Ataki (jak wyglądają, jak sobie radzimy)

[didado1]

xxx

Edytowane 12 Marca 2008 przez Gość

[znerwicowana16]

Nie wiem, nie znam sie na tym, ale to troche podchodzi pod urojenia wlasnie...

[Nonenow]

Moniczka ma bardzo intensywne objawy hipochondryczne. Na pewno warto ja wyleczyc i mysle ze powinna raczej sluchac lekarza. A urojenie powinno byc za Karlem Jaspersem:

- utrzymywane z absolutnym przekonaniem,

- niekorygowalne przez dowody z zewnatrz,

- absurdalne lub w oczywisty sposob nieprawdziwe.

 

Troche to bez sensu, bo w ten sposob z definicji nie mozna miec urojen ze jest sie chorym psychicznie - paradoks.

 

Ale ja tez sie nie znam...

[Gość]

Dzieki za pocieszenie.W takim razie moge byc chora psychicznie.Moze to juz wlasnie jest to urojenie-wszyscy mi mowia,ze jestem zdrowa psychicznie a ja swoje.Czy to moze byc UROJENIE PSYCHOTYCZNE?

A propos,po tym jak wczoraj lekarka mi przepisala lek na psychozy,ja cala noc niespokojnie spalam,serce mi walilo jak szalone i staralam sobie przypomniec wszelkie numery,dane i nazwiska by sprawdzic czy nie zwariowalam.Czulam takie uczucie owladniecia i pewnosc,ze juz wariuje:(

[znerwicowana16]

Moniczka chyba nie potrzebnie przeczytalas ta ulotke...

A co do tego, ze wszyscy ci mowia, ze jestes zdrowa psychicznie, to albo jest to prawda, albo oni poprostu nie zauwazaja istoty sprawy. Mi tez mowia, ze zadnej tam nerwicy nie mam, ale to juz raczej w ogole co innego, wiec sie nie wtracam.

Wiem, ze to bardzo bardzo trudne, ale sproboj sobie nie nabijac tego w glowke, ze jestes chora. No ale w okncu to wlasnie na tym polega twoj problem... A prowadzisz jakas dobra terapie oprocz tych lekow? Bo leki to nie wszystko, a w twoim przypadku kto wie? Moze one jeszcze pogarszaja twoja swiadomosc. Powinnas raczej rozwiazac to co sie dzieje w twojej glowie, bo tam lezy sedno. Moim zdaniem (choc nigdy nie przyjmowalam lekow tego typu i na "zwykla" nerwice tez nie) leki za duzo nie pomoga, jesli dalej bedziesz sie nakrecala.

Ale to tylko moje zdanie, a ja jak juz mowilam, nie znam sie na tym za bardzo :|

[Jezabel]

Ostatnia noc była dla mnie straszna Wszystko było dobrze dopóki nie naszły mnie dziwne myśli, wizje. Zaczęłam krzyczeć, że pewnie mam raka, płakałam. Potem wzięłam żyletke zaczęłam się ciąć. Przeszło na chwile. Połżyłam się i znowu się zaczęło. Znerwicowana zżuciłam pościel z łóżka, zaczęłam wyrywać sobie włosy. Szukałam tabletek na uspokojenie gdy wzięłam doszłam do wniosku, że nie moge iść z tym do lekarza bo mnie gdzieś zamkną

[Gość]

Jezabel,nie jestes nienormalna i dobrze byloby jednak sie przelamac,isc do lekarza by Ci dal cos na wyciszenie.Masz obsesyjne mysli i jeszcze leki nocne a wiem,ze to nie jest przyjemne.Wyobraz sobie,ze potrafie cala noc nie spac,leze w lozku i sie zastanawiam czy mam,czy nie mam choroby psychicznej,czy to na pewno nerwica.Pozniej mysle sobie,ze czyms sie zajme to mysli odejda ale jak juz sie zajme to sie zastanawiam czy czasem poprzez dzialania nie uciszam swojej choroby,a ona i tak jest?To bledne kolo leku.Straszne kolo leku....dzis ide do psychiatry prywatnie,by zadac pare pytan,po raz kolejny sie upewnic i przekonac ze nie zwariowalam.Czy myslicie,ze moge ja poprosic by mi na kartce napisala,ze nie mam choroby psychicznej czy tez to bedzie glupio?

[Jezabel]

Chciałabym się przełamać. Pójść w końcu do lekarza, ale naprawde się boje. A poza tym boję się jeszcze reakcji mojej rodziny

[Dąbrówka]

a jak twoja rodzina reaguje na to, że się tniesz żyletką, zwalasz pościel i krzyczysz? Wiesz, jeżeli nie zdecydujesz się na leczenie twój stan może się pogarszać. Wiem coś o tym, trzy lata temu chodziłam jak 100 letnia staruszka, trzymając się ścian (nerwica pozbawiła mnie zupełnie sił witalnych), nie wychodziłam z domu, nie było dnia bez okropnych bólów somatycznych - ja chyba umierałam, ale......mam dwoje jeszcze małych dzieci i musiałam dla nich żyć, mój mąż miał dosyć ale mnie wsperał (nie jeden by nie wytrzymał) i poszlam do ostatniej deski ratunku - do psychiatry - w dwa tygodnie poczułam się jak nowo narodzona. Teraz po trzech latach objawy wracają ale nie tak nasilone, wróciłą do pracy i funkcjonuję, mam bardzo złe dni, bóle itd. ale znowu rozpoczynam leczenie i walkę....Nie ważne co ktoś pomyśli, ważne że ty poczujesz się lepiej i wróci ci chęć do życia, poza tym nie musisz nikomu mowić, że idziesz do psychiatry! Powodzenia, nie zwlekaj dłużej!!! :)

[Jezabel]

Moja rodzina nic nie wie o moich problemach. Nie chce ich martwić. Wiem, że musze iść do lekarza i chyba w końcu się odważę.

[Dąbrówka]

najtrudniej sie wybrać do lekarza ale jak już to zrobisz to poleci ...... dostaniesz leki, po których poczujesz ulgę i niektóre objawy znikną albo chociaz nie będą tak uciążliwe. Daj znać jak poszło - koniecznie!

[Jezabel]

Ok najpierw pogadam z rodziną. Może mnie zrozumieją, a potem wybiore się do lekarza Muszę przecież.

[Sonia]

Kobieto - czy lekarz psychiatra to jakis inny lekarz niż np. internista? To nie jest średniowiecze, że trzeba sie wstydzić wizyty u psychiatry. W obecnych czasach co drugi człowiek leczy sie u psychiatry, bo niestety zyjemy w takim stresie, że dopadają nas różne nieprzyjemne, choroby duszy. Nie ma się nad czym zastanawiać i tracić czasu tylko lecieć do lekarza.Problemy same się nie rozwiążą, szczególnie te związane z psychiką.

[Jezabel]

Nie wstydze się tego, że potrzebuje pomocy psychiatry, tylko nie chce martwić bliskich. Oni i tak mają dużo problemów. A poza tym jak już pisałam boję się iść do lekarza, boję się tego co on powie (kolejny lęk)

[Sonia]

Ale myśląc w ten sposób napewno nie poczujesz się lepiej.

[Jezabel]

Już wiem, że się nie poczuje lepiej dlatego porozmawiałam z rodziną(było ciężko) i w poniedziałek ide do lekarza i ciesze się, że im powiedziałam. A poza tym przełamałam lęk i byłam dziś u fryzjera i mam świetną fryzurę

[betty]

ja tez dzisiaj bylam u fryzjera.... pasemka - 2 godzinki i nic sie nie stalooo a juz mialam w myslach mnie uciekajaca w zlotkach na glowie... to by bylo nawet smieszne

[Sonia]

Już wiem, że się nie poczuje lepiej dlatego porozmawiałam z rodziną(było ciężko) i w poniedziałek ide do lekarza i ciesze się, że im powiedziałam. A poza tym przełamałam lęk i byłam dziś u fryzjera i mam świetną fryzurę

Brawo! Za odwagę i słuszną decyzję!

[Jezabel]

myślałam, że odlece na tym fotelu dusząc panią Asię(fryzjerka), ale dałam rade i to się liczy jestem dumna z siebie. No teraz musi być lepiej....

 

P.S. sonia dzięki

[czerwony]

Ja robie się strasznie niespokojny.

Mam lęk ale nie wiem przedczym.Nie mogę sie na niczym skupić.Mam zawroty głowy i czasmi głowa też boli.

Taki stan utrzymuje sie przez kilka godzin.

Zazwyczaj w srodu dnia.

Kilka razy w nocy zbudziłem sie z potwornym kołataniem serca , myslałem ze to zawał, biegałem po domu jak szalony , ale po kikunastu minutach przechodziło.

Najgorsze sa te lęki w ciagu dnia .Najsmieszniejsze ze oprócz alkoholu nie miałem zadnych problemów i chyba on mnie załatwił

[SCUD]

czy moze ktos opisac swój atak jak sie zaczya i jak konczy ze szczegółami prosze .

[gabi82]

Ja tez bardzo czesto boje sie ze zemdleję, ale nigdy tak sie nie stało. Pytałam sie mojego lekarza psychiatry i swojej psycholog czy podaczas ataku lęku moze mi sie cos stac tzn. czy moge zemdlec i obydwoje zaprzeczyli.

[AnnaR]

psycholog mi poradziła, ze jak czuję, ze mogę zemdleć to mam robić przysiady.i faktycznie, wiele razy mi pomogło.zdarzyło mi sie pare razy zemdleć u lekarza, bo tam odczuwam naprawdę paniczny lęk, ale to byly sporadyczne przypadki i to takie hardcorowe dla mnie: pobieranie krwi, wyrwanie zęba... myślę, ze to raczej wynikalo z tego, ze ze stresu nie oddychałam porządnie bo to były omdlenia raczej.Ania

[fabrycy]

publiczne wystąpienia mnie wbijają, nie mogę opanować strun głosowych, drżą jakbym miał się popłakać, jąkam się, mylę, nie nawiązuję kontaktu wzrokowego, uwagi i przerywniki postrzegam jak zagrożenie, myślę, że się ze mnie nabijają, jestem całkiem bezbronny

 

w gorącym autobusie, windzie itp itd pot mi leci z czoła, jest to reakcja automatyczna wręcz, a jak pomyślę, że inni widzą to automatyzm staje sie jeszcze bardziej nieunikniony, nerwowo odwracam wzrok jak ktoś popatrzy i latają mi mięśnie twarzy

 

no to fajnie, społeczna

[Gość]

Ja nie boje sie ludzi,wrecz jak zbliza sie atak to lgne do tlumu.Byleby na ulice,do autobusu itd.bo sie boje ze jak zostane sama to moge zemdlec albo umrzec i nikt mi nie pomoze.Mam wiele z tego,co opisujecie powyzej.Najgorsze,ze jak zdazy sie cos strasznego: informacja o pogrzebie,zle wiesci w telewizji,zla nowina od sasiada,nieoczekiwany telefon a nawet skaleczenie palca to ja wpadam w panike.Ogarnia mnie straszna slabosc,robie sie bladozielona,nie moge oddychac,podcina mi nogi,robi sie mdlo i chce wymiotowac.Musze wtedy sie polozyc,lyknac wody,wziasc pod jezyk choc pol validolu i przemowic sobie ze nic mi nie grozi ale i tak to najbardziej przerazajace uczucie fizyczne oraz psychiczne jakiego nikomu nie zycze...