usmiechanie

[ja123]

zastanawiam sie czy jest ktos taki jak ja, ze przy kazdym usmiechu odczuwa zazenowanie, nawet gdy jest sam

[Gość]

ja123, ja się uśmiecham z zażenowania,więc może to w tą stronę.

[ja123]

w ta strone tez, z tym ze to juz taki smiech z absurdalnosci sytuacji przy ktorym tez oczywiscie jestem czerwony.

Ciekawe jest to ze u mnie w domu nie bylo alkohou, przemocy fizycznej jak u wiekszosci na tym forum, a mimo tego dla mnie takie rzeczy jak zabawa to abstrakcja, nie mowiac juz o jakims zwiazku

[mark123]

Ja akurat mam coś takiego, że się jakby boję śmiać głośno, nawet gdy jestem sam, że mnie ktoś skrytykuje albo zacznie ze mnie szydzić. Gdy mi się silnie chce śmiać, to "duszę" głos w sobie. Nie przypominam sobie żadnego traumatycznego wydarzenia związanego z głośnym śmiechem.

 

Co do zabawy, to u mnie było tak, że im byłem starszy tym bardziej się bałem zabawy. Na początku potrafiłem się bawić w niektóre zabawy (ale zakres zabaw był mocno ograniczony) i zabawie towarzyszył lęk przed porażką, potem zacząłem całkiem unikać zabaw. Również nie przypominam sobie żadnego traumatycznego wydarzenia związanego z zabawą.

 

U mnie w domu był alkohol, ale akurat z zabawą czy głośnym śmiechem mi się to nie kojarzy.

[Keraj]

Ja czasem wolałem się nie śmiać, ale to chyba właśnie z nieśmiałości albo ze wstydu po prostu. Z zażenowaniem, hmmm, może czasem mi się tak zdarzyło ...

[Croatoan]

Śmieje się czesto, nie mam zażenowania, bo niby czemu? Smiech jest potrzebny na tym świecie i każdy go potrzebuje. Czasami pewnie przesadzam, ale lepiej zebym płakał ? Nie ma co dusić tego w sobie. Wybuchajcie śmiechem na cały autobus i tyle:P Świat jest piękniejszy wtedy.

[Candy14]

Ciekawe jest to ze u mnie w domu nie bylo alkohou, przemocy fizycznej jak u wiekszosci na tym forum, a mimo tego dla mnie takie rzeczy jak zabawa to abstrakcja, nie mowiac juz o jakims zwiazku

Mozemiales zimny wychow gdzie nie okazywalo sie pozytywnych emocji

[inbvo]

Ciekawe jest to ze u mnie w domu nie bylo alkohou, przemocy fizycznej jak u wiekszosci na tym forum, a mimo tego dla mnie takie rzeczy jak zabawa to abstrakcja, nie mowiac juz o jakims zwiazku

Mozemiales zimny wychow gdzie nie okazywalo sie pozytywnych emocji

to chyba u mnie tak było..

[mark123]

A u mnie matka śmieje się normalnie, natomiast ojciec dość rzadko.

[Keraj]

Ja się czasem śmieje jakoś tak, a to dlatego, że to chyba takie nerwowe zachowanie... Jak się denerwuje to mi się to włącza :)

[ja123]

Ciekawe jest to ze u mnie w domu nie bylo alkohou, przemocy fizycznej jak u wiekszosci na tym forum, a mimo tego dla mnie takie rzeczy jak zabawa to abstrakcja, nie mowiac juz o jakims zwiazku

Mozemiales zimny wychow gdzie nie okazywalo sie pozytywnych emocji

wychow nie byl idealny, taka mieszanka katolicyzmu z wychowaniem przez prace, przy towarzystwie biedy co powodowalo ciagle klotnie co powodowalo ciagla krytyke i niezadowolenie. Zasadniczo nie akceptuje czegokolwiek co ze mnie wychodzi , jak sie smieje to odrazu atakuja mnie mysli ze moze sie smieje z czegos glupiego moze z niewlasciwej rzeczy i jeszcze przy tym glupio wygladam itd.

,

[mark123]

Ja się czasem śmieje jakoś tak, a to dlatego, że to chyba takie nerwowe zachowanie... Jak się denerwuje to mi się to włącza :)

Ja się czasem śmieję, gdy jestem wściekły, albo czuję się bezradny albo się czymś stresuję. Wtedy też staram się śmiać, nie wydając z siebie dźwięku.

[Gość]

Ja lubię się śmiać, często śmieję się sama do siebie oglądając jakieś głupie obrazki w necie albo wołam kogoś i je pokazuję żeby, pośmiać się razem. Mam poczucie humoru (dosyć sarkastyczne). Czasami uśmiecham się kiedy nie chce mi się nic mówić, albo czegoś komentować w czasie rozmowy. Nie lubię za to kiedy uśmiecha się do mnie ktoś obcy np. na ulicy. Wprawia mnie to w zakłopotanie i głupio się czuję (podobnie jest z komplementami przed którymi się bronię)

[*Monika*]

Zasadniczo nie akceptuje czegokolwiek co ze mnie wychodzi

Czyli nie akceptujesz siebie, a to już problem wielkiego kalibru.

[Monar]

Ja lubię się śmiać, czasem zdarza się, że zaśmieję się i jest wstyd, najczęściej przy T. Bo zdaję sobie sprawę, że to nieadekwatne do sytuacji. A jak mi zwróci na to uwagę, to już wgl chciałabym się pod ziemię zapaść.

[Candy14]

Ja od 4 lat czesto sie smieje :) Dobrze jest miec znajomych i faceta z podobnym poczuciem humoru

[ja123]

Ja od 4 lat czesto sie smieje :) Dobrze jest miec znajomych i faceta z podobnym poczuciem humoru

taki rzeczy to tylko rozpatrywalem w kategoriach marzen (tyko oczywiscie zamiast faceta wolalbym to co z jego zebra powstalo ), mam za to cztery sciany, to bardziej realistyczne marzenie mi sie spelnilo

[Candy14]

ja123, a wiec moze wszystko przed Toba

[ja123]

moze moze, teraz to juz nie jest take wazne, lapie dystans do zycia, bedzie trzeba byc samemu to bede

[Keraj]

Dystans do życia jest potrzebny, bo inaczej można do głowy dostać. Ja się już nauczyłem, ale kiedyś to kurcze było cieżko. Śmiać się tym bardziej śmieję częściej,kiedyś to byl odruch wymuszony.

[mark123]

Najbardziej denerwuje mnie jak muszę poważnie rozmawiać z jakąś osobą np. na uczelni i złapie mnie chęć śmiechu. Nie zawsze udaje mi się to całkiem powstrzymać i wtedy czasem mam uśmiech na twarzy i trzęsę brzuchem. Druga osoba może mnie wtedy odbierać, że jestem jakimś totalnym przygłupem.

Zazwyczaj jest tak, że gdy złapie mnie chęć śmiechu, to poziom lęku się obniża. No ale przy poważnej rozmowie, to i lęk i śmiech nie jest dobry, więc i tak i tak źle.

[depas]

Ja mam głupi odruch niekontrolowanego uśmiechania się w sytuacjach stresowych, więc bardz często. Nie raz słyszałem że jestem arogancki i mam drwiący uśmieszek na twarzy od różnych ludzi, a ja po prostu nad tym nie panuję. Co ciekawe, dokładnie tak samo ma mój ojciec i on też spotykał się z negatywnymi uwagami na ten temat. Kiedy byłem młodszy, było znacznie gorzej, zdażało mi się wybuchać śmiechem bez powodu i w zupełnie nieadekwatnych sytuacjach, teraz bardziej nad tym panuję.

[mark123]

Problem z nieodpowiednim śmiechem mam od dość dawna. Nawet na pogrzebie mojej jednej z babć, gdy miałem 7 lat, to w kościele musiałem trochę walczyć ze śmiechem.

[monk.2000]

mark123, no to na pogrzebie to rzeczywiście problem.

Ja kiedyś z kolegą się wygłupiałem i graliśmy "Dobry Jezu" na flecie, ale myślę, że takiego problemu jak ty bym nie miał.

 

Kiedyś się śmiałem więcej, też mi zwracano uwagę na to, tak jakby było to czasem niestosowne.

[depas]

Kiedyś bardzo obawiałem się pójścia na pogrzeb z powodu tego niekontrolowanego śmiechu, bałem się że pod wpływem stresu zachowam się nieadekwatnie. Na szczęście było normalnie, czyli zupełnie nie do śmiechu.