Pacjenci gorszej kategorii

[jestę_redaktorę]

W "Przekroju" jest dużo tekstu o kondycji leczenia psychicznego w Polsce. Niestety, jak nietrudno się domyslić, nie są to informacje wesołe. Online jest interesujący artykuł odnośnie polskich szpitali:

 

http://www.przekroj.pl/artykul/938607,995015-Pacjenci-gorszej-kategorii.html

 

- czy ktoś z Was miał okazję sprawdzić to na własnej skórze? Rzeczywiście jest tak źle, jak piszą?

[refren]

Różnie bywa, zależy gdzie się trafi i w jakim momencie, nie zawsze jest tak źle.

 

Warto wiedzieć, że takie praktyki jak rewidowanie paczek czy pobieranie jakichkolwiek opłat (np. za przechowanie rzeczy w depozycie) są bezprawne. Nie wpadłabym na to, ale trafiłam przypadkiem na raport Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka na temat szpitali psychiatrycznych i się dowiedziałam.

Ciekawe, co z przymusowym chodzeniem w piżamie i odbieraniem wszystkich rzeczy. Kiedy odwiedzałam koleżankę w jednym ze szpitali, musiała obowiązkowo chodzić w piżamie przez pierwszy tydzień, a miała łóżko na korytarzu, gdzie się kręciło masę osób, w tym odwiedzających. Po prostu się krępowała. Dla mnie kompletne przegięcie.

 

http://www.hfhrpol.waw.pl/pliki/MariaNowickaPrawaCzlowiekaWSzpitalachPsychiatrycznychIDomachOpiekiSpolecznej.pdf

[Gość]

jestę_redaktorę,

 

roznice miedzy poszczegolnymi szpitalami sa ogromne, mozesz trafic do szpitala takiego jak z artykulu (calkiem prawdopodobne) i do takiego gdzie bedziesz sie czul jak na koloniach czy wczasach, z laptopem w kilku-osobowym pokoju z wlasna lazienka i toaleta. z tego co sie orientuje duze szpitale sa gorsze niz male.

 

refren, szkoda tylko, ze o tych prawach czlowieka i pacjenta sie nie informuje przy przyjeciu do szpitala.

 

-- 03 kwi 2013, 11:34 --

 

czy mi sie przewidzialo, ale byla tu jeszcze jedna wypowiedz w temacie?

[refren]

Oczywiście, że się nie mówi, bo jakby wszyscy o nich wiedzieli, to by całkowicie zdezorganizowało pracę w szpitalu - bo na przykład niektórym trzeba sprawdzać paczki, żeby się czymś nie pochlastali. Z drugiej strony osoby odwiedzające nie chcą nikogo skrzywdzić i jeśli personel by wytłumaczył, jakie rzeczy są niebezpieczne, to pewnie by ich nie wkładali. Zwykle też utożsamia się swoje prawa z regulaminem, który gdzieś wisi, a regulamin nie musi być zgodny z prawami człowieka.

 

Z tego raportu wynika, że na przykład szpital nie ma prawa zmuszać nikogo do jakiejkolwiek bezpłatnej pracy. Tymczasem zwykle w szpitalach są dyżury, żeby coś robić - i nie uważam, że to źle, bo to może pomóc i lepiej coś robić niż zwariować, dla własnego dobra, nawet trochę się zmusić, poza tym nie ma sensu się kłócić o wszystko z personelem, bo lepiej żyć w zgodzie, to pójdą czasem w czymś na rękę. Ale warto wiedzieć, że mamy prawo się nie zgodzić na jakąś pracę i nie powinni nas szantażować, że nie wyjdziemy na przepustkę itp. Kiedyś przyjęli mnie do szpitala i miałam potworne napięcie ruchowe, chodziłam w te i wewte po korytarzu i sprzątaczka wpadła na "genialny" pomysł, że skoro i tak się ruszam, to mogę pozamiatać korytarz. Byłam zdezorientowana i w bardzo złym stanie i nie wpadłam na to, że mogę odmówić, nie wiem nawet czy do mnie docierało, że to sprzątaczka, a nie pielęgniarka. A w tym napięciu, to zmiatanie było ponad moje siły, bo nie mogłam skupić się na żadnej skoordynowanej czynności. Namęczyłam się. Dziś powiedziałabym tej babie, co o tym myślę, ale wtedy ani mru mru.

[jestę_redaktorę]

Może to pytanie będzie durne, ale naprawdę jestem w temacie zielona - a jak wygląda np. samodzielne zgłaszanie się na oddział? Powiedzmy: czuję, że coś jest b. źle, że mogę zrobić krzywdę (komuś/sobie), idę do szpitala... i co, przyjmują mnie? Jak traktuje się pacjentów, którzy sami się zgłaszają, a nie są np. przywożeni?

[Gość]

refren, ale bezczelna baba.

 

jestę_redaktorę, chyba psychiatra wystawia skierowanie.

[refren]

Jestę_redaktorę, możesz poprosić lekarza o skierowanie, może Ci od razu zorganizuje przyjęcie na oddział albo iść na izbę przyjęć albo wezwać pogotowie - to ostatnie jest o tyle skuteczne, że znajdą Ci gdzieś miejsce, a na Izbie może się okazać, że to nie Twój rejon - przynajmniej w Warszawie.

 

Myślę, że są tak samo traktowani jak inni pacjenci, a to, że się ktoś sam zgłasza, dobrze świadczy o jego poczytalności, więc powinni mieć do Ciebie większe zaufanie.

[Gość]

tylko lepiej nie idz do tych masowych szpitali

[jestę_redaktorę]

zmienny, chodzi o sytuację, w której nie ma czasu na wizyty u psychiatrów, skierowania i oczekiwania miesiącami na to wszystko, tylko o przypadki nagłe. Poza tym co masz na myśli mówiąc "masowe szpitale" - publiczne? Wiadomo, że w prywatnych jest lepiej. Wszędzie prywatnie jest lepiej :)

 

refren, jeśli pogotowie to trzeba uzasadnić chyba, a nie tylko słowami "wydaje mi się, że zrobię sobie/komuś coś złego i ktoś mnie musi powstrzymać". Bo wtedy albo nie wezmą delikwenta albo go od razu na miejscu ciachną pasami do wyrka i relanium?

[acherontia styx]

jestę_redaktorę, poprostu idziesz na Izbę Przyjęć szpitala i mówisz jak wygląda sytuacja.

Ja raz tak zrobiłam i przyjęli mnie od razu bez żadnych problemów.

[jestę_redaktorę]

leaslie, szpitala psychiatrycznego czy takiego zwykłego?

i co konkretnie oznacza "przyjęli" - łóżko, leki, coś tam coś tam czy rozmowa z psychiatrą?

[acherontia styx]

jestę_redaktorę, psychiatrycznego.

Normalnie leżałam na oddziale jakieś 2 tygodnie. Leków żadnych nie dostawałam, miałam tylko rozmowy z psychiatrą i psychologiem.

[jestę_redaktorę]

leaslie, i pomogło?

[refren]

jeśli pogotowie to trzeba uzasadnić chyba, a nie tylko słowami "wydaje mi się, że zrobię sobie/komuś coś złego i ktoś mnie musi powstrzymać". Bo wtedy albo nie wezmą delikwenta albo go od razu na miejscu ciachną pasami do wyrka i relanium?

 

Nie chcę diagnozować, ale brzmi jak natręctwo, a nie realne zagrożenie. Może jakiś oddział dzienny? Będzie więcej terapii. Najlepiej, jakby lekarz Ci doradził, chyba że naprawdę jest Ci bardzo źle.

[jestę_redaktorę]

refren, pytam hipotetycznie, bo teraz nie ma takiej potrzeby. Ale zdarzało się w przeszłości... więc dopytuję na wszelki wypadek. Od wizyty na dyżurze (zwłaszcza, że to zwykle w nocy było) odtrącał mnie strach przed traktowaniem mnie tak, jak opisane jest to w tym artykule wyżej.

[acherontia styx]

jestę_redaktorę, w jakimś stopniu pomogło

ale to też dużo zależy na pewno od oddziału i personelu na jaki trafisz - ja trafiłam pod opiekę ordynatorki, którą znałam już wcześniej i która znała moje problemy. Nigdy mi nie odmówiła jeśli chciałam rozmowy i zawsze jakoś udawało jej się wyciągnąć mnie z dołka bez leków itp, na terapeutkę też nie mogłam narzekać

zresztą nawet za złamanie regulaminu zostałam potraktowana ulgowo

[refren]

Jestę_redaktorę, jeśli masz natręctwa, to lekarze na oddziale się zorientują i nie wsadzą Cię w pasy - nie są idiotami. Poza tym to się naprawdę rzadko zdarza, w skrajnych przypadkach - na przykład jak ktoś się rzuca na personel.

 

Szpital da się przeżyć, jest dla ludzi, byłam wiele razy, żyję i mam się nieźle.

 

Z drugiej strony, jeśli masz obawy, czy Cię będą dobrze traktować, to może jesteś jeszcze za zdrowa na szpital Jak jest naprawdę źle, to już Ci wszystko jedno.

[jestę_redaktorę]

Pocieszające są takie słowa. Wiadomo - zwykle to miejsce traktuje się jako zło ostateczne.