Witam wszystkich forumowiczów

Ewelina · 26 Stycznia 2006

Mam na imie Ewelina.. Mam dokladnie 20 lat i 2 miesiace.. Jestem studentką i moje życie wydaje sie być na pozór uporządkowane.

Zaczne może od tego ze jestem DDA-czyli dorosłe dziecko alkoholika. Borykam sie z roznymi problemami natury psychicznej od wielu lat, raz zaczelam terapie ,ale ja przerwalam ze wzgledu na zbyt ciezkie wspomnienia z ktorymi nie potrafilam sobie poradzic (mialam wtedy 17 lat) Teraz mysle o powrocie na terapie ze wzgledu na to ,ze chce uporzadkowac swoje zycie.. Natomiast jesli chodzi o tematyke tego forum. Przeczytala artykuly i kilkanascie postów użytkowników. I stwierdzilam ze cos mnie z wami łączy.

Zaczne może od tego,że nie powiem, od dziecka do nastolatki mialam stresujace zycie. Srodowisko domowe bylo dla mnie wenwtrznymi torturami oczywiscie nie ujawnianymi na zewnatrz. Klotnie rodzicow, chora atomosfera, wychowanie w domu patologicznym. Stres towarzyszyl mi od dziecka i towarzyszy nadal.

Moze zaczne od tego ze jak bylam mala umarla babcia. Moja pierwsza reakcja na to byl silny bol brzucha potem wymioty. Przy stresie bolał mnie zawsze brzuch.. Dodam równiez ,że mam bardzo wrażliwy żołądek (niedlugo ide do gastrologa) ktory poteguje moje dolegliwosci.

Zawsze zjem cos co inni a tylko ja wymiotuje i mam mdlosci przez kilka dni wiec dodatkowo mam taki "bonus"

Moze opisze co ostatnio u siebie zaobserwowalam

26 grudnia zeszlego roku bylam z chłopakiem w kinie. Zjedlismy ogromna porcje czipsow z sosem serowym . Moj zoladek tego nie wytrzymam na drugi dzien obudzilam sie z nudnosciami i wymiotami. Wiadomo zaszkodzilo mi..ale zauwazylam psychiczne symptomy takie ze jak sie to zaczynalo czulam ze jak juz zaczne bede wymiotowac caly dzien (wczesniej takie sytuacje byly w zeszlym roku oprocz tego 2 razy i koncyzlu sie na ostrym dyzurze). I jak mam nudnosci ..moj mozg wiksuje troche.. mysle ze skonczy sie to od razu na ostrym dyzurze w szpitalu bo sie odwodnie.. wszystkie mysli koncentruja sie wokol tego ze nic mi nie jest w stanie pomoc zadne leki , ziólka i tak dalej .. cierpialam ogromnie, płakałam , nakręcając w ten sposób sama siebie. Zaczełam siebie samą denerwować.. sama sobie fundowalam dodtakowy stres wlasnymi myslami.. od 7 rano do 20 wymiotowalam placzac na przemian i czujac sie psychicznie jakbym juz nigdy nie miala skonczyc ! Moj umysl chyba tak bardzo podświadomie dążył do tego ,zeby znalezc sie w tym szpitalu i zeby tam podali mi kroplówki i difergan domiesniowo zebym sie uspokoiła bo niestety sama sobie zafundowalam ogromny lęk. denerwowoalam sie tym stanem..moj chlopak nawet mowil, ale juz sie tak nie denerwuj kochnie..jedna mysl tylko skoncentrowana wokol tego co mam w sobie.. tego bolu, nudnosci i dolegliwosci.. to jest naprawde strasznie męczące

Dodam ze jak ktos mnie stresowal jeszcze bardziej (no brat krzyczący i robiący problemy mojej mamie) te dolegliwosci sie nasilaly i ladowalam z glowa w misce juz.

Po 2 dniach wylądowalam w szpitalu. Okazalo sie ze mam ostry nieżyt żołądka i jelit.Lezalam tam 3 dni. Sylwestra spedzilam w szpitalu zadreczajac sie sama , czy jutro juz wyjde, czy moja mama juz sie tak nie bedzie denerwować i tak dalej i tak dalej. Po powrocie do domu czulam sie tak niekomfortowo psychicznie ze koniec. Moj pokoj napawal mnie strache ze wspomnieniami o wymiotowaniu. to byl 1 stycznia.. Lezalam i caly czas mialam w sobie lęk ze to wróci..leżałam w łózku i odchodziło mi ciepło z rąk..nagle mialam zimne jak lód..na kark nadchodzilo ciepło..nie mialam sily w rekach nagle ogromne oslabienie i fale goraca.. I najgorsze..slyszalam bicie mojego serca na poduszce. Jego bicie bylo tak szybkie ze to napedzalo mi kolejny strach ze cos sie znowu zlego dzieje i takie bledne kolo.. raz przechodzilo raz wracalo.Jak przyjechal popoludniu moj chlopak przeszlo....i nie wrocilo juz. Dopiero na 2 dzien.. jak juz sie dobrze czulam nagle mialam takie stany wlasnie, niby bylam oslabiona i wogole ale czulam ze to na tle jakims bardziej nerwowym.

Do okolo 4 dni to trwalo nie caly czas ale takie nagle stany wlasnie polaczone z bardzo szybkim biciem serca, cieplo odchodzilo z rak,, do glowy naplywala jakas fala i zimne rece bardzo. potem przechodzilo i tak w kółko..

Przez ostatni tydzien bylam chora. Moze nawiaze do tego ze tak sie kiedys zlozylo ze przy infekcjach gornych drog oddechowych mialam dosc czesto odruchy wymiotne wywolane wydzielina.. bardzo czesto mi sie zdarzalo wymiotowac od np zbyt silnych pochopnie przepisanych przez lekarza antybiotykow lub po prostu..z bolu..

Teraz jestem chora. Moja lekarka rodzinna (nowa ) zalecila mi zebym przy infekcjach wlasnie jesli poczuje ze bedzie mnie nudzic zapisala mi difergan 10 mg w tabletkach zeby wziasc zanim.. Dzis jest 5 dzien infekcji. O 7 rano wzielam difergan. Bo nie wytrzymalam psychicznie..chcialam sama walczyc, silą autosugesti ze czuje sie dobrze, ze juz zdrowieje i sama sobie poradze (wczoraj caly dzien dalam sobie rade bez nich) ale niestety zaczelo mi sie robic niedobrze troche, serce mi zaczelo znowu tak silnie bic ze doslownie lezac na poduszce czulam je . Ekg mialam robione i praca serca ok. Ale dzis znowu mam taki stan. Wiem ze wczesnie rano jak sie obudzilam walczylam ze soba..zeby tylko nie zwymiotowac..moze jeszczejakbym byla w miare "poukladana" zwymiotowalabym raz wziela tabletke i starczy..a ja jak juz zaczne to koncze wiecie juz gdzie... nie umiem pozniej przestac..ze stresu i nerwowo ze mnie to zwnou spotkalo nakrecam sobie sama bledne kolo.

Pisze to dlatego ze dzis sie znowu przestraszylam..wzielam rano ten difergan i jest lepiej.. ale szczerze mowiac jak glebiej pomysle o sobie to przeraza mnie troche moje lęki przed złym samopoczuciem. Nie wiem czy kołotanie serca i w ogole objawy jak opisalam wyzej maja cos wspolnego z nerwica..ale ja tym bardziej to odczuwam bo wiem jak moja psychika odbiera takie rzeczy..lękiem i wogole..i jeszcze gorzej sie czuje jak pomysle o tym ze moja mama z wyrzutem spyta ze znowu sie zle czuje iznowu cos mi jest.. strach napedza strach..znacie to uczucie ?...

Nie wiem co zrobic szczerze mowiac ze soba... wydaje mi sie to niepokojące. Takie stany mam od grudnia zeszlego roku, wczesniej moze byly ale az tak nie do odczucia przeze mnie albo sie nad nimi nie zastanawialam...

Bardzo zle sie z tym czuje ogolnie , psychicznie nie wyrabiam.

Aha ..dodam moze jeszcz pewien maly fakt-

Będąc w szpitalu juz , z tym zapaleniem zoladka i jelit... w 1 dzien tam kiedy byl 4 dzien moich dolegliwosci ja juz stracilam zdolnosc myslenia rozsadnego... tzn myslalam ale inaczej.. odcielam sie od wszystkich ,myslalam o tym ze jakbym miala tu na dluzej zostac moi rodzice by sie zamartwili na smierc ze nie moge mojej mamie tego zrobic bo ona sie tym najbardziej przejmowala... ciagle tylko strach przed czyms..

A dzis rano znowu to uczucie straszne.. ktore przechodzi powoli

ale znowu boje sie ze wroci..

co mam ze soba zrobic..poradzcie prosze ,moze ktos ma podobne doświadczenia, bardzo przydałyby mi sie wasze rady... czuje ze cos jest nie tak chyba ..............

Ewelina

Ewelina · 26 Stycznia 2006