Mglisty

Smutno mi Boże; Lecz nie wycierałeś mych łez; Płynących po policzku; Nie podałeś swej ręki pomocnej; Nie szeptałeś do ucha; Jak się ratować z niedoli człowieczej; Nie otworzyłeś przede mną; Nowych dróg zamkniętych żelaznymi bramami; Milczący jak głaz; Nie ruchomy jak głaz; Nieżywy jak głaz; Żywię się więc, karmię swój upadek; Twoim truchłem, gnijącym ścierwem; Bym nie do piekła, ni do raju; Trafić po śmierci miałbym; Sam się uwięziłem w piekle; I nigdy sam stąd nie wyjdę; A Tobie pozwalam na to patrzeć; Martwymi oczami;

Plan na jutro? Nie wiem czy jutra dożyje.

Obżarty. Czysty masochizm.

Skończyć książkę, wydać ją jako e-book i może kilka egzemplarzy papierowych dodrukować. Zacząć sprzedawać się muzycznie na Spotify. Poszerzyć kolekcję efektów do gitary i ogólnie sprzętu muzycznego. Nic więcej nie planuję.

@Sebastian 1987 A dziękuję. Na dzisiaj to jeszcze tym jednym się podzielę. W czasach gdy infantylna popkultura Dominuje nad człowiekiem Gdy pieniądz staje się Główną wartością Gdy internet zabija Ustną komunikacje międzyludzką Gdy umierają idee A za własne zdanie Można dostać po mordzie Gdy człowiek dla człowieka Jest obcym i nikim Gdy liczą się tylko Trendy i mainstream Gdy indywidualizm Jest na wymarciu Gdy ksiądz jest ważniejszy Od lekarza Słowa Kocham Cię Są warte tyle Co Spier Da Laj

Art brut, prymitywizm i outsiderstwo moje. Taki mój stary wiersz. Widziałem zwycięstwa, widziałem porażki Widziałem radości, widziałem rzeki łez Widziałem żywych, widziałem martwych Widziałem dumnych, widziałem zgnębionych Doświadczenia, które dotknąłem palcami Odbijają się pustym światłem w lustrze W cierpieniu po cichu budowałem swoje ścieżki Które zawsze prowadziły do zamkniętych drzwi Po spopielonej ziemi tysiące kroków zrobiłem Jałowej ziemi próbowałem smak nie jeden raz Pustych rozmów poznałem smak wszędzie gdzie wszedłem Skamieniałych serc bez zrozumienia dla odmienności też Wszystko co było na wyciągnięcie ręki Popękało bez powrotu i odeszło w niepamięci szlak Powróciłem do stanu nieważkości i nie bytu Dla ludzkich oczu cieniem znów zostałem I moja działalność muzyczna: https://syfiaids.bandcamp.com/ - pierwszy mój atak na bandcamp. Pierwsze próby muzykowania przed wypadkiem + trochę późniejszego materiału noise'owo/industrialnego. https://panzajin.bandcamp.com/ - drugi projekt. Minimalizm, drone, noise + jeden album z death folkowym utworem. Lubię go do dzisiaj. https://aloysiusturper.bandcamp.com/ - trzeci. GITAROWE BDSM. Oj, niszczyłem ją. Ogrom hałasu. https://bykovski.bandcamp.com/ - czwarty. Powrót do minimalizmu z malutkimi naleciałościami noise'u. https://soundcloud.com/user-29303310 - wpadło po drodze. Chciałem sprawdzić tego całego soundclouda. Raczej kapa, wolę bandcampa. Ale różnorakie gatunkowo. https://nekrobondage.bandcamp.com/ - piąty, który wciąż uważam za aktywny. Jak przyjdzie mnie ochota na niszczenie ludziom uszu to nagram kolejny album. Całkiem sporo albumów weszło, a na dodatek okladki są piękne. https://bonfacy.bandcamp.com/ - obecny projektm "outsider music". Wysryw bez-gatunkowy. Wszystko co mi wyleci z głowy i dupy. W przyszłości więcej wierszy. I więcej muzyki.

Tak po dłuższym zastanowieniu się to w sumie nie wiem po co tu przylazłem. Mam problemy, ale nie wiem co z nimi zrobić. Zajmuję miejsce ludziom, którzy znają swoje podłoże i wiedzą jak szukać pomocy. Zrobię im miejsce. Uciekam z stąd. Będę żył, nie wiem jak, nie wiem po co, ale bez potrzeby pisania tutaj. Bo i tak nie mam ochoty dzielić się swoimi problemami. Trzymajcie się i pozdrawiam.

@johnn Nie wiem w zasadzie. Nie wiem czego oczekuję. Nie wiem po co wciąż się trzymam życia.

@johnn Samotność + cytat z własnego biogramu na Facebooku - "Paranoja, obłęd, szaleństwo, katatonia, masochizm, groteska, tragizm." Jeśli chodzi o moją twórczość to póki nie mam materiału na Spotify i wróciłem na Instagram. Zapraszam wszystkich chętnych do umysłu szaleńca - https://www.instagram.com/szalony_bonfacy/ Miłego dnia i pozdrowienia dla wszystkich.

Wesołego dnia wszystkich ściętych.

Myślę metaforycznie, metafizycznie. Kopię swój grób do którego włożę trumnę ze swoim obecnym życiem. Wszystko zbudowane z samotności, ciszy i suchego, chłodnego wiatru, który rozpala znicz nad moim jestestwem. I tam będę żył. Dopóki śmierć po mnie nie przyjdzie.

Konam, umieram, gniję, kopię sobie na jutro grób.

Nie czuję się.

Czekam na nirwanę. Czekam na moment uwolnienia duszy od więzienia zgniłej cielesności.

Natrętne myśli... Jak człowiek może bać się śmierci skoro nigdy nie dowiedział się jak to jest żyć?