nowa smutna

[niestety]

Cześć,

jestem nowa na tym forum. Szukam rozmowy i zrozumienia.

Depresja dopadła mnie, złapała, wyciska ze mnie wszystkie soki i nie chce odejść.

Smutek trwa. Leki nie pomagają, terapia też.

Może wiecie jak sobie radzić w gorszych chwilach?

 

Pozdrawiam

[Gość]

niestety, Witam na forum.

 

ciężkie chwile...hmm, ja zazwyczaj próbuje się oderwać jakoś,by nie myśleć o tym, i zająć się czymś przyjemnym, z różnym skutkiem.

Rozmowy...hmm rozmawiaj w tematach,jest też temat gdzie ludzie piszą swoje GG czy też PW.

Jeśli chcesz pisz do mnie w ostateczności ^^.

[amelia83]

niestety, witaj

[tahela]

witaj na forum, miło

[Rafał44]

Witaj:) Każdy może mieć inny sposób na radzenie sobie w takich trudnych chwilach. Czasem wystarczy posłuchać ulubionej piosenki, czasem trzeba usiąść obok bliskiej osoby i z nią porozmawiać, a czasem nawet tabletki nie pomagają. Różnie bywa - znam to z autopsji. Jeśli chcesz pogadać to śmiało.

[niestety]

Dzięki za odzew.

 

A jeśli tabletki nie pomagają, a sił coraz mniej, żeby oderwać myśli od choroby?

Czuję się trochę pod ścianą. Z żadnej strony nie widzę wyjścia...

[Rafał44]

Nie szukaj wyjścia poza sobą. Ono jest w Tobie. Na zewnątrz wypatruj jedynie drogowskazów. Pamiętaj, że im więcej trudu zniesiesz, tym silniejsza będziesz - chociaż czasem może wydawać się, że jest odwrotnie, to tylko pozory. Uparcie szukaj siły wewnątrz siebie, na pewno ją tam znajdziesz. Nie myśl o swoim umyśle, że jest chory - on jest wrażliwy, Ty jesteś wrażliwa. Nie uciekaj i nie bój się panicznie tego stanu. Spróbuj mu się przyjrzeć, poznać go, nawet oswoić się z nim i go polubić. Kto wie, może sam odejdzie, gdy zobaczy, że na próżno próbuje Cię stłamsić.

[niestety]

Tak myślałam na początku. Miałam siłę walczyć. Teraz nie ma życia, jest wegetacja. Byle przetrwać z dnia na dzień. Dusza krwawi. Nie mogę tego znieść.

Nie wierzę już, że cierpienie sprawi, że będę silniejsza. Cierpienie mnie zniszczy. A ja tak chcę żyć. Tylko nie tak. Tak nie dam rady...

[Rafał44]

Nie wiem jakie leki brałaś i w jakich terapiach uczestniczyłaś, ale może powinnaś spróbować rozmowy z różnymi lekarzami i terapeutami. Każda taka rozmowa to szansa na wniesienie do Twojego życia czegoś nowego, lepszego. Ja na początku swojej choroby myślałem podobnie, brakowało mi sił i byłem przekonany, że będę ich miał co raz mniej. I rzeczywiście - przez pewien okres czasu tak było, ale dzięki życzliwym mi osobom i lekom, udało mi się go przetrwać. Nie wyzdrowiałem, ale jakby na nowo odnalazłem w sobie nadzieję i odrobinę siły, które powodują, że wciąż żyję. Nie będziesz cały czas smutna, uwierz mi. Jeśli chcesz ze mną pogadać to zapraszam również na PW:)

[niestety]

Wiem, że kiedyś to powinno minąć, ale narazie mam chyba źle dobrane leki (a to już mój 12 i 13 lek) ciagle nie mogą trafić w odpowiedni dla mnie.

I autentycznie czuję się gorzej niż na początku choroby, a przecież się leczę więc powinno być trochę lepiej.

Byłam już u różnych lekarzy, każdy mówi co innego. To jeszcze bardzie miesza w głowie. Chyba od tej ciągłej zmiany leków czuję się gorzej. Poza tym nie łykam teraz antydepresantów (a chyba one są mi potrzebne) tylko same stabilizatory nastroju. Stabilnie jest, ale w dół. Tęsknię za euforią po antydepresantych, wtedy chociaż były chwile kiedy chciało się żyć.

A jak jest z Tobą?

[Rafał44]

Poproś lekarza aby przepisał Ci jakiś antydepresant i zażywaj go długo, nawet jak na początku nie będziesz czuła się lepiej. Czasem potrzeba kilku ładnych miesięcy zanim zażywanie leku przyniesie pożądane skutki. Jak długo uczestniczysz w terapii? Na początku bardzo często jest tak, że musisz stawić czoła pewnym problemom, które zostały wydobyte z wnętrza Twojej podświadomości. Wtedy czujesz się gorzej. Ale dzięki temu poznajesz to, co nie pozwala Ci cieszyć się życiem i z czasem łatwiej będzie Ci przezwyciężyć depresję. Ja przestałem chodzić na terapię, zażywam jedynie Lafactin i czuję się po nim dosyć dobrze. Staram się odnaleźć rozwiązanie w sobie - tak ja Ci już pisałem. Inni ludzie są dla mnie jedynie podporą, drogowskazem, ale nie punktem odniesienia - to ja nim jestem. Ty też próbuj w ten sposób popatrzeć na swój problem.

[niestety]

To chyba mój i lekarza największy błąd.... za szybko zmienialiśmy leki. Trzeba było poczekać, ale to chyba lekarz powinien być bardziej stanowczy i nie słuchać mojego marudzenia. Z antydepresantów zeszłam, bo miałam napady euforii - teraz tęsknię za nimi, serio. Świat był piękny, miałam ochotę coś robić, widziałam światełko w tunelu. W terapii od 3 miesięcy. Z jednej mnie wyrzucli, bo nie dotarłam kilka razy jak nie mogłam podnieść się z łóżka. Tak jak mówisz, szukam rozwiązania w sobie. Na początku obwiniałam innych o mój stan, rodziców, znajomych. Dopiero po pewnym czasie zrozumiałam, że wszystko jest we mnie i siebie muszę jakoś zmienić. Tylko to takie proste nie jest...

[Rafał44]

Owszem, nie jest proste, ale chyba warte zachodu, prawda? Trzy miesiące to dosyć krótko - wytrwaj rok a jestem pewien, że zauważysz pozytywne rezultaty. I koniecznie zmień lekarza.

[niestety]

niestety...nadal źle

[Pieprz]

Cześć,

jestem nowa na tym forum. Szukam rozmowy i zrozumienia.

Depresja dopadła mnie, złapała, wyciska ze mnie wszystkie soki i nie chce odejść.

Smutek trwa. Leki nie pomagają, terapia też.

Pozdrawiam

cześć

 

Może wiecie jak sobie radzić w gorszych chwilach?

Mi pomagało wyżywanie się na sobie w najgorszych chwilach. Np. bieganie albo pompki albo walenie pięściami albo głową w ścianę.