Obojętność na los innych i swój własny

[p777]

Witam, czy da się jakoś leczyć poczucie prawie całkowitego zobojęnienia na los innych ludzi trwający od dzieciństwa odkąd pamietam. Mam bolesną tęsknotę by choc ktoś jeden nie był mi obojętny ale nie potrafię przerzucić tego uczucia na kogoś konkretnego i tęsnic za nim czy życzyć mu dobrze, tak jakby to uczucie było same w sobie, zawieszone w pustce. Wokół mnie są ludzie którym ja nie jestem obojętny ale oni mi są. Może to psychopatia ? Da sie to leczyć ? Bo nic mi sie nie chce robic w tej emocjonalnej izolacji. Spędzam dni najchętniej sam, cokolwiek mam robić dla innych męczy mnie to a chciałbym by było odwrotnie. W rezultacie z trudem robię coś nawet dla samego siebie. Czuję taki ogień żalu za innymi że trudno mi sie na czymkolwiek skoncentrować. To może śmieszne że olewam tych samych ludzi których chcałbym kochać i ich nie olewać ale ja bez uczuć nie umiem działać.

[Gość]

Ja Cię rozumiem, bo mi zanikły uczucia. Też stałam się obojętna na los innych i własny. Też nie umiem funkcjonować bez uczuć, a te mi zanikły. Nic nie przeżywam, nie mam nawet poczucia siebie. Przeczytaj wątek "nic nie czuję" w dziale zaburzenia osobowości.

[Gość]

Zazdroszczę ci trochę tej obojętności dla innych...

[Topie-lica]

nnn, nie wiesz co mówisz.

[Gość]

Niby nie,ale ja też oddalabym wszystko by bylo mi wszystko jedno.

Zamiast ciagle życ na pograniczu samobojstwa i psychozy.

Pieknie by bylo choc przez jeden dzien w życiu miec wszystko gdzies.

[Topie-lica]

Jeden dzień. Jasne. Ale nie 3 lata, nie całe życie...