Skocz do zawartości
Nerwica.com

Kiedy się zaczyna anoreksja?


ZjemCie

Rekomendowane odpowiedzi

ZjemCie, Anoreksja pojawia się w momencie, kiedy wahania wagi zaczynają zagrażać zdrowiu odchudzającej się osoby, a silna koncentracja na jedzeniu zaczyna przeszkadzać w normalnym, codziennym funkcjonowaniu. Dziewczęta chorujące na anoreksję nigdy nie będą zadowolone z rezultatów swojej diety. Jeśli uda im się osiągnąć zamierzoną wagę, schudnąć np. 2 kg, nie poprzestają na tym. Dążą do jeszcze drastyczniejszego obniżenia masy ciała.

 

To pierwszy, niepokojący objaw anoreksji: stałe przesuwanie granicy pożądanej wagi w dół. Do tego dziewczyna jest przekonana o tym, że ma pełną kontrolę nad swoim ciałem. To ona decyduje co, kiedy, ile i czy w ogóle będzie jadła. Kontrola ta jest jednak tylko pozorna, ponieważ przerażeniem napawa myśl, że mogłaby przytyć nawet o kilka gram. Dlatego dotknięta anoreksją osoba nie jest w stanie bez pomocy specjalistów powrócić do dawnych nawyków żywieniowych i odzyskać normalną wagę. Innym bardzo poważnym i trudnym objawem anoreksji jest zaburzenie w sposobie postrzegania własnego ciała. Każda niedoskonałość jest natychmiast wychwytywana i wyolbrzymiania. Dziewczyna ważąca 30 kg potrafi stwierdzić, że nadal ma zbyt grube uda i powinna jeszcze trochę schudnąć. Anorektyczki potrafią jednak prawidłowo ocenić wagę i kształt ciała innych osób.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Dziękuję.. Teraz już wszystko jasne :)

Mam w takim razie jeszcze jedno pytanko... Co jest nie tak jeśli nagle przestaje się jeść, albo traci apetyt lub w ciagu dnia zjada bardzo mało... Jeśli wyrzuca się ze swojego menu kolejno różne rzeczy - mięso, ser, chleb - bo po prostu ne smakują. A może to tylko tak sobie wmawiam, że nie smakują, a podświadomie jest jakiś inny powód? Albo o czym świadczy coś w rodzaju wyrzutów sumienia po najedzeniu się... Takie uczucie, że źle się zrobiło, że nie powinnam itp?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ehh... Co to ze mną będzie. . .

Psychoterapia.. Żeby takie os do skutku doprowadzić to musiałabym najpierw wszystko tłumaczyć rodzicom itd.. A ja po prostu nie umiem rozmawiać o takich sprawach z nimi bo olewają to -.- W sumie rozmawiać to nie umiem z nikim... Jeszcze o własnych problemach, ale to mniejsza z tym... Nie o tym miałam tu pisac ;p

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Zgłoś się do lekarza rodzinnego i opowiedz o swoich objawach, trzeba wykluczyć powody medyczne, chociaż widać że twój problem jest natury psychologicznej. Możesz zgłosić się do psychiatry bez skierowania albo do psychologa - potrzebujesz skierowania od lekarza rodzinnego, albo iść prywatnie do gabinetu. Możliwe że wkraczasz w zaburzenia odżywiania, najlepiej jest zadziałać jak najszybciej. Jeśli ty chorujesz to jest to związane z twoja sytuacja rodzinną - dobrze jest aby rodzice porozmawiali z psychologiem a nawet uczestniczyli w terapii. Życzę powodzenia

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Zgadzam się z powyższym, wtedy przekracza się tą magiczną granicę i uzyskanie jeszcze niższej wagi staje się dla nas obsesją. Aby z tego wyjść konieczne jest udanie się do specjalisty, bo samemu z tym problemem ciężko sobie poradzić. Ważne jest też wsparcie rodziny i najbliższych przyjaciół.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×