprowadziłem się do większego miasta. Zapisałem się na studia, chcę się rozwijać.

Mieszkam tutaj od tygodnia i czuję się bardzo samotny. Chodzę po ulicach, widzę grupy znajomych w kawiarniach i im zazdroszczę, bo też chciałbym tak sobie posiedzieć. Szukam też pracy. Duże miasto, wysyłam swoje aplikacje, a telefony milczą. Czuję się przez to małowartościowy. Czasami uważam, że nie mam nic do zaproponowania i na zawsze zostanę sam. Najgorsze jest uczucie, że jest się samemu.

Jak to zmienić? Jak znaleźć znajomych; nie tracić nadziei, że praca w końcu się znajdzie?

[Tikitiki]

Jak żyć ? Poprostu się niestety przemóc.. ja mam tak samo jak ty pewnie.

 

Prace mam dopiero od sierpnia.Normą dla tego kraju jest wystawianie wirtualnych ogłoszeń nie mających pokrycia w rzeczywistośći.Najlepiej pochodż też po miejscach pracy i daj cv osobiście gdzie się da.Studia to świetna spara na nowe znajomości.Jak masz troche wolnego czasu może warto iść na jakiś np.darmowy kurs zaocznie co ciebie interesuje np fotografia i tam można poznać kogoś z podobnymi zainteresowaniami.Lubisz muzyke ? Idz sobie na jakiś koncert w okolicy.Zrobiłeś no i tak mnóstwo postępu z tego co mówisz.

[dr.no]

Dziękuję za odpowiedź. Chodząc do psychologa obiecywałem sobie, że kiedy wyjadę nie będę się już bał, wstydził, krył i że pójdę przed siebie. A teraz widzę, że wracam do poprzedniego stanu. Porównuję siebie do innych. Wyglądem, zachowaniem, wykształceniem. Boli mnie to, że moi rówieśnicy mają już licencjat, a ja nic. Kiedy oni szli na studia, ja myślałem, że naprawię rodzinę i ojciec przestanie pić. Pomagałem im, zrezygnowałem z siebie i dostałem za to po dupie.

[RipCord]

Cześć.Po pierwsze chciałem żebyś wiedział że zrobiłeś już bardzo bardzo dużo.Terapia,wyprowadzka od rodziców(bardzo ważne),studia i praca(na pewno się znajdzie niedługo). Rozumiem piekło porównywanie się z innymi-sam tak mam,musisz nad tym pracować w głowie-wyłapywać te momenty i przypominać sobie ile już zrobiłeś dla siebie.Każdy człowiek po przeprowadzce do innego miasta czuje się samotny.Wstydzić i bać będziesz się jeszcze długo,może nawet bardzo długo-ale pomimo tych negatywnych uczuć działaj,wychodź,rozmawiaj z ludźmi-taki jaki jesteś smutny,zły,przestraszony,nie czekaj w domu na lepszy dzień.Tylko w ten sposób ludzie jak my mogą to pokonać(właściwie osłabić te uczucia). Załóż konto na jakimś portalu społecznościowym,porozmawiaj.Odezwij się jak ci leci.Pozdrawiam.

[dr.no]

Cześć.Po pierwsze chciałem żebyś wiedział że zrobiłeś już bardzo bardzo dużo.Terapia,wyprowadzka od rodziców(bardzo ważne),studia i praca(na pewno się znajdzie niedługo). Rozumiem piekło porównywanie się z innymi-sam tak mam,musisz nad tym pracować w głowie-wyłapywać te momenty i przypominać sobie ile już zrobiłeś dla siebie.Każdy człowiek po przeprowadzce do innego miasta czuje się samotny.Wstydzić i bać będziesz się jeszcze długo,może nawet bardzo długo-ale pomimo tych negatywnych uczuć działaj,wychodź,rozmawiaj z ludźmi-taki jaki jesteś smutny,zły,przestraszony,nie czekaj w domu na lepszy dzień.Tylko w ten sposób ludzie jak my mogą to pokonać(właściwie osłabić te uczucia). Załóż konto na jakimś portalu społecznościowym,porozmawiaj.Odezwij się jak ci leci.Pozdrawiam.

 

Dzięki RipCord. Dostałem się na studia i mam pracę, teraz organizuję sobie dodatkową. Tak jak pisałem - czuję się małowartościowy. Ojciec przez lata wrzucał mi do głowy jakim jestem dnem. Pomimo wielu dowodów przeciwko jego słowom, ciągle mam to w głowie. Idę ulicą, widzę rówieśników i pojawiają się kompleksy. Wiem, co to są myśli automatyczne i alternatywne - uczyłem się tego na terapii. Tłumaczę je sobie w głowie, jednak uczucie niższości pozostaje i ciągnie się za mną.

[Candy14]

Chodząc do psychologa obiecywałem sobie, że kiedy wyjadę nie będę się już bał, wstydził, krył i że pójdę przed siebie. A teraz widzę, że wracam do poprzedniego stanu. Porównuję siebie do innych. Wyglądem, zachowaniem, wykształceniem. Boli mnie to, że moi rówieśnicy mają już licencjat, a ja nic. Kiedy oni szli na studia, ja myślałem, że naprawię rodzinę i ojciec przestanie pić. Pomagałem im, zrezygnowałem z siebie i dostałem za to po dupie.

To nie takie proste i nie pzychodzi od razu. Chodziles na typowa terapie DDA? czy zwykle wizyty u psychologa?

[dr.no]

Chodząc do psychologa obiecywałem sobie, że kiedy wyjadę nie będę się już bał, wstydził, krył i że pójdę przed siebie. A teraz widzę, że wracam do poprzedniego stanu. Porównuję siebie do innych. Wyglądem, zachowaniem, wykształceniem. Boli mnie to, że moi rówieśnicy mają już licencjat, a ja nic. Kiedy oni szli na studia, ja myślałem, że naprawię rodzinę i ojciec przestanie pić. Pomagałem im, zrezygnowałem z siebie i dostałem za to po dupie.

To nie takie proste i nie pzychodzi od razu. Chodziles na typowa terapie DDA? czy zwykle wizyty u psychologa?

 

Były to indywidualne spotkania z psychologiem, na których pokazywał mi co jest nie tak, jak to rozumieć i co robić by było lepiej.

[Koral254]

Jak tam sytuacja? Jeśli mógłbym Ci coś podpowiedzieć, to polecam zgłosić się do Stowarzyszenia OD-DO, które realizuje właśnie nabór do programu "Razem w trosce o DDA" - http://www.razem-dda.pl. Na tej stronie można znajdują się informacje odnośnie oferowanej formy wsparcia w zakresie diagnozy syndromu DDA oraz szeregu szkoleń i spotkań mających na celu rozwinięcie umiejętności miękkich, wykorzystywanych każdego dnia zarówno w pracy, jak i w domu. Biorąc udział w projekcie można skorzystać z treningów interpersonalnych, asertywności i autoprezentacji, twórczego myślenia i działania. Projekt jest o tyle ciekawy, że pozwala sprawdzić się w dwóch rolach: uczestnika i prowadzącego. Myślę, że to może być dla Ciebie świetna szansa na poznanie fajnych ludzi, odnalezienie się w tym mieście i nowe spojrzenie na problem. Może też będziesz chciał zostać wolontariuszem (świetna sprawa). Zresztą sam zobacz.

 

 

Cześć,

Mam 23 lata i jestem dzieckiem dorosłego alkoholika (ojciec alkoholik). Dopiero rok temu dotarło do mnie, co dzieje się w domu - co naprawdę czują do mnie rodzice, jak mnie wychowali i jak to wpływa teraz na mnie. Zapisałem się na wizyty u psychologa. Zrobiłem postępy, jednak kiedy wracałem do domu horror zaczynał się od nowa. Postanowiłem go w końcu przerwać i wyprowadziłem się do większego miasta. Zapisałem się na studia, chcę się rozwijać.

Mieszkam tutaj od tygodnia i czuję się bardzo samotny. Chodzę po ulicach, widzę grupy znajomych w kawiarniach i im zazdroszczę, bo też chciałbym tak sobie posiedzieć. Szukam też pracy. Duże miasto, wysyłam swoje aplikacje, a telefony milczą. Czuję się przez to małowartościowy. Czasami uważam, że nie mam nic do zaproponowania i na zawsze zostanę sam. Najgorsze jest uczucie, że jest się samemu.

Jak to zmienić? Jak znaleźć znajomych; nie tracić nadziei, że praca w końcu się znajdzie?