Nauka/Cele życiowe

[romney]

Witam

 

Mam taki problem który towarzyszy mi już co najmniej od czasów gimnazjum, ponieważ w podstawówce nic nie planowałem, ani nie stawiałem sobie żadnych celów. Ale to właśnie w czasach gimnazjum pojawiła mi się myśl że mógłbym zostać naukowcem. Pojawiło się to pod wpływem oglądania filmów na discovery i wydawało mi się to czymś interesującym. I już wtedy pojawiały się u mnie myśli, że nie dam rady, że nie nadaje się do tego. Każdego razu jak siadałem do książki od nauk ścisłych która stały się wtedy za małolata u mnie celem życiowym, to odczuwałem strach, że czegoś nie zrozumiem, że się nie nadaje na naukowca. I rzeczywiście nie zawsze wszystko rozumiałem... popadałem wtedy w frustracje i głęboko się przejmowałem tym. Najgorzej było na lekcji kiedy nauczyciel mnie czegoś pytał a ja nie znałem odpowiedzi albo gdy na kartkówce dostałem 1. Ogólnie czułem się źle zawsze wtedy gdy dostawałem ocenę gorszą od kogokolwiek w klasie. Pamiętam jak dostałem z kartkówki 1 to prawie się załamałem.

 

W tym gimnazjum doszedłem też do wniosku żeby sobie nic nie planować, nie stawiać żadnych celów typu bycie naukowcem, bo wiedziałem jak się to kończy.

 

Potem trafiłem do lepszego LO w moim mieście i pojawił się problem, czyli matura. A wiadomo, że maturę trzeba napisać z czegoś (ponieważ planuję studiować). A jeżeli trzeba napisać z czegoś to trzeba się jakimś tematem zająć i postawić go niejako jako swój cel w życiu. Dokonałem wyboru kierunku i znów... powróciły emocje z gimnazjum.

 

Ktoś wie jak z tym walczyć? Czy są jakieś książki/artykuły które by mi zmieniły ten mózg?

[socorro]

Czy są jakieś książki/artykuły które by mi zmieniły ten mózg?

 

nie.

[monk.2000]

romney, cześć.

Też chciałem być naukowcem i też mi się trudno pogodzić, że mój mózg nie jest na każde moje zawołanie.

Jak nie masz problemów z depresją/nerwicą itd. to masz czas, żeby spełniać marzenia. Nie podchodź do sprawy na 100% poważnie. Cecha naukowca jest taka, że ma pewną elastyczność i nie daje się łatwo zbić z tropu. Nie w każdej dyscyplinie zdolności mierzone przez testy IQ grają pierwszą rolę. Czasem trzeba trochę zaparcia, dyscypliny, niekiedy szczęścia. Inteligencja się przydaje, ale nie przyniesie od razu sukcesu. Założę się, że wielu jest członków Mensy, którzy mają niezwykłe zdolności, dobrze grają w szachy, zapamiętują ciągi długich cyfr itd. Ale niekoniecznie robią coś pożytecznego dla ludzkości.

 

Ja wychodzę z założenia: nie ważne co się dzieje, ważne jak ty na to reagujesz.

[romney]

Nie chodzi mi o to że nie nadaje się na naukowca. Większość ludzi wbrew pozorom się nadaje bo przecież naukowiec nie równa się od razu Einstein który stworzy kolejną teorie względności. Można się uczyć standardowo, zdać studia i być zwykłym naukowcem, nie potrzeba do tego IQ 180+.

 

Jeżeli ja podchodził bym do sprawy normalnie to zapewne nie popadał bym w takie stany psychiczne. Jednak z moją głową i moim podejściem jest coś nie tak... A takie słowa jak dawanie rad bycia odwrotnym do mojego podejścia w stylu "nie przejmuj się tak" to chyba na nic się nie zdadzą.

 

Czy coś takiego jest znane w psychologii?

[( Dean )^2]

Znam to,też mam osobowośc naukowca,nienormalnie rozwiniętą lewą półkule,wszendobylską logikę i przez to czasem czuję ze nie pasuje do ludzi

 

Wiem że może Cie to przerazi,ale rozwinęło się w tobie zbyt duże ciśnienie,jak pprzez coś takiego się załamałem i rzuciłem studia.Dostałem zaburzeń lękowych i widze że ty też masz coś takiego.

 

Przeczytaj "Oswoić lęk",jeśli Ci nie pomoże to wio do psychiatry bo se życie spieprzysz.