ED? Chyba potrzebuję pomocy

[insaaane]

Rok temu poznałam pro ane. Wszystko było okej schudłam 6 kg. Jednak zle sie czulam ciagle malo jadlam okolo 500 kcal. Próbowałam wrócić do normalności i już wiem że nie umiem. NIe wiem co to znaczy.

Jem mało 300-500 kcal. Czasem 800. Zawsze wyrzuty sumienia. Gdyby nie to ze rodzice w domu by slyszeli to bym zwracala to codziennie. Nie radze sobie z tym chce zacząć normalnie jesc. Jednak nie umiem. Waze 44,5kg przy 163. Uwazam ze to duzo. Czuje sie grubo, bardzo. W lustrze widze sam tłuszcz.

Nie wiem jak sobie poradzić. Chcialabym wrócić do normalności. Leczenie odpada. Na co leczenie. Nie mam anoreksji. Jestem gruba i tłusta. Nie wiem czemu pisze na tym forum nie nadaje sie tu. WIem tylko ze mam pewien problem. Sama nie wiem jaki. Chce wrócić do normalności. Jednak chce być chuda. Nie wiem co wybrać boję się że za daleko to zajdzie. Psycholog odpada nie powiem nigdy o tym rodzicą

[Gość]

insaaane, ale stawiasz warunki Bez lekarza czy psychologa nic nie poradzisz.Musisz się odważyć i poprosić o pomoc choćby psychologa szkolnego.Wiem jaką niszczącą moc ma pro ana.Sama tego doświadczyłam.Sam fakt że byłaś z tymi dziewczynami kwalifikuje Cię na leczenie i naprostowanie na terapii.

[insaaane]

szkolny psycholog? ehh mama kolegi. Wole niee. Boję się tego. Mysle ze sama dam rade. Obiecalam przyjacielowi ze nie schudne mniej niz 43 kg nie chce zlamac obietnicy. A boje sie ze tak bedzie

[Gość]

insaaane, załamuje ręce.Może ktoś inny się wypowie.

[insaaane]

Nie no ja juz nie wiem co robić. Czy warto coś robić. Nie umiem zaakceptowac siebie chyba wole dalej chudnąć

[Vian]

insaaane, no to po to jest psycholog, żebyś:

a) nauczyła się lepiej akceptować siebie

b) nauczyła się odchudzać nie niszcząc sobie zdrowia ani psychiki

Abstrahując od wagi jedzenie poniżej 1000kcal dziennie to prosta droga do wyniszczenia organizmu.

[insaaane]

mam 17 lat. Sama do psychologa nie pojde. Rodzice nie zrozumieją mnie. Nie powiem nigdy im o tym. Szkolny odpada

[Vian]

No to za jakiś czas prawdopodobnie trafisz do szpitala psychiatrycznego, przymusowo, niezależnie od tego, czy rodzice zrozumieją, czy nie. Przykro mi, ale albo weźmiesz swoje zdrowie i życie we własne ręce albo ktoś je za jakiś czas weźmie za Ciebie...

[Gość]

insaaane, masz dosyć przewrotny charakter.Prosisz o pomoc a potem ją odrzucasz.Jak mamy Ci pomóc.Tu nikt z Tobą nie przeprowadzi terapii nawet Cię nie zdiagnozuje bo nie ma takich uprawnień.

[insaaane]

Przepraszam wgl ze tu pisze. Ale sama nie wiem co robić. Da się jakoś wyjść z tego samemu?

[Vian]

Ja o takim przypadku nie słyszałam.

Słyszałam o wychodzeniu "na chwilę", ale potem problemy wracały, zwykle rozszerzone o jakąś nerwicę, depresję, zaburzenie...

[insaaane]

poczekam rok moze dam rade. Jak nie to udam sie do jakiegos specjalisty. Musze dac rade tylko nie wiem czy chce

[Gość]

insaaane, roześmiałam się

Też tak myślałam i męczę się z ed 16 lat wychodząc sama Zrujnowane lata przez anę,bumę,kompulsy,ale to nic w porównaniu z tym jak zniszczyłam swój organizm i teraz to ze mnie wszystko wyłazi.

[Vian]

Ja lepiej miałam.

Nigdy nie miałam ani bulimii, ani anoreksji, po prostu nie dojadałam, bo miałam 2 prace i nawet nie miałam czasu się porządnie wyspać. Po paru miesiącach się ocknęłam ważąc bodajże 48kg przy 170cm, z anemią, omdleniami, bólami brzucha po totalnie wszystkim, bólami serca, bólami głowy, bólami wszystkiego właściwie. Więc nie zakładaj, że przez rok się nic nie stanie, bo mnie wystarczyło ok 6mcy. :)

[freya]

insaaane, biegiem do psychologa! Z zaburzeniami odżywiania nie ma żartów, ponieważ bardzo szybko można przekroczyć tę cienką granicę.

[czarnobiała mery]

Przepraszam wgl ze tu pisze. Ale sama nie wiem co robić. Da się jakoś wyjść z tego samemu?

 

Ja od kilkunastu lat wychodzę z tego sama, nie jestem już skrajnie wychudzona, ale nie umiem normalnie jeść. Nigdy nie leczyłam anoreksji u psychologa czy psychiatry i mam żal, że nikt mi nie pomógł, gdy jeszcze to było możliwe.

[insaaane]

Staram sie wrócić do normalności. Chce z tym skonczyć jednak wszystko postrzegam jako kalorie. Mam nadzieje ze dam rade. Jednak boje sie ze to chwilowe nastawienie i za dzien, dwa, tydzien będę myślała tylko o tym żeby jak najmniej zjeść. Przyłapuje się na czytaniu o dietach i kaloryczności. Staram się jeść normalnie a wychodzi mi około 700 kcal. Policzyłam z ciekawości.

Chciałabym iść do psychologa ale na prawdę nie mam jak