Dziwny stan ?

[Gość]

Nie wiem jak to napisać.. ..

 

Od ponad 6 lat doskwiera mi samotność, depresja, fobia społeczna i nieśmiałość. Pochodzę z rodziny “DDA/ DDD“.

Od kilku tygodni.. zacząłem lubić stan smutku, przygnebienia.. samotności.. Lubiłem to już od dłuższego czasu, jednak teraz to jest takie bardziej głębsze..

Mam na myśli to, że na codzień ukrywam się ze swoją prawdziwością (z prawdziwym ja). Ukrywam radość, której we mnie nie ma.. Śmieję się, choć tego nie chcę, gdyż nie lubię się śmiać..

Dlaczego robię coś wbrew sobie ?. Nie lubię się śmiać, a jednak to robię i potem żałuję, ponieważ tak na prawdę tego nie lubię..

To dziwny stan.. Nie wiem jak go rozwiązać.. Wewnątrz jestem smutnym ponurakiem.. a z zewnątrz jestem zupełnie kimś innym, kimś kim nie chcę być .

Proszę o pomoc..

[tomekn]

to raczej norma w przypadku depresyjnych ludzi; ich znajomi często nie mają pojęcia, że coś się dzieje nie tak, bo ludzie z depresją mocno się starają, żeby na zewnątrz wszystko było ok - choć nie jest. Dlaczego? Bo nie chcą się narzucać, bo nie potrafią wyrażać swoich realnych emocji, bo boją się odrzucenia etc. Wszystko to sprowadza się do niepewności siebie.

 

Skoro dobrze się czujesz ze swoim smutkiem, paradoksalnie nie jest z Tobą tak źle. Masz swój świat, z którym się utożsamiasz niezależnie od tego, co o nim sądzą inni. Gorzej, gdy czlek nie znajduje już w sobie nic takiego - tylko pustkę. W książce Kępińskiego o melancholii jest takie kapitalne zdanie pacjenta, które głęboko zapadło mi w pamięć: Jestem nieszczęśliwy, bo straciłem smutek. Ciesz się więc, że smutek jest wciąż z Tobą :)

[marimorena]

może i tak jest, ale to mało prawdopodobne żebyś naprawdę nie lubił się śmiać, raczej nałożyła się na to cała reszta emocji

[Gość]

Masz swój świat, z którym się utożsamiasz niezależnie od tego, co o nim sądzą inni. Gorzej, gdy czlek nie znajduje już w sobie nic takiego - tylko pustkę.

Źle mnie zrozumiałeś. Ukrywam się z tym wewnętrznym stanem.. Na codzień pokazuję człowieka bez problemowego wręcz ;/.

 

marimorena, hmm.. nie obraź się, ale to chyba wiem lepiej.. Gdy zaczynam się chwilę śmiać, przychodzi opanowanie “nie możesz tego robić!“.

Zaczynam żałować, że w ogóle zacząłem się śmiać.. gotuje się takie poczucie winy.. Nie wiem jak mam to opisać .

[tomekn]

. Gdy zaczynam się chwilę śmiać, przychodzi opanowanie “nie możesz tego robić!“.

Zaczynam żałować, że w ogóle zacząłem się śmiać.. .

 

a właściwie czemu "nie możesz tego robić"? każdy z nas nosi maski w obliczu innych, to prawie nieuniknione. Poczucie winy to jeszcze pogłębia. Spróbuj pozbyć się w pierwszej kolejności tego "nie mogę", i przyglądaj się sobie z jak największym spokojem. Jeśli Ci się to uda, zaczniesz się w duszy śmiać z tego, że się śmiejesz, że się tak zachowujesz. Naprawdę nie ma nic w tym złego, nic świadczącego o tym, że jesteś gorszy.

Nie żałuj - przez to w ogóle się sparaliżujesz i nie będziesz w stanie słowa do ludzi wyrzec. Wiem, że to łatwo gadać, ale krok po kroku można do tego dążyć.

Pozdrawiam

[Gość]

tomekn, nie mogę się śmiać, ponieważ nie chcę, nie lubię tego, a mimo to, robię. Rozumiesz ?.

[warrior11]

Lonely94, może boisz się,że zostaniesz nie zaakceptowany jako "smutas",więc zakładasz maskę i udajesz,mając nadzieję,że będąc radosnym bardziej przypodobasz się ludziom?

[Gość]

warrior11, hmm.. raczej nie. Myślałem o tym jedynie jako o relacjach międzyludzkich. W sensie, że musiałbym być takim właśnie jak piszesz, aby mnie akceptowali.. A ja taki być nie chcę, nie lubię tej głupoty “w śmiechu lub uśmiechu“.

Także to nie to..

[tomekn]

tomekn, nie mogę się śmiać, ponieważ nie chcę, nie lubię tego, a mimo to, robię. Rozumiesz ?.

 

rozumiem; ale myślisz, że można z tego całkiem zrezygnować i udzielać sie w jakimś towarzystwie? ciężko...

[Gość]

tomekn, zapewne ciężko, wyjdę na jakieś dziwadło, co nie ?, trudno.

 

Nie chodzi mi już o ludzi.. Mam się przyzwyczaić do tego i śmiać się ? (pomimo iż nie chcę). Ech.. tu i tak będę się z tym źle czuć ;x.

[tomekn]

Z drugiej strony jeśli masz bliskich znajomych, z którymi dobrze się dogadujesz, to nie powinno dla nich być problemem, jesli np. przestaniesz się śmiać. A dalszymi znajomymi się specjalnie przejmować nie musisz - ich sprawa, jak zareagują.

[Eus]

Nie lubię się śmiać

nie lubię tej głupoty “w śmiechu lub uśmiechu“

 

Dlaczego nie lubisz się śmiać? Dlaczego uważasz, że śmiech jest głupi?

 

 

PS.

Dlaczego robię coś wbrew sobie ?.

Dlaczego stawiasz kropki po znakach zapytania? Wybacz, to mnie intryguje od dłuższego czasu.

[Gość]

tomekn, patrz na nick ; ), nie mam nikogo z kim mógłbym porozmawiać..

 

Eus, dlaczego nie lubię się śmiać ? Nie widzę w tym nic pozytywnego, jedynie same negatywy. Nie lubię tego, ciężko mi wyjaśnić.. moje życie nie było zbyt kolorowe, może dlatego ?

Dlaczego uważam, że śmiech jest głupi ? Nie wiem kiedy ktoś mówi prawdę, nie wiem kiedy mówi coś na poważnie. Główne powody.

 

“Dlaczego stawiasz kropki po znakach zapytania?“

Heh, tak już mam.. “kropka na końcu zdania“. Błąd, wybacz ; ).

 

Ed.

Dzięki za wskazówkę (tak to nazwę). Postaram się już nie popełniać tego błędu ; ).