Rafsonn

Trzy lata temu pożegnałem ojca, osobę która znaczyła dla mnie bardzo dużo, była oparciem, uśmiechem, przyjacielem.. Dziś odszedł mój ostatni przyjaciel na tym k.. padole.. Psi przyjaciel, który był ze mną na dobre i źle, który znał wszystkie moje nastroje. Czy ktoś potrafi wytłumaczyć dlaczego k... mać ten świat nie może pożegnać mnie? Zabiera wszystko i wszystkich których kocham... A ja wciąż tutaj... To jest cholernie smutne... złe..

Pracuje..

Wrocław się kłania... Depresja ... Myśli "s", uzależnienie itp.. obecnie bez środków farmaceutycznych.. U mnie za młodu to otoczenie praktycznie cały czas imprezy ( tyle ,że bez dragów ) starałem się stronic od tego... I życie mnie ładnie zweryfikowało... Tzn sam to zrobiłem. Towarzystwo wyszło ładnie na ludzi ( mają rodziny itp ) a ja zostałem sam.. Fck IT.

W drukarni, mam za sobą już prace handlowca, magazyniera ,kierowcy, prowadziłem sklep, byłem w ZK, byłem w wojsku, a i tak wszystko jest do bani...

Niestety nie zawsze jest kolorowo. Byłem w podobnej sytuacji, było bezpieczeństwo... Rodzic zmarł, zostałem sam z drugim. Osobą niepełnosprawną, z demencją. Trzy lata już staram się jakoś ogarniać..z marnym skutkiem. Nie dość ,że nie radzę sobie z samym sobą ,to jeszcze jestem za kogoś odpowiedzialny.. Brzydko ujmując ,jestem skazany na tą osobę.. lata uciekają , a ja sam w sobie... Masakra.....

Nie wiem, z lęków, z obawy ,że i tak to się skończy... A moze po prostu nie potrafię się zaangażować... Za bardzo mnie to przytłacza.. Ciezko na to odpowiedzieć.

Wróciłem z pracy. Pies wyprowadzony, zajrzałem do królewny czy wszystko ok, a teraz włączę jakiś serial i spać.. dzień jak co dzień, gdy mam drugie zmiany.

Znam to uczucie... U mnie najlepsze jest to , że nawet jeśli ktoś się zaangażuje, to ja się wtedy zaczynam wycofywać. Tzn robię sobie jazdy, ucinam kontakt, wygasam.

Niby 40lat to nie tak dużo, co jednak w przypadku gdy nie ma żadnych perspektyw na pozostałe? Czy to co się przeżyło ma być już wystarczające?? Ostatnio zastanawiam się czy moja depresją/ nerwica/ czy cholera wie co, kształtuje się we mnie przeze mnie czy przez to co mnie otacza... Z psychiatrą o tym nie porozmawiam, na psychoterapie będę czekał pozostałe lata.. a czuje jak w środku wszystko we mnie "dojrzewa"... Dwa ,trzy lata temu... Moje myśli , tak , te złe myśli - były dla mnie szokiem.. Jak to, mnie to dopada? Byłem przerażony, zszokowany... Teraz jak są, to odbieram je inaczej.. po prostu są... To mnie martwi.. Niestety w mojej sytuacji hobby, czy przysłowiowe " wyjście do ludzi" nie działa i raczej nie mam ku temu możliwości.. Dałem radę w wielu trudnych sytuacjach życiowych, moje decyzje były jakie były , a teraz jestem już na smyczy. Czyje się cholernie uwięziony. Każdą moja decyzja, każdy krok , musi uwzględniać obecną sytuację.. Wiem,że wiele osób żyje podobnie do mnie, rozmawiam z nimi na grupach FB, jednak to wcale mi nie pomaga. To ,że ktoś się odnajduje w takim życiu , nie znaczy ,że ja się w nim odnajdę. Jestem opiekunem. Tak, od trzech lat mam pod opieką niepełnosprawną ruchowo, z początkiem demencji. .. Spokojnego wieczoru życzę. Rafał.

Tak, dobrze sypiasz?

Tak, mam tak,że czasami za dużo chcę napisać, potem refleksja i tak w kółko...

Witam wszystkich serdecznie. Coś o mnie na początek. W październiku stuknelo mi 40lat. Tak, 40 lat na tym padole. Diagnoza? Hmm brak, po ad dwa lata temu miałem wizytę u psychiatry.. dostałem tabletki.. niestety nie mogłem ( nie chciałem? ) kontynuować , leki się skończyły, lekarz był na urlopie, dostać się do innego na NFZ tragedia.. Cały ten czas zmagam się z myślami "s".. raz jest to dalej raz bliżej ale są przy mnie na cały czas.. Niczym mroczny towarzysz. Trzy razy już edytuje ten post przed wysłaniem ,więc po prostu chciałem powiedzieć cześć.