Toksyczni rodzice a reszta relacji.

[A26]

Witam ponownie.

 

Wychowałam się w toksycznym domu, braku zrozumienia, traktowania jak własność, podcinania skrzydeł i pełnej kontroli. Udało mi się uciec, wyrwać. Ale nigdy nie byłam na terapii.

 

I zauważyłam, że od tego czasu wszyscy ludzie, z którymi byłam blisko, przyjaciele, partner (obecny, chętnie były, ale to inny wątek) są/byli toksyczni. Nigdy nie miałam do czynienia bliżej z człowiekiem, z którym relacja nie byłaby burzliwa, nie doprowadzał mnie do płaczu, nie ograniczał.

 

Tak się zastanawiam, czy przez doświadczenia w domu nieświadomie przyciągam takich ludzi? Bo z "neutralami" już nie umiem rozmawiać. Zawsze przyciąga moją uwagę ktoś, kto ma problemy, depresję, nerwicę, niestabilny emocjonalnie, z przeszłością... nie mówię, że każda osoba chora jest toksyczna. Tylko nasza relacja się w taką zamienia, bo sama jestem strasznie niestabilna z dużym bagażem nierozwiązanych spraw.

 

Z moich najbliższych znajomych tylko jedna na dziesięć osób nie chodzi na terapię, nie przyjmuje tabletek i nie ma ze sobą problemów. A z ludźmi wolnymi od tego czuję się już dziwnie, obco, jakby nie moja bajka. Miałam nerwicę i nie rozumieli, jak można nie przyjść na spotkanie nagle, wybiec z autobusu w środku miasta. Szukam zrozumienia, ale na dłuższą metę to nie owocuje niczym dobrym.

 

Jak to działa?

[dziewczynka24]

Pewnie to tak, jak z dziećmi alkocholików-też wybierają sobie na partnerów osoby ze skłonnościami do picia.

A tak z mojego doświadczenia- mam bardzo podobną historię co Ty, co już wiesz i muszę przyznać, że również przyciągam ludzi z problemami psychicznymi. Zdecydowana większość moich znajomych to pacjenci psychiatryka, lub chociaż lekko "niezrównoważeni". Z tą tylko różnicą, że mi to akurat pasuje...Nudzi mnie towarzystwo tzw. normalnych, gadanie o pierdołach, szczególnie paplanie koleżanek o modzie i smrodzie. Pociąga mnie dzikość i zagadkowość ludzi z bogatą, (podwójną...) psychiką. Jak napisał kiedyś A. Kempiński ktoś, kto będzie miał dłużej do czynienia z ludźmi dotkniętymi schizofrenią- szybko znudzi się normalnym towarzystwem. Inna opinia na ten temat- schizofrenia to dar nie choroba.

 

Nie wiem czy ty masz na myśli bardziej typowych schizofreników (tak jak to jest w przypadku moich znajomych) czy bardziej toksycznych, czyli krótko mówiąc nieznośnych i upierdliwych. Jeśli to drugie, to gorzej, a jeśli to pierwsze, to spróbuj odnaleźć w tym przyjemność zgłębiania ludzkiej duszy.

 

Z moich obserwacji wynika, że ludzie raczej dobierają sobie towarzystwo podobne do siebie, to jak utarte ścieżki, którymi łatwiej iść.

Trzymam kciuki, powodzenia.

[Gość]

Ja nie tyle przyciągam, co lubię ludzi nienormalnych, niestandardowych, trochę szurniętych, nie przejmujących się tą całą społeczną papką wpajaną w szkołach, kościołach, tv, radiu, w normalnych rodzinach... Lubię ludzi nieprzestrzegających zasad tego świata, bo sama nie akceptuję tych zasad. Chyba tylko z kimś aspołecznym mogłabym się zaprzyjaźnić. Od ludzi normalnych, aż za bardzo uwikłanych w społeczne konwenanse trzymam się z daleka.

 

Podświadomie dobieramy sobie towarzystwo, z którego odniesiemy mniej lub bardziej uświadomione korzyści, np w postaci zrozumienia. Przed ludźmi, którzy nas rozumieją nie musimy niczego udawać, z niczego się tłumaczyć. A kto inny może nas bardziej zrozumieć niż ludzie podobni do nas? Dlatego wybieramy podobnych.

[A26]

Nie wiem czy ty masz na myśli bardziej typowych schizofreników (tak jak to jest w przypadku moich znajomych) czy bardziej toksycznych, czyli krótko mówiąc nieznośnych i upierdliwych. Jeśli to drugie, to gorzej, a jeśli to pierwsze, to spróbuj odnaleźć w tym przyjemność zgłębiania ludzkiej duszy.

 

Mam na myśli i takich, i takich. U moich znajomych te dwa typy często występują wręcz razem. Dziękuję Ci za odpowiedź również życzę powodzenia :)

 

noise - dokładnie tak jest. Nie umiem być z ludźmi wciśniętymi w schematy.

 

Zgadzam się, że wybieramy sobie ludzi podobnych do nas, ale czy to jest dobre? Jeśli 100% otoczenia jest "szurnięte"? Warto może by było znaleźć równowagę i mieć trochę standardowych znajomych, tylko najpierw trzeba się nauczyć z nimi przebywać...