PATOLOGICZNE KŁAMSTWO

[malicja]

Witam

Właśnie odkryłam, że mam poważny problem - jestem patologicznym kłamcą. Ni jest to odkrycie na skale Columba, ale muszę i chcę przestać. Myślicie, że można przestać samemu? Czy lepiej iść z tym do psychologa/psychiatry?

 

Pierwsze kłamstwa pojawiły się jeszcze w gimnazjum (mam 23 lata obecnie) kiedy mój ojciec tak mocno pił i żeby nie dokładać mamie problemów i łagodzić wszelkie konflikty między rodzicami wymyślałam różne bajki. W wieku 19 lat wyprowadziłam się do rodziców, ale niestety kłamanie zostało. Ukrywanie porażek, złego samopoczucia przed mamą żeby nie wpadała w panikę kiedy miałam kolejny atak epilepsji. Nie wiem dlaczego to robię - ze strachu, że nie zostanę zaakceptowana jako prawdziwa osoba? ze strachu przed odrzuceniem? Wszystko teraz wydaje mi się kiepską wymówką, bo nic tym nie zyskałam, a wiele straciłam. Przede wszystkim zaufanie miłości swojego życia.

[niewiemocokaman]

Witam na forum.

 

Zadałaś bardzo trafne pytania, latwiej ci będzie jak skorzystasz z pomocy. Zawsze to coś, poznasz zdanie kogoś kto się na tym zna. Ja bym na twoim miejscu zdecydował czy zrobić to samemu czy z specjalistami po wizycie u psychologa. trzymaj się

[*Wiola*]

malicja, Witaj

Po pierwsze to już poczyniłaś duży krok, przyznając się przed sobą i przed nami.

Trudno powiedzieć , czy dasz sobie radę sama z tym walczyć. Możesz spróbować konsultacji z psychologiem , niech Ci doradzi jak z tym walczyć i oceni czy terapia jest niezbędna.

[Candy14]

Nie jestes patologicznym klamca ... DDA wychowuja sie w klamstwie, udawaniu, ze wszystko ok, usprawiedliwianiu pijacego rodzica. POczytaj sobie i poznaj mechanizmy

[malicja]

Nie jestes patologicznym klamca ... DDA wychowuja sie w klamstwie, udawaniu, ze wszystko ok, usprawiedliwianiu pijacego rodzica. POczytaj sobie i poznaj mechanizmy

 

tak, ale skoro odcięłam się od ojca alkoholika (bynajmniej w dużej mierze) to jakie jest wytłumaczenie na moje dalsze kłamstwa? muszę być albo kompletną idiotką, która nie chce dać sobie pomóc albo patologicznym kłamcą. w szczególności, że ciągłe wmawianie sobie i innym takich historii powodowało u mnie wiarę, że naprawdę takie życie prowadzę. dopiero partner doprowadził do tego, że zauważyłam problem.

[Candy14]

tak, ale skoro odcięłam się od ojca alkoholika (bynajmniej w dużej mierze)

Odcielas sie fizycznie ale garba emocjonalnego, ktorego Ci zostawil masz nadal

[*Wiola*]

Candy14, Ja się z Tobą nie zgodzę ,. Ukrywanie, usprawiedliwianie , a notoryczne kłamstwa to co innego. Ja też jestem DDA/D i chyba nigdy nie zdarzyło mi się kłamać w sensie wymyślać. Owszem omijałam pewne tematy, ukrywałam różne rzeczy ale nie wymyślałam.

[Gość]

a ja wymyślałam, wolałam np. powiedzieć, że ja mam problem z alkoholem (a przecież go nigdy nie miałam) niż powiedzieć prawdę - że moja matka pije.

więc w sumie to te skrzywienie, nie wiem, ja tam bym poszła na terapię na twoim miejscu, tak czy siak jesteś dda i powinnaś. także, tak. wybierz się do specjalisty.

[Candy14]

*Wiola*, kazdy jest inny... niektorym tak klamanie i tuszowanie rzeczywistosci wchodzi w krew od dziecka , ze nie zdaja sobie sprawy jak przenosza to na doroslosc. Poza tym DDA zyja w fantazjach i te fantazje moga dlugo im towarzyszyc dopoki nie przerobia tego na terapii. Jkamstwo staje sie sposobem zeby przetrwac a potem jakos trudno przestac

[AgniechaAgn]

Witam,

 

Nawet nie wiem od czego zacząć. Jestem generalnie na skraju wyczerpania i bardzo ciezko mi bedzie napisac to co napiszę, gdyz jak zawsze boje sie oceny i boje sie usłyszec potwierdzenia tego co o sobie teraz myslę- czyli ze jestem kłamliwą egoistyczną k*******. Odkąd pamiętam, całemu mojemu życiu towarzyszy kłamstwo. Kłamałam odkąd pamiętam- zaczęło sie od wczesnego dziecinstwa i potem z czasem zaczeło sie nasilac. Nigdy nie oczuwałam jakis szczególnych wyrzutów sumienia z tym związanych. wręcz przeciwnie. Było mi wygodnie bo: a) unikałam konsekwencji b) kreowałam sie na ciekawszego człowieka niz jestem c) moglam miec to co chciałam (czyli np. mogłam byc w związku jednoczesnie korzystając z uciech pozazwiązkowych uzywając kłamstwa i manipulacji) I tak było od zawsze. Spotykałam sie z jednym chłopakiem kłamiąc w zasadzie o wszystkim, od błahych kłamstw typu nie zrobilam obiadu bo sie zle czuje, po kłamstwa gigantyczne typu zdrady psychiczne i fizyczne. W głębi duszy wiedzialam ze robie zle ale bylo mi wygodnie i nie potrzebowałam zmiany. Potrafiłam dopuscic do takiej sytuacji ze bylam z jednym chłopakiem w związku od 3 lat, bylismy zareczeni a ja spotkalam sie z innym kolesiem z którym tez w zasadzie zaczelam tworzyc związek. To sie moze wydawac nierealne ale potrafiłam przez 3 lata miec dwóch "powaznych" partnerów naraz. I zaden nic o sobie nie wiedział. Do tego stopnia potrafilam zmanipulowac sytuacje. Byly przypadki kiedy cos wyszło najaw. ale ja potrafilam wykorzystac to ze sa we mnie zakochani i wymyslalam kolejne klamstwa zeby wytłumaczyc poprzednie. Nie potrafilam sie zdecydowac z ktorym chce byc- zranilam obu. wiem teraz ze zaden z tych związkow nie ma racji bytu ale jak sie tak bałam samotnosci (albo moze po prostu robilam to dla wlasnej przyjemnosci) ale podtrzymywalam oba te zwiazki raz zrywajac z jednym raz z drugim. Moi znajomi maja mnie za wesołą, zrównowazoną dziewczyne która sobie dobrze radzi w zyciu. Doradzam wszystkim odnosnie spraw sercowych i doradzam dobrze nie potrafiac paradoksalnie poradzic sobie z wlasnym zyciem. Jestem teraz nikim w swoich oczach. Nigdy nie mialam wysokiego poczucia wartosci ale teraz to jest dno. Brzydze sie soba. Wiecznie w sumie proboje sie usprawiedliwiac zrzucajac na ciezkie dziecinstwo, tendencje rodzinne do kłamstwa i manipulacji (bylo na to u nas przyzwolenie) ale takim podejsciem tylko daje sobie na to przyzwolenie. Nie chce dluzej tak zyc:( Kocham jednego z nich- chcialabym powiedziec mu cala prawde ale ta prawda jest tak ohydna ze nie jestem w stanie tego zrobic bo nikt by jej nie przezyl. Jestem zupelnie inna osoba niz ta która staram sie byc dla bliskich. Zauwazylam tez ze zachowuje sie zupelnie inaczej w roznym towarzystwie. Juz sama sie pogubilam kim tak na prawde jestem bo całe moje zycie to kłamstwo. Nie wiem w sumie czego oczekuje piszac to. Jesli ktos spotkal sie kiedys z podobnym przypadkiem proszę o radę. :(

Z góry dziekuje