Dziwne zachowanie

[zujzuj]

Co to jest.? Co o czyms takim sądzicie?... Chodzi mianowicie o "udawanie"(nie znajduje lepszego określenia) "aktorskie granie" reakcji emocjonalnych. Straszenie, czy kreowanie sytuacji... przykłady. kłade butelkę wody i słyszę krzyk "nie!nie! nie!" i od razu potem "aaaa ok, zakręcona". Owa osoba "myślała", że nie zakręciłem wody i sie niby przestraszyła, ale od razu potem zauważyła że butelka była zakręcona... Otworze drzwi i to samo "nie!nie!nie! bo pies ucieknie" chociaż nie ma takiej opcji...tak jakby owa osoba szukała możliwości do takiego zachowania i je grała...do tego wszelakiego rodzaju "niedosłyszenia"... Nie wiem jak to określić bo to jest bardzo subtelne. Chodzi jednak o to, że to jest zachowanie jakby nie z wewnątrz, tylko jakies własnie aktorskie. Nikt sie niczego nie przestraszył, tylko wykorzystuje sytuacje do udawania przestraszenia...coś stuknie a ta osoba z wielką powagą "co to?!...cicho cicho" . Chodzi o to, że wszyscy w koło wiedzą w takiej sytuacji, że owa osoba sztucznie zwraca uwagę na wspomniane stuknięcie...takich sytuacji jest pełno. Owa osoba cos mi powiedziała. Ja chce sie o to coś dopytać i sie pytam...jednak tamta osoba udaje, że zupełnie nie wie o co mi chodzi...a potem tłumaczy się tym że nie dosłyszała pierwszej części pytania...tylko że to jest właśnie takie nienaturalne, sztuczne, grane itd...Nie wiem jak to ugryżć... Rozmowa może być taka

-"idę jutro do kina"

-"co sie tam wspina?"

że niby nie dosłyszała...tylko że to zawsze sie czuje, że jest to jakaś gra.

[kaja123]

Co to jest.? Co o czyms takim sądzicie?...

Może ta osoba chce na siebie zwrócic uwagę i nie znajduje lepszego sposobu jak "aktorstwo"?

[zujzuj]

nie nie sadze... to sie tez objawia takimi głupszymi kwestiami. Idziesz do ubikacji i pada pytania przez cały dom"gdzie idziesz?" "do ubikacji" i cisza...tylko że na odpowiedż już nie czeka. Tylko rzuca takie mechaniczne głupie pytanie. Kto pyta o takie rzeczy jak widzi że idziesz do kibla? Albo idziesz z widelcem i pytanie" co niesiesz?" to nie jest normalne...jest jednoczesny jakby brak obecności emocjonalnej. Sa te dziwaczne kwestie, a z drugiej strony jest zupełny deficyt takiej normalności.

[*Wiola*]

zujzuj, A ile ta osoba ma lat?

[zujzuj]

Dużo, ale miała tak podobno od zawsze

[Gość]

F60.4 - Osobowość histrioryczna

Oczywiście niczego nie wyrokuję.

Mamy mało informacji.

[moyraa]

F60.4 - Osobowość histrioryczna

Oczywiście niczego nie wyrokuję.

Mamy mało informacji.

Też tak od razu pomyślałam. Nie ma co diagnozy stawiać nieznanej osobie, ale zachowanie na to wskazuje.

[zujzuj]

Niektóre rzeczy pasują, ale ...generalnie to mam wrażenie że to jednak nie to. Na 100% zupełnie nie pasuja te kwestie seksualności.

[Gość]

Niektóre rzeczy pasują, ale ...generalnie to mam wrażenie że to jednak nie to. Na 100% zupełnie nie pasuja te kwestie seksualności.

 

Kryteria diagnostyczne zazwyczaj nie zakładają, że każdy objaw musi się zgadzać.

 

"Do rozpoznania zaburzenia muszą być spełnione co najmniej trzy poniższe kryteria: (ICD-10)

 

+ teatralność

+ sugestywność

+ płytka uczuciowość

+ poszukiwanie docenienia (bycie w centrum)

+ niestosowna uwodzicielskość

+ koncentracja na atrakcyjności fizycznej"

 

Co do nadmiernej seksualności, inne źródło podaje: "Osoby histrioniczne lubią flirtować, jednak poprzestają zwykle na wysyłaniu otoczeniu uwodzicielskich sygnałów, po których nie należy sobie zbyt wiele obiecywać." - http://psychoterapia.wordpress.com/2007/11/02/histrioniczne-zaburzenie-osobowosci/

 

Pamiętaj, że w zaburzeniach psychicznych nie ma żadnych, sztywnych schematów.

Na przykład schizofrenia u osoby A przebiega na pozór zupełnie inaczej niż u osoby B. Zgadzają się objawy osiowe, które wychwyci specjalista, jednak treść urojeń jest kompletnie różna. Laik może pomyśleć, że to dwie, różne choroby. Rozpoznanie zaburzeń osobowości jest o tyle trudne, ponieważ mogą występować osobowości mieszane, tzn. jedna nieprawidłowa osobowość, nakłada się na drugą itp. Mogą występować również jedynie "rysy" danej, nieprawidłowej osobowości.

 

Tylko obserwacja lekarza psychiatry lub psychologa klinicznego może rozwiać wszelkie wątpliwości w tej sprawie.