Otumanienie brak składni myśli proszę o rady...

[dankan20]

Witam z nerwicą borykam się już od 3 lat nie byłem u psychiatry ale jestem juz zarejstrowany bo coraz gorzej ze mną...Pisze ponieważ coś bardzo mnie martwi,budzę się w nocy często ze zdrętwiałą ręką nie moge składnie myślec wygaduje jakieś kompletne głupoty choć wiem że to są głupoty mówie te rzeczy do mojej dziewczyny zadaje pytania w srodku nocy ile to 4x4 itd prubuje liczyć modlić się mnożyć żeby udowodnić sobie że nie odeszłem od zmysłów,jakoś zasypiam ale od rana to samo nie jestem w stanie isc do pracy trace kontrole nad myślami dołuje się tym do tego stopnia że często myśle o śmierci,wiem powiecie idź do psychiatry,ide ide jednak szukam tutaj porady od was od kogoś kto miał podobnie i powie mi że to nic takiego że nie zwariowałem,że mam jeszcze po co żyć...Co do psychiatry panicznie boje się leków nawet ziołowych więc nie wiem jak to będzie.Pozdrawiam

[szary_wicher]

Tak trochę strzelam ale może też warto by pomyśleć o wizycie u neurologa skoro jak napisałeś budzisz się ze zdrętwiałą ręką. Wiem, że mój post to żadne pocieszenie ale naprawdę też warto pomyśleć o psychoterapii. Leki to jedno i może się okazać, że w cale nie będziesz musiał ich brać, natomiast rozmowy z psychologiem mogą naprawdę pomóc.

[monapayne]

Mam tak od 2 lat mniej więcej - z otumanieniem. Mialam tak, że też budziłam się w nocy i miałam brak poczucia własnego ja, swojej tożsamości i musiałam sobie przypominać jak sie nazywam. Minęło, a teraz znowu mam brak poczucia siebie i spadek intelektualny. U mnie to raczej po dlugotrwalym stresie i depresja.

[Emotional]

Kiedyś (chyba miałam wtedy 12-13 lat?) powtarzałam sobie jak się nazywam albo coś takiego. A kiedy mówiłam coś wśród ludzi, to słyszałam swój głos, jakby mówił to ktoś inny. Czułam przerażenie, że to ciało jest moje, że jestem w tym ciele. Wydaje mi się, że to wszystko było przez to, że nie akceptowałam siebie samej i czułam się, jakby mnie nie było... Skojażyło mi się to z Twoją sytuacją, ale teraz sama już nie do końca wiem dlaczego...

Na pewno nie zwariowałeś, zresztą chyba bez sensu tak podchodzić do swoich uczuć...

[monapayne]

Jeszcze miewałam kiedys w okresie dojrzewania dość często takie uczucie - zastanawiałam się dlaczego ja to ja? Jak to jest, że mam takie ręce, dlaczego akurat to ciało, dlaczego to ja patrzę na świat jako ja, są ludzie dookoła mnie, a tak na prawdę to istnieję tylko ja - nie, że takie myśli - takie uczucie miałam. Coś podobnego do deja vu. Dziwna aura tajemniczości.