antananarywa

Tak. Ale generalnie chodzę na terapię behawioralno-poznawczą, więc to pewnie bardziej dlatego. Zaliczyłam jedno przeżucie i wyplucie, to wszystko. Teraz jem pięc posiłków dziennie, w ilości mniej-więcej ustalonej przez terapeutkę, dołączam nowe rzeczy do menu wedle mojego widzimisię i co tydzień ważę się u niej w gabinecie. Stresik zawsze jest, ale czuję, że mam już jakąś kontrolę.

Owsik - bo jesteś brzydki.

Słuchajcie, po 4 tygodniach brania Seronilu nagle jebs i wysypka i świąd. Czy to może byc od fluo? -- 03 gru 2015, 11:30 -- Słuchajcie, po 4 tygodniach brania Seronilu nagle jebs i wysypka i świąd. Czy to może byc od fluo?

A ja się niedawno dowiedziałam czegoś, przez to przestałam rzygac i się objadac... Nawet jeśli po napadzie obżarstwa zwymiotuję, to 70% kalorii we mnie zostanie. Tak wyliczyli lekarze. No i nagle rzyganie nie ma sensu.

A co mi szkodzi, że się ktoś pobawi?

Rozmowa zeszła na niebezpieczne tory

Polecam psychiatrę. Żarłocznośc psychiczną i natrętne myśli o jedzeniu da się mocno wyciszyc. Poza tym możesz przejśc się do terapeuty i odkryc, skąd taka fascynacja jedzeniem i jak z nią walczyc. Co do tych kłód pod nogami, to nie życie je rzuca, a my sami, bojąc się zmian. Nieświadomie.

W takim razie życzę dalszego powodzenia

No tylko że WE MNIE jest problem, bo ja się z tym zbyt dobrze nie czuję. Lubię byc poniżona i czuję się z tym ambiwalentnie - no bo jak to tak. Samą siebie chciec poniżyc i znajdowac w tym przyjemnośc? łot de hel.

Jasne, partner zna moje potrzeby i sam lubi dominować, ale nie aż tak, aż tak to go nie kręci jak mnie. Zresztą czasem fajnie byłoby po prostu uprawiać taki 'normalny' seks, bo nie zawsze przecież tej drugiej stronie chce się bawic w ostrego je*akę, wiadomo. Kontrast, nie, wręcz przeciwnie. Mój tata był zdominowany przez mamę. bittersweet, zgodzę się. I może faktycznie z biegiem terapii to się trochę zmieniło w stronę normalności.

Zastanawiam się od dłuższego czasu, skąd u mnie taka potrzeba bierności seksualnej i sponiewierania. Powiem prosto z mostu - najbardziej kręci mnie, gdy podczas seksu jestem bezbronna i traktowana jak... ekhem... Lubię być wiązana, ciągana za włosy, no generalnie ostre je*anie mnie kręci, "zwykły" seks muszę sobie w głowie "uzupełniać", bo inaczej nici z orgazmu, trudno o podniecenie. Jestem, zdaje się, masochistką tak trochę, a może bardziej niż trochę. Czasem fantazjuję, że śpię, a mój facet... no wiecie. I to też jest dla mojego mózgu takie OCH. Fantazjuję na temat gwałtu albo wyobrażam sobie, że jestem rżnięta upita do nieprzytomności. Skąd to, skąd to, skąd to? Jestem dziewczynką w tej sferze i boję się przejęcia inicjatywy?

No nie wiem, ja miałam bmi skrajnie niskie i nikt mi nie mówił nigdy, co mam jeśc. Owszem, byłam już nawet umówiona na wizytę z dietetykiem, ale zrezygnowałam. Dla mnie to było zbyt duże poczucie kontroli, to byłoby zbyt cudowne i chorobopodobne;) Wiem, że np. sportowcy potrzebują odpowiedniej diety, ale generalnie jestem zdania, iż problemy z odżywianiem mają swoje źródło w mózgownicy i to z nią trzeba się rozprawiac, a nie z dietą. Tzn. jeśli człowiek jest w stanie radzic sobie ze swomi emocjami, rozpoznawac je i nie uciekac od nich, to je po prostu tyle, ile mu potrzeba i to. co jest mu potrzebne. Nie musi zazerac sie slodyczami, nie musi wpieprzac fastfoodow. Jestem oczywiscie za 'swiadomym jedzeniem', ale trzymanie sie rozpiski moze byc przydatne na poczatku leczenia, natomiast pozniej wydaje mi sie, ze organizm sam wie, co robic.

Niestety się zgodzę. U mnie bywało podobnie - czułam, że robię "krok w stronę wyzdrowienia", gdy narzucałam sobie dietę (jakąkolwiek, nawet niezbyt restrykcyjną) i rutynę ćwiczeń. A dlaczego? A dlatego, że to było znajome, podobne do anoreksji, takie moje, i to poczucie, że znów mam choćby część tamtej kontroli. Znów czułam się szczupła, nie byłam świnią zakochaną w jedzeniu. A to było po prostu cofnięcie się w rozwoju, nie rozwój.

A kogo interesuje życie anorektyczki? Ja rozumiem, że sposoby na wyjście z choroby mogą być przydatne, ale tak szczerze, jako była anorektyczka stwierdzam, że życie takowej jest niezwykle nudne, monotonnie kręcące się wokół spalania kalorii, ograniczania jedzenia, ćwiczeń, stresu, lęku, płaczu. Brrrr. Okropne życie.

No cóż, czyli wychodzi na to, że tę bulimię masz. Może tak zareagowałaś na prawdę, która w końcu do Ciebie dotarła. Uświadomiłaś sobie, że faktycznie masz OKREŚLONY PROBLEM i może Twoje teraźniejsze zachowanie wynika ze stresu z tym związanego? W ogóle to ja do niedawna twierdziłam jeszcze, że mam anoreksję, wiesz? Od roku jem, nie głodzę się, natomiast objadam się i rzygam, i uparcie twierdziłam, że mam anoreksję. Dopiero niedawno pewna psycholożka mnie uświadomiła, że, ja pierdaczę, mam bulimię... I fakt ten mnie podłamał - i faktycznie częściej rzygałam. Ale jednocześnie zdecydowałam się leczyć, choc byłam załamana na początku. Teraz już przynajmniej wiem, z czym dokładnie walczę.