Witam nieśmiało !

[farelka40]

Witam wszystkich ( nieśmiało ).

Trafiłam tu przez przypadek, ale to chyba odpowiednie miejsce, bo przejrzałam kilka postów i widzę, że nie tylko ja mam problemy ...

Od pewnego czasu nie wierzę w siebie .

[ekspert_abcZdrowie]

Witaj farelka40!

 

Czy brak wiary w siebie to Twój jedyny problem? Próbujesz sobie jakoś z tym radzić? Korzystałaś ze wsparcia psychologa/terapeuty? Ile masz lat? Co robisz na co dzień? Pracujesz, studiujesz, uczysz się? Wiedząc o Tobie więcej, będziemy mogli bardziej pomóc

[farelka40]

Witam, miło, że ktoś się odezwał.

Mam 43 lata, męża i trzech synów (23, 21, 19).

Może zacznę od początku.

Pochodzę z rozbitej rodziny. Ojciec notorycznie bił mamę za wszystko, z dzieciństwa pamiętam głównie kłótnie i krzyki. Gdy miałam 11 lat mama zmarła, opiekę nade mną i bratem przejęła babcia ( osoba dobra, lecz dość konserwatywna i stawiająca na piedestale mojego brata ). Ojciec w tym czasie mieszkał nadal z nami w tym samym mieszkaniu, lecz kłótnie i krzyki ucichły.

W wieku 19 lat wyszłam za mąż. Z tego związku mam trzech synów, mąż jest bardzo dobrym człowiekiem, ale od ok. 8 lat mocno schorowanym.

W małżeństwie to ja grałam pierwsze skrzypce i było mi z tym dobrze, do pewnego momentu. Wszystko było na mojej głowie, ale nie skarżę się na to, bo lubiłam ten chaos i wieczny ruch wokół siebie. Starałam się o wszystko i choć w najgorszym okresie choroby męża było ciężko powiązać koniec z końcem, jakoś dawaliśmy radę. Mąż zawsze mnie wspierał, a ja jego.

Z dziećmi jak to z dziećmi, bywały problemy. Największe ze środkowym synem, który cierpiał na ADHD. Dwa i pół roku temu wpadł w złe towarzystwo, co zaowocowało dozorem kuratora i wyrokiem w zawieszeniu. Od tego czasu przestałam spokojnie spać. Każde jego wieczorne wyjście jest dla mnie koszmarem. Ale nadal jakoś funkcjonowałam i ciągnęłam swój wózek.

W styczniu tego roku straciłam pracę i to był dla mnie gwóźdź do trumny. Przez ostatni rok pracy byłam szykanowana przez szefową. Ciągle słyszałam, że wszystko robię źle, jestem złośliwa i do niczego się nie nadaję. A z każdej innej pracy wyrzucą mnie na zbity pysk.

Dwa miesiące przesiedziałam w domu, nie mogąc rano zwlec się z łóżka i zmusić do jakiejkolwiek czynności. Po dwóch miesiącach podłapałam pracę na czarno, ale niestety nie czułam się w niej dobrze. Wydawało mi się, że wszystko robię źle, wszyscy patrzą mi na ręce i nie radzę sobie. Była pracodawczyni miała rację - Nie nadaję się do niczego !!!!!!!

Kiedyś tak nie było, byłam wesołą, towarzyską osobą. Teraz izoluję się od ludzi, nic mnie nie cieszy i na nic nie mam ochoty. Zresztą i tak nic nie umiem.

Płaczę za to na zawołanie. Nie potrafię tego wszystkiego poukładać, ani uwierzyć, że jestem coś warta i coś mi się uda. Jedno co udało mi się w życiu to schorowany mąż.

Dwa tygodnie temu byłam u psychologa, rozpłakałam się po wejściu do gabinetu. Dostałam skierowanie do psychiatry - wizyta w przyszłym tygodniu. Czy ja jestem wariatką ? Czy znajdę pracę , w której sobie poradzę i nie wywalą mnie na zbity pysk ?

Pewnie to wszystko chaotyczne, ale w obecnej chwili nie potrafię napisać tego inaczej.

Wydaje mi się, że dość już od życia dostałam w kość, ale zawsze sobie radziłam, więc dlaczego utrata pracy rozłożyła mnie na łopatki ???

[KONIEC1984]

Polecam książkę Uratuj mnie Rachel Reiland tam możesz znaleźć wiele odpowiedzi na swoje pytania

[kociara]

farelka40, byłam w podobnej sytuacji w pracy, z tym,że nękała mnie córka szefa z jej poplecznikami i jestem z siebie dumna, że to wytrzymałam. Bo ja zostałam - oni musieli odejść -z różnych powodów.

Miałaś pecha, że trafiłaś na taką sucz.

Spróbuj zapomnieć o tych przeżyciach. Przeanalizuj, dlaczego cię gnębiła. Może ma taki podły charakter lub miała inne plany związane z twoim stanowiskiem.

Głowa do góry

[ekspert_abcZdrowie]

farelka40, prawdopodobnie masz niestabilną samoocenę, dlatego nieuzasadniona krytyka szefowej trafiła na podatny grunt. Uwierzyłaś w jej słowa, niepotrzebnie... Tyle lat pracowałaś i było wszystko dobrze, wiele potrafiłaś, wykonywałaś swoje obowiązki i było ok. A nagle nic nie umiesz, do niczego się nie nadajesz? To nie jest prawda! Wiele potrafisz i wiele wiesz, tylko brakuje Ci pewności siebie i wiary we własne możliwości. Być może nawet sama sabotujesz swoje starania, by potwierdziły się słowa szefowej... Nie jesteś żadną wariatką, potrzebujesz jedynie pomocy psychologa/terapeuty, by wzmocnić swoją samoocenę i uwierzyć na nowo, że potrafisz wiele zrobić i nadajesz się do pracy. Powodzenia!

[Przemek_44]

farelka40 Witaj !

[tahela]

hej witaj

[farelka40]

Witajcie i dziękuję za miłe przyjęcie i rady.

Jutro czeka mnie wizyta u psychiatry, trochę się boję - trzymajcie za mnie kciuki.

[Gość]

Polecam książkę Uratuj mnie Rachel Reiland tam możesz znaleźć wiele odpowiedzi na swoje pytania

Ta książka może pomóc każdemu uwierzyć w to, że da się wiele zmienić w życiu.

Autorce tematu tego własnie życzę :)

[farelka40]

Dziękuję bardzo :)

A książkę mam zamiar zdobyć i przeczytać.