Brak rozmowy zniszczył wszystko

[al1984]

Sam nie wiem od czego mam zacząć moją historię. Jak miło, że internet daje anonimowość. Wszystko zaczęło się dokładnie 2 lata temu. Jestem człowiekiem dość młodym. Obecnie mam 23 lata. Przez 21 lat mojego życia w sumie nic złego się nie działo.... No może poza porzuceniem studiów na Politechnice.... Wtedy poszedłem do psychologa bo bałem się o tym powiedzieć.... Ale było minęło.

 

W wieku 21 lat miesiąc po świętach moja mama miała bardzo poważny udar mózgu. Życie zmieniło się całkowicie. Dziwne. Wtedy dostałem pomimo załamania straszny zastrzyk energii.... Sprzątałem w domu, gotowałem, robiłem zakupy, pomagałem ojcu, studiowałem. 3 miesiące po tym poznałem cudowaną dziewczynę. Stała się moim wielkim wsparciem. Wszystko układało się przecudownie. Ja miałem siłę, ona mi pomagała. Niestety, udar zmienia człowieka.... Ten dom powoli strasznie się niszczył... Niszczył ojca.... Matka mnie raniła, osklarżała.... Ale miałem do kogo iść...

 

Cóż nadeszły kolejne święta.... Zaraz przed nimi mój pies ciężko zachorował, w śięta jeszcze walczyliśmy, wyjechałem z dziewczyną w drugi dzień świąt na narty.... Było cudownie. Wróciłem i po 12 dniach uśpiliśmy psa.... Jak dziś pamiętam jak kopałem na działce grób dla niego.... Była zima.... A ja ryczałem, płakałem.... Ale było moje wsparcie... Pochowaliśmy go... A ja stałem w oknie przez dwa dni z łzami w oczach... Dom przypominał grobowiec.... Po dóch dniach dostałem od Madzi ( mojej dzieczyny ) szczeniaka.... Odżyłem....

 

Cóż potem zaczęła się rozmowa o wspólnym mieszkaniu... W między czasie rzuciłem studia chemiczne z powodu alergii. W domu pomagałem coraz mniej, mama raniła mnie bardzo, były ciągłe kłótnie. Niestety z Madzią tez powoli nie gadałem. Zaczęliśmy prace w pubach.

 

Latem zaręczyliśmy się. Cudowny moment. Potem wyjechaliśmy razem na wakacje. Żyliśmy jak małżeństwo z 20letnim stażem....

 

 

No i się zaczęło... Poporsiła żebym pogadał we wrześniu z ojcem w sprawie przeprowadzki. Pogadałem.... Nie zabardzo chciał nam pomóc. Teraz wiem, że liczył na kolejną rozmowę.... Chciał żebyśmy mieszkali razem. W tym samym czasie okazało się, że mój brat wyjeżdża z Polski na studia do Irlandii....

 

Nie wiem.... Ja nagle stałem się strasznie nerwowy.... W sumie codziennie piłem amol na którym było napisane: poprawia nastrój. I niestety.... Zacząłem pić dość duzo alkoholu.... Nie potrafiłem gadać z nikim.... Przyszedł październik. Madzia prosiła żebym poromawiał jeszcze. Zaczęła się szkoła, dwa domu na głowie ( bo często byłem u niej ), praca. Już w październiku nie mogłem się doczekać zimowego wyjazdu..... I to był mój koniec.... od połowy października nie gadałem już z nikim.... Ani z Madzią, a ni z rodzicami.... Jak miałem zadzwonić, że będę w domu później to się bałem... Chciałem z nią pogadać bo wiedziałem, że coś złego się dzieje ale nie mogłem się przemóc.... Raniłem ją okropnie... Byłem u niej ale tak jakby mnie nie było... Nie gadałem, szybko szedłem spać, byłem nerwowy, piłem codzienie, jedyne miejsce gdzie jeździliśmy to market.... Owszem pomagałem... Gotowałem, robiłem kolacje, czekałem na nią.... woziłem .... ale jej czegoś brakowało w tym wszystkim... brakowało mnie.... Potem powróciły wspomnienia choroby psa.... Sytuacja w domu była coraz gorsza.... Ojciec chodzi ł przygnębiony, matka co troche coś mi powiedziała, często były problemy bo coś potłukła, wymiotowała.... A ja pomimo miłości do Madzi nie umiałem z nią współżyć....

 

Przed samymi świętami odbyły się trudne rozmowy z moją narzeczoną.... Ale pomimo tego nie umiałem się przyznać.... chciałem powiedzieć ale nie umiałem się przemóc do tego, sluchałem, chciałem opowiedzieć ale nie mogłem... patrzyłem się ślepo w ścianę. .... Nigdzie nie pojechaliśmy.... Przestała być czuła. Nie przytulała mnie choć tak tego potrzebowałem.... I nagle jak zobaczyłem jak odpakowywała prezenty.... zobaczyłem swoją kochaną Madzię, i potem jak była czuła gdy pojechaliśmy do niej na działkę w 2 dzień świąt... Nagle zebrałem siłyl.... Postanowiłem, że powiem jej.... Przyznam się.... nie wiem skąd były te siły.... Stwierdziłem, że powiem jej w sylwestra, że chce z nią zamieszkać, powiem, że potrzebuje pomocy,, opowiem co działo się ostatnio....

 

 

30 grudnia powiedziała, że dobrze nam zrobi jak odpoczniemy od siebie przez 2 tygodnie... To było totalne załamanie.... chciałem pogadać a nie mogłem... nauczyłem sie gadać... czułem potrzebę.... Pojechałem w połowie tygodnia pod jej blok... myślałem, że będzie. nie było.... dowiedziała się o tym, że byłem. Podobno była bardzo zła.

 

Potem starałem się nie pisać już nic.... Zadzwoniłem po tygodniu.... miałem zły w oczach... płakałem.... umówiliśmy się na rozmowę.... i dowiedziałem się, że to koniec. Ze zniszczyłem ją zupełnie.... Że nie umiem żyć sam, że ten rok był dla niej okropny.... Miałem zabrać swoje rzeczy....

 

 

Teraz zostałem sam.... nie mam z kim pogadać.... potzrebuje bliskości i pomocy a osoba, która mi to dawała zniknęła.... Wkońcu poszedłem do lekarza bo po porstu wariowałem, potzrebowałem czegoś na uspokojenie. Wtedy dostałem Cloranxen, łykałem ale mało pomagało.... Poszedłem wczoraj. Opowiedziałem po krótce. Dostałem Paxtin 20. i telefon do Pani psycholog.... Nastroje w ciągu dnia sa od full optymistycznych, poprzez neutralne do full pesymistycznych.... No i nie pamiętam kiedy przespałem noc....

 

 

I tak o to zniszczyłem cudowny związek dwojga ludzi.... Zniszczyłem tyle pracy i zaufania, które w siebie włożyliśmy.... Zniszczyłem też Madzie.... Zraniłem wszystkie bliskie mi osoby, bo znowu zawaliłem studia.... Idowiedziałem się tylu złych rzeczy... Od niej.... Choćby tego, że od września nmie traktuje mnie jako przyjaciela.... I dzisiaj tak potrzebuje jej pomocy. Chociaż wiem, że strasznie ją skrzywdziłem.... Odsunąłem się od niej, nie troszczyłem, nie gadałem, nie spełniłem jej prośby w psrawie rozmowy, nie zajmowałem się nią...

 

 

Pamiętajcie: nie bójcie się rozmaiwać... przyznać.... A jak czujecie, że coś jest źle idzicie do lekarza.... Proście o pomoc.... Bo niestety.... ja swoją szansę na założenie cudownej rodziny zmarnowałem... Bo to była pisana mi osoba... czuła troskliwa.... Zaangażowna. Tylko za bardzo ją zraniłem.... :/.

 

[ Dodano: Pią Sty 26, 2007 12:03 pm ]

a jeszcze jedno.... Czytam od wczoraj to forum... Od kiedy dowiedziałem się że to pewnie depresja była.... Czytam Wasze wypowiedzi i artykuły.... Rany.... Tak jakby ktoś zawarł 90% moich myśli.... a trzeba było wcześniej....

 

[ Dodano: Pią Sty 26, 2007 12:07 pm ]

czytam Wasze wypowiedzi na forum, artykuły.... To tak jakby pisał ktoś o tym co ja czuje i myślę od pewnego czasu... Ta niemoc mówienia... alkohol.... zamknięcie się w sobie, jakieś irracjonalne posunięcia.... Dobra kończę.... bo zaraz zacznie się zły nastrój.... A chwilowo był ten w którym wiem jakie zrobiłem błędy....

[gina]

Al nie masz pojecia jak bardzo jest mi przykro... czytalam sobie na glos Twojego posta i plakalam jak dziecko,bede go dlugo pamietac... i nie wiem co napisac w takiej chwili,bo wszystko zostalo powiedziane... moge tylko dodac Ci otuchy slowami,ze wszystko sie jakos ulozy...bo predzej czy pozniej sie uklada...ale wiem,ze tego bolu nie da sie ukoic,zostanie w sercu na lata... gdyby bylo jakies lekarstwo..ale nie ma...badz silny Al,pozdrawiam Cie serdecznie,Gina

[al1984]

Wiecie co jest najgorsze.... Miłość.... Miłość i świadomość bliskości, potzreba jej, a zarazem wiedza jak bardzo skrzywdziłem, jak bardzo chciałem a nie mogłem, jak bardzo zraniłem i zniszczyłem....

 

 

I teraz wiem jaki byłem okropny dla niej ostatnio... Jak mnie potrzebowała a mnie nie było... Jak ja jej potzrebowąłem a nie umiałem powiedzieć, poprosić.... Jak bardzo potzrebuje jej teraz.... gdy ona już mnie nie kocha....

 

A ja zamykam oczy i ją widzę, zamykam oczy wieczorem i słyszę jak czyta mi kubusia puchatka na dobranoc, wspominam cudowne chwile... bo do czasu kiedy ja sie zmienilem bylo jak w bajce.... wspominam jej mieszkanie chociaz dalem jej odczuc, przez moje zachowanie, że nie lubię go.... brakuje mi jej wsparcia a wszystko noszę w sobie... teraz gdy umiem gadać nie moge z nią porozmawiać... odeszła.... moja jedyna radość i nadzieja, która była przez wszystkie trudne chwile... I jej odejście było ostatnim gwoździem do trumny.... Naprawdę....

 

I żyję zamiast u boku Madzi, w domu, który niszczy mnie powoli psychicznie... Owszem z rodzicami... ale dla młodego człowieka ta sytuacja jest... okropna.... :/. Patrzeć na chorobę, krzywdę.... A w mojej psychice jestem z Madzią... u jej boku....

 

 

I wszystko za późno....

[331ania]

nie kazdy moze zaplanowac swoje zycie tak jakby chcial wiec nie martw sie ze tak wyszlo tylko poszukaj w swej glowie podpowiedzi jak rozwiazac ten problem,a przdewszystkim przestan pic i sprobuj to naprawic.Moze jeszcze nie jest za pozno?nie lacz lekow z alkoholem bo to najgorsze co moze byc.Naprawde szkoda ze nie otworzyles sie przed swoja dziewczyna wczesniej bo to by wiele wyjasnilo i z pewnoscia pomoglo.Poprostu miales depresje i nie wiedziales o tym.Szukales pomocy i ucieczki w alkoholu a to jes najgorsze rozwiazanie.Miales ciezkie przezycia i nie dales rady w sobie tego wszyskiego poukladac.Nie martw sie,chodz do psychologa,sprobuj jakos to wszystko posklejac.Wiem ze to boli,boli bardzo mocno-kiedy kogos utracimy-ale pamietaj ze sa tu ludzie ktorzy ci pomoga,tylko przestan pic bo z jednej skarajnosci wpadasz w druga,masz nadal depresje i muisz ja leczyc bys mogl na to wszystko spojrzec z dystansu.Naprawde przygnebila mnie twoja opowiesc ale mam nadzieje ze dasz sobie rade!ze wyjdziesz z tego i moze nawet odzyskasz dziewczyne-tylko postaraj sie prosze!a bedzie dobrze.3maj sie!pozdrawiam.

[al1984]

Picie prawie już porzuciłem.... W sumie do baru wchodzę na jedno piwo a idę tam by uciec z domu na jakiś czas i wypalić paczkę fajek... Przez 22 lata życia byłem przeciwnikiem palenia, nie rozumiałem ludzi palących, nie znaszę smrodu fajek.... A palę...

 

Chociaż fakt.. Wczoraj był dzień słabości... poszedłem na piwo i jak wróciłem wypiłem jeszcze trochę wina.... :/. Bo wczoraj po wizycie, na której dowiedziałem się co mi jest i co pewnie mi było podłamałem się.... Bo pewnie to spowodowało w pewnej części rozstanie... I to, że choć chciałem gadać, wywalić z siebie wszsytko nie umiałem.... Nie wiem... tego wyjaśnić się nie da.... Teraz potrafię a wtedy nie mogłem.... :/. Bałem się, blokowałem... nie wiem.... I nie wiem co takiego się stało, że gdy w święta zebrałem siły na chwilę... nauczyłem się gadać... :/.

 

 

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi.....

 

 

A ja teraz żyję nadzieją... że jednak Madzia wróci... Mój ideał kobiety i sens życia... Oba, która wie o mnie wszystko... Wróci, wybaczy i pomoże... A ja nigdy już jej nie zranię.... I nie wiem co się stanie gdy nadzieja umrze... W sumie tylko ona daje mi teraz siłę... W myślach z nią rozmawiam, tłumaczę, piszę do niej listy i zbieram w segregatorze.... Martwię się o nią i tęsknię.... Za nią, jej domem i psem.... :/. I tak chciałbym jej to powiedzieć.... tak chciałbym żeby zrozumiała....

 

I w sumie nie mogę się doczekać tej wizyty.... A to dopiero w przyszłym tygodniu.... Bo ja naprawdę warjuję w domu.... A jak wychodzę do znajomych to wracają wspomnienia.... Bo to Ci sami znajomi, którzy znali nas... I tak jakby patrząc na nich czuję taki.... hmmm ich strach i niechęć... Bo jestem smutny, bo gadam inaczej, bo palę, bo inaczej się zachowuję....

[Yantar]

al niestety takie depresyjne stany maja te straszliwa moc, ze potrafia doprowadzic wszystko do ruiny, pomimo tego, ze rozwiazania byly w zasiegu reki. Wiem, co przezywasz. Trzymaj sie.

[al1984]

Ech przepraszam, że tak dopisuje coś ciagle ale nie umiem ostatnio się wysłowić za jednym razem... Dziwne jest to, że najwięcej zrozumiałem wtedy kiedy było bardzo źle lecz gdy zobaczyłem w jej oczach nadzieję... To mnie dziwi... I wtedy zapragnąłem rozmawiać...

 

 

Ech... Jak się rozstaliśmy wyrzuciłem tyle pamiątek... A na półkach leżą pamiątki od niej... Żyje ciagle tak jakbym miał zaraz do niej jechać.... Uciekam często z domu wychodząc gdziekolwiek bo mam dość już.... :/. Patrzenia na to....

 

A najgorsze są trzy rzeczy...

1.Non stop piszę do niej listy.... I chowam do segregatora... Wspominam chwile... Jak jadę obok jej bloku mam łzy w oczach... Martwię się czy jest zdrowa... I są chwile kiedy po porstu chcę do niej jechać...

2. mam prawo jazdy i samochód... I czasem jadę... wciskam gaz i patrzę się ślepo przed siebie, na drzewo, latarnie... ech ....

3. kupiłem sobie tarczę do rzutek. I wszystko było dobrze dopóki nie odkryłem, że jak może rzucę 13 razy pod rząd 13 to się naprawi... ( ja się urodziłem 13, mam imieniny 13, poznaliśmy się 13, i 13 się zaręczyliśmy .... ). A jak mi nie wychodzi to dostaje takiej kurwicy.... a wiadomo nie wychodzi... narazie trafiłem chyba 5 razy pod rząd....

[Gość]

Musisz jej to wszystko jak najszybciej powiedzieć,..........lub zapomnieć, więc śpiesz się z podjęciem decyzji, bo czas działa na twoją niekorzyść.

[Wiedźma1526916668]

A jeśli ktoś już o tym powiedział tej drugiej osobie (parę razy), a ona nie potrafi tego zrozumieć lub zachowuje się jakby dalej nie wiedziała? Co wtedy zrobić? Co zrobić gdy jest się z kimś ale nie można od niego oczekiwać wsparcia? A jest jedyną osobą, która to wsparcie mogłaby udzielić... Co zrobić jeśli nie ma się nikogo kto rozumie..?

[hoyka]

hmm życiowe sytuacja sa strasznie skomplikowane ale jeżeli ta druga osoba Cie nie rozumie.. to albo trzeba dac jej czas.. albo wytłumaczyć w inny sposób, albo zapomnieć o swojej połówce. Zawsze zrozumienie można znaleźć na tym forum;) ale wiadomo, że wirtualny świat to nie to samo co rzeczywistośc. Mimo wszystko musimy sobie radzić! Gdy jest mi cięzko i upadam na duchu często myślę o janie Pawle II.. i naprawde odżywam, bo widziałam jego cierpienie i widząc jego świadectwo dochodze do wniosku, że nie ma rzeczy niemozliwych :] Al.. myslę że najlepszym rozwiązaniem będzie rozmowa. Musisz też pokazać, że Ci zalezy i że warto Tobie zaufac, bo dla miłości jesteś w stanie zrobić wiele. Nawet jeśli raz zawiodłeś.. ale po czasie pokażesz, że zalezy Ci ogromnie.. to mam nadzieję, że wszystko się ułoży..

[SebastianWaWa]

heh jak to czytam to mam podobnie

 

Od 8 lat niemoge zapomniec o pewnej osobie.Przechodzilem picie ,palenie,uciekalem jak najdalej zeby tylko nie trafiac a to wszystko jak kula w plot bylo uspione a siedzi .Chcialem sie mscic popelnilem mase bledow ale jej nigdy krzywdy bym nie zrobil i ona boi sie mnie przeze mnie samego,a mna poprostu targaly uczucia ktorych niemoglem opanowac.

 

Bylem glupi i zbyt dumny zeby ja zaakceptowac teraz juz jest za puzno Jest szczesliwa zkim innym.

 

Stracilem ja na zwsze i serce mi peka a co najgorsze stracilem Cel w zyciu .Chcialbym sie zakochac ale nie umiem .Od jakiegos czasu wszystkie kobiety jakies wydaja mi sie bez sensu nie ruszaja mnie wogole .Ehh ludzie pisza mowia znajdz inna i bedzie ci lepiej itd a to nic nie daje .

 

To straszne jak czlowiek moze cierpiec i nigdy sie nie wyleczyc .

 

Nienawidze swojego ja i siebi oraz mojego charakteru ktory mnie doprowadzil do tego.

 

Wachania nastrojow mnie wykanczaja psychicznie ,niewiem ile tak jeszcze pociagne.Raz jest dobrze potem wraca i tak wkulko.

 

Niestety co gorsze wracaja mi napady zemsty i musze sie cholernie kontrolowac zeby niezrobic czegos glupiego ,ciekawe ile jeszcze pociagne tak.

 

Do autora ona do ciebie wruci tylko nierob glupot daj jej czas na

zastanowienie.