Przyjaźń ze schizofrenikiem.

[śliwka_]

Mój najlepszy kumpel ma schizofrenię.Dowiedziałam się niedawno jak wylądował w szpitalu po jakimś dziwnym ataku.Przez lata twierdził że ma zaburzenia schizotypowe i że to nie to samo co schizofrenia.Od jego matki dowiedziałam się wielu przykrych rzeczy jakie robi w czasie ataku.Łącznie z agresją,policją,pogotowiem.I tutaj pytanie czy osoba ze schizofrenią może być niebezpieczna?Czy może zrobić komuś krzywdę nie wiedząc o tym?Dodam też że kumpel ma opory z regularnym braniem leków i czasem sobie popija alkohol.Czy przy prawidłowym braniu leków schizofrenia jest trzymana w ryzach?On zdaje sobie sprawę z tego,że choruje,nigdy nie byłam świadkiem jego agresji,raczej "podejrzeń" o podsłuchiwanie czy inne tego typu "małe paranoje"ale po opowieściach Jego matki zaczynam się zastanawiać czy ja naprawdę znam tą chorobę?

 

Jak postępować,zależy mi na tej znajomości.

 

Pozdrawiam

[mateusz89m]

Zaburzenia schizotypowe a schizofrenia to rzeczywiście po części nie to samo. Choć np. urojenia występują u osób z tymi zaburzeniami ale w mocnej depresji też można ich doświadczyć. Co do postępowania, to chciałbym ci pomóc ale nie wiem jak bo ja choruję na zaburzenia schizotypowe. Pamiętam w szpitalu było kilku schizofreników z różnymi odmianami tej choroby ale najbardziej przejawiała się paranoidalna. Wiele z nich podobnie reagowała, nawet do mnie. np. gdy spałem i on też to z nijakiego powodu wstawał i mówił mi, że go obgaduję, że naśmiewam się z niego i że oni mu nie pomogą oraz klął na rodziców. Ludzie różniej reagują i niektóry ze swoim cierpieniem nieumieją sobie poradzić z tego taki konflikt uwidaczniani na zewnątrz, choć w schizofrenii to się nie da tak bez tego działać i to jest normalne. Krzywdy nie zrobi nikomu to pewne. Przecież zdrowi ludzi potrafią to samo robić z różnych przyczyn a później z nich wielu tłumaczy się, że są chorzy psych. to mit ale oczywiście chory mógłby zaatakować ale to bardzo rzadko. On bardzo cierpi i jego cierpienie skierowane jest bardziej na niego, choć wiadomo ludzie inni też się z tym męczą. Przede wszystkim sam powinieneś udać się do psych. jakiegoś dobrego i z nim o tym pogadać i jego mama też ale osobno, żeby on o tym nie wiedział najlepiej. Druga sprawa być cierpliwym ale wiadomo nie jest łatwo. Najważniejsze to żeby on sobie uświadomił, że ma problem, że jego spostrzeżenia wynikają z lęku, poczucia niższej wartości i negatywnego myślenia. Te jego paranoje to taki rodzaj mocnego intensywnego myślenia nad którym człowiek nie umie zapanować i automatyzm podpowiada mu pewne teorię. Ważne jest aby mówił o tym co czuję a nie mówił o tym co myśli większości bo to też problem wynikający z tego. Pomost musi być w tej relacji. Tego da się nauczyć na terapii. Jak będzie do ciebie mówił np. że sąsiedzi go obgadują to zapytaj się go "jak się z tym czuję co przed chwila powiedział" od czasu do czasu, skupi się być może na swoich uczuciach nie będąc do końca tego świadom. Nie mówię żebyś bawił się w psych. ale taki maluteczki kroczek może mu otworzyć świadomość i przynieś ulgę. On może w to uwierzyć wcale nie musi nic na siłę ale wspieraj go, motywuj, dowartościowuj choć z drugiej strony ty tez masz swoje życie. Co do komplementów powinno się nie mówić do drugiej osoby np. no ładnie dziś grałeś w piłka a jesteś zdolny, miły, inteligentny te słowo jesteś powinno się tam pojawić bo ma to większa moc. Wskazuj na jego cechy charakteru w tym wypadku a nie na zachowanie a jak kogoś krytykować to nie mówić właśnie jesteś głupi a raczej dziś niemądrze się zachowałeś albo mimo wszystko wolę jak tyle nie gadasz(asertywność). Pomyśl o różnicy i dlaczego to tak wygląda. Tak jak mówiłem udaj się do psych. w tej sprawie a leki wiadomo coś tam pomagają ale mi serio odbierają moc choć je biorę. Pamiętaj, że w 90% to od niego wszystko zależy. Może kup mu psa. Moim zdaniem to im bardziej się powinno pomóc niż mi pzdr. wszystkich rozczepionych. Czy on jest wierzący? Czy sobie robi krzywdę fizyczną?

Edytowane 1 Lipca 2014 przez Gość

[Kontrast]

Nie branie leków, alkohol, schizofrenia - Raczej nie zapanuje nad takim atakiem, z doświadczenia powiem, że osoba chora lecząca się w początkowych stadium, gdy unormuje swój stan przerywa leczenie, bo myśli że sobie sama poradzi, do tego alkohol i dramat gotowy.

Leki go trochę zmienią, będzie inną osobą, dlatego nie bierze, bo stracił swój ,,powab''

[mateusz89m]

Tak jak mówił kolega wyżej leki tak bo w pewnych sprawach trzeba "być pokornym" ale jak nie chce może być też u niego zastosować coś aby go zmobilizować. Zwyczajny strach skierowany na coś co jest dla niego ważne ale bardzo delikatnie. Od razu mówię, że strach to nie lęk i strach jest dobry bo potrafi człowieka zmobilizować. Co do leków wiadomo maja właściwości, które wpływają na hormony u człowieka i potrafią działać jak placebo. Człowiek, który nie bierze leków z doświadczenia wiem, że nie ma motywacji i mało widział, wie. Życie jest cierpieniem jak mawiał Budda w pewnym sensie.

[Gość]

śliwka_, Musi chcieć się leczyć jak będzie to będzie funkcjonować normalnie

[Imipramina]

Mój najlepszy kumpel ma schizofrenię.Dowiedziałam się niedawno jak wylądował w szpitalu po jakimś dziwnym ataku.Przez lata twierdził że ma zaburzenia schizotypowe i że to nie to samo co schizofrenia.Od jego matki dowiedziałam się wielu przykrych rzeczy jakie robi w czasie ataku.Łącznie z agresją,policją,pogotowiem.I tutaj pytanie czy osoba ze schizofrenią może być niebezpieczna?Czy może zrobić komuś krzywdę nie wiedząc o tym?Dodam też że kumpel ma opory z regularnym braniem leków i czasem sobie popija alkohol.Czy przy prawidłowym braniu leków schizofrenia jest trzymana w ryzach?On zdaje sobie sprawę z tego,że choruje,nigdy nie byłam świadkiem jego agresji,raczej "podejrzeń" o podsłuchiwanie czy inne tego typu "małe paranoje"ale po opowieściach Jego matki zaczynam się zastanawiać czy ja naprawdę znam tą chorobę?

 

Jak postępować,zależy mi na tej znajomości.

 

Pozdrawiam

 

wspierać przyjaciela i zawsze podkreślać konieczność brania leków, choroba trudna, ale dzięki lekom da się funkcjonować normalnie

te ataki to psychoza - jeśli nie będzie brał leków to będą się one pojawiały (warto, żebyś on, Ty i jego rodzina nauczyli się rozpoznawać pierwsze subtelne objawy, żeby szybko zareagować przed rozwinięciem pełnej psychozy - w tym pomoże psychoedukacja), dla wyjątkowo niezdyscyplinowanych pacjentów są leki w postaci zastrzyków np 1 raz na 2-4 tygodnie

 

3mam mocno kciuki

[wiejskifilozof]

Ja mam schizofrenie i mam znajomych.

[fifikse]

...a ja właściwie nie mam; i to nawet nie to, że ludzie nie chcą się ze mną przyjaźnić (wydaje mi się, że chcą), że przeszkadza im moja "choroba" - moje problemy, zaburzenia (nie przeszkadza, bo o tym wszystkim nie wiedzą), że czuję się przez ludzi nielubiana, nieakceptowana itp. (nie czuję); ja po prostu nie potrzebuję (?) przyjaciół, nie czerpię przyjemności, radości z faktu bycia/przebywania wśród ludzi. tęsknię jedynie za czymś, co określić można przygodą - doświadczaniem, przeżywaniem... tęsknię za REALNYM życiem (wśród LUDZI).

[Bączek]

Jak postępować? NIE ZOSTAWIAJ.

[essprit]

Wiesz co ... najlepsze co możesz zrobić, to zachowuj się normalnie, tak jak dotychczas.

Nie jesteś jego lekarzem, ani psychologiem żeby go jakoś monitorować albo jak ktoś radzi - udać się na wizytę do psychologa po edukację !

Popatrz na to, tak jakby miał inną przewlekłą chorobę - jakby był cukrzykiem też poszłabyś do lekarza zapytać co ty, jako przyjaciel masz robić ? Podejrzewam, że nie

 

A to co jemu jest potrzebne, to zwyczajność, zwykłe traktowanie, a nie patrzenie na niego przez pryzmat chorej osoby albo jeszcze lepiej "schizofrenika". Oczywiście, że sama psychoza nie jest ładna i piękna - i na tym to polega. W kontekście tego też myślę sobie, po co Cię ta matka tak nastraszyła i taką reklamę synowi zrobiła. Wiadomo, w psychozie agresja, policja i pogotowie jest czymś normalnym.

Może być tak, że on będzie mieć jeden - kilka epizodów takich w życiu i tyle . A może być też tak - zazwyczaj jak żyje w "niesprzyjających" warunkach - że będzie chory stale, przez wiele wiele lat i skończy w dps.

[Gość]

Ja wolę nie mówić znajomym o mojej chorobie. Nie wiem, jak mogliby zareagować. Mój terapeuta też mówi, żebym o tym nie opowiadała.

[panacotta]

Nie powinno się patrzeć na chorobę lecz na wnętrze człowieka ;// ehhh

[louie]

śliwka_, Musi chcieć się leczyć jak będzie to będzie funkcjonować normalnie

 

Będzie albo nie będzie.Zależy od chorego.Leki wcale nie działają na korzyść funkcjonowania.Będzie bardziej leniwy,bez motywacji by gdzieś wyjść no i masa snu , często nawet w ciągu dnia.Mam taką samą sytuacje , najlepszy znajomy zachorował ładnych parę lat temu a rok dwa lata temu u brata pierwsze objawy.Ataki przeważnie 2 razy w roku.Nie pozwól by odstawił leki i nie zapraszaj go na piwo , zapomnij o tym.Musi odstawić alkohol.To poważna sprawa , silne leki.U mnie też popijał sobie , odstawiał i dobrze się to nie kończyło.

 

Napewno się zmieni.

[Vizir]

śliwka_, Musi chcieć się leczyć jak będzie to będzie funkcjonować normalnie

Ale 1szy kwietnia to tak za pół roku wypada

[EmInQu]

I tutaj pytanie czy osoba ze schizofrenią może być niebezpieczna?Czy może zrobić komuś krzywdę nie wiedząc o tym?

Tak. Nie jest to jednak częstotliwość większa niż u zdrowego człowieka, natomiast mechanizm powstawania jest różny. Najczęściej ataki agresji są następstwem objawów wytwórczych(np. urojeń). To one podświadomie nakazują osobie chorej atakować, czy to kogoś, czy siebie. Osoba, u której występują napady agresji czuje się osaczona, wytwarza w sobie sporą dawkę lęku. Jest to więc swego rodzaju obrona. Chcąc przebywać i pomagać takiej osobie trzeba być przygotowanym dosłownie na wszystko, gdyż przez zaburzenie kontroli impulsów granice są właściwie całkowicie zatarte.

Dodam też że kumpel ma opory z regularnym braniem leków i czasem sobie popija alkohol.

Nie wróży to nic dobrego. Brak kontroli farmakologicznej zintensyfikuje ewentualne ataki w przyszłości.