Nie sądziłam, że jeszcze tu wrócę...

[some-one]

Nie umiem się ogarnąć, ale nie umiem też prosić o pomoc, choć bardzo jej potrzebuję...

Nie czuję chęci, ani potrzeby życia od wielu lat. Męczę się, ale nie wiem po co i dla kogo. Odpycham podświadomie wszystkie wyciągnięte w moją stronę ręce, choć jakiś głos w głębi duszy wręcz błaga o pomoc. Nie umiem docenić tego co mam i co dostaję. Żyję trochę na zasadzie przetrwania. Skrywam emocje ukazując jedynie zimną postać przeto ludzie mnie omijają...

Jestem wszystkim tym, czego nienawidzę. Do siebie i do tego co robię czuję wręcz wstręt i obrzydzenie, z każdym dniem coraz bardziej siebie nienawidzę...

 

Tydzień temu zmarł mój dobry kolega, nawet przyjaciel, nie radzę sobie z uczuciem żalu i pustki po stracie, cholernie tęsknię, choć nasze drogi ostatnio nieco się rozbiegały...

 

 

(...)

[DddMan]

some-one, witaj.

 

Abyś się nie denerwowała, że bagatelizuję Twój problem, wyjaśniam: odebrałem i z uwagą przeczytałem Twoją prywatną wiadomość do mnie. Odpisałem, lecz od 5 godzin nie mogę Ci wysłać żadnej wiadomości (są w skrzynce: do wysłania). Nie mam zapełnionej skrzynki, więc podejrzewam, że albo Ty masz zapchaną skrzynkę, albo występują problemy na forum.

 

Podaj zatem jakiś kontakt do siebie, np. e-mail. Wówczas wkleję to, co napisałem na PW i wyślę.

 

Przepraszając za off-top, napiszę tyle:

 

NIKT nie powinien się zniechęcać w poszukiwaniu sposobów wychodzenia z Dorosłego Dzieciństwa (a DDx są w zniechęcaniu się do wszystkiego specjalistami, ja też )

 

Pozdrawiam