merida

Huśtawki na placu zabaw z Nati i pogardliwe spojrzenia dzieci i ich rodziców ^^

Może ktoś będzie mi umiał poradzić. Rok temu dostałam potężnego nawrotu depresji, w styczniu byłam hospitalizowana, ogólnie bardzo źle się ze mną działo, przez co zawaliłam szkołę (teraz będę powtarzać drugą klasę liceum). Miałam przejść na nauczanie indywidualne, ale zwyczajnie boję się powrotu do szkoły, nawet jeśli nie będę się uczyć z całą klasą. Mam możliwość zmienienia szkoły i przejść na nauczanie domowe, a do szkoły jeżdżenia tylko na egzaminy, ale tego (k, jak wszystkiego) boję się, tzn. czuję że znowu będzie tak samo, nie będę miała siły się ruszyć do zrobienia czegokolwiek... I moje pytanie - był ktoś może w podobnej sytuacji? Albo do czynienia z tym tokami nauczania i może mi coś doradzić? Sama już nie wiem co mam z tym zrobić, o ile depresja trochę mnie puściła to doszły sany lękowe i nie wiem jak sobie poradzić z szkołą, a chcę ją skończyć to skończyć dobrze :c

Zepsułam sobie relację z kimś... Niby już się pogodziliśmy, ale nie jest jak wcześniej, jak mu napisałam że bardzo źle się czuję, ledwo wstałam zz łóżka to dostałam odpowiedź "no to co ja na to poradzę"... Trochę przykre jest dostanie takiej odpowiedzzi od jedynej osoby która rozumiała Twoją chorobę i Cię wspierała... I chyba już zostałam całkiem sama.

Dwie najbliższe mi osoby, jedną przez to, że nawet nie wie co się ze mną dzieje, a drugą... Nawet do końca nie wiem dlaczego, zaczęłam się dziwnie wobec niego zachowywać, wiem i po raz kolejny stwierdziłam że najlepiej jest zakończyć tę znajomość i pierwszy raz się z tym zgodził, choć nigdy nie pozwalał mi odejść...

pink_hope depresja i stany lękowe, biorę 50 mg na dobę.

Ostatnio stwierdziłam że nawet się nie staram, żyję tak jakbym była pewna, że niedługo to zrobię.

warrior11 próbuję cały czas, chyba tylko dlatego jeszcze się boję, ale czuję że w końcu zabraknie mi tego, dzięki czemu wciąż się trzymam... Chciałabym przestać bać się życia

Zdecydowałam się zerwać relację z jedyną osobą, która mnie wspiera i enoześnue niszczy. Już po pół godzinie zaczęłam się łamać i ryczeć, cuj że znowu nic z tego nie wyjdzie ;_;

Biorę Asentrę od półtora miesiąca i nic, na początku wydawało mi się że czuję się lepiej, nie miałam silnych lęków ani nie chciałam nic sobie robić, ale parę tygodni wróciło, chociaż leki biorę regularnie :l

Żyję chyba tylko dlatego, że jeszcze boję zrobić czegoś, czego na pewno nie przeżyję.

Mam ochotę wejść pod kołdrę i ryczeć, ewentualnie się pociąć, chyba pierwszzy raz w życiu naprawdę brakuje mi kogoś obok, ledwo przetrwałam wczorajszy dzień

To, że nie mogę się zmusić do ruszenia dupy do zrobienia czegokolwiek >.

Mam ochotę zamknąć się w pokoju i już nigdy nie wychodzić x_x

Ja w szpitalu w pewnym sensie czułam się bezpieczniej niż w domu, gdzie miałam masę możliwości żeby sobie coś zrobić, przede wsystkim można dojść do mniejszej/większej równowagi.

Artemizja, w końcu się przełamałam i zadzwoniłam, nie powiem, pomogło. Chciałabym potrafić tak robić bez poczucia winy i co chwilę mówienia, że jeśli 4 obi coś innego to okej. W każdym razie większość dnia czułam się lepiej, choć wiem, że chwilowo, ale może takie dni będą się zdarzać częściej