Bezradność

[Patt]

Witam, chciałabym Wam o sobie troche opowiedzieć, zatem..

Mam 18 lat, mam dwie przyjaciółki, chłopaka, kochająca rodzinę. Dwa miesiące tmu u mojego Taty zdiagnozowano nowotwór złośliwy żołądka, ta diagnoza sprawiła że mój i tak zły stan psychiczny uległ zmianie.. na gorsze. Ale od początku..

Odkąd pamietam jestem bardzo "wybuchowa", zawsze myśle w sposób pesymistyczny, o wszystkim, dosłownie. W niczym nie widze pozytywów a gdy już są to zawsze mi mało. Nikt nie potrafi mi przegadac ze nie można tak myślec. Chłopak którego bardzo kocham wytrzymuje ze mna, ale kiedy on zrobi jakąś mała, najdrobniejsza rzecz źle to wybucham. Zaczynam go wyzywac od najgorszych, jego znajomych, czasem cos wspomne o rodzinie. Wiem że mogę to powstrzymac w każdej chwili ale mimo to tego nie robie bo w jakis sposób czerpie z tego frajde, a nawet podoba mi sie to. Wiem ze to wykańcza nas zwiazek, a trwa to juz kilka miesięcy. Chce to wszystko w końcu zmienic bo nic innego ne robie tylko przejmuje sie wszystkim dookoła, końcem świata, chorobami ludzi, itd itd tylko nie sobą. Chce to zmienic bo dalej tak być niemoże.. To coś wyżera ze mna wszystko co najlepsze, sprawia, ze mam wszystko gdzieś, a jak juz o tym myśle to w sposób pesymistyczny. Ciągłe gdybanie co jeśli, co jakby itd

Byłam u psychologa ale co z tego? Wolałabym gdyby to psycholog zaczął zadawac pytania o konkretne sprawy bo ja sama z siebie nie potrafie wszystkiego opowiedzieć komus..

 

Pomożecie?

[vintage]

Fakt, że czerpiesz satysfakcję ze swoich wybuchów, jest niepokojący. Szukasz w tym ujścia dla frustracji, może związanej z natrętnymi, pesymistycznymi myślami. Dobrze, że byłaś u psychologa, daj jeszcze temu szansę. Jeśli poczujesz, że nic te wizyty nie zmieniają, że nie ma chemii, spróbuj u innego. Na forum otrzymasz wsparcie, ale pomocy musisz szukać u specjalisty, bo ani 100, ani 1000 postów może nie oddać złożoności Twoich problemów, a bez dojścia do ich źródła nie znajdziesz rozwiązania. Może napiszesz coś więcej o wizycie u psychologa, jakie miałaś odczucia?

[Patt]

Jakie odczucia? Nie czułam się pewnie, czułam że robie z siebie idiotkę.. Pani siedziała i pisała coś kiedy mowiłam gdzie chodze do szkoły, i z ilu osób składa sie moja rodzina.. Nie czułam czegoś takiego.. Mówiłam jakby innymi słowami niz zawsze, starałam się ładnie mówic i tak naprawde nie miałam ochoty mowic Pani Dr wszystkiego..

 

Co do tego ze czerpie z tego satysfakcje.. myśle że to może dlatego że czuje ze w końcu mam nad czymś władze i że w końcu potrafie na czyms panować, że potrafie komuś tak"wkopac" psychicznie ze ta osoba czuje sie gorsza, a ja w końcu jestem ta najlepsza bo na codzień nie jestem taka, i raczej "nie stoje na podium"

[vintage]

Jakie odczucia? Nie czułam się pewnie, czułam że robie z siebie idiotkę..

 

Nie Ty jedna, uwierz mi. Nie obawiaj się powiedzieć o tym psychologowi, jeśli nie wykona żadnych ruchów w kierunku zapewnienia Tobie komfortu, to jest jego porażka, nie Twoja.

 

Mówiłam jakby innymi słowami niz zawsze, starałam się ładnie mówic i tak naprawde nie miałam ochoty mowic Pani Dr wszystkiego..

 

Ja na początku do wizyt "przygotowywałem się", układałem sobie w głowie, co powiem, a czego nie, mówiłem chłodno i rzeczowo, do tego sam stawiałem sobie "diagnozy" . Psycholog zwróciła na to uwagę, zasugerowała, żebym starał się mówić o tym co czuję na bieżąco, żebym starał się przeżywać emocje w czasie rzeczywistym. Zacząłem też coraz bardziej otwierać się, ponieważ stwierdziłem, że pomijanie istotnych faktów może zaburzyć przebieg terapii. Ja miałem po prostu szczęście, "zaskoczyłem" dość szybko. Może u Ciebie potrzeba trochę więcej czasu?

[Patt]

Byc może potrzeba więcej czasu lecz narazie nie mam czasu na wizyty u psychoonkologa.. Teraz szukam psychoonkologa na terenie Sosnowca dla Taty.. Muszę na razie sama sobie pomóc, kiedy wszystko sie poukłada z Tatą to wtedy najdę czas dla siebie..